Er wordt ons Belgen wel eens een gebrek aan ambitie verweten. Marc Wilmots leek lange tijd de uitzondering, zijn fighting spirit zou ons naar de top brengen. Maar op het WK, meteen na de droevige pot voetbal tegen Argentinië, schoot hij met scherp op de tegenstander, in plaats van toe te geven dat de Duivels zélf het verschil niet konden maken. Ook de drie groepsmatchen legden de zwaktes pijnlijk bloot. Ja, er was die geweldige wedstrijd tegen de VS, de enige ploeg die naïef genoeg bleek om ons te laten voetballen, maar als we zelf op zoek moesten naar ruimte, vonden we die zelden. Ondanks de klasse van al onze individuele talenten – samen met Duitsland het meest van alle kwartfinalisten.
Het WK was een gemiste kans. Keer op keer moesten we vaststellen dat Wilmots’ puzzel niet in elkaar paste. Eden Hazard is voorlopig de enige speler die openlijk verklaarde dat er te weinig op tactiek werd getraind. Maar volgens Wilmots heeft dat met deze groep geen zin. Huh? In een toernooi waarin Louis van Gaal en Jorge Louis Pinto met Nederland en Costa Rica bewezen dat een goed systeem spelers beter maakt, is de Belgische bondscoach daar niet in geslaagd. Beste voorbeeld was Adnan Januzaj, revelatie bij Manchester United, maar door Wilmots na 50 minuten op de verkeerde flank aan de kant geschoven.
Ja, het Kampfschwein heeft van de Duivels een team gemaakt náást het veld, maar geen team óp het veld. We voelden de bui al na de match tegen Algerije hangen. Wilmots verklaarde gepikeerd dat het onmogelijk is om tegen een verdedigend blok te voetballen: “Als iemand weet hoe dat moet, mag hij het me zeggen!” Een uitspraak die te weinig stof deed opwaaien, want als trainer is het zijn job om oplossingen te zoeken wanneer zijn spelers zich vastlopen.
Oplossingen die Wilmots duidelijk niet vond, zodat België zijn matchen won dankzij een superieure fysieke paraatheid (hoedje af daarvoor), individuele klasse (dan toch) en een tikkeltje geluk. Weinig overtuigende overwinningen tegen matige tegenstanders, dat zag de buitenlandse pers, maar niet onze bondscoach. Hij klopte zich op de borst voor die magere zeges en matig voetbal, voerde logische (maar geen tactische) wissels door die wonderwel leken te lukken. Hoewel, tegen Argentinië deed de wissel Hazard-Chadli (met Januzaj op de bank) veel wenkbrauwen fronsen.
Als we met deze ploeg hoog willen mikken, zullen we er met Wilmots niet komen. Er zijn meer spelers nodig die, zoals Hazard, hun onvrede uiten over de trainer. Spelers die heel het jaar door werken met de beste coaches ter wereld en vaststellen waar Wilmots tekortschiet. Van de bond moeten we geen heil verwachten, die liet de trainer in volle hype bijtekenen. En van assistent Vital Borkelmans zal het ook niet komen, die lijkt zijn hoofdcoach alleen gelijk te geven.
Dat moet ons zorgen baren, want als Wilmots volhardt in de boosheid, dreigt de stilstand. Ja, we zullen ons ongetwijfeld blijven kwalificeren voor de grote toernooien, maar deze ploeg heeft het potentieel om prijzen te wínnen. Zo’n generatie voetballers is zeldzaam voor een land als België. Het zou een enorme gemiste kans zijn als we daar met deze spelers niet in slagen. Hopelijk beseft iemand dat bij de bond voor het te laat is. ?
Willem Migom, Antwerpen
