Na verlengingen (0-0) en strafschoppen (3-2) won AC Milan de Champions Leaguefinale van Juventus. René Vandereycken zag dat het niveau hoog was. De analyse.

AC Milan-Juventus stond na twee uur spelen nog altijd 0-0, alleen in de strafschoppenreeks vielen er doelpunten. Is dat geen koren op de molen van tegenstanders van het Italiaans voetbal ?

René Vandereycken : Qua spelbeeld was het wel geen typische 0-0-wedstrijd. Het had best 1-1 of 2-2 kunnen zijn, maar dat het op strafschoppen uitdraaide, bewijst dat het verschil aan de absolute top heel klein is.

Heeft het Italiaanse voetbal een goeie beurt gemaakt ?

De goeie beurt wás al gemaakt, anders stonden er geen twee Italiaanse ploegen in de finale û en geen drie in de halve finales. Het ging niet om een goeie beurt, het ging om winnen. De laatste tien, twintig jaar zijn er alleszins finales geweest waarin er veel minder te zien was. Ik vond het een finale zoals veel finales op het allerhoogste niveau met verlengingen tussen twee fel aan elkaar gewaagde ploegen. Het verschil met vele andere finales was misschien wel dat er dit keer geen lange aanlooptijd nodig was, dat het niet wachten was op het eerste doelpunt voor wat spektakel. Nu werd direct het betere voetbal geserveerd. Naargelang het einde van de reglementaire speeltijd naderde, werd de spanning enorm en werden er minder risico’s genomen. Het belang, de waarde van zo’n trofee, zeker in een finale tussen twee Italiaanse ploegen, is dan ook gigantisch.

Johan Cruijff, die het spel bij de rust beter dan verwacht noemde, vond na afloop dat de Uefa maar één ding te doen kon staan : de bokaal voor één keertje niet uitreiken.

Het is duidelijk dat hij in plaats van de analyse van de wedstrijd te maken, zocht naar bevestiging van een negatief vooroordeel.

Voetballen is aanvallen én verdedigen. Cruijff apprecieert meer het aanvallen, jij meer het verdedigen ?

Zo karikaturaal wordt het helaas soms voorgesteld, terwijl ik nog nooit heb beweerd dat ik verdedigen meer apprecieer dan aanvallen. Aanvallend openingen creëren is moeilijker dan verdedigen, maar ik kan ook goed verdedigend spel appreciëren. Goed verdedigen is geen schande en Italianen doen het zeker niet altijd massaal. Ik heb de indruk dat veel mensen blij zijn dat ze het woord catenaccio kunnen uitspreken en het daarom ook graag gebruiken, maar niet inschatten wat het inhoudt alvorens te oordelen of het toegepast wordt. Het lijkt precies alsof Italianen niks anders doen dan verdedigen, terwijl ik in de Italiaanse competitie toch vaak fantastische doelpunten zie. In de finale zagen we in de eerste helft goed offensief spel en naargelang het einde naderde risicoloos spel. Overigens vind ik AC Milan met op het middenveld Pirlo, Seedorf en Rui Costa en daarvoor nog eens Inzaghi en Shevchenko, een ploeg met een heel offensief karakter, hoor.

Wat was de kwaliteit van de wedstrijd ?

De eerste 45 minuten vond ik héél goed. Als er zich dan in de verlengingen niet meer zoveel spelers gaan vrijlopen zonder bal betekent dit dat er in de eerste negentig minuten enorm veel conditioneel werk is afgelegd. Positionele fouten zoals in de Uefabekerfinale zijn op dit niveau ook bijna uitgesloten. Ook daarom vind ik het niveauverschil tussen Uefabeker en Champions League enorm geworden.

Waarvan heb je genoten ?

Van het tempo, van het ritme dat in het spel zat. Van die balaannames, van die inspeelpasses, van het korte spel. Van de snelheid waarmee het gebeurt, omdat tijd en ruimte zeer beperkt zijn. Absoluut topniveau. Niet dat het in Italië dikwijls gebeurt, maar op zeker ogenblik, tamelijk laat in de wedstrijd zelfs, zag ik Milan aan de eigen zestien meter een bal recupereren en drie, vier keer in één tijd uitvoetballen. Technische hoogstandjes zijn het, waar het ook op het veld gebeurt. Ik geniet ook als ik Sjevtsjenko een bal op de borst zie stoppen om hem dan ineens te deviëren en zich achter de rug van de grensrechter door vrij te spelen.

Wat vond je het verschil tussen de twee teams ?

Milan was iets creatiever en rustiger aan de bal. Juventus raakte de eerste helft ook moeilijk onder de druk uit die Milan op de balbezitter zette en ging daardoor snel de lange bal hanteren. Het grote verschil vond ik dat Milan met Pirlo met een defensieve middenvelder speelde, die eigenlijk een offensieve speler is die ook defensieve kwaliteiten aangeleerd heeft gekregen. In balbezit was hij creatiever dan een Tacchinardi, die eerder een defensieve speler is met offensieve kwaliteiten. Juventus had het moeilijk in de combinatie. Met zijn individuele actie had de geschorste Pavel Nedved voor openingen kunnen zorgen.

Waarom houdt Ancelotti een speler als Rivaldo, die toch doorgaat voor één van de beste ter wereld, honderdtwintig minuten op de bank ?

Ik kan me wel voorstellen dat hij daar een zeer plausibele uitleg voor heeft. Waarom is Rivaldo weggegaan bij Barcelona, waarom kende hij er problemen met Van Gaal ? Omdat hij op een andere positie wou spelen dan de trainer dacht… Er op het eind een spits uitnemen voor Rivaldo had gekund, maar die overweging zal Ancelotti zich ook wel gemaakt hebben. Je denkt toch niet dat de coach van de ploeg die de Champions League wint, een domkop is ? Al wie nu zegt dat hij er Rivaldo had moeten inbrengen, beweert dat hij er meer van kent dan Ancelotti. Wie dié pretentie heeft, moet alleszins een héle slimme zijn, hoor (grijnst). Ik heb niet de pretentie om te beweren dat ik meer weet, over meer informatie beschik over de ploeg waar hij dag en nacht mee bezig is.

Er zat ook een Belg in de eindstrijd van de Champions League. Jean-Pierre Meers-seman, Belgische arts aan het hoofd van de medische dienst van AC Milan. In de aanloop naar de finale suggereerde hij in de Belgische pers dopinggebruik bij Juventus en pleitte hij voor bloedonderzoeken in het Italiaanse voetbal. “Als een ploeg tien keer rapper loopt dan Milan klopt er iets niet”, lazen we. “Als ik Juventus negentig minuten bezig zie tegen Real Madrid, dan stel ik mij vragen.”

Ik ga niet reageren op een krantenartikel, op iets dat iemand vanuit Italië gezegd zoú hebben. Om daar commentaar op te geven, zou ik het eerst uit die dokter zijn mond moeten horen (grijnst). Ik heb het de laatste weken zelf meegemaakt in België… Een journalist belde mij zelfs op om zich te excuseren voor de manier waarop een gesprek met mij in de krant was weergegeven. Hij zei mij dat de eindredactie zijn artikel grotendeels had veranderd en de titels sensationeler had gemaakt. Het zou van lichtzinnigheid getuigen meteen alles te geloven wat er in de pers verschijnt.

Heeft de voorbije Champions League-campagne je iets geleerd over de evolutie van het voetbal, over nieuwe of zich voortzettende tendensen ?

Resultaat, rendement is gewoon heel belangrijk geworden. De efficiëntie, het realisme in het voetbal. Zelfs in Nederland, dat toch een heel andere voetbalcultuur heeft. Kampioen PSV en revelatie NEC zijn daar voorbeelden van. Zelfs Ajax, dat het mede dankzij een goeie organisatie en het aanpassen, soms ook afstappen van zijn eigen 4-3-3 goed deed in de Champions League.

door Christian Vandenabeele

‘Je denkt toch niet dat de coach van de ploeg die de Champions League wint, een domkop is ?’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content