Het verschil tussen papier en gras

© BELGAIMAGE

De kop is eraf, de eerste drie punten zijn binnen. Maar ook al mocht de zege tegen debutant Panama worden verwacht, een gezondheidswandeling werd het in Sotsji niet.

Donderdag zagen we Thomas Meunier, zijn interview las u op een van de vorige pagina’s. De Ardennees was ontspannen, hij sprak lovend over de aanpak van de voorbereiding en het tactische werk van de Rode Duivels. In de aanloop naar dit WK toonden ze tegen tegenstanders die hier ook zijn – Portugal, Egypte en Costa Rica – een stijgende vormcurve. Hij had het over de mentale frisheid waar de coach had voor gezorgd, en de duidelijke tactische voorbereiding. Dedoublements op de flank, driehoekjes en diepgang. Voorts een snelle balcirculatie, opbouw van achteruit, en de tips die iemand als Thierry Henry hem gaf. Zijn gevoel zat goed en hij dacht dat hij daarmee wel voor iedereen kon spreken. Er was een plan, en alles was beter voorbereid dan twee en vier jaar geleden.

In afwezigheid van Kompany is Lukaku de natural born leader op het veld.

Maandagavond leek het alsof dat allemaal in de Moscow Country Club was blijven liggen, ergens tussen de vele scoutingbladen en computersheets. Het plan was er maar liep voor geen meter. De eerste tien minuten waren nog aanvaardbaar, toen al bleek de zwakte die Panama na de rust zou etaleren, maar daarna lieten de Belgen het tempo zakken en de debutanten terugplooien. Het defensieve trio kon rustig de bal rondspelen, maar eens het diep moest, leidde dat tot een risicopas, veelvuldig balverlies en menig misverstand. In het voetbal zijn geen geheimen meer, en de Panamezen hadden duidelijk het Belgische spel bestudeerd. De driehoekjes op de flanken – met Dries Mertens of Eden Hazard die de zijlijn gingen opzoeken, waarna hun ‘partners’ Meunier of Yannick Carrasco naar binnen knepen en zo voor verwarring moesten zorgen – werkten niet. Centraal moest Kevin De Bruyne te veel risico in zijn passing leggen, en dat werkte ook niet. Voorin kon RomeluLukaku amper worden bereikt. Zijn statistieken aan de rust: zeven (!) balcontacten. Tegen een ploeg als Panama is dat voor een spits te weinig. Hernán Gómez had dat goed gezien. Laat de verdediging zonder een infiltrerende centrale man – risico’s wilden de Belgen niet pakken en DedryckBoyata is geen VincentKompany die dat wel zou durven – maar tikken en vang de rest op met agressieve pressing op een ruimte van dertig meter. Geen vijfmansverdediging, zoals die in Zwitserland met 6-0 werd afgestraft, maar een 4-1-5 vlak voor de rechthoek. Zeven Belgen tegen tien Panamezen, en geen ruimte tussen de lijnen. Zo leg je alles plat. Australië de Fransen, Iran de Marokkanen, IJsland de Argentijnen. En Panama dus ook de Belgen. Als de eerste ronde ons iets leert is het dit: naast corazón, het hart, is het beleid weer aan coaches die vooral proberen de tegenstand lam te leggen, om dan vlijmscherp te counteren. De Mexicanen hebben daar de wapens voor, Panama niet. Allemaal te veel naar Mourinho, Portugal en Real Madrid gekeken, de Guardiola-imitatie is voorbij.

Dat het een frustrerende avond zou worden, dat had Martínez al gevreesd, afgaande op zijn scoutingverslagen. Panama is hier een onverwachte gast – normaal moet de Verenigde Staten altijd op de afspraak zijn – maar haalde zijn punten door gedegen verdedigen. Hun statistieken na tien kwalificatiewedstrijden: 9 goals gemaakt, slechts 10 geïncasseerd (waarvan zelfs vier in een match, tegen de VS). Thuis tegen Mexico 0-0, uit bij de Mexicanen maar 1-0. Sinds Duitsland – Mexico weten we wat dat betekent. En bovendien speelde het eergevoel. We hebben de voorbije dagen in Sotsji kunnen voelen wat deze kwalificatie in hun thuisland teweegbracht. Een enorme trots. Resultaat: een grote volksverhuizing en een wedstrijd in een temperatuur die terug deed denken aan hun Caribisch klimaat. Wat vochtig, en lekker warm. Bij de aftrap een graad of 25 en een klam zeebriesje. Veel enthousiasme in de tribunes ook, dat werd overgebracht op de spelers.

You don’t play football on paper, you play on grass‘, tweette Fox Sports voor de wedstrijd. Op papier maakte Panama geen kans. Eens het ritme omhoog ging, evenmin. Dat zagen we voor de rust al een paar keer en zeker in de tweede helft, toen ze alles niet langer konden belopen en meer fouten nodig hadden om hun gebrek aan technisch vermogen te compenseren. Toen ze gaten moesten laten en daarvoor werden afgestraft. Dries Mertens, die vier jaar geleden tegen Algerije ook al de zege aan boord trok, gaf de Belgen met een geniale ingeving zuurstof. Lukaku deed daarna de boeken dicht, met op een paar minuten twee doelpunten. Eentje na een geniale ingeving van De Bruyne, die daarmee voedsel gaf aan de critici van Martínez die hem graag een rij hoger zien spelen. Een tweede maakte Big Rom op een diepe bal van Eden Hazard. Het zou ons toch verbazen mocht Martínez in de volgende match KDB een rijtje hoger posteren. Later op het tornooi misschien wel.

Romelu Lukaku contra Fidel Escobar. Na een matte eerste helft was de spits goed voor twee doelpunten.
Romelu Lukaku contra Fidel Escobar. Na een matte eerste helft was de spits goed voor twee doelpunten.© BELGAIMAGE

Het was te verwachten dat die vier het verschil zouden maken, en het gebeurde. En achterin was het te verwachten dat Thibaut Courtois met zijn klasse de doorslag zou geven. Ook dat gebeurde. Conclusie: eigenlijk bracht België-Panama helemaal wat je op papier had kunnen voorspellen. Een zeurderige eerste helft, de doorbraak, en dan enige speelsheid.

Voetbal wordt op gras gespeeld, maar toch ook op papier.

Big Rom

Rusland maakte er vijf tegen Saudi-Arabië, België scoorde er drie tegen Panama, en alle andere wedstrijden – bij het afsluiten van dit blad moest groep H nog aan zijn matchen beginnen – eindigden gelijk, of met een krappe winst. Veel leuke wedstrijden hebben we tot dusver niet gezien, de meeste matchen leverden vooral frustraties en duels op. Dat de Belgen tegen Panama drie gele kaarten pakten – Meunier, De Bruyne en Jan Vertonghen – geeft dat aan en was een domper op de vreugde.

Wat leerden we nog? Courtois staat er. Hij zal straks niet alles kunnen pakken, maar scherp is hij in elk geval. Toen het nog 1-0 stond, behoedde hij de Belgen voor de gelijkmaker van Michael Murillo, die uit het oog werd verloren door Carrasco. Dat was vooraf als een heikel punt ingeschat, die defensieve concentratie negentig minuten behouden, en het kwam uit. Aan de overkant had Meunier daar minder last van.

Wat leerden we ook? Dat Mousa Dembélé een twaalfde man is op wie je zwaar kunt inzetten. En dat de verdediging met vier als optie in de computer van Martínez zit. Als daar écht niet op zou zijn getraind, zou ons dat verbazen. De bondscoach heeft altijd gezegd dat België in één wedstrijd naar verschillende bezettingen moet kunnen omschakelen, en dat gebeurde. Na die omschakeling kwam Boyata iets meer onder druk kwam. Zijn sterke seizoen bij Celtic, waar hij onder Brendan Rodgers uitgroeide tot een betrouwbare centrale pion, met veel minder lapses of concentration dan vroeger, was net in een defensie met drie. Iets opener leek hij minder zeker.

Wat leerden we verder? Dat playmaker De Bruyne nog moet groeien in dit systeem op het hoogste forum. Dat zijn passes soms té risicovol waren. Het was al een opmerking van Guardiola, tijdens de KDB Cup, op de vraag waar Kevin nog progressie kon maken. In de juistheid van de korte pas. Meunier was donderdag lovend over De Bruyne. Hij noemde hem iemand die van nature de juiste man uitkiest. Als er drie opties zijn met een paar meter verschil, aldus Meunier, zal Kevin altijd de beste van de drie nemen. Wereldklasse. Transfermarkt.com, de gespecialiseerde website, zet hem niet voor niets in zijn top vijf van meest waardevolle spelers op dit tornooi. Maar maandagavond maakte De Bruyne opvallend veel rechtstreekse passingsfouten. Bij gebrek aan ruimte, en gebrek aan beweging voor hem, omdat er geen diepte was. Bij gebrek aan driehoekjes. Geruststelling: het recupereren van de tweede bal lukte wel, en geholpen door zijn uitstekende assistent Axel Witsel beheersten beiden wel nog het middenveld in de recuperatie. Maar dat De Bruyne, net als Carrasco, Meunier en Witsel – in principe het vaste middenveld – een zwaar WK staat te wachten, is nu al zeker.

En wat leerde de aanval? Dat Mertens nog niet in bloedvorm zit, en Hazard evenmin. Hij raakte moeilijk zijn rechtstreekse tegenstander voorbij. Voor de rust niet door diens fysieke aanklampen, erna niet door eigen vermoeidheid. Het frisse van Brussel was er niet.

Engeland was – toch als je twitter wat volgde – ook benieuwd naar de first touch van Romelu Lukaku. Hij had een lastige eerste helft, de spits van Manchester United, tegen Román Torres en Fidel Escobar. Maar na rust rukte hij zich toch los en met twee goals is hij goed gestart.

Op papier was ook dat te verwachten. Lukaku’s trainingen – althans, de weinige die we zien – zijn fenomenaal: alles gekadreerd, afwerking aan een zeer hoog percentage. Als je een paar uur na de winst tegen Liverpool thuis in je zetel Cercle Brugge-Beerschot Wilrijk volgt, om te weten wie naar 1A promoveert, ben je bezig met je vak. Het was ook hij, en niet aanvoerder Hazard, die in de rondo vlak voor de aftrap, de spelers een laatste keer oppepte. Lukaku is, in afwezigheid van Kompany, de natural born leader op het veld. Soms een beetje de co-trainer zelfs, lachte Meunier donderdag.

In Brazilië zette hij zichzelf nog onder veel druk, in Frankrijk was er frustratie dat de ballen niet altijd kwamen waar hij ze wilde, maar sinds Martínez het roer overnam, vliegen ze binnen langs alle kanten. De Rode Duivels kwamen naar dit WK met 28 op 30 in de kwalificatiewedstrijden en een doelpuntenverhouding van 43/6. Elf van die 43 goals kwamen van Big Rom, alltime topschutter van de Rode Duivels.

Als je er de oefenmatchen bij neemt, zijn de statistieken nog indrukwekkender: in de 19 interlands die Lukaku onder Martínez speelde, maakte hij 21 doelpunten. En in zijn laatste tien interlands scoorde Lukaku maar één keer niet: tegen het Portugal waar Pepe en José Fonte de deur sloten. De Engelsen kunnen gerust zijn: de first touch is er.

Tunesië

Wat zegt dit voor zaterdag? Veel. Dat het een kopie zal worden. Een match waarin geduld nodig is, en veel fouten zullen worden gemaakt, op de vier die voorin het verschil moeten maken. Een match waarin alweer weinig ruimte zal zijn voor de driehoekjes op de flank. Een match tegen een stugge tegenstander die tijdens de kwalificaties in Afrika in de ultieme groepsfase in zes wedstrijden ook maar vier goals pakte. Een stugge tegenstander die vooral in Frankrijk is gevormd, een paar jonge talenten herbergt die zich hier willen tonen aan de voetbalwereld, een tegenstander die in balverlies zeer veel foutjes maakt, maar vooral, een tegenstander die zelf ook veel meer kwaliteit aan de bal heeft. Die gevaarlijker zal zijn dan de Panamezen maandagavond.

De Belgen lijken er klaar voor. Ze hebben geen traditie om openingswedstrijden te verliezen, sinds Wereldoorlog II gebeurde dat maar één keer, in 1986 in Mexico, toen het tornooi alsnog zo mooi eindigde. We hebben ook geen traditie om de tweede match te verliezen, sinds de jaren tachtig gebeurde dat niet meer. Wel een paar keer gelijk, zoals in Oita tegen Tunesië zestien jaar geleden, maar verliezen, neen.

Met deze groep, waarvan de kwaliteit en het samenspel alleen maar kan verbeteren, hoeft dat ook niet. En daarna zien we wel, waar het prestigeduel tegen Engeland ons brengt.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content