Het ontslag van Marc Wilmots was een logische beslissing, zegt Roland Duchâtelet. De voorzitter van Sint-Truiden geeft toelichting.

“Ik hou me steeds aan het principe dat als het management verantwoordelijk is voor iets, dat ook echt die verantwoordelijkheid krijgt. Ik zal hen dus niet zeggen wat ze moeten doen, maar laat hen beslissen. Vaak zie ik bewust hoe sommige managers fouten maken terwijl ik kan ingrijpen om die fout te voorkomen, maar dat doe ik niet. Door mijn ingreep zou het verantwoordelijkheidsgevoel van de betrokkenen volledig wegvallen. Bovendien is ervaring noodzakelijk om te leren. Als ondernemer moet je daarom een vrij grote tolerantie tonen tegenover fouten van medewerkers. Het belangrijkste is dat de betrokkenen daaruit leren.”

(Roland Duchâtelet over ondernemerschap, 24 februari 2005 in De Tijd)

Uw tolerantie tegenover Marc Wilmots is niet eindeloos gebleken. Maakte hij te veel fouten ?

Roland Duchâtelet : “In het begin haalden we praktisch geen punten en toen heeft hij alle krediet gekregen dat hij kon krijgen. Als je dan laatste staat, is dat niet erg : je kan dat nog goedmaken. Maar als je ziet dat na de winterstop Bergen en Oostende beginnen te winnen, dan kan je door extrapolatie voorspellen dat het heel moeilijk zou worden voor ons. Met verlies tegen de laatste waren we in een uiterst kritische situatie beland. We waren een kandidaat-daler geworden. Als het zo verder ging, was de mathematische waarschijnlijkheid dat we zouden degraderen zeer hoog – minstens 50 of 60 procent. Dan is het een kwestie van risicocalculatie. Of je verandert niets, of je maakt een breuk en creëert een nieuwe dynamiek die je kansen misschien verhoogt.

“De afspraak met Marc Wilmots was dat de resultaten beter zouden zijn dan ze uiteindelijk waren. In die zin is het een heel correcte beslissing geweest. Ik ken niet veel van voetbal, maar wat ik wel kan vaststellen, is dat we onder het beleid van Marc Wilmots niet zijn geslaagd in onze opzet. Hij wordt afgerekend op het resultaat, dat was de afspraak.”

Hebben ook andere elementen meegespeeld ?

“Veel minder. Ik weet waarop je doelt : het probleem met de discipline. Bij Melexis ( een van Duchâtelets bedrijven, nvdr) is er ook geen discipline, dat is dus geen doorslaggevend argument voor mij. Als het onderdeel is van het beleid van Marc Wilmots, is dat voor mij goed. Ik kan niet tegelijk oordelen over de resultaten en de manier waarop hij die behaalt. Het is simpel : de resultaten zijn er niet en ik hoef me zelfs niet de vraag te stellen waarom. Dat heeft het voordeel dat ik best ook kan zeggen dat er niéts fout is gegaan en dat hij het eigenlijk, met de pech die hij heeft gehad, met blessures en zo, redelijk goed heeft gedaan.”

Blijft de eenheid van sportieve verantwoordelijkheid het uitgangspunt ?

“Nee. Voor de transfers gaan we voortaan een team vormen waarbij ik- zelf ook betrokken ben, en verder Guy Mangelschots en de nieuwe trainer. Voor één man is dat allemaal te zwaar. Acht maanden geleden kende ik niets van voetbal en heb ik mij laten leiden door wat er in Engeland gebeurt en waarvan men mij zei dat dit kon. Misschien was dat fout, maar op dat moment heeft niemand mij gezegd dat het een domme beslissing was. Ik kon toen niet weten dat het niet te combineren was. Trouwens, Marc Wilmots had ook al gezegd dat het voor volgend jaar misschien beter zou zijn die verantwoordelijkheid te scheiden.”

Volgens Wilmots stond u voor de keuze : het was hij of Guy Mangelschots.

“Dat is overroepen. Er was een verschil van visie, maar zeker geen oorlog, zelfs geen ruzie. Hij vond wel dat hij de visie moest bepalen en niemand anders. Dat was geen onmiddellijk probleem, vond ik. Het beste volgens mij was dat hij en Guy Mangelschots zouden samenwerken. Dat ze tijdelijk meningsverschillen hebben, gebeurt in elke organisatie, maar betekent niet dat ze na verloop van tijd niet opnieuw dezelfde visie kunnen ontwikkelen.”

U ging ervan uit dat ze nog konden samenwerken ?

“Ik denk dat het misschien nog had kunnen lukken. Weet u, hij dacht dat Guy Mangelschots met u had gepraat. Ik weet dat dit niet zo was, ik heb hem dat ook vrij snel gezegd, maar uw artikel ( zie Sport/Voetbalmagazine van 19 januari 2005, nvdr) is eigenlijk de oorzaak geweest van alle miserie. Hij is beginnen denken : ik kan die man niet vertrouwen. Dus wilde hij hem ook niet meer in de kleedkamer hebben. Een gezonde reactie volgens mij, want je kunt niet aanvaarden dat je interne keuken wordt geëtaleerd in een magazine. Dat artikel was ook de aanleiding dat hij zei : ‘Zo kan ik niet werken.’ Wat in theorie juist is, behalve dat hij zich vergiste met te denken dat Guy Mangelschots de informant was.”

Heeft Wilmots fouten gemaakt ?

“Ik kan dat moeilijk beoordelen, daarvoor ken ik er te weinig van. De kwaliteiten waarvan ik verwacht had dat hij ze zou hebben, had hij ook : eerlijk, correct, hard werkend. Ik denk dat de ploeg zeker sterker is dan hij was, maar hij heeft tegenslag gekend met spelers die niet direct fit waren, zoals Ipoua, of geblesseerd raakten, zoals Goossens en Mulemo.”

Wilmots stelde vast dat STVV niet op een degradatieplaats stond, dat het twee thuiswedstrijden voor de boeg had en op Staaien al sinds augustus niet meer had verloren. Er was dus geen reden om hem te ontslaan.

“Hij kan daar gelijk in hebben. Maar ik ben in de statistieken gaan kijken en dan zie je een zekere wiskundige wetmatigheid in de rangschikking halfweg en de resultaten van de kandidaat-degradanten. Door het verlies op Oostende was onze kans op degradatie zeer groot geworden. Je moet niet alleen kijken naar het absolute aantal punten, maar ook naar hoe goed een ploeg aan het spelen is. Ik heb al de cijfers van de vorige jaargangen op mijn computer staan. En dan zie je, heel merkwaardig, dat ploegen in de winterstop helemaal metamorfoseren. Dat heeft meegespeeld in mijn beslissing. Ik maak me geen illusies : het is niet omdat Bergen achter ons staat, dat het niet voor ons gaat eindigen.

“Ik moet toegeven : het was een moeilijke beslissing en ik had ze liever niet genomen. Maar op zulke momenten moet je van je hart een steen maken. Het was de logica.”

Zou u in een van uw bedrijven iemand zonder ervaring aanstellen in een cruciale positie zoals die van Wilmots bij STVV ?

“Wij doen dat, ja. Daar zijn voor- en nadelen aan. Soms vaar je daar goed bij. Stel dat we een paar matchen meer hadden gewonnen, en dat kon met wat meer geluk en minder geblesseerden, dan was Marc Wilmots in ieder geval tot het einde van het seizoen gebleven. Dan zou niemand gezegd hebben dat het een verkeerde keuze was geweest. Wellicht zou hij dan trainer gebleven zijn, tenminste als hij dat nog wilde, maar de functie zou zeker gesplitst zijn. Hij had al aangegeven dat hij die twee niet meer wilde combineren.”

U laat STVV niet in de steek ?

“Nee, integendeel : het kan alleen maar beter gaan. Er is heel veel te doen met Sint-Truiden. Het is een club met een heel sterke achterban waar je veel van kunt maken, maar op een gezonde manier. Budgettair gezien zal er misschien een klein verlies gemaakt worden dit jaar, maar overdreven groot zal het niet zijn. Wij investeren niet in de hoop Europees te gaan spelen. Onze politiek is gericht op jeugdwerking en eigen spelers. Dat blijft zo.”

door Jan Hauspie

‘Er was een verschil van visie, maar zeker geen oorlog, zelfs geen ruzie.’