Op bezoek bij Stefanie Van Vyve, alias mevrouw Sven Vermant, in het Duitse Lembeck : ‘Aan heel veel dingen wen je, maar aan sommige nooit.’

Lembeck, een klein stadje op het Duitse platteland, zo’n half uurtje rijden ten noorden van Gelsenkirchen. Hier huist sinds vier jaar de familie Vermant. Het Ruhrgebied met zijn walmende schoorstenen is hier slechts een vaag begrip, de omgeving is groen. Landbouw, koeien en bossen zo ver je zien kan. Her en der een grote hoeve. Dit had gerust het West-Vlaamse platteland kunnen zijn, ware het niet dat de straatnamen Duits klinken. In een heel klein smal straatje staat een grote villa. Gebouwd door een boer, voor zijn zoon, maar omdat het huis eerst wat geld moet opbrengen, wordt het verhuurd.

Het interieur is stijlvol, met een prachtige salontafel. De kinderen ter wille tijdelijk afgeplakt aan de scherpe hoeken. Kort na de middag vertrekt Sven Vermant naar de training. Onderweg zet hij dochtertje Elena af bij de Kindergarten, de Duitse variant van onze kleuterschool. Romeo is net een jaar geworden en blijft thuis bij mama. Hij gaat na de middag het bed in, mort noch weent. De middagrust van mama wordt alleen even verstoord door vragen, want voor een keer staat niet de voetballer, maar zijn wederhelft centraal. Thema : hoe is het om voor je man alles in eigen land achter te laten en alleen nog met de heimat te zijn verbonden door telefoon, internet of satelliet ? Alhoewel, satelliet, de Vlaamse zenders geven daar vooral afwezig. De Vermants werden hier noodgedwongen adepten van de Hollandse televisie, want de Duitse Fernsehen… Neen, da’s niks. Stefanie : “Dat dubben… Zij snappen niet dat wij naar tv kunnen kijken met ondertitels. Dat leidt de aandacht af, vinden ze. Wij snappen dan weer niet dat zij nooit de echte stem van Sharon Stone of Nicolas Cage hoorden. Aan heel veel dingen wen je, maar aan sommige nooit.”

Ze keren steeds minder terug naar Brugge. “Sven heeft zelden meer dan anderhalve dag vrij en daarvoor telkens een hele verhuizing doen, ontzie ik. In feite is het niet zo erg, tenslotte is Duitsland een Europees land. Je moet zo’n overstap gewoon zien als ergens gaan wonen en compleet van nul beginnen.”

Jullie voordeel was dat er al wat Belgen voor Schalke speelden en dat jij al wat Duits sprak. Je ouders hebben vrienden in Berlijn, niet ?

Stefanie Van Vyve : “Ja. Wij gingen die geregeld opzoeken. Op school had ik ook al Duits gekregen, de basisbegrippen waren mij niet onbekend. Dat en de opvang van de anderen hier heeft de overgang ongetwijfeld iets makkelijker gemaakt. In het begin sprak ik beter Duits dan Sven, maar dat is intussen wel veranderd.”

Was je aan het werk toen jullie verhuisden ?

“Neen, we kwamen naar hier toen Elena anderhalf was en toen was ik al gestopt met mijn modellenwerk. Ik heb me vooral beziggehouden met het regelen van alle praktische zaken die bij zo’n verhuizing komen kijken. Dat was niet zo evident, je verspeelt ongelooflijk veel tijd met het uitzoeken van alles. De domste dingen eigenlijk. De club hielp wel, moet ik zeggen. Als ik ergens niet wijs uit raakte, belde ik naar Sven en die wist bij wie hij op Schalke moest zijn. Die zocht dan voor ons waar we terechtkonden, maar het regelen moest je zelf doen. Gelukkig is er nu een ambassade in Keulen, dat is voor ons minder ver.”

Romeo werd hier geboren. Kreeg hij een Duits paspoort ?

“Neen. Wij hebben zelf geen Belgisch paspoort meer, maar evenmin een Duitse identiteitskaart. Wel een internationale reispas, zodat je hier legaal kan verblijven. Toen Romeo geboren werd, heb ik gevraagd of hij recht had op een Duits paspoort. Neen, zo bleek, hij moet hier een tijd wonen en later ook werken, geloof ik. Hij heeft net als wij een internationale reispas.”

Lembeck is een schort groot. Was het makkelijk om je in een kleine gemeenschap als deze te integreren ?

“Makkelijk en niet makkelijk. Ik ben niet iemand die zich zomaar ergens opdringt, maar heb tijd nodig om me aan te passen. Daarna kom ik wel los. Elena gaat nu anderhalf jaar naar de Kindergarten en nu ken ik daar inmiddels ook wat mensen. Ze heeft een vriendinnetje waarmee ze naar ballet gaat en gaat tennissen en ik doe dat laatste met de mama. Vergeleken met twee jaar geleden ken ik al veel meer mensen en durf ik ook veel meer.”

In het begin kwamen je ouders heel vaak langs.

“Ja. Sowieso kwamen ze om de twee weken een paar dagen, als Schalke thuis speelde. Intussen hebben we hier een buurmeisje dat zot is van de kindjes en zij van hen, zodat Sven en ik wat makkelijker weg kunnen. Maar ik heb hier echt wel geleerd mijn plan te trekken. Dat is een voordeel van zo’n avontuur in het buitenland, je leert verantwoordelijkheid opnemen.”

Hoe verloopt het contact met de andere spelersvrouwen ?

“Heel goed. We ontbijten geregeld samen en bij elke thuiswedstrijd hebben we wat meer dan het tribunetje waar we de wedstrijd kunnen zien. Een van de loges is immers voor ons voorbehouden. Zij die buiten willen kijken, kunnen dat, zij die minder geïnteresseerd zijn in voetbal, kunnen tijdens de match binnen wat eten of drinken. De kinderen hebben in de hoek een heel grote loge, een speelruimte eigenlijk, waar ze zich kunnen ontspannen.”

Hou je van voetbal ?

“Ja. Ik heb het geleerd doordat mijn ouders vroeger op Brugge de kantine hadden. Met Sven ben ik nog meer van voetballen gaan houden. Zelf heb ik nooit geshot, neen. Wel aan ballet gedaan, maar dat hield ik precies twee weken vol. Keurturnen vond ik leuker. Op mijn zestiende heb ik ook een jaar intensief aan fitness gedaan, omdat ik vond dat ik iets moest doen, maar nadien ben ik met sport gestopt. Sinds kort neem ik tennisles. Ik vind dat ik iets moet doen en lopen vond ik niks. Sven moedigt me aan om te leren tennissen. Hij speelt het graag, Elena begint er nu mee en dan zou ik achter blijven. Ik volg wel lessen, want als ik iets doe, wil ik het goed doen. Anders word ik zot ( lacht). Sven is vanochtend mee gaan kijken en hij vond dat het al goed ging.”

Duitsland is een groot land. Worden afstanden hier relatief ?

“Enorm. Vroeger, toen we nog in Brugge woonden, vonden we een winkeltripje naar Antwerpen al te ver. Nu ga ik met gemak naar Düsseldorf en dat is toch een eindje. Gelsenkirchen is niks, oersaai. Er is een klein deeltje dat leuk is vanwege de markt, maar de dichtstbijzijnde stad is Düsseldorf. Keulen is iets verder, daar zijn we nog niet geweest.”

Heb je wat van het land kunnen genieten ?

“Eigenlijk niet. Alleen Berlijn ken ik, voor en na de val van de Muur. De grootste indruk maakte op mij mijn bezoek aan het oostelijk deel toen ik een jaar of veertien was en de muur er nog stond. Zelden zo’n controle gezien, met veel wapenvertoon. Er bleek ook wat te schelen met mijn paspoort en we werden even weggeleid van de groep. Het bezoek verliep onder strenge voorwaarden : afwijken van je route mocht niet, foto’s nemen evenmin. Als ik daar nu op terugkijk, vraag ik me af hoe je kon leven onder zo’n regime. Kort na de val van de muur was ik er opnieuw, in de armere buurten van Oost-Berlijn. Dat vond ik ook heel aangrijpend. Nu merk je nog amper het verschil tussen de twee stadsdelen.”

Hou je van de Duitse mentaliteit ?

“Voor zover ik die ken, ja. De mensen zijn open en eerlijk, zeggen wat ze denken. Hier in de streek heerst wel een grote arbeidsethiek. We wonen in een klein dorp, waar het gezin en het werk hoog in het vaandel worden gedragen. Als je geen drie kinderen hebt, hoor je er niet bij. Op zondag is alles dicht, bakkers, slagers, winkels. Je moet er niet aan denken om ergens een pannenkoek te eten. Niet hier, maar evenmin in Düsseldorf. Daar hebben we het wel wat moeilijk mee, Sven had gisteren een vrije dag, het weer was slecht maar we zijn de hele dag binnen moeten blijven. In België ging je wandelen en kwam je wat volk tegen.”

Door lang in het buitenland te leven verwateren de sociale contacten in eigen land. Je raakt sneller uitgepraat met je vrienden, hoor je van voetballers die al langer weg zijn. Merken jullie dat ook ?

“Dat klopt gedeeltelijk. Wij hebben via de satelliet amper Belgische beelden. Als we dan eens thuis zijn, moeten wij geregeld vragen wie deze of gene BV is. Anderzijds is het sociale contact nog steeds even goed met de enkele goeie vrienden die we hebben. Je ziet elkaar minder, maar we bellen meer. Als we dan samenkomen, is het voor langere tijd. Ze komen naar de match kijken en blijven nadien overnachten. We drinken dan een glaasje wijn en kunnen wat langer babbelen. Alles heeft zijn voordelen.”

Sven heeft al bij al een stabiele carrière. Ben je daar blij mee ?

“Ja. Ook ik ben iemand die houdt van stabiliteit. Sven speelde acht jaar voor Club en is hier nu vier jaar, met nog één seizoen te gaan. Geef mij een voetballer die elk jaar van club verandert en ik word zot. De onzekerheid is er nu wel, wat komt er na dit seizoen of na volgend seizoen ? Die kleine dingetjes storen wel eens, vooral omdat ik hier gelukkig ben.”

In hoeverre ben je in momenten van twijfel voor Sven een klankbord ?

“Heel vaak. Hij moet alles kwijt kunnen. Ik hou van voetbal, ga zelf kijken, weet waarover hij praat en hij weet dat hij bij mij te rade kan. Hier wordt heel vaak over voetbal gepraat. Sommige mensen verstaan dat niet en zeggen me dat ze bij hen niet moeten afkomen met hun voetbal. Dat ze zoiets moeten scheiden. Voetbal is hun werk, thuis is er een andere wereld. Ik ken voetballers die dat niet nodig hebben, maar voor Sven is voetbal zijn leven. Hij zegt ook vlakaf, dat hij nooit zou kunnen samenleven met iemand die zich niet voor voetbal interesseert.”

De laatste weken speelt hij weer wat minder, maar het gaat dit seizoen beter dan vorig jaar.

“Toen was het lastiger ja. Ik was in de tweede helft van mijn zwangerschap toen het echt heel moeilijk werd. Met Jupp Heynckes kwam er een trainer die van hem niet veel moest hebben, zodat Sven op een gegeven moment zelfs de Freigabe kreeg. Dat was een heel moeilijk moment, ik moest in januari bevallen, maar van Schalke mocht Sven in januari gratis weg. Dat was efkes slikken. Toen kwam echter de match tegen Bayern München en greep Sven zijn kans. Plots was er van een gesprek geen sprake meer en een paar maanden nadien werd hij zelfs weer international. Dat is voetbal, van de ene dag op de andere kan het keren. Symbolisch voor ons Duits verhaal, we hebben al moeilijke momenten gekend, maar iedere keer zijn we er doorgekomen.”

Is hij dan nukkig ?

“Als het moeilijk gaat wel, ja. Dat weet ik en hij ook. Hij vraagt dan of ik het hem kan vergeven. Onafgezien van het feit dat hij 32 wordt, veel geld verdient en dat we hier gelukkig zijn, maakt niet spelen hem nog steeds ongelukkig. Je hebt voetballers die alleen geïnteresseerd zijn in wat op het einde van de maand op hun bankrekening komt, maar Sven zit zo niet in elkaar. Hij houdt ook van stabiliteit, je zal hem dus niet omwille van het geld elk jaar voor een andere ploeg zien spelen. Wij praten daarover, maar de eindbeslissing ligt bij hem, hij is de voetballer. Als hij morgen tegen me zegt : ‘Sorry Stefanie, maar ik voel me hier echt niet meer gelukkig’, dan zijn we weg. Maar hij is niet iemand die voor 2500 euro per maand meer van ploeg verandert.”

Toen Anthuenis hem niet selecteerde voor de interland in Spanje, haakte Sven af bij de nationale ploeg. Naar zijn zeggen na rijp beraad met jou. Wat was je advies ?

“Ik was eerder het klankbord. Ik ben niet de vrouw die op de achtergrond zegt : ‘ DieneAimé daar, wat denkt die wel.’ We hebben erover gesproken, ik heb hem zijn mening laten zeggen en gaf dan de mijne. Blijkbaar lagen die meningen dicht bij elkaar. Hij zei als eerste dat hij er niet zoveel zin meer in had en ik heb gezegd dat ik hem daarin kon volgen. Na twee jaar werd hij er weer bijgehaald, hij speelde goed met Schalke, had ervaring, is 31, hij kon de Rode Duivels wat bijbrengen. Als de bondscoach daar anders over oordeelt omdat hij hier één of twee matchen niet meespeelde… In mijn ogen ging het er niet fair aan toe. Op zijn leeftijd hoefde hij dat niet te pikken. In een leven maak je keuzes en die heeft hij gemaakt. Hij heeft er absoluut geen slecht gevoel over ook.”

Nico Van Kerckhoven woonde ook in Lembeck, maar is nu weg. Mis je hen ?

“Toch een beetje. Niet dat we geen contact hebben met de andere spelersvrouwen, maar als Belgen onder elkaar is dat toch anders. Op feestjes hadden we altijd veel plezier. Nu zijn er veel Zuid-Amerikaanse voetballers, zij spreken amper Duits en zitten vaak apart. Spaans domineert in de loge ( lacht). Nico en zijn vrouw waren leuk om op terug te vallen, soms kwamen ze ’s avonds naar hier en kookten we samen of gingen wij ginder eten. Na zijn transfer viel dat weg.”

Zit je nu vaak alleen ?

“Heel vaak. Van augustus tot oktober heeft Sven vrijwel altijd midweekwedstrijden gehad. Als je weet dat ze voor elke wedstrijd, ook de thuismatchen, in afzondering gaan, kan je zelf uitrekenen dat ze bijna vaker niet dan wel thuis slapen. Op een bepaald moment moesten ze drie keer op verplaatsing en keerde ik naar Knokke terug. Ik zag hem toch niet. Alleen zitten is niet altijd leuk, maar op de duur word je dat gewend. Alleen als je ziek bent, is het soms lastig. In een normaal gezin kan je dan terugvallen op je man of je familie, hier moet je doorbijten. Want wees daar maar zeker van : als er wat gebeurt, zal het zijn wanneer hij weg is.”

Heb jij voor jezelf ook toekomstplannen ?

“Op dit moment niet, ik heb geen dromen voor later. Modellenwerk ? Als wij terugkeren, ben ik in die wereld al lang een oude tante. Ik ben ermee begonnen toen ik vijftien was en heb dat een jaar of acht, negen gedaan. Graag gedaan, maar toen ik zwanger werd, was mijn keuze snel gemaakt. Sven gaat nog wel wat doen na zijn carrière. Soms fantaseren we, vragen we ons af of het niet leuk zou zijn ergens een hotelletje uit te baten. Een klein pension. Twee, drie kamers met ontbijt. We zijn allebei kinderen van de zon, ergens in het zuiden zou leuk zijn. Op dat vlak heeft dit buitenlandse avontuur ons sterker gemaakt. Mochten we geen kindjes gehad hebben, dan zou ik dat echt wel zien zitten, een gastenverblijf ergens in Toscane of Zuid-Spanje. Met de kindjes gaat dat niet, vanwege de school. Ik weet het wel, er bestaan internationale scholen en kinderen passen zich overal aan, maar ergens wil ik ze toch een beetje stabiliteit meegeven. Nu merk ik al dat Elena vanwege de Kindergarten soms verduitst Nederlands spreekt, dat ze wendingen letterlijk vertaalt uit het Duits. We corrigeren haar heel veel op dat vlak.”

Je was Miss Belgian Beauty. Nooit een mediacarrière geambieerd ?

“Absoluut niet. Niet dat ik een tekort aan zelfvertrouwen had, maar toch… Als ik er nu op terugkijk, vraag ik me wel af hoe ik dat toen op mijn achttiende klaar speelde en dat ik zoiets durfde ! Nu besef ik pas dat ik tien jaar geleden heel jong was. Anderzijds heeft het me wel ontzettend geholpen qua zelfstandigheid. Ik was vroeger, ik zal niet zeggen onzeker, maar ik zag eerder het negatieve dan het positieve. Die verkiezing heeft dat enorm veranderd, ik ben er bij wijze van spreken door uit mijn schulp gekropen. Maar nog niet genoeg om te zeggen dat ik dit of dat ambieerde. Ik wachtte op wat op me afkwam. Je hebt meisjes die op hun negentiende of twintigste weten wat ze willen. Ik niet. Mijn modellenwerk, mijn modeshows in België en ’s avonds terug naar huis : daar was ik heel tevreden mee. Toen Sven in mijn leven kwam, vond ik het al veel te hectisch trouwens. We werden een glamourkoppel en voor mij was dat te veel van het goede. Als Club won, was dat allemaal niet erg, maar o wee als Club verloor. Dan was ik een slechte.”

Wie doet de financiën ?

“Ik hou me bezig met rekeningen en verder weet mijn papa heel veel af van obligaties en beleggingen. Verder geeft de bankier ons veel goede informatie. Ook op dat vlak houden we het rustig, ik ken genoeg sporters die veel verdienen en het direct weer uitgeven. Het is verleidelijk, je kan je alles permitteren, maar wij proberen aan later te denken.”

door Peter T’Kint

‘Geef mij een voetballer die elk jaar van club verandert en ik word zot.’

‘Sven zou nooit kunnen samenleven met iemand die zich niet voor voetbal interesseert.’

‘Sommige voetballers zijn alleen geïnteresseerd in hun bankrekening. Sven zit zo niet in elkaar.’