Het is ongelooflijk: Charleroi bengelt met ocharme zeven puntjes aan de staart van onze eerste klasse. Wat een contrast met mijn tijd bij Anderlecht, toen we al zeer tevreden waren als we af en toe een puntje konden meebrengen uit le pays noir. Ik heb er nooit gespeeld voor minder dan 15.000 toeschouwers, het was er een heksenketel. Een uur voor de wedstrijd zat het stadion afgeladen vol, want Charleroi was een voetbalstad. Wat een contrast met de lege tribunes van vandaag! Abbas Bayat heeft dan misschien de club gesaneerd en financieel gezonder gemaakt, maar op voetbalgebied is het een puinhoop geworden.

Charleroi was een Waals monument in het Belgische voetbal, maar nu is het stilletjes aan een ruïne geworden. De voorzitter is een rasechte dictator, zelfs zijn neef Mogi Bayat werd de laan uitgestuurd om zijn gelijk te bewijzen. De man duldt geen tegenspraak en denkt dat hij de wijsheid in pacht heeft … Ik kan de Carolingers maar één raad geven: zoek zo vlug mogelijk een betrouwbare overnemer en flikker die man eruit. Anders gaan we naar een scenario waarmee zowel Moeskroen als La Louvière geconfronteerd werd. Het zou zeer jammer zijn!

De populairste speler ooit bij de Zebra’s was Georget Bertoncello, bijgenaamd ‘den Dikke’. In zijn glansperiode was hij 1,67 meter groot en 82 kg zwaar, niet direct de ideale maten voor een voetballer, maar een echt talent, een dribbelwonder. Zijn levenswijze was geen voorbeeld voor de jeugd, dat geef ik toe, maar hij kreeg het publiek op de banken en verzorgde steeds de show! Hij speelde slechts tien minuten per helft, maar besliste dan gewoonlijk de match. Soms, voor een grote wedstrijd, weigerde hij zich op te warmen met de ploeg, twee keer de trap oplopen in de kleedkamer volstond voor hem. Iedereen in de tribunes was dan ongerust. Berto speelt niet, dacht men, de paniek nam toe! Hij maakte het nog wat spannender voor de supporters door tien meter achter de ploeg het veld op te sjokken. De opluchting in het stadion was groot en er werd dan spontaan gezongen: ” Le gros est la, … le gros est la!” Mij noemde hij ‘ le méchant Van Binst’, omdat ik hem nogal hard aanpakte.

Als speler van Charleroi kon men maar beter goed staan met Bertoncello, en daar waren maar twee middelen voor. Eén, hem constant trakteren als je met hem op café ging, en twee, je de pleuris lopen in zijn dienst tijdens de wedstrijden en nadien de bal braaf bij hem inleveren. Dan bleef je lang in de ploeg, anders was je loopbaan vrij kort bij de Zebra’s. Dat ondervond ook Sobotka, de nieuwe trainer. Toen hij werd voorgesteld aan Berto vroeg hij de Carolo of hij soms de masseur was van de ploeg. Die man tekende zijn eigen doodvonnis.

Voor de in zijn ogen kleinere matchen durfde Bertoncello weleens twee hotdogs naar binnen te werken net voor de aftrap. En in een uitwedstrijd tegen Beveren, waar het dertig graden was, vroeg hij een frisco aan de ijsventer die langs de lijn liep en stuurde hem daarna naar de trainer van Charleroi. Die zou wel betalen! Maar de meeste publiciteit kreeg hij tijdens de uitmatch tegen RWDM. Na een betwist tegendoelpunt weigerde hij weer af te trappen en bleef ostentatief op de bal zitten tot hij rood kreeg.

Berto werkt nu voor de groendienst van Charleroi.

Charly Jacobs, hun midvoor, was ook een speciaal geval. In de thuiswedstrijden van Charleroi was hij onhoudbaar, maar als hij zijn kerktoren niet meer zag staan was het veel minder. Nu werkt hij toevallig ook voor de groendienst van Charleroi.

Er waren ook enkele sportieve successen, gewoonlijk tegen topteams. Dan wilden ze laten zien dat ze ook konden voetballen. De volgende matchen waren dan meestal een flop, dat was nu eenmaal de mentaliteit van de zwart-witten. Organisatorisch liep er soms het een en ander mis. Voor een uitwedstrijd tegen Waregem was men vergeten de bus te bestellen. Met vijf auto’s reden ze naar de Gaverbeek. Onderweg stopten ze om een koffie … met cognac te drinken, maar ze wonnen wel met 2-3.

Dat is de ware aard van Charleroi en daar past geen dictatoriaal systeem bij.

‘Net voor de aftrap durfde Bertoncello weleens twee hotdogs naar binnen te werken.’