Aan de Braziliaanse eersteklasser Bahia kunnen veel voetbalploegen een voorbeeld nemen. De opmerkelijke initiatieven van de club kwamen aan bod in The Guardian.
Toen de spelers van Bahia vorige maand het veld opkwamen voor de match tegen Ceará, zag je meteen dat er iets aan de hand was met hun shirts. Hun blauw-wit-rood gestreepte truitjes waren besmeurd met zwarte vlekken, alsof een pot zwarte verf per ongeluk op de teamoutfits terecht was gekomen. Maar het ging niet om een accidentje, Bahia wilde een statement maken. Want al maandenlang spoelen honderdduizenden liters dikke olie aan op de stranden van het noordoosten van Brazilië zonder dat iemand weet waar het goedje vandaan komt. Ondertussen doet de overheid alsof haar neus bloedt. Dat vond Guilherme Bellintani, de voorzitter van Bahia, niet kunnen. Dus ondernam de club actie.
Dat was geen verrassing voor de voetbalfans in Brazilië, want de laatste twee jaar heeft de club een reputatie gekregen op dat vlak. Bahia geldt als de meest democratische en progressieve van alle voetbalverenigingen in het land. Er werden al campagnes gelanceerd rond racisme, holebirechten, de inheemse bevolking en de behandeling van vrouwelijke fans in een voetbalstadion. Tezelfdertijd slaagde de club er ook in om de ticketprijzen te verlagen, de inkomsten te verhogen en de schulden af te betalen. Ook met de sportieve resultaten ging het crescendo.
Want Bahia, Braziliaans kampioen in 1959 en 1988, heeft een woelige periode achter de rug. Het verblijf in derde klasse van 2006 tot 2007 was het dieptepunt. ‘Dat was het gevolg van mismanagement en schulden’, zegt Bellintani in The Guardian. Sinds een supportersbeweging in 2013 de club overnam, vergaat het Bahia heel wat beter. Bellintani is intussen de derde voorzitter onder het nieuwe bewind. Zijn beleid is gebaseerd op drie peilers: de club financieel gezond houden, succes op het veld bewerkstelligen en zogeheten ‘affirmatieve acties’, zoals de olie op de shirts, lanceren.
Voor dat laatste punt werd er zelfs een speciale denktank opgericht binnen de club. Nelson Barros Neto, de communicatiemanager van Bahia, richtte een WhatsAppgroep op met 45 supporters: ‘antropologen, sociologen, leraars, advocaten, vrouwen, mannen, zwarten, vertegenwoordigers van inheemse bevolkingsgroepen, een doof iemand, een blind iemand, iemand met een beperking, …’ Zij beslissen rond welke thema’s de club gaat werken.
Op moedertjesdag gingen de spelers bijvoorbeeld het veld op met posters van vermiste kinderen. Iedereen die iets wist, kon zich melden. ‘In één geval vonden we zo informatie over de locatie van een kind’, zegt Barros Neto. ‘Daar kan je geen prijs op zetten.’
