Julian Alaphilippe (28) realiseerde in Imola zijn ultieme droom: de regenboogtrui veroveren.
‘Hij is uit hetzelfde hout gesneden als ik’, bewierookte Bernard Hinault hem, nadat Julian Alaphilippe, op zijn 22e, in de Waalse Pijl én Luik-Bastenaken-Luik van 2015 tweede was geëindigd. Telkens na Alejandro Valverde, El Imbatido, de onklopbare, die hij drie jaar later in de Waalse Pijl voor het eerst zou verslaan. Door nog sneller de Muur van Hoei omhoog te vlammen dan Valverde ooit had gedaan. Dankzij zijn grootste wapen: zijn enorme explosiviteit bergop.
De dag na de Tour trok Alaphilippe metéén naar Italië.
Een wapen waarmee Alaphilippe het jaar ervoor, op het WK in Bergen, al bijna de hoofdvogel had afgeschoten. Toen hij op Salmon Hill, de slothelling, demarreerde en niemand kon volgen. Ook zijn toenmalige Quick-Stepteamgenoot Philippe Gilbert niet, die net tekort kwam. Alaphilippe strandde uiteindelijk in het zicht van de finish. ‘Tactische fout, je had op mij moeten wachten!’, zei Gilbert in een dubbelgesprek met Juju in de daaropvolgende Wielergids van dit magazine. De Fransman wimpelde dat af – ‘Ik ben geen sprinter, ik kón niet wachten’ – maar bleek enórm ontgoocheld. Want de wereldtitel, dat was zijn ultieme droom. De regenboogtrui schatte hij zelfs hoger in dan alle klassiekers, óók de gele trui. Het stond zelfs vermeld op zijn website: ‘(Wereld)kampioen in wording.’
En dus droomde Alaphilippe in 2018, na zijn zege in de Waalse Pijl, in ook nog twee Tourritten en in de Clásica San Sebastian, weer van het WK, deze keer in Innsbruck. Weliswaar voorzichtig, want zijn vrees werd realiteit: de helling van Gramartboden, een dubbele Muur van Hoei, bleek op het einde te lang en te zwaar. Het weerhield de Fransman er niet van om in 2019 nog hoger te klimmen op de internationale wielerladder, met overwinningen in de Strade Bianche, Milaan-Sanremo en de Waalse Pijl. Dankzij zijn punchers-kwaliteiten, waarmee hij ook in eerste anderhalve week van de Tour uitpakte, met twee verbluffende ritzeges. Vooral dankzij zijn bodemloze vechtlust behield Alaphilippe daarna op de Tourmalet zijn gele trui. Om in de Alpen uiteindelijk te plooien, als de held van de Franse natie. Maar een doodvermoeide held, want op het WK in Yorkshire was zijn bobijntje – fysiek en mentaal – volledig af, mede gekraakt door de diepvriesregen.
Zo begon de Fransman 2020 weer met één hoofddoel: eindelijk wereldkampioen worden, met het besef dat op het loodzware parcours in het Zwitserse Martigny vooral de echte klimmers zouden excelleren. Bovendien met een wankele conditie, na een drukke winter. Maar dan kwam de coronalockdown. En dat bleek voor Alaphilippe een geluk bij een ongeluk. Hij moest in Andorra weliswaar maandenlang binnen trainen – absoluut zijn meug niet – maar kon mentaal, aan de zijde van zijn nieuwe vriendin/tv-presentatrice Marion Rousse, eindelijk eens op de pauze drukken. Welgekomen om in juni ook de dood van zijn vader, met wie hij een héél goeie band had, te verwerken.
Alaphilippe begon zo het uitgestelde coronaseizoen met het WK, en niet de Tour, als échte hoofddoel, zelfs toen hij in Nice de eerste rit won. Alle ontsnappingen erna moesten zijn vorm aanscherpen met het oog op Imola, een nieuw WK-parcours dat hem beter zou passen dan dat in Martigny, geschrapt door corona – ook dat was een ‘geluk’.
De dag na de Tour wimpelde Alaphilippe veel criteriumgeld af en trok hij al metéén naar Italië. Een hele week focussen. ‘Ik moest ook alle interviewaanvragen afblokken. Hij wilde in de luwte blijven’, zegt zijn manager Dries Smets. ‘Toen al wist ik dat Julian top zou zijn.’ En dat bleek ook: dankzij een perfecte timing bij zijn aanval – ook dat heeft Alaphilippe in de loop der jaren geleerd – een volgehouden explosieve inspanning van drie minuten richting de top van de slothelling (aan liefst 7,5 watt per kg) en daarna richting de finish. Met de regenboogtrui eindelijk als beloning. Op zijn website staat nu: champion du monde!!! Niet meer in wording.
Voor meer nieuws zie www.sportmagazine.be
