Hij heeft hem ontdekt bij RC Genk, gevolgd bij Atlético Madrid en teruggehaald naar Londen. Christophe Lollichon, al zeven jaar lang de keeperstrainer van Chelsea, kent Thibaut Courtois tot in zijn vingerkootjes. Voor Sport/Voetbalmagazine maakte de Fransman graag tijd om zijn pupil onder de loep te nemen.
Maandag 18 uur. De pub The Old Plough loopt langzaam vol. Keurig geklede dertigers klinken er met witte wijn en pintjes. De plek heeft niets van een sombere kroeg waar Britse lads van bedenkelijk allooi de toog bevolken. Cobham, ten zuidwesten van Londen, is een oase van rust waar excentriciteit scheef bekeken wordt. Een ideaal kader dus voor de miljonairs van Chelsea en hun trainingscentrum. Christophe Lollichon heeft hier met ons afgesproken om het over de nu al mooie carrière van Thibaut Courtois te hebben, maar ook over zijn toekomst.
De Fransman is al zeven jaar keeperstrainer bij The Blues, opmerkelijk voor iemand die eerder de doelmannen bij Stade Rennes coachte, maar die zelf als keeper niet verder geraakte dan het C-team van Nantes (vierde klasse). Tegen Everton, op 30 augustus, zat Lollichon voor de vierhonderdste keer op de bank van Chelsea. Hij deelde die met niet de minste trainers (Ancelotti, Mourinho, Scolari, Benítez,…). De vijftiger heeft de reputatie dat hij geen blad voor de mond neemt, waardoor hij al eens gebrouilleerd raakt met zijn bazen maar het heeft hem nog geen C4 opgeleverd. Zijn onbreekbare band met Petr Cech, die hij kneedde bij Rennes en aan wie hij zijn komst naar Londen te danken heeft, hield hem stevig in het zadel. Nu is de Tsjechische doelman voor het eerst sinds zijn komst naar Stamford Bridge tien jaar geleden zijn plaats kwijt. “Petr heeft nu een ander statuut maar hij helpt Thibaut, terwijl veel keepers zich in een gelijkaardige situatie gekwetst zouden voelen”, merkt zijn mentor fijntjes op. Ondanks een aarzeling in het begin van het seizoen heeft José Mourinho de knoop definitief doorgehakt in het voordeel van onze nationale doelman.
Hoog spel
Door als 22-jarige titularis te worden van een van de belangrijkste ploegen van Europa doet het parcours van Courtois sterk denken aan dat van Cech. “Op talent staat geen leeftijd”, vervolgt Lollichon. “Op zijn positie heb je heel veel verantwoordelijkheid, je moet als jongere al uitzonderlijk zijn om daar te staan. Petr Cech speelde Champions League op zijn achttiende en werd titularis bij Chelsea op zijn 22e. Hij keept dus al tien jaar aan de top, terwijl Thibaut nog maar begint. Ik denk bijvoorbeeld dat Courtois nog veel kan doen aan zijn lichaamsbouw. Hij is nog niet af, zijn lijf is nog bijna dat van een adolescent. Maar hij heeft zo veel natuurlijke kwaliteiten dat er minder werk aan hem is dan aan anderen. Ik denk dat hij nog wat spiermassa moet kweken om sterker te staan maar ook om zich te beschermen. In het Britse voetbal gaat het er misschien minder hard aan toe dan tien jaar geleden, maar het is nog altijd hard. Hij moet ook werken aan de stevigheid van het centrale gedeelte van zijn lichaam, zonder zijn natuurlijke kwaliteiten te verliezen. Op tactisch vlak maakt hij progressie, hij had de neiging om te snel naar de eerste paal te gaan en zo de ruimte achter zich vrij te laten.
“Thibaut heeft ook begrepen dat het belangrijk is om hoog te spelen. Bij Atlético vroeg de trainer hem om lange ballen te trappen, zodat hij dus haast nooit kort inspeelde. Ik wou dat hij begreep dat er ook andere manieren van uitvoetballen waren. Ik analyseerde al zijn wedstrijden, stuurde hem dan een montage op dvd en een schriftelijk rapport. Daarna hingen we met elkaar aan de lijn en wisselden we van gedachten.”
Luchtduels
Christophe Lollichon is een soort nerd in de coaching (zie kader) voor wie het minste detail belangrijk is. “Geen enkele training is dezelfde. Ik wil niet dat mijn keepers robots zijn, ik wil dat ze nadenken over wat ze doen. Door telkens dezelfde oefeningen te herhalen riskeer je in een routine te geraken. Niets is erger dan dat. In heel mijn leven heb ik nog maar één trainersboek ter hand genomen. Ik inspireer me voornamelijk op wedstrijdsituaties en op mijn ervaring. Je zal me nooit tijdens een opwarming naar de keeper zien trappen waarna hij de bal terug naar mij rolt. Dat kan je doen bij de jeugd, maar niet bij profs op dit niveau.”
In zijn voetbaljargon ziet hij de keeper niet als ‘de laatste man’. “Voor mij is de doelman een veldspeler die het recht heeft om zijn handen te gebruiken. En ik heb het gevoel dat de mensen ontdekt hebben dat ook een keeper kan voetballen toen ze Manuel Neuer op het WK bezig zagen. Uiteraard was de komst van Pep Guardiola naar Bayern München daarin essentieel. Ik heb het geluk gehad om opgeleid te worden bij Nantes in een van de beste voetbalscholen. Daar beschouwt men de keeper ook als een volwaardige speler. Je moet al een idioot zijn om die elfde speler niet te benutten.
“Wat ik belangrijk vind, is dat een keeper zijn zone uitbreidt. Hoe lager hij staat, hoe meer hij een groot aantal spelers voor zich zal krijgen en hoe meer hij in de problemen zal komen. Carlo Ancelotti heeft dat begrepen door naar Chelsea te komen, terwijl men in Italië gewoon is om laag te verdedigen op stilstaande fases.”
In Engeland is het kick-and-rush een beetje passé maar de luchtduels zijn er niet minder intens om. En dat is geen spek naar de bek van elke keeper. “Je kan 1,80 meter groot en een uitstekende doelman zijn, maar niet in Engeland. Vroeger zei men dat lange keepers er te lang over deden om naar de grond te gaan. Maar heb je de evolutie van basketters gezien? Ze zijn 2,10 meter en toch fenomenaal qua explosiviteit. Er is nu een nieuwe generatie die groot én explosief is. Thibaut maakt daar deel van uit. Qua explosiviteit is hij heel sterk. Hij heeft een natuurlijke reactiesnelheid, haast genetisch bepaald. Het is wel nog altijd mogelijk om hem beter te maken door te werken op de coördinatie tussen zijn boven- en zijn onderlichaam.”
Acteurs
Lollichon ontdekte Courtois’ uitzonderlijke talent al heel snel. “Ik bekeek alle kampioenschappen ter wereld en dan in het bijzonder de jonge keepers. Op een dag heb ik dus Thibaut Courtois voor het eerst aan het werk gezien en volgens een aantal websites was hij helemaal niet slecht. Ongeveer op hetzelfde moment zei een van de scouts van Chelsea me dat ik eens moest gaan kijken naar een jonge doelman van Genk. Het weekend erop ben ik hem gaan scouten. Ik merkte toen iets op wat ik al lang niet meer gezien had: een jongen van zeventien jaar met een opmerkelijke maturiteit, hoewel hij bij momenten afwezig leek. Soms had ik de indruk dat hij stond te slapen en toch was hij telkens paraat. Thibaut heeft een natuurlijke kalmte, die hem stressbestendig maakt en waardoor hij zich uitsluitend op zijn job kan concentreren. Ik denk dat hij dat van zijn moeder heeft, die heel ongedwongen is, terwijl zijn vader eerder explosief is. Zijn sereniteit dankt hij aan zijn familie, het zijn allemaal heel eerlijke, evenwichtige en sportieve mensen. Hij is groot geworden met sport, hij heeft gevolleybald, hij heeft trouwens het lichaam en de impulsen van een volleyballer. Wanneer hij zich afzet, gaat hij indrukwekkend hoog.
“Hij is niet erg mededeelzaam, maar hij denkt wel na. Als je hem vraagt om over zijn prestaties te praten, is zijn analyse haarscherp. En zelfs erg correct. Thibaut is er zich heel goed van bewust dat hij heel goed is. Eden Hazard en hij hebben allebei die ongedwongenheid. Als die geacteerd is, zijn ze wel heel goeie acteurs. Ik heb de indruk dat hoe meer er op het spel staat, hoe meer ze op hun gemak zijn. Ik vrees zelfs dat ze matchen met inzet nodig hebben om hun potentieel ten volle te laten zien.”
DOOR THOMAS BRICMONT
“Thibaut Courtois is nog niet af, zijn lijf is nog bijna dat van een adolescent.”
