Van zijn titel met Standard tien jaar geleden tot die met Club Brugge twee jaar geleden, plus nog een tweede plaats met AA Gent dat toen volop in de steigers stond: lang heeft Michel Preud’homme de spelregels van het Belgische eersteklassevoetbal bepaald. Zijn voetbal, gebaseerd op scherpe duels en een snelle omschakeling, leverde met drie verschillende clubs acht podiumplaatsen op in evenveel seizoenen. Kortom: een mooie uitdaging voor zijn opvolger Ivan Leko die op de Brugse bank beland was dankzij zijn doordachte en beredeneerde manier van spelen, gestoeld op veel beweging en het zoeken naar ruimte. Principes die hij het seizoen ervoor geïnstalleerd had bij Sint-Truiden.
Het eerste wat de Kroaat in Brugge deed, was de spelers dichter bij de bal brengen en verder van hun directe tegenstanders weghouden. Met name Wesley en Stefano Denswil hadden de neiging om het duel op te zoeken, terwijl Leko vooral wilde dat ze de ruimte opzochten. Dus gaf de nieuwe coach hen een plaats in een ander systeem, een 3-5-2 waarin verhinderd werd dat zonevoetbal in individuele dekking uitmondde, wat vaak gebeurt als twee teams die allebei het populaire 4-2-3-1 hanteren mekaar op het terrein bekampen.
Club, dat vorig jaar de code van AA Gent kraakte door over heel het veld één-tegen-éénsituaties te creëren, moest dit seizoen net zijn best doen om zulke duels te verhinderen. Eén tegen één vallen de spelers van Club in vergelijking met de individuele klasse bij KRC Genk, AA Gent, Standard en Anderlecht te licht uit om de titel te halen.
Dus werkte de Brugse trainer een systeem uit met een dubbele ruit, telkens bestaande uit de vooruitgeschoven centrale verdediger, een flankspeler, een middenvelder en de diepe spits. Op links stuurde Hans Vanaken vaak de snelle Anthony Limbombe of Abdoulay Diaby weg, terwijl aan de andere kant de afhakende diepe spits en het voorzichtige spel van Dion Cools ruimte lieten aan Ruud Vormer om daar te infiltreren. Dankzij zijn voorzetten op maat, verstuurd vanuit beweging, werd hij de koning van de assists.
Waar het Club van Preud’homme net de duels opzocht, vermeed het blauw-zwart van Leko die situaties. De uitblinkers bij Club in de eerste helft van het seizoen waren allemaal voetballers die goed de ruimtes benutten, maar geen rechtstreekse tegenstander met een geslaagde dribbel passeren: Vormer, Vanaken, Jelle Vossen. De flitsen van Diaby, Limbombe en Emmanuel Dennis hielpen Leko tijd en een paar punten winnen, maar maakten geen deel uit van zijn groot strijdplan, waar een vlotte balcirculatie centraal stond.
Altijd beoogde Leko een manmeersituatie, centraal of aan de zijkanten. Jordy Clasie wilde hij in zijn basiself om op eigen helft een beter balbezit te krijgen dan wat Marvelous Nakamba op dat vlak bijbracht. Zodra de infiltraties van Vormer uitbleven, bracht de trainer Lior Refaelov weer tot leven als voorste punt van een ruit centraal op het middenveld, in feite als tweede spits. Maar toen Club plots weer nood had aan ruimte en snelheid, bezorgde een laatste opleving van Diaby Club de welverdiende titel, die van de duidelijke en welomlijnde ideeën.
guillaume gautier
