Doping en voetbal, het haalde vorige week een paar keer de kranten. Eén : Tony Herreman, in november betrapt op te veel coffeïne, werd daarvoor nu drie maanden geschorst. Behalve dat zijn naam besmeurd is, valt die straf nog mee voor de Charleroispeler : hij is sowieso out met een knieblessure. Twee : de Vlaamse Gemeenschap kondigde aan dat ze deze zomer dopingcontroles zal uitvoeren tijdens de voorbereiding. Tot dusver werden spelers alleen na wedstrijden gecontroleerd, en dan nog alleen in Vlaanderen, want Wallonië hinkt op dat vlak achterop. Drie : woensdag was er in Brussel topoverleg tussen Europees commissaris Viviane Reding, IOC-voorzitter Jacques Rogge en een aantal bonden, onder wie Michel D’Hooghe namens de Fifa, over de dopingsbestrijding in de sport.
D’Hooghe, voorzitter van de medische commissie van de Fifa, juicht het Vlaamse initiatief toe. “Ja, maar nieuw is het niet”, zegt hij vanuit Los Angeles, waar hij in het weekend een congres over voetbal en geneeskunde voorzat. “De Vlaamse overheid doet daarmee wat wij op internationaal vlak ook doen. Ik ben er heel gelukkig mee, want het kan de integriteit van de sport alleen maar ten goede komen. Hoe meer controles, hoe beter. Dat er meer positieve gevallen zullen komen, durf ik te betwijfelen. In ons voetbal is het percentage positieve gevallen tot nog toe heel klein ( Herreman was in 2001 de enige op 110 controles, nvdr), en ik vermoed dat dat zo zal blijven. Het lijkt me meer een bijkomende stok achter de deur. Uit gesprekken met de minister Rudy Demotte meen ik te mogen afleiden dat ook in Wallonië alles klaar is om controles te houden.”
Tony Herreman krijgt drie maanden schorsing; een positieve atleet krijgt van de internationale atletiekfederatie twee jaar; Frank Vandenbroucke kreeg voor alleen het bezit van verboden middelen zes maanden; andere wielrenners werden in gelijkaardige omstandigheden niet bestraft. Twee maten en twee gewichten ? “Dat is inderdaad een probleem,” aldus D’Hooghe, “maar het overstijgt mijn bevoegdheid als medicus. Dat is een disciplinair en legaal probleem. Toen men op internationaal vlak voorstelde om een positieve sporter twee jaar te schorsen, hebben voetbal- en wielerbond dat geweigerd. Maar ook binnen het voetbal zijn er verschillen : in België kan je zes maanden worden geschorst, in Engeland voor eenzelfde vergrijp drie. In principe kan dat niet, want de Fifa neemt nationale schorsingen over.”
“Het is allemaal niet zo eenvoudig als zeggen : positief plassen is twee jaar”, besluit D’Hooghe. “Als het gaat om systematisch gebruik, mag het van mij zelfs langer. Dit is werk voor internationaal overleg tussen bonden en overheid. Het IOC is daar ook mee bezig.”
door Peter T’Kint,
