Klagen is gemakkelijk. Een compliment geven al iets moeilijker. Dat niet alles goed is aan het Belgische voetbal, is niet gelogen, maar dat het alleen kommer en kwel is wél. Voor wie zich elk jaar weer stoort aan de instroom van nieuwe buitenlanders in de Jupiler Pro League, is er nu Oud-Heverlee Leuven. Kampioen geworden in de tweede klasse met maar twee buitenlanders in de kern, de Sloveen Sandro Bloudek en de ondertussen naar Lokeren vertrokken Tunesische topschutter Hamdi Harbaoui, en ook na de promotie zijn politiek trouw gebleven. Van de zeven aanwinsten zijn er opnieuw vijf Belg en ook voor de andere twee – de van Anderlecht gehuurde Senegalees Christophe Diandy en de in derde klasse gevonden Zweed-met-Ghanese-roots Patrick Amoah – moest OHL de grens niet over. De supporters vinden het prima zo. De abonnementen vliegen de deur uit, 4500 al, waardoor Den Dreef nu al voor de helft is uitverkocht. Mooi, toch?
Ook over ondernemers die zich op het voetbal storten, is sinds de machtsgreep van Bart Verhaeghe bij Club Brugge al meer geschamperd dan ooit tevoren. Dat krijg je als je ambitieus bent en daar ook voor uitkomt. Een alfamannetje, dat wel, maar met een visie die gerust vernieuwend voor het Belgische voetbal mag worden genoemd. Om die vernieuwing vorm te geven haalde Verhaeghe met Henk Mariman en Joost Desender twee jonge praktijkmensen in huis die relatief onbekend zijn bij het grote publiek, maar niet aan de basis, waar zij al jaren streven naar een betere opleiding en hun strepen meer dan verdiend hebben. Toch overheerst scepsis bij zo veel vernieuwingsdrift. De grootste conservatieven blijken vooral aan wal te staan.
Milde spot is ook wat Patrick Decuyper te beurt viel toen hij het had over een verdrievoudiging van het budget van Zulte Waregem en zei dat zijn club bij de beste wilde horen, “of zelfs de beste worden”. Die uitspraak zit ondertussen vanzelfsprekend onder een F-toets opgeslagen bij de criticasters aan wal, die niet zullen nalaten de nieuwe Waregemse directeur bij de eerste de beste tegenslag aan zijn wat overmoedige uitspraak te herinneren. F10 en lachen maar. Liever er zich zo van afgemaakt dan zich in zijn engagement te verdiepen. Helaas wordt niemand daar beter van.
Decuyper en Verhaeghe verdienen een eerlijke kans. Beide veertigers voetbalden tot in de derde klasse en hen kan alvast niet worden verweten dat ze de geur van het gras en de kleedkamer niet kennen. Geslaagde ondernemers zijn het die met dat ondernemerschap iets in beweging willen zetten in de vertrouwde biotoop die het voetbal voor hen is. Geen tafelspringers die om de haverklap met hun kop in de krant lijken te willen komen noch hun discours met venijn doorspekken, zoals afgelopen week nog gebeurde door het kennelijk nog steeds met een Clubfixatie worstelende AA Gent, waar Ivan De Witte zijn pet van Pro Leaguevoorzitter eindelijk heeft afgezet, maar zonder voor de al jaren door hemzelf aangekondigde opvolger te hebben gezorgd. Hij gaat daar nu alsnog naar op zoek, samen met Herman Wijnants en Philippe Collin – drie oude krokodillen van het Belgische voetbal. Het zal een verrassing zijn als dat vernieuwing oplevert, tenzij het echte initiatief ergens anders achter de schermen wordt genomen.
Voor de volledigheid: ook Pierre François maakt deel uit van het groepje-De Witte. Een dwarsligger pur sang en zowat de enige die de coup van Roland Duchâtelet in Luik heeft overleefd – nog zo’n op scepsis onthaald, maar bijzonder boeiend moment. François lag mee aan de basis van de aanstelling van José Riga en daarmee ook van de benoeming van Michel Bruyninckx tot nieuwe directeur van de Académie. Net als Desender en Mariman geen bij het grote publiek bekende naam, maar wel een man met revolutionaire inzichten. Daar houdt Duchâtelet van. De kans die hij Riga en Bruyninckx geeft, is waardevoller dan men op het eerste gezicht zou denken.
Wat OHL, Verhaeghe, Decuyper en Duchâtelet nu nodig hebben, zijn resultaten. Alleen resultaten helpen vernieuwing te dragen, maar op Club Brugge na heeft geen enkele van de topclubs al duidelijkheid over zijn selectie. Bij landskampioen Genk weet Frank Vercauteren zich het slachtoffer van zijn eigen succes en in Brussel leidde Gella Vandecaveye vorige week even de aandacht af van de vele zorgen op en naast het veld. Maar voor we toch weer te negatief worden, volgt hier het verlossende groene blokje.
DOOR JAN HAUSPIE
“Alleen resultaten helpen vernieuwing te dragen.”
