Hugo Broos

Ik las de Sport/Voetbalmagazine van 3 januari en viel compleet van mijn stoel bij een uitspraak van de heer Hugo Broos in verband met een contact dat wij gehad hebben over een mogelijkheid om coach te worden van Zuid-Afrika. (Noot van de redactie: in een interview met dit blad zei Broos dat zijn sollicitatie als bondscoach van Zuid-Afrika ‘naar de knoppen werd geholpen’ door Gino Laureyssen.)

Ziehier het juiste verhaal en dat begint vorig jaar op 12 februari waarin ik in een sms aan Hugo vraag of hij interesse heeft om eventueel zijn kandidatuur te stellen als bondscoach voor Zuid-Afrika. Hij antwoordt ‘ja’ en stuurt mij zijn e-mailadres. Op 13 februari stuur ik hem een mail waarin ik vraag of ik zijn kandidatuur mag stellen, hij antwoordt ‘ja’ en tegelijkertijd vraag ik ook of hij zin heeft om eventueel een club te trainen. Hugo antwoordt per mail dat hij geen interesse heeft in een club. Hij zegt niets over het feit dat hij een andere manager heeft en dat hij toen nog steeds niet door Kameroen betaald was.

Ik verstuur Hugo’s kandidatuur via mail aan de Zuid-Afrikaanse bond en tot op heden heb ik nooit antwoord van die mensen gehad. Ik blijf rustig en houd Hugo op de hoogte van wat ik in de kranten in Zuid-Afrika lees. Daar staat in dat Hugo mee topkandidaat is, meer niet.

Ik laat Hugo weten dat het budget ongeveer 200.000 euro is en Hugo antwoordt dat hij in Kameroen aanzienlijk meer heeft plus andere voordelen. Op 27 februari laat ik Hugo weten dat hij blijkbaar nog altijd in de running is, hij antwoordt ‘oké’.

Op 8 maart laat Hugo me het volgende weten: ‘Gino, ik kan niet verder met je wat Zuid-Afrika betreft of wie dan ook, ik kan niet onder het contract uit dat ik heb met Joe Kamga, de manager die me naar Kameroen heeft gebracht.’ Dus: drie weken na ons eerste contact laat Hugo mij dit weten. Ik bel op 9 maart zelf met Joe Kamga om me voor te stellen en hij zegt me dat ik de zaak niet mag doen en dat hij niet wil samenwerken, dus einde verhaal voor mij. Maar ik vind dat niet erg als Hugo maar voor Zuid-Afrika kiest, dat zou de deur kunnen openen voor vele andere Belgische coaches. Op 10 maart lees ik in de krant dat de Zuid-Afrikaanse bond zelf contact heeft genomen met Hugo. Ik stuur Hugo een mail en vraag of dat klopt, hij bevestigt en zegt dat de voorzitter hem gebeld heeft. Blijkbaar heeft zijn andere manager opnieuw contact genomen met de Zuid-Afrikaanse bond.

Dan verschijnt er plots een artikel in de zondagse krant van 12 maart als zou ik 20 procent hebben gevraagd op het loon van de coach. Je reinste onzin. Hugo bevestigt per mail dat er met hem nooit over geld is gesproken, enkel over het feit of hij weg kon in Kameroen. Hij antwoordt me: ‘Gino, van waar die 20 procent komt, is mij een raadsel. Verder heeft de voorzitter alleen gevraagd of ik interesse had om coach te worden van Zuid-Afrika en of ik bij Kameroen weg kon. Ik heb hem verteld dat jij de contacten hebt gelegd, maar dat ik zelf ook een manager had.’