Tennissen voor team en vaderland, voor een uitzinnig publiek, een weekend lang. Een bericht uit Flanders Expo, waar het Belgisch Daviscupteam de tanden stukbeet op een ontketende Andy Murray.
Daar stond hij, aan de rand van het veld, de imposante Daviscup: 110 centimeter hoog, 107 centimeter in diameter en 105 kilogram zwaar. In 1899 gekocht door Dwight Filley Davis, een 20-jarige Harvardstudent die twee jaar op rij de finale van de US Open had gespeeld en al jaren droomde van een tenniswedstrijd tegen Groot-Brittannië, waar de roots van zijn sport lagen.
Davis won de eerste twee edities (1900, 1902), toen nog een onderonsje tussen de Verenigde Staten en de British Isles, pas na de Tweede Wereldoorlog in Daviscup herdoopt en uitgegroeid tot een prestigieuze competitie, waar dit jaar 126 landen aan deelnamen. Met twee verrassende finalisten. Groot-Brittannië won de trofee negen keer – voor het laatst in 1936 -, maar toch… Een gezonken tennisgrootmacht, vijf jaar geleden net niet naar de vierde afdeling gedegradeerd. België moest het stellen met één finaleplaats. In 1904 godbetert, toen William le Maire de Warzée d’Hermalle en Paul de Borman in Londen met 5-0 werden afgedroogd.
Aan de rand van de grasterreinen langs Worple Road, het oude Wimbledon, stond een honderdtal leden van de All England Lawn Tennis and Croquet Club, notabelen in driedelig pak. Groter kan het contrast met 2015, de 114e editie, niet zijn. Flanders Expo in Gent, drie dagen uitverkocht. Telkens 13.000 toeschouwers: geschminkt, getooid met cowboyhoed of bloemenkransen, gewapend met toeters en bellen, de vlag van het land over de schouders. Chauvinisme.
ONGENAAKBAAR
David Goffin (ATP 16) mocht de ontmoeting op vrijdag openen tegen Kyle Edmund, geboren in… Zuid-Afrika en nummer 100 op de ranking. Debuteren in een Daviscupfinale, het gebeurde nog maar zes keer, met kleine kans op succes. Alleen John McEnroe won zijn eerste wedstrijd, andere groten – Pete Sampras, Henri Leconte… – bezweken tijdens hun finaledoop onder de druk.
Kyle Edmund, amper 20 jaar, maar in 2013 winnaar van de juniorentitel op Roland Garros en onlangs de beste op het graveltoernooi in Copa Fila. ‘Edmund is een potentiële topvijftigspeler’, zegt John Lloyd, commentator voor de BBC. Lloyd is een naam in de Britse tenniswereld. Ooit getrouwd met Chris Evert, in de laatste Britse Daviscupfinale (1978) met 4-1 weggeveegd door de Verenigde Staten én in maart 2010 ontslagen als kapitein van de Daviscupploeg, toen Groot-Brittannië met degradatie naar de vierde afdeling flirtte. ‘Ik herinner me die ontmoeting in Litouwen nog heel goed. Tijdens de beslissende wedstrijd riep een van onze supporters: ‘John, morgen word je ontslagen.’ Ik had veel zin om een bal naar zijn hoofd te gooien. (lacht) Onvoorstelbaar dat we iets meer dan vijf jaar later een grote kans maken om de Daviscup te winnen. Want: Kyle kan verrassen.’
Dat doet hij. 5-0 in de eerste set, Goffin die nog even tegenspartelt, maar dan set één en twee verliest. Aan de rand van het veld danst een dertigtal Schotse diehards, leden van de Stirling Uni Barmy Army, universiteitsstudenten die sinds 2009 naar alle uithoeken van de wereld met het team meereizen. ‘Geweldige sfeer en een schitterende locatie’, vindt Jamie MacDonald, waarna hij zijn drumstokken nog maar eens op een gigantische trom loslaat.
Op het veld knokt Goffin zich terug in de match en wint uiteindelijk nog overtuigend de openingswedstrijd. Uitzinnige sfeer bij de Belgische supporters, Goffin wijst met de vingers naar de grond. ‘On est chez nous…’
Geen Steve Darcis, wel Ruben Bemelmans. Een tactische keuze van Johan Van Herck, die Darcis’ krachten niet wil verspillen aan een kansloze missie tegen Andy Murray. En: Darcis gaat door een moeilijke periode, nadat zijn coach en goede vriend Julien Hoferlin onlangs aan een hersentumor werd geopereerd. In de tribune zit een aantal fans met een gepersonaliseerd T-shirt, met het opschrift Come on, Ju.
Bemelmans tennist goed en versiert zelfs een setpunt, maar Murray is te sterk, ook al gaat de Schot verbaal een paar keer door het lint, wat hem een waarschuwing én strafpunt oplevert. Boegeroep van de Belgische fans. Murray: ‘Hoort nu eenmaal bij Daviscup. Leuke ambiance hier.’ Cynisme.
GEEN VERRASSINGEN
Zaterdag. Aan de rand van het veld zit Henri Leconte, analist voor Eurosport en winnaar met Frankrijk in 1991, toen hij de openingswedstrijd van Sampras – nummer 6 van de wereld – won. ‘Ik stond 158e… (lacht) Dat is de essentie van Daviscup. Er zijn altijd verrassingen.’ Straks ook? ‘Weinig waarschijnlijk. Andy weet wat het is om onder druk te spelen. En hij wil die beker echt winnen.’
Geen verrassingen in het Britse team. ‘Andy en Jamie waren in de twee vorige ontmoetingen in dubbel zó goed, dat ik ze wel moest opstellen’, verdedigde Leon Smith zijn keuze voor dé sleutelmatch. Zó goed? Sterk in de kwartfinale tegen Nicolas Mahut en Jo-Wilfried Tsonga, maar tegen Australië slechts met de hakken over de sloot tegen veteraan Lleyton Hewitt (ATP 304) en Samuel Groth (ATP 60). Dat wist ook Van Herck, die de hulp van dubbelspecialist Michael Llodra – sinds kort met pensioen – had ingeroepen. Want met Darcis én Goffin waren er mogelijkheden.
De Murrays peppen elkaar op. Zoals ze dat altijd hebben gedaan. Niet altijd even fraai, zoals na het toernooi in Solihull, toen de 10-jarige Andy zijn broer in de finale verpletterde en in de auto op de terugweg bleef treiteren. Bijna twintig jaar later zijn de sporen van Jamies vuistslag op de linkerhand van zijn broer nog altijd te zien: een afgebrokkelde en purperen nagel aan de ringvinger. Maar het zijn vergeten vetes. De Murrays hebben aan een break in de eerste set genoeg.
Barsten in het blok in set twee, die naar de Belgen gaat. Uitzinnige sfeer, umpireCarlos Ramos moet zichzelf herhalen. Quiet, please. Voetbaltoestanden, hamburgers en bier worden aangesleurd. De Luikenaars lijken met een vroege break op weg naar nieuwe setwinst, maar gemiste kansen én een ontketende Andy Murray leiden Team GB naar een 1-2-voorsprong. ‘Het verschil was klein’, zuchtte Van Herck. ‘Zeker in de eerste drie sets hadden we kansen, maar we hebben ze niet benut.’
Zondag. Goffin versus Andy Murray. Mission impossible. De Luikenaar brengt Murray bij momenten aan het twijfelen, maar het nummer twee van de wereld wroet zich uit elke moeilijke situatie. 6/3 7/5 6/3, na bijna drie uur tennis. Game, set & match. Niet het Belgische of Britse team, maar Andy Murray schrijft geschiedenis. Net als in 2013, toen hij Novak Djokovic versloeg en de eerste Brit sinds 77 jaar (Fred Perry) werd die de Wimbledontitel won. In datzelfde jaar, 1936, won Groot-Brittannië voor het laatst de Daviscup. Beetje bij beetje knibbelen aan het sportieve testament van Perry, waarop Tim Henman zich de tanden stukbeet. Tranen van geluk.
‘We moeten trots zijn. De voorbereiding was goed en we maakten de juiste keuzes, maar we verloren van een beter team’, vond Johan Van Herck. ‘Als je Andy vandaag zag spelen, dan zat er niet meer in.’ Het einde van de droom. Volgend jaar in maart opnieuw proberen, met een thuiswedstrijd tegen Kroatië, dat drie spelers in de top honderd – Marin Cilic (13), Ivo Karlovic (23) en Borna Coric (44) – heeft. Bij winst mogen de Belgen in de kwartfinale op bezoek bij de Verenigde Staten of Australië. Maar dat zijn zorgen voor later, nog even het voorbije jaar koesteren.
DOOR CHRIS TETAERT – FOTO BELGAIMAGE
