2015 is pas begonnen en we moeten hopen dat de somberste voetbalweek van het jaar al achter de rug ligt. Het begon vorige week zondag met de tifo van Defour. Zelfs de raarste snuiters, die in een afgehakt hoofd enige humor ontwaren, beseffen dat er een verschil bestaat tussen blote meiden in Playboy of in de Jommekeskrant. Een voetbalstadion is Charlie Hebdo niet.
Roland Duchâtelet zakte dan ook door de grond, maar zijn rechterhand Bob Claes zag desondanks de kans een tweet te versturen met een foto van de tifo en de boodschap ‘Come on Reds‘. De tifo, die niet was goedgekeurd door de club, werd uit afkeuring de wereld rondgestuurd.
Bijna even erg als de Luikse tifo was een dag later het beeld waarop Steven Martens en Ludwig Sneyers broederlijk naast elkaar zaten. Voor één keer waren de voetbalbond en de Pro League het eens: ‘Wij staan machteloos’, stamelden ze. Na alles wat er de voorbije jaren op onze tribunes gebeurde, voorziet het reglement niet in sancties om wangedrag van fans te bestraffen. Wat hebben die heren al die tijd zitten doen?
Dat werd twee dagen later duidelijk: het geld van de bond opsouperen. ‘Koken kost geld’, wist Steven Martens. Ja, vooral als je de kaviaar vergeet af te bestellen en voor de kreeft vijf keer meer betaalt dan werd afgesproken.
Martens maakte, net als vorige herfst, zijn beklag over perslekken en Lieven Van Gils trad hem in Reyers Laat bij. Hij werd de eerste journalist ter wereld die het ‘not done‘ vond dat vertrouwelijke documenten naar de pers werden doorgesluisd. Klokkenluiders kunnen voortaan de Reyerslaan beter mijden.
Een kritisch geluid was pas een dag later te horen, toen Roland Duchâtelet aan tafel zat. Als iemand weet wat goed voetbalbestuur is, is het uiteraard de Antwerpse miljonair. Dat blijkt niet alleen bij Standard (van eerste titelkandidaat vorig seizoen tot meeloper, goede verstandhouding met de fans), maar ook bij Charlton Athletic (vier trainers in één jaar).
Terug naar het management van de bond. Martens verbaasde zich er ook over dat er politieke spelletjes werden gespeeld. Alsof het ooit anders is geweest (iedereen is er duivel), zeker nu Johan Timmermans (voorzitter van KV Mechelen) in juni het bureau van bondsvoorzitter François De Keersmaecker wil inpalmen en Joseph Allijns (voorzitter KV Kortrijk) aast op de vacante stoel van voorzitter van de Pro League. En dan vergeten we nog het stadiondossier, waarin de bond de schijn heeft gewekt voor één club te rijden.
Steven Martens was na de aantijgingen alom aanwezig in de media en toverde het verlies van ruim 200.000 euro om in een winst van meer dan 600.000 euro. Hij moest daarvoor wel de boekhouding van de twee vleugels op één hoop gooien met die van de overkoepelende federatie. Waren de voetballers uit de Jupiler League maar zo creatief.
De Vlaamse en Waalse voetbalbonden strijken jaarlijks 3,7 miljoen euro aan overheidsgeld op. De helft van dat bedrag wordt volgens ingewijden besteed aan taken (vooral regionale prospectie) die vroeger niet uitgevoerd werden. Dus blijft er in vergelijking met vier jaar terug (voor de splitsing) een extraatje van ongeveer 1,8 miljoen euro over aan subsidies. Zonder het geld van de deelregeringen had de bond – om de redenering van Martens te volgen – niet 200.000 euro, maar 1,2 miljoen euro verlies geleden. En dat in een jaar waarin de Rode Duivels kwartfinalist op het WK waren en alle interlands voor een vol huis werden afgewerkt. Een vrij alarmerende conclusie.
Als we het management van de KBVB moeten geloven, moest er betaald worden om ‘Iedereen Duivel’ op de buis te krijgen (en wij maar denken dat je moet afdokken om een graantje van de hype mee te pikken) en liep het Koning Boudewijnstadion alleen vol dankzij de reclamecampagnes. Dat kunnen de Rode Duivels in hun voetbaltas stoppen.
Steven Martens heeft ongetwijfeld een nieuwe wind door het Glazen Huis laten waaien en van de voetbalbond een modern bedrijf gemaakt. Aan de echte problemen van het voetbal heeft hij echter nauwelijks of niet gewerkt. Hij heeft bovendien het vertrouwen van de werkvloer, van de Franstalige amateurclubs en van twee van de drie topclubs (Club Brugge en Standard) verloren. Kans op overleven: nihil.
DOOR FRANÇOIS COLIN
Gelukkig voor de bond weet Roland Duchâtelet nog wat goed voetbalbestuur is.
