Bij SK Londerzeel speelt een heus vedettenteam; een ploeg van oud-profs bij wie het vuur nooit dooft.
Dat heet dan passie: je bent 40 jaar en op je teller staan 294 Premier Leaguewedstrijden, maar toch hol je elke vrijdagavond als een klein jongetje achter een bal op een slecht verlicht kunstgrasveld ergens in Vlaams-Brabant op 600 kilometer van je thuis. Vijf jaar na zijn laatste officiële wedstrijd met Cardiff City in de Premier League – gevierd met een doelpunt tegen Chelsea, het 121e in zijn carrière – voetbalt Craig Bellamy bij de veteranen van SK Londerzeel.
Zijn stijl vertoont nog altijd dezelfde kenmerken als in het verleden: ongelooflijk veel grinta en soms ook helemaal over de rooie gaan. ‘Het klopt dat hij af en toe door het lint gaat als een van zijn ploegmaats de bal niet onder controle krijgt of als het niet snel genoeg gaat naar zijn goesting’, vertelt zijn huidige coach Laurence Verbelen. ‘Volgens mij is het beroepsmisvorming. Als je op heel hoog niveau gevoetbald hebt, dan hoort dat er gewoon bij.’ Uit eigen ervaring heeft Verbelen die wijsheid niet, want op het toppunt van zijn actieve voetbalcarrière was hij slechts semiprof bij AFC Tubize. ‘Ter verdediging van Craig moet ik wel zeggen dat hij – tussen aanhalingstekens – nog nooit ‘zo laag gevallen’ is als nu. Sinds enkele weken heeft hij het wel door, merk ik. Hij begrijpt dat niet iedereen zo goed kan voetballen als hij.’
In Engeland kon ik onmogelijk voor het plezier voetballen. Als gewezen prof zouden ze me bij elke baltoets keihard aanpakken. Hier hebben ze veel meer respect voor ons.’ Graig Bellamy
Inderdaad, bij de veteranen van SK Londerzeel kan niemand zo’n cv voorleggen als Bellamy, maar dat wil nog niet zeggen dat al zijn teamgenoten tijdens hun carrière alleen maar gebiljart hebben. Tom Caluwé, bijvoorbeeld, goed voor één selectie én een doelpunt bij de Rode Duivels, tegen Saoedi-Arabië in 2006 onder René Vandereycken. De oud-speler van onder meer KV Mechelen, Willem II en FC Utrecht was de eerste vedette die bij Londerzeel neerstreek, waardoor een ploeg van anonieme voetballers stilaan omgevormd werd tot een team van illustere gepensioneerden met zin voor avontuur.
In 2014 contacteerde Caluwé zijn jeugdvriend Gunter Van Handenhoven. De ex-voetballer van onder meer AA Gent, Metz, La Louvière en Lokeren kon er nog even zijn kunnen etaleren, maar na in totaal acht operaties aan beide knieën moest de gewezen teammanager van Anderlecht – waar hij ontslagen werd in september – sneller dan voorzien een punt zetten achter zijn voetballoopbaan. Via Van Handenhoven kwamen ook Nicolás Frutos en in augustus vorig jaar Craig Bellamy, met Vincent Kompany mee naar België afgezakt om de U21 van Anderlecht onder handen te nemen, bij SK Londerzeel terecht.
Van Handenhoven weet dat hij grote namen wist te strikken, ‘maar meer dan dat zijn het mannen die nog honger hebben naar de bal’, benadrukt hij. ‘Ze hebben niets meer te winnen dan alleen maar opnieuw spelvreugde te vinden. Die transfers verliepen allemaal als vanzelf. Bij het begin van het seizoen werkte ik nog voor Anderlecht en Craig hoorde me praten over Londerzeel. Hij leek geïnteresseerd en toen heb ik hem voorgesteld om hier te komen voetballen.’
En daarmee kwam er alweer een nieuwe stervoetballer een al behoorlijk indrukwekkend gestoffeerde spelerskern vervoegen. Denk maar aan Daniel Camus (oud-speler bij onder andere RWDM, AA Gent, KV Mechelen, Charleroi en La Louvière), Jan Verlinden (ex-KV Mechelen, ex-FC Twente), Patrick Dimbala (in het verleden in België actief bij Eendracht Aalst, AA Gent, KV Kortrijk en Excelsior Moeskroen) en Benjamin Rogerio De Oliveira (kampioen met KRC Genk in 1999 en later spelend voor Verbroedering Geel, Eendracht Aalst en La Louvière).
Ad fundum
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de ploeg de jongste maanden heel wat monsterscores liet optekenen: 0-10, tweemaal 6-0, 9-0 en enkele forfaitscores. Ook goalgetter pur sang Nicolás Frutos legt ze nog steeds vlot in het mandje. Ondanks zeer beperkte speeltijd scoorde hij al tien keer dit seizoen. ‘Ik zit aan een goal elke 26 minuten’, lacht de Argentijn. ‘Positief is dat ik de weg naar het net nog altijd gemakkelijk vind, maar daartegenover staat dat ik elke wedstrijd afzie. Een volledige match spelen lukt niet meer.’
Frutos stelt zich bijgevolg noodgedwongen tevreden met een rol als supersub. Craig Bellamy zou zich daar nooit bij neerleggen. Voor hem is dat een principekwestie. ‘Je zal erom lachen’, vertelt Laurence Verbelen. ‘Ik heb hem een keer willen wisselen omdat de wedstrijd al gespeeld was – en uiteindelijk is het bij ons toch de bedoeling om iedereen ongeveer evenveel speelminuten te gunnen – maar hij begon te zeuren. ‘Je zet me desnoods linksachter, maar ik blijf op het veld’, klonk het.’ Craig Bellamy speelde de wedstrijd uit… als linksachter.
Je kan de Welshman maar beter niet frustreren, weet ook Wim Eeckelaers, al elf jaar voorzitter van SK Londerzeel. ‘Toen Laurence hem als linkerflankverdediger liet spelen, kwam Craig me opzoeken. Hij zei dat hij gekomen was om te voetballen, omdat dat zijn passie is. Hij vertelde me ook dat Rafael Benítez hem ooit op de bank had gelaten tijdens de Champions Leaguefinale. Dat kon hij heel moeilijk verkroppen. Toen hij later alleen met Benítez in dezelfde ruimte was, heeft hij eens goed zijn gedacht gezegd. Ik denk dat dat een eufemisme was ( lacht).’
Twaalf jaar na de feiten rakelt Bellamy nog steeds de frustratie op van een gemiste Champions Leaguefinale met Liverpool tegen AC Milan. Om zich af te reageren zou hij in staat zijn om vier ad fundums te drinken na de wedstrijd. Dat is het verhaal dat de ronde doet in Londerzeel, waar de laatste weken steeds meer nieuwsgierigen in de kantine samendrommen om de voormalige Premier Leaguevedette de show te zien stelen.
Ook in de kleedkamer heeft hij zijn aanhangers. ‘We praten allemaal graag door elkaar, maar er is één iemand naar wie iedereen luistert en dat is Craig Bellamy’, aldus Jan Verlinden, vleugelspeler bij SK Londerzeel en pedagogisch coördinator bij Anderlecht in het dagelijks leven. ‘Als hij het woord neemt, zwijgen we allemaal. Hij straalt natuurlijk leiderschap uit. Voor een bescheiden voetballertje uit Mechelen is hij niet zomaar de eerste de beste. Het is bizar en best grappig tegelijkertijd dat ik nu, twintig jaar na mijn debuut, van hem de beste passes krijg uit mijn hele loopbaan.’
Golfclub
En dat de aanpak bij SK Londerzeel loont, bleek nog het best op vrijdag 13 december. Toen maakten de veteranen een einde aan de ongeslagen reeks van vier jaar en 108 wedstrijden van Wolvertem-Merchtem. De 2-1-overwinning zou de beslissende stap moeten zijn richting de kampioenstitel dit voorjaar. Het zou het logische gevolg zijn van een stevige discussie begin september toen het team de eerste competitiewedstrijd verloor, getuigt Daniel Camus. ‘De voorbije twee, drie seizoenen hebben we onszelf op de kaart gezet, maar we waren nog te onregelmatig. De voorzitter heeft ons toegesproken met de boodschap dat daar nu verandering in moest komen. We hebben ons daar met zijn allen voor geëngageerd en de resultaten volgden.’
De balans na 15 wedstrijden spreekt boekdelen: 82 doelpunten voor en slechts 9 tegen. Belangrijker nog dan dat is het gelukzalige gevoel om weer op het voetbalveld te staan als speler, geeft de Britse sterspeler zelf nog mee. Bellamy: ‘In Engeland kon ik onmogelijk voor het plezier voetballen. Als gewezen prof zouden ze me bij elke baltoets keihard aanpakken. Hier hebben ze veel meer respect voor ons.’
The nutter with the putter, vrij vertaald de debiel met de golfclub heeft aan de andere kant van het Kanaal zelf nochtans niet de allerbeste reputatie. Zijn weinig flatterende bijnaam dankt Craig Bellamy aan een voorval uit 2007. Hij werd er toen van beschuldigd zijn toenmalige ploeggenoot bij Liverpool John Arne Riise te hebben geslagen met een golfclub na een zwaar en met alcohol overgoten avondje stappen. Enkele dagen nadat een van de Engelse tabloids het verhaal wereldkundig maakte, deed Bellamy er zelf nog een schepje bovenop. Hij vierde het doelpunt dat hij maakte in de achtste finales van de Champions League tegen FC Barcelona door met een denkbeeldige golfclub een stevige swing uit te delen. Mythisch, net als de reconversie die de Welshman maakte naar beloftecoach en inspirator van de U21 van het trotse RSC Anderlecht.
Daarnaast maakt hij dus ook deel uit van de magie die momenteel in Londerzeel hangt. Daar kan je tegenwoordig op vrijdagavond een voormalige bad boy van de Premier League het mooie weer zien maken aan de zijde van bijvoorbeeld Tom Caluwé. De nostalgici onder de KV Mechelensupporters kunnen er ook Tom Peeters en Geoffrey Peytier scènes zien naspelen uit hun kampioenenjaar in tweede afdeling (1999). De hele bende kent er ondertussen de weg uit het hoofd van de kantine in de Brusselsestraat naar de Winter Bar in het centrum, een typische bar – typisch met uitzondering van de stoeltjesliften die aan het plafond hangen. Een beetje zoals SK Londerzeel, een typische veteranenploegen – typisch op enkele uitzonderingen na dan.
