Bondscoach van Nigeria op het WK voor min-20-jarigen is Samson Siasia, in een niet zo ver verleden nog speler van Lokeren. Hij legt uit waarom het met zijn land niks werd.
Zijn erelijst oogt indrukwekkend. In een spelerscarrière die van 1987 tot 1998 liep en zes jaar via Lokeren leidde, won Samson Siasia (38) de Afrikaanse beker, de Aziatische beker en de Franse titel met Nantes. Op het WK 94 maakte hij een doelpunt tegen Argentinië. Nigeria werd toen uitgeschakeld in de achtste finales door Italië, maar voor veel voetbalwaarnemers stond het toen vast : met dit Afrikaanse land moest in de toekomst ernstig rekening gehouden worden.
De waarheid was evenwel pijnlijker. De laatste zege in de Afrikacup van dit land dat 150 miljoen inwoners telt, dateert al van 1994 en een gelijkspel van de A-ploeg onlangs thuis tegen Angola hypothekeert zelfs de deelname aan het WK volgend jaar in Duitsland.
Het is Samson Siasia een grote zorg. We ontmoeten elkaar in Enschede, halverwege het WK voor min-20-jarigen en zijn ploeg is aan het krasselen. De training van vier uur wordt met twee uur verlaat, de vrijgekomen tijd gebruikt hij om met zijn spelers wedstrijdfasen door te nemen. De spitsen scoren moeilijk, de verdedigers zijn niet agressief genoeg, overal loopt wat mis. José Mourinho is zijn grote voorbeeld als coach en dus gebruikt hij videofragmenten om zijn opmerkingen kracht bij te zetten. Amerikanen, Zwitsers en Egyptenaren logeren in hetzelfde hotel en zij mogen van hun coaches van de vrije dag gebruikmaken om te shoppen. De Nigerianen krijgen theorie, dan training en zijn pas na negenen vrij. De coach zucht. “Het zijn jonge jongens, je moet ze iedere keer weer aan alles herinneren. Ik heb veel geduld nodig. Ik ben nog maar 38, we dollen veel samen. Maar ik hou wel altijd een nabespreking, soms tot een uur. Om de spelers met beelden duidelijk te maken waar ze in de fout gingen.”
Hoe was de voorbereiding ? Nog een grotere zucht : “Niet al te goed, of wat dacht je ? Iets te veel chaos, diverse spelers die te laat kwamen. Maar al bij al kunnen we niet klagen, ik denk dat we inmiddels ongeveer een maand in Europa zijn. We spendeerden twee weken in Frankrijk op trainingskamp, daarna was er in Tilburg een klein toernooitje en vervolgens verbleven we weer even in Frankrijk voor wedstrijden tegen hun jeugdploeg. Al bij al ben ik vrij tevreden.”
Samson Siasia resideert momenteel in de VS, waar hij jeugdteams traint. Hoe blijft hij in godsnaam ginds op de hoogte van alles ? “Door tipgevers. Mijn team stelde ik samen via een soort open trial. Alle spelers van minder dan twintig van wie ons bekend was dat ze wat talent hadden, kwamen naar Lagos. Daaruit koos ik het team. Het is geen ploeg die al lang samenspeelt, we zijn eigenlijk goed één jaar samen.”
Waarom verhuisde hij naar Amerika ? “Ik speelde er het WK en vond het een aangenaam land. Leuk weer ook waar ik woon, in Atlanta. Het team waar ik coach, heet de Alfredo Stars. Veel meisjes ja, die zijn heel goed, maar de jongens pikken het ook uitstekend op. Je moet niet schrikken als de Amerikaanse ploeg volgend jaar op het WK goed presteert. Fysiek zijn ze sterk en tactisch ook, niet vanuit een traditie, maar omdat ze zo gehoorzaam zijn.”
Veel minder lovend is hij over de situatie in zijn land. “Nigeria… ( zucht). We hebben tien jaar verloren. Erg hé. Dit team heeft zich zestien jaar lang niet voor het jeugd-WK kunnen plaatsen. Opstaan, maar vooral veel vallen. Onze FA moet zich daar eens ernstig over bezinnen. Ik vind ook dat de regering met hulp over de brug moet komen. Niet praten, maar iets doen. Geld is er genoeg, Nigeria zou vanwege de olievoorraden een superrijk land moeten zijn, het moet alleen goed besteed worden. Dat stoort me, want ik weet welk reservoir aan talent er is en hoe het beter kan, mits wat structuur. Kijk hier die Zwitsers lopen. Elk jaar vijftig procent van de sponsorsteun van de bank verplicht naar jeugdwerking en ze staan er. Wat wij doen, is een schande. Er zijn geen clubs, er is amper structuur. Na het WK wil ik deeltijds in Nigeria gaan werken, in de opleiding, gestructureerd, vanaf zes jaar. De overheid wil een programma opstarten en daarvoor geld ter beschikking stellen.”
Of het hem als gewezen voetballer in Europa en resident in de States niet stoort, de chaos in en rond zijn land ? “Ik alleen kan er weinig aan veranderen, er moeten meer ex-spelers in de FA en de clubs. In principe hebben we alles : een grote vijver aan talent, kracht, techniek, snelheid, geld… In 94 hadden we een goeie generatie, de eerste Afrikaanse wereldkampioen in wording. Nadien werd het niks meer. Slechte coaching en verkeerd management. Er stroomde geld genoeg binnen, maar in plaats van het goed te spenderen, greep iedereen zoveel hij kon voor zichzelf. Iedereen vult zijn eigen zakken. Neem nu onze A-ploeg. Als ik van Egu Augustine (die na het ontslag van Christian Chukwu van assistent-bondscoach promoveerde tot bondscoach, waardoor Samson Siasia zelf allicht assistent-bondscoach wordt, nvdr) hoor hoe het er daar aan toegaat in de voorbereiding : spelers die te laat komen, of zelfs niet komen, gebrek aan discipline, problemen met de organisatie. Dan kan je alleen zuchten.”
Zijn ploeg telt op papier één grote ster, Michael Obi. Middenvelder en inzet van getouwtrek tussen Chelsea en Manchester United. “Michael heeft talent, maar een wedstrijd doen kantelen, zoals Quincy dat kon voor Nederland in de groepswedstrijden, dat zat er nog niet in. Hij speelt heel gedisciplineerd als middenvelder, maar leunt veel te ver achteruit. Een spelmaker moet vlak achter de spitsen spelen, openingen maken. Misschien doet hij het om veel in balbezit te komen, allicht, maar dan nog.”
Hij verwacht dat er na het WK wat spelers uit zijn selectie naar Europa zullen komen. De Scandinaven trekken graag jong Nigeriaans talent aan en wellicht vinden er ook hun weg naar Frankrijk. “Misschien dat er wel een speler naar België komt, maar ik hoor dat er bij jullie geen geld is ( lacht). Op dat vlak is er niks veranderd, in Lokeren hoorde ik zelf ook voortdurend dat er geen geld was.”
door Peter T’Kint
‘Er is véél talent in Nigeria, maar wat wij daarmee doen, is een schande.’
