De Servische ‘slang’ heeft zijn bewondering voor Anderlecht nooit onder stoelen of banken gestoken. Nu Romelu Lukaku er vertrekt, zal Jovanovic nog meer verantwoordelijkheid krijgen.

Bij paars-wit valt de laatste dagen veel groot nieuws te rapen. Enkele uren nadat Milan Jovanovic zijn blijde intrede maakte onder het applaus van de 24.000 supporters voor de wedstrijd Anderlecht-KV Mechelen, maakte Romelu Lukaku zijn levensdroom waar door te tekenen voor Chelsea. Iedereen begrijpt dat hij vertrekt, want nu kan hij zijn talent op een ander niveau ontwikkelen en tegelijk levert hij zijn ex-club geld op. De Brusselse aanval zal er voortaan wel helemaal anders uitzien en de taak van Jovanovic wordt er alleen maar belangrijker op. Op zijn 30e heeft hij al heel wat ervaring die dit Anderlecht in heropbouw goed van pas zal komen. Maar hoe heeft hij zijn seizoen in Engeland verteerd? Jovanovic ontving ons met zijn legendarische glimlach in de grote lounge van een Brussels hotel.

Terwijl Lukaku naar Engeland gaat, keer jij terug. Welke herinneringen bewaar je aan je seizoen in de Premier League?

Milan Jovanovic: “Ik zit natuurlijk met gemengde gevoelens. Na al het moois dat ik bij Standard had meegemaakt, had ik wel iets anders verwacht. Twee titels, Profvoetballer, Gouden Schoen, fantastische Europese momenten, dat kan tellen en er wordt over gesproken in het buitenland. Ik werd in zowat alle grote Europese competities vernoemd. Engeland sprak mij aan vanwege zijn tradities, zijn imago, zijn voetbalcultuur, de sfeer in de stadions. Maar ik heb er gewoon geen geluk gehad. Ik was supergemotiveerd en mocht terugblikken op een goede wereldbeker waarin ik voor mijn land een historische goal maakte tegen Duitsland. Ik was positief ingesteld toen ik in Engeland arriveerde. Maar nog vóór de eerste training had ik al door dat de wind uit een andere hoek kwam. Ik probeerde me tevergeefs van het tegendeel te overtuigen, te werken, goed te zijn op training: ik had gewoon niet de goede kaarten in handen …”

Namelijk?

“Ik had geen slechtere keuze kunnen maken. En ik had die onmogelijk op een slechter moment kunnen maken. Een foute casting van de bovenste plank. En dat gaat helemaal niet over het niveau van de Engelse competitie of over mijn eigen troeven. Ik hou van het voetbal dat men daar speelt, behalve bij Liverpool vorig seizoen, maar je moet van de Premier League ook niet maken wat ze niet is: een onbereikbare berg. Ik heb in Engeland niet enkel sterren en legendarische matchen gezien, hoor. Achter de vijf of zes groten zitten velen die tekortschieten, een spelkwaliteit waarvan je niet gaat dromen. Goed, ik ben niet geslaagd, zal je zeggen …”

Inderdaad.

“Ik ben nochtans beter, completer dan een jaar geleden. Verbaast je dat?”

Leg dat eens uit.

“Ze hebben in Engeland niet de echte Jovanovic gezien. Dat is frustrerend en het ligt niet aan mijn voetbal. Ik weet waarom. In het huidige voetbal draait niet alles om wat er op het veld gebeurt. Bij Liverpool was het Rafael Benítez die mij absoluut wou. Ik heb naar hem geluisterd en hij heeft mij ervan overtuigd dat mijn speelstijl perfect paste bij zijn filosofie. Ik heb voor een sportief project gekozen … dat ik nooit heb meegemaakt, want Benítez werd vervangen nog voor ik op Anfield Road toekwam. De club was van koers veranderd en ik werd bestempeld als ‘speler van Benítez, de trainer die men niet meer wou’. Was Benítez gebleven, dan zou ik nog bij Liverpool zijn. In plaats van een offensief ingestelde coach, kreeg ik een trainer die voorzichtig was in zijn veldbezetting en defensief ingesteld ( Roy Hodgson, nvdr).

“Ik stond perplex: was dit nu Liverpool? De trainingen stelden al niet veel voor, maar wat te zeggen over het spel? Ik moest te diep terugplooien en moest onmogelijke afstanden overbruggen om in de afwerkingszone te raken. Ik ben snel, maar dat was erover. Ik ben niet iemand die zijn verantwoordelijkheden uit de weg gaat. Ik heb nagedacht, gereageerd, hard gewerkt, maar het probleem zat ergens anders: ik was niet geschikt voor Hodgson die mij niet naar Liverpool had gehaald. Ik was makkelijk opzij te schuiven …”

Hoezo: makkelijk opzij te schuiven?

“Inderdaad. Ik had een zeer goed contract, maar er was geen transfersom en dat is een nadeel dat ik tot mijn scha en schande heb ervaren.”

Leg uit.

“Ik was een loon, een uitgave, maar geen investering. Als het slecht gaat, knipt men in de uitgaven maar niet in de investeringen die moeten worden beschermd, die in de etalage moeten worden geplaatst om hun waarde niet te verliezen. Er waren spelers voor wie een fortuin aan transfergeld nodig was en, naast de duik in het algemeen klassement mocht Liverpool ook de financiële koers van zijn spelers niet negeren. Hodgson heeft mij nooit een reeks matchen laten spelen, kwestie van mijn gevoelens te ontdekken. Telkens als ik iets toonde, zoals in de Europa League, werd ik de volgende match aan de kant gelaten. Op den duur gaat men zich vragen stellen …”

Sclessin

Tijdens een gesprek bij het begin van vorig seizoen in Liverpool, heb je ons gezegd dat je zeker zou slagen …

“Dat weet ik, maar de externe factoren waren te sterk. Ik vrat mij op van de zenuwen. Kenny Dalglish, de opvolger van Hodgson, feliciteerde mij na mijn goede matchen met de Servische nationale ploeg. Dat was toch raar: ik was goed in de kwalificatiematchen voor Euro 2012, maar niet in de Premier League. De Servische nationale ploeg is mijn reddingsboei geweest. Ik heb veel te danken aan Vladimir Petrovic ( ex-speler van Standard en huidig bondscoach Servië, nvdr) die mij gewoon zijn vertrouwen gaf. Daar zat ik in een totaal andere sfeer en dat had ik nodig. Dalglish bevestigde mij dat ik niet in zijn toekomstplannen paste. Dat was duidelijk. Heel speciaal allemaal: ik had ook geen vrienden. Gelukkig was mijn gezin er.”

Toen jouw transfer naar Anderlecht werd aangekondigd, had men het op een website over ’the forgotten player of Liverpool’ …

“En niet over de ‘ forgotten club‘? Aangezien ik weinig gespeeld heb, zijn de Reds er sowieso zonder mij toch niet in geslaagd uit het dal te raken. Wie is dan verantwoordelijk? Ik moet mij die vraag niet meer stellen. Ik had en heb nog steeds het niveau van de Premier League. Ik ben ontgoocheld, ja, dat is zeker. Maar op technisch vlak heb ik in de Premier League ook meer dan middelmatige matchen gezien.”

Welke ploeg uit de Premier League heeft de meeste indruk op je gemaakt?

“Eén ploeg steekt boven de rest uit door zijn spel, zijn visie, de persoonlijkheid van zijn trainer, zijn werkwijze op lange termijn: Arsenal. Arsène Wenger is werkelijk mee met zijn tijd.”

Zal Lukaku slagen in Engeland?

“Ja, als Chelsea hem heeft opgenomen in zijn toekomstplannen, dan zegt dat alles. Hij zal er trouwens kennismaken met mijn ex-ploeggenoot bij Liverpool, Fernando Torres. De toekomst zal het uitwijzen, maar ik vind dat Lukaku een uitstekende keuze heeft gemaakt, ook al zal hij het moeten opnemen tegen Drogba, Torres en Anelka. De tijd en de jeugd spreken in zijn voordeel. De werklast is groot, maar dat zal hem niet al te veel problemen bezorgen, denk ik. Hij zal in Engeland slagen zoals Axel Witsel dat bij Benfica zal doen. Dat betekent dat er talent zit in eerste klasse.”

De supporters van Standard waren verbaasd over jouw transfer …

“Ik heb vier fantastische seizoenen beleefd op Sclessin. Het is geweldig om zulke mooie herinneringen te hebben. Ik zou niet willen dat die unieke momenten zouden worden kapotgemaakt. Ik weet zeker dat alle sportliefhebbers, dus de duizenden Standardsupporters, er ook zo over denken: niemand zal ons ooit kunnen afpakken wat wij samen hebben meegemaakt. Zij hebben mij alles gegeven en ik heb soms risico’s genomen met mijn gezondheid om Standard vooruit te helpen. Als ik Standard zou verloochenen, dan zou ik mezelf verloochenen. Je moet begrijpen dat een speler aan zijn toekomst moet denken. Dat deed ik ook toen ik voor Liverpool tekende. Na één seizoen had ik daar geen toekomst meer; ze hadden me zelfs gevraagd de trainingen te hervatten bij de jeugd. Het was een manier om me onder druk te zetten. Op een bepaald moment dacht ik ontmoedigd: als het zo moet gaan, dan train ik twee jaar lang en doe ik mijn contract uit. Maar ik ben een voetballer en een echte voetballer speelt …”

Een Europese referentie

Nam Club Brugge eerder dan Anderlecht contact met je op?

“O nee, nooit. Ik heb maar met één Belgische club onderhandeld: Anderlecht. Anderzijds waren er ook nog Benfica, Sporting Lissabon, Schalke 04, Panathinaikos, Newcastle, Al Shabab, de Saoedische club van Michel Preud’homme, een Zwitserse club waarvan ik de naam niet weet, enz. Ik had veel mogelijkheden, maar de uiteenzetting van Anderlecht overtuigde mij het meest. Het was voor mij het bewijs dat ik nog niet vergeten was in België. Ik zou er graag hetzelfde realiseren als op Standard. Voor mij is deze terugkeer naar België helemaal geen stap achteruit. Het geld speelt natuurlijk een belangrijke rol, maar mocht dat het enige geweest zijn, dan had ik in Saoedi-Arabië getekend. Het voetbal moet de winnaar zijn en als ik Anderlecht en Standard dichter bij elkaar kan brengen, zou dat mooi zijn.”

De onderhandelingen hebben lang aangesleept …

“En dat is normaal op dat niveau. Het gaat om zeer ingewikkelde dossiers en er staat veel op het spel voor alle partijen, de twee clubs en ik. Ik had geen makelaar. Anderlecht heeft er een ingeschakeld: Dejan Veljkovic. Ik zie dat als een extra bewijs dat de club mij absoluut wou.”

Een jaar geleden had je het idee om naar Anderlecht te gaan afgewimpeld …

“Wel ja, want Benítez had mij al gecontacteerd om naar Liverpool te komen. Maar Anderlecht is een grote club. Ik heb dat altijd geweten en als je rondreist, besef je pas hoezeer men die club kent. Maar weet je, tussen de eerste contacten en de afronding van een transfer kunnen maanden zitten.”

Is het liefdesverhaal tussen Jovanovic en Anderlecht begonnen in de nasleep van de affaire-Witsel-Wasilewski?

“Daar praat ik niet meer over, dat is voorbij.”

Jouw transfer is op het laatste nippertje rond geraakt: de paars-witte delegatie was al op de luchthaven voor de terugreis toen Liverpool zijn akkoord heeft gegeven, niet?

“Ik hing aan de telefoon in Novi Sad. Dejan Veljkovic heeft Liverpool kunnen overtuigen. Ik moest nog twee jaar van mijn contract doen en zoiets zeg je niet zomaar op. Liverpool wilde me vergoeden indien ik een nieuwe werkgever vond. Anderlecht stond klaar, maar de Reds moesten mijn vertrekpremie bepalen. Ik moet hen bedanken, want uiteindelijk is men eruit geraakt. Het zou nooit gelukt zijn zonder Veljkovic en Herman Van Holsbeeck.”

Wat zijn je ambities?

“Die sluiten aan bij de clubambities. Anderlecht speelt elk jaar voor de titel, maar er is meer dan dat: deze club kan ook buiten eigen land schitteren. Zo’n ploeg moet elk jaar in de poules van de Champions League zitten, moet snel opnieuw de club worden die ze decennia lang was: een Europese referentie. Als ik naar het succes van het Portugese voetbal kijk, denk ik dat wij dat hier ook kunnen meemaken. Ik wil helpen en mijn ervaring delen om dat te realiseren. Ik heb de verwelkoming van de supporters op prijs gesteld. Ik besef dat ze veel van mij en van de hele ploeg verwachten. Ik heb al veel goeie dingen gezien en weet dat deze club voor alle kwesties een oplossing heeft. Dieumerci Mbokani? Vooraleer ik tekende, had ik vernomen dat zijn naam hier werd vernoemd. Ik heb altijd geweten dat mijn gewezen ploegmaat vol talent zit.”

DOOR PIERRE BILIC; BEELD SCHROEDER (REPORTERS)

“Ze hebben de echte Jovanovic niet gezien in Engeland: ik weet waarom …”