Na zijn opgemerkte passage bij Standard ging Oguchu Onyewu zijn geluk beproeven bij AC Milan. Dat draaide niet helemaal uit zoals gewenst. Nu is de 28-jarige Amerikaan op huurbasis bij FC Twente om met de Tukkers opnieuw kampioen te worden. ‘Ik sta nu een stuk soepeler in mijn schoenen dan voorheen.’
Oguchialu Jacob Onyewu is een gezegende voetballer, want Oguchiali betekent ‘God vecht voor mij’. En zijn bijnaam The Gooch klinkt ook al een stuk stripheldachtiger dan Theo, Wout of Bart. Daarmee geconfronteerd krijgen we een brede, vriendelijke lach boven een breed, onvriendelijk ogend lichaam. Als Onyewu zijn shirt uittrekt, ontvouwt zich een imposante rivierdelta van opliggende spieren, uitstekende botten en een sixpack rond de navelstreek. De ruim 1,90 meter lange voetballer heeft alle kenmerken van een vleesverwerkingsbedrijf op noppen.
“Ik ben nog weleens gespierder geweest”, lacht de Amerikaan. “Ik heb een periode lang heel veel in het krachthonk gezeten in de veronderstelling dat ik zo sterk mogelijk moest zijn om me in het voetbal te handhaven. Totdat ik bij AC Milan onderzocht werd in het Milan Lab. Testen wezen uit dat al die krachttraining ten koste ging van mijn explosiviteit. Daarop ben ik een aangepast programma gaan volgen en dat heeft zich uitbetaald. Ik sta nu een stuk soepeler in mijn schoenen dan voorheen. Bij de wendbaarheidtesten was ik bij Milan op een gegeven moment zelfs het nummer twee achter Mathieu Flamini. Bij de sprinttesten eindigde ik steevast bij de eerste tien.”
Desillusie in Milaan
Het vervloekte woord is gevallen. AC Milan. Onyewu trok er in 2009 vol zelfvertrouwen naar toe, de Amerikaanse droom achterna. Anderhalf jaar later keert hij Italië gedesillusioneerd de rug toe. De verdediger speelde in zijn eerste seizoen bij Milan nog wel mee in de Champions Leaguewedstrijd tegen Zürich, maar scheurde kort daarop een pees in zijn linkerknie in het WK-kwalificatieduel met het Costa Rica van Bryan Ruiz. Eenmaal hersteld van de operatie was het seizoen voorbij en had de trainer die hem gehaald had – Leonardo – plaats gemaakt voor Massimiliano Allegri. En die deed afgelopen half jaar in het hart van de defensie doorgaans een beroep op Alessandro Nesta en Thiago Silva. Met als gevolg dat Onyewu in anderhalf jaar Milan in geen enkele competitiewedstrijd meespeelde.
“In het voetbal heb je een aantal variabelen waarop je als speler geen enkele invloed hebt”, weet Onyewu inmiddels. “Eén ervan is blessurepech. Twee maanden nadat ik bij Milan was gekomen, liep ik die knieblessure op waardoor ik ruim zes maanden moest toekijken. Een andere factor is de keuze van een trainer die wel of niet in je voordeel uitvalt. Ik heb geprobeerd die keuze te beïnvloeden op het trainingsveld. Daar heb ik in ieder geval de controle over mijn eigen presteren. Elke dag die me gegeven was, heb ik mijn uiterste best gedaan, meer kan ik niet doen. Ten aanzien van mijn periode bij Milan kan ik mezelf dan ook niets verwijten.”
Of het moet zijn dat hij in die hete zomer van 2009 de verkeerde keuze heeft gemaakt. Oguchi Onyewu had zichzelf destijds nadrukkelijk vooraan in de etalage van de Europese elite gelegd. De verdediger had zich bij Standard ontpopt als een van de sterkhouders in het elftal dat twee seizoenen achtereen kampioen werd en kon in mei al voor drie jaar tekenen bij Birmingham City. Nadat Onyewu een maand later in Zuid-Afrika een sterk toernooi om de Confederations Cup had gespeeld en uitblinker was in de met 2-0 gewonnen halve finale tegen Spanje, dongen ook de glamourclubs naar zijn hand. Ajax, Real Madrid en Liverpool waren hevig geïnteresseerd, maar Onyewu koos uiteindelijk voor AC Milan.
“Na zeven jaar in Europa gespeeld te hebben was ik klaar om mezelf te testen op het hoogste niveau”, blikt Onyewu terug. “AC Milan was een kans die ik niet mocht laten lopen. Alexi Lalas had in de jaren negentig twee seizoenen voor Padova gespeeld, maar ik was de eerste Amerikaan die ging voetballen bij een Italiaanse topclub. Dat gegeven streelde me enorm. Achteraf heeft het anders uitgepakt, maar ik heb nergens spijt van. Als je gevoel bij een keuze goed is, kan spijt nooit een gevolg zijn. Bovendien ben ik gelovig, als het kan, ga ik naar de kerk. Ik geloof sterk in het ultieme plan dat God met iedereen heeft. Mijn tijd bij AC Milan was daar een onderdeel van. Negatieve ervaringen zijn bedoeld om je sterker te maken. Bovendien: ik mag in Milan amper wedstrijden gespeeld hebben en daardoor ritme missen, ik ben er wel een betere voetballer geworden. Ik heb elke dag getraind met en tegen enkele van de beste spelers van de wereld. En zoals ik net al zei, ik ben in Milaan sneller en explosiever geworden.”
Woelige reis
FC Twente is zijn volgende halte op een woelige reis door Europa. Als zoon van Nigeriaanse immigranten werd Oguchi Onyewu op 13 mei 1982 geboren in Washington. Na een groeispurt opteerde hij als kind nog even voor het basketbal maar uiteindelijk volgde hij met een voetbalcarrière zijn Nigeriaanse roots. In zijn jonge jaren speelde Onyewu bij Sherwood College, Clemson University en in diverse vertegenwoordigende Amerikaanse jeugdselecties. Internationaal viel hij voor het eerst op in 2001 toen hij met de VS in Argentinië deelnam aan het WK voor spelers onder 21 jaar.
Onyewu speelde er zich in het gevlei van FC Metz, dat hem in 2002 naar Europa haalde. Een succes werd zijn eerste seizoen op het continent niet. Toen Onyewu na maandenlang bureaucratisch gehakketak eindelijk speelgerechtigd was, was FC Metz gedegradeerd uit de hoogste Franse divisie. Uitgeleend aan La Louvière verdiende Onyewu in 2004 een transfer naar Standard, waar Michel Preud’homme destijds als technisch directeur opereerde. De huidige Twentetrainer noemt de ontdekking van de centrale verdediger nog steeds een van de “mooiste verhalen” uit zijn carrière. Want: “Heel België zag hem voetballen en sterker worden, maar op een of andere manier durfde niemand hem te halen.”
In Luik kreeg de Amerikaan pas echt fleur in zijn spel. De man die tot dan vooral opviel door zijn fysiek stevige spel, leerde er voetballen door op het trainingsveld uren te investeren in zijn pass- en trapvermogen. En hij maakte er mee wat winnen is. Onyewu werd in 2005 uitgeroepen tot de beste buitenlandse voetballer in de Belgische competitie en kroonde zich in 2008 en 2009 met Standard tot kampioen.
In die jaren verwierf hij ook faam als een sportman met een wat gespleten persoonlijkheid. Op het veld is Onyewu een verdediger die gespecialiseerd is in het recyclen van spitsen, maar buiten de lijnen ontpopt hij zich als een hoeder van normen en waarden. “Voetbal is een contactsport op basis van totale overgave”, heeft hij al eens gezegd. “En vergis je niet, ook de spitsen zijn allesbehalve koorknapen. Stevig voetbal is helemaal mijn ding, als ik me moet gedragen als een ballerina stop ik ermee. Maar in de sport moet het allemaal wel zuiver blijven.”
Markant
Vanuit een haast ethisch reveil baarde Onyewu de voorbije periode dan ook opzien met een aantal markante stellingnames en handelingen. Zo weigerde hij in 2006 in te gaan op een aanbieding van Real Madrid. “Ik wil niet naar een club die voetballers en mensen vooral ziet als een marketinginstrument”, luidde zijn opmerkelijke motivatie. In mei 2009 schudde de Amerikaan België op met zijn aanklacht tegen Anderlechtspeler Jelle Van Damme, die hem in een wedstrijd tot drie keer toe zou hebben uitgescholden voor “vuile aap”. En afgelopen zomer bood Onyewu AC Milan aan om een extra contractjaar voor niets te voetballen omdat hij van mening was door zijn knieblessure een jaar lang amper tegenprestaties voor zijn geld geleverd te hebben.
Het is ook daarom dat Michel Preud’homme zijn nieuwe aanwinst afficheert als een grote persoonlijkheid. Tweeenhalf jaar na Preud’hommes overstap naar AA Gent worden trainer en speler in Enschede weer herenigd. “De aanwezigheid van Michel geeft mij extra zelfvertrouwen”, beaamt Onyewu. “Ik vind hem een geweldige trainer en een groot tacticus. Maar ik vind het ook mooi om deel uit te maken van iets speciaals zoals FC Twente. Dit is een spannende club met grote ambities. Mijn doel is om Twente te helpen opnieuw kampioen te worden en ver te komen in de Europa League. Die opties zijn reëel. Ik heb gezien hoe FC Twente tot twee keer toe goed weerstand bood aan Inter. Dan moet je als elftal technisch en tactisch inhoud hebben. Europa heeft de laatste tijd gezien dat FC Twente rising is. Zo niet, dan komt Europa er nog wel achter.”
Maar toch, voor een ambitieuze voetballer die Real Madrid, Ajax en AC Milan ooit aan zijn voeten wist, heeft FC Twente alle kenmerken van een stap terug. “Zo redeneer je als je mentaal zwak bent”, schudt Onyewu het hoofd. “Ik kon naar Real, ik zat bij Milan en nu ben ik in Twente, help! Spelen bij FC Twente is echter vele malen beter dan niet spelen in Milaan. In Enschede hoop ik de komende maanden weer op het juiste spoor te komen, daarna zien we wel verder.”
DOOR PETER WEKKING – BEELDEN: PROSHOTS
“Als ik me moet gedragen als een ballerina stop ik ermee.”
