‘Ik ben blij wanneer een jongere het beter doet dan ik’

In april wordt llombe ‘Petit-Pelé’ Mboyo 34, maar hij is naar eigen zeggen nog lang niet uitgevoetbald. Bij STVV wil de spits voor het eerst een prijs winnen en de kaap van de honderd goals in de Jupiler League ronden.

Nog zeventien keer scoren en dan mag Ilombe Mboyo zich lid noemen van het selecte clubje met spelers die meer dan honderd doelpunten maakten in de Belgische eerste klasse. Tot ieders verbazing zal Mboyo deze mijlpaal bij STVV bereiken en niet bij KV Kortrijk, waar hij in januari voor de derde keer in zijn carrière de deur dicht deed. ‘Het zou mooi zijn mocht ik binnenkort kunnen zeggen: ik heb honderd keer gescoord in eerste klasse. Het is een van mijn doelen in mijn laatste jaren als voetballer’, aldus Mboyo. ‘Hoe sneller, hoe beter. Maar ik ben er niet door geobsedeerd, het is iets dat ik in het achterhoofd hou.’

Bij het grote publiek kwam de transfer van Mboyo van Kortrijk naar STVV uit de lucht vallen. Want waarom zou een trefzekere spits een middenmoter inruilen voor een club die dit seizoen in de degradatiestrijd verwikkeld is? ‘Bij Kortrijk kreeg ik een contractvoorstel van een jaar met een optie op een bijkomend seizoen. Zij haalden een aantal argumenten boven waaruit moest blijken waarom ze zich niet voor minstens twee extra seizoenen konden engageren. Met wat ik gepresteerd had, kon ik niet akkoord gaan met hun voorwaarden. Ik heb rust nodig in mijn hoofd, ik wilde volgend jaar niet opnieuw geconfronteerd worden met nieuwe onderhandelingen.’

Het was dus geen kwestie van geld?

ILOMBE MBOYO: ‘Bij Kortrijk zat ik in mijn comfortzone, terwijl STVV mij zin gaf om weer van nul te beginnen. Ik zat met een paar vragen. Zou ik aarden in een andere omgeving? Zou ik het goed doen in een ander spelsysteem? Het is een uitdaging die ik mezelf wilde opleggen voor het einde van mijn carrière.’

Je had gewoon je contract kunnen uitdoen bij Kortrijk en in juli transfervrij vertrekken. Of wilde je het risico niet nemen om zonder club achter te blijven zoals een Jelle Van Damme of een Luis Cavanda?

MBOYO: ‘Ik hoorde veel mensen zeggen: met het seizoen dat je nu aan het spelen bent, zul je binnen een aantal maanden gemakkelijk aan een club geraken. Maar ik moest rekening houden met alle parameters en COVID-19 was er een van. In die omstandigheden interesseerde het mij niet om als vrije speler op de markt te komen. Ik ben niet het type dat onnodige risico’s zal nemen – ik heb mijn carrière altijd beheerd als een goede huisvader. Toen ik het voorstel van STVV ontving, ben ik er meteen op ingegaan. Ik wilde niet wachten tot er een club zou langskomen die mij betere voorwaarden kon geven. Voor STVV kiezen, was al bij al een verstandige keuze. Het is menselijk om altijd meer te willen, maar je moet je er ook van bewust zijn dat er mensen zijn die het met veel minder moeten doen.’

ONBERISPELIJK GEDRAG

Je zult 36 jaar zijn wanneer je contract bij STVV afloopt. Het heeft er alle schijn van dat je overstap naar Limburg je laatste grote transfer was.

MBOYO: ‘Twee jaar geleden werd dat ook gezegd… Ik zal op financieel vlak geen slag meer slaan, maar ik zit niet aan het einde van mijn cyclus. Mijn conditie is goed – soms train ik zelfs harder dan gasten van twintig jaar – en het voetbal is op technologisch en medisch vlak zo geëvolueerd dat een spelerscarrière langer duurt dan vroeger. Doe ik er straks twee, drie of vier jaar bij? Daar wil ik geen cijfer op plakken. Er zijn geen signalen die erop wijzen dat het binnen twee jaar helemaal op is. Mijn lichaam, en niet mijn leeftijd, zal beslissen hoe lang ik nog kan spelen. Maar vergeet de factor geluk niet. Er zijn spelers die zich niet verzorgen en het toch lang volhouden. En omgekeerd heb je spelers die zich in een vroeg stadium van hun carrière blesseren en snel moeten afhaken. Voetbal is geen exacte wetenschap, maar als je de elementaire regels respecteert heb je minder kans op blessures.’

Probeer je dat ook over te brengen aan de jonge garde? Dat ze het aan zichzelf verplicht zijn om er alles uit te halen?

MBOYO: ‘Ik moet eerlijk bekennen dat mijn gedrag niet altijd onberispelijk is geweest. Ik heb ook fouten gemaakt. Ik ben pas na mijn 25e, na een paar blessures bij Genk, echt zorg beginnen te dragen voor mijn lichaam. Toen realiseerde ik mij hoe belangrijk het was om te stretchen, recuperatietijd te voorzien en veel water te drinken. Details waar je je niet van bewust bent als je jong bent en nog geen blessures hebt opgelopen. Je kunt een paar keer meeval hebben, maar het is beter om zelf over je lot te beslissen. Uiteindelijk heb ik een voorbeeld genomen aan mannen als Bernd Thijs, Tim Smolders en Thomas Buffel, die constant met hun lichaam bezig waren.’

Bij Kortrijk was je een echte leider en een soort grote broer voor de jonge spelers. Dat wordt ook van jou verwacht bij STVV.

MBOYO: ‘Met mijn dertien jaar ervaring kan ik de jongeren zeker iets bijbrengen. Maar ik doe het op een natuurlijke en spontane manier. Ik ben niet iemand die zijn leiderschap wil opdringen. Om geloofwaardig te zijn, moet je zelf niet van het rechte pad afwijken. Ik wil niet alleen een voorbeeld zijn voor hen, maar ik wil ook hun potentieel eruit halen. Ik ben blij wanneer een jongere het beter doet dan ik. Dan heb ik mij toch nuttig kunnen maken.’

Zelfs al gaat het om een rechtstreekse concurrent die je plaats wil innemen?

MBOYO: ‘Zolang het een faire concurrentiestrijd is en de sterkte speelt, heb ik daar geen probleem mee! Ik hou van concurrentie, het maakt mij sterker. Ik heb mijn beste periode gekend bij Gent toen ik mezelf moest overtreffen omdat de rivaliteit onder de spitsen bikkelhard was. Bij Genk had ik niet al te veel last van concurrentie. Hoe zal ik het zeggen? Ik liet mij verleiden tot gemakzucht… Ik ben nu 33 jaar en ik zal niet eeuwig op het veld staan. Maar ik zal mij niet zomaar naar het achterplan laten duwen. ( lacht) Ik heb mij mentaal al voorbereid op de dag dat iemand die veel jonger is dan ik mijn plaats claimt. Als het zover is, zal ik overeind proberen te blijven dankzij het competitiebeest in mij.’

VOETBALINTELLECT

Voor Nieuwjaar, aan de vooravond van KV Kortrijk-OH Leuven, vertelde Marc Brys dat jij nog de kwaliteiten hebt om bij een topclub te spelen. Het lijkt wel alsof je aan je tweede leven als profvoetballer bezig bent.

MBOYO: ‘Ik ben niet de enige dertiger die nog mee kan bij een topclub. Maar tussen de kwaliteiten hebben om mee te draaien aan de top en effectief bij een topclub zitten, is er een grote kloof… Laten we zeggen dat ik nog veel clubs van dienst kan zijn.’

Je bent niet meer zo explosief als vroeger. Heb je jezelf moeten heruitvinden om competitief te blijven?

MBOYO: ‘Mijn snelheid op de eerste meters is inderdaad afgebot, maar ik lees het spel beter dan een aantal jaar geleden. Ik voel bepaalde fases beter aan en ik ben veel nauwkeuriger in mijn positiespel. Kortom: het verlies aan fysieke capaciteiten compenseer ik met mijn voetbalintellect. Als ik mijn wedstrijden van vroeger analyseer, dan stel ik vast dat ik vaak zonder reden met de bal pingelde. Ik heb ook de indruk dat ik vroeger meer en sneller moest lopen om tot hetzelfde resultaat te komen als nu.’

Je zult in deze campagne in de dubbele cijfers eindigen. De laatste keer dat je minstens tien doelpunten maakte, dateert van het seizoen 2012/13 met Gent. Is dat een opluchting of was je daar de voorbije jaren niet mee bezig?

MBOYO: ‘Voetbal is zoals muziek: alles moet natuurlijk in elkaar overvloeien. Je mag dus niets forceren. Als je te veel bezig bent met je statistieken gaat je spel eronder lijden. Wat doet een aanvaller die al enkele speeldagen droog staat? Hij begint vanuit alle hoeken te trappen. Voor het seizoen zeg ik dus niet tegen mezelf: ik wil minimaal zoveel doelpunten maken. In mijn geval wordt er door de buitenwereld zelfs te veel de nadruk gelegd op mijn goals en wordt er nauwelijks gesproken over de assists die ik geef. Soms geniet ik meer van een assist dan van een doelpunt. Ik moet spontaan aan Kevin De Bruyne denken: hij geeft assists die je doen vergeten wie gescoord heeft.’

Je werd in het verleden dikwijls omschreven als een bad boy. Heb je daar ooit wakker van gelegen?

MBOYO: ‘Ik respecteer de mening van de tegenstander, de media, de supporters, maar daar blijft het bij. Ik houd enkel rekening met het oordeel van mensen met wie ik heb samengewerkt en je zal in België geen enkele trainer vinden die mij als een slecht mens kan omschrijven. Het zegt toch genoeg dat ik als zwarte speler aanvoerder ben geweest bij Gent en Kortijk? Ja, ik ben iemand met veel karakter. En in mijn communicatie heb ik vroeger niet altijd de juiste toon gebruikt. Maar ik bedoel het altijd goed. Ik zal naar het front gaan voor mijn ploegmaats of voor een zaak die mij na aan het hart ligt. Ik ga niet op zoek naar een splijtzwam, ik wil de ploeg verenigen rond een gemeenschappelijk doel.’

Jij bent een toekomstige trainer. Zou je kunnen omgaan met een speler die dezelfde karaktertrekken heeft als jij?

MBOYO: ( lacht) ‘Ik zou ervan genieten om een kopie van mezelf te managen. Luister: ik ben een leider, maar ik ken mijn plaats. De trainer blijft de baas en in de hiërarchie sta ik onder hem. Na een nederlaag zal ik de boel wat opjutten om te vermijden dat we een tweede keer op rij verliezen. Maar dat is nu eenmaal wat een trainer verwacht van zijn leiders en aanvoerder.’

NEDERIG

Na je carrière heb je plannen om een voetbalacademie uit de grond te stampen in Brussel. Hoe zal jij je onderscheiden van de tientallen andere voetbalacademies die er momenteel al zijn in de hoofdstad?

MBOYO: ‘De mensen met wie ik zal werken zijn professionals in hun vakgebied die hun sporen verdiend hebben in het voetbalmilieu. En dankzij mijn opleiding bij Anderlecht en Club Brugge en mijn ervaringen in het profvoetbal weet ik welke obstakels een Brusselaar moet overwinnen om in eerste klasse te geraken. Ik ben dus goed geplaatst om aan jonge Brusselaars de knepen van het vak te leren.’

Is de oprichting van jouw eigen academie een manier om iets terug te geven aan jouw stad?

MBOYO: ( knikt) ‘Ik ben geboren in Brussel, ik ben er naar school gegaan en ik heb er op straat rondgehangen. Ik ken de stad als mijn broekzak. Wanneer ik op vakantie ben in het buitenland heb ik na een dag of zes al heimwee naar Brussel. Ik heb de mooiste plekken bezocht in de wereld, maar niemand krijgt mij ooit weg uit Brussel.’

Tijdens je pubertijd, eind jaren negentig tot in het begin van de jaren 2000, werd Brussel geteisterd door bendegeweld onder tieners. Vandaag is het veel rustiger in Brussel. Maar wat zou jij willen zeggen aan al die jongeren die niet weten wat ze met hun leven moeten aanvangen?

MBOYO: ‘Dat iedereen zijn gave moet gebruiken om zich op te werken in de maatschappij. En dan heb ik het niet alleen over de sport- of muzieksector. Weet ook dat tegenslagen erbij horen. Ik heb in de jeugd met Dries Mertens gespeeld en hij kreeg telkens te horen dat hij te klein was om profvoetballer te worden. En nu is hij een van de beste aanvallers in Europa… Geloof in je dromen, luister zeker niet naar het advies van een persoon, en dan komt het wel goed.’

Een straathoekwerker in Sint-Jans-Molenbeek vertelde onlangs dat veel Brusselse jongeren met een minderwaardigheidscomplex zitten en niet genoeg zelfvertrouwen hebben in hun eigen kunnen.

MBOYO: ‘Volgens mij hebben mensen buiten Brussel een complex ten opzichte van Brusselaars. Vandaar dat ze ons beschrijven als arrogant en hautain. Anderzijds moeten wij ons nederiger opstellen. Wij denken dat we boven iedereen staan. Wij hebben een speciaal karakter en daarom voelen we ons vaak onbegrepen.’