Vorig seizoen debuut met een zwarte rand, nu aan de zijde van David Rozehnal onverzetbaar in het centrum van de verdediging van KV Oostende. Antonio Milic, Kroatisch voetbaltalent van 21 jaar.
Antonio Milic schudt ons de hand en wendt zijn aandacht naar de dokter, die na de training en de lunch een crashcursus reanimatie aan de spelersgroep geeft. Goed luisteren, want in 2012 zakte de jonge verdediger tijdens een training met Hajduk Split in elkaar. Een epileptische aanval, waarna hij pas op de afdeling neurologie van een plaatselijk ziekenhuis wakker werd, zo schreef een Kroatisch magazine. ‘Daar klopt niets van. Ik had ’s morgens niet gegeten en was even weg. Meer was er niet aan de hand. Maar zulke verhalen lees je wel meer bij ons. Journalisten schrijven maar wat, zonder dat ze je zelf ooit contacteren.’
Vriendelijke kerel, die 21-jarige Kroaat. KV Kortrijk, dat goede relaties in de Balkan heeft, zag hem zes keer aan het werk. Positieve rapporten, maar Luc Devroe speelde in de winterstop van vorig seizoen sneller op de bal en haalde de jeugdinternational (U21) voor 3,5 seizoenen naar de kust. Een verrassende transfer. Twee jaar ervoor stond hij ook al in de belangstelling van Juventus, Napoli en enkele Franse eersteklassers, waaronder Lille. Nog voor zijn eerste speelminuten in Oostende wilde Rennes hem alsnog kopen, maar Devroe was overtuigd: een aanwinst, zonder meer.
Tot Milic in zijn allereerste wedstrijd in het Albertpark na amper 36 minuten en bij een 0-2-stand naar de kant werd gehaald. ‘Ik was sinds december in België en had goed getraind, maar toen de wedstrijd begon…’ Hij zucht: ‘Licht uit. Een catastrofe.’ Het werd uiteindelijk 1-7. ‘Ik speelde slecht, ja, maar ik niet alleen. Ik sprak amper Engels en zat met vragen. Wat wordt er van mij verwacht? Hoe speelt de ploeg? Ik dacht te veel na. Niet goed.
‘Toen ik op mijn zeventiende bij Hajduk debuteerde, wist ik perfect hoe de ploeg voetbalde en speelde ik onbevangen. Op die leeftijd ben je vooral met jezelf bezig, terwijl ik hier het gevoel had dat ik meer verantwoordelijkheid moest nemen. De krachtsverhoudingen lagen ook anders: drie clubs die erboven uitsteken, Dynamo Zagreb, Hajduk Split en HNK Rijeka. De andere ploegen waren veel minder sterk, waardoor we in die matchen zelden onder druk stonden.’
Milic verdween na zijn debuut naar de bank, speelde nog een minuutje tegen Club Brugge en belandde op de tribune. ‘De eerste drie, vier maanden had ik het heel moeilijk, ook al kwam mijn familie geregeld op bezoek en sprak ik veel met AnteBlazevic, die ik nog kende van de periode toen hij bij de beloften van Hajduk speelde.’
Hij kreeg ‘hulp’ uit onverwachte hoek: Dario Gjergja, de Kroatische coach van basketbalclub Telenet Oostende. ‘Dario was mijn gids, bij wie ik altijd terechtkon. Praten over voetbal of basket, over het leven… Hij weet ook wat het is om in een vreemd land je weg te moeten zoeken. Om mijn gedachten even te kunnen verzetten gingen we samen een partijtje basketballen.’
Hij praat stil, alsof hij het zelf niet meer wil horen hoe moeilijk hij het had. ‘Zelfs oudere spelers zouden het lastig hebben om zoiets te verwerken, terwijl ik uiteindelijk nog maar twintig was. Maar ik heb het achter mij gelaten en kijk alleen nog naar de toekomst.’
POLYVALENT
Een kerf op de ziel. Zijn eerste. Opgegroeid in Kastel Kambelovac, een pittoresk kustdorp in de buurt van Split, in een warm gezin: vader Branko en moeder Maria, een oudere zus Jakica en zijn tweelingzus Karla. Onbezorgd voetballen met de vriendjes en vader Branko, zijn eerste ‘coach’, de eerste trainingen bij NK Dalmatinac, op zijn achtste naar de academie van Hajduk Split, waar hij als jongste speler uit de clubgeschiedenis – zestien jaar en drie maanden – zijn eerste profcontract mocht tekenen.
Uit noodzaak, nadat Gianluca Pessotto – toen hoofd van de jeugdacademie van Juventus – zijn ex-ploegmaat Igor Tudor polste naar de kwaliteiten van de verdediger, die op dat moment nog zestien moest worden. Toen Tudor Hajduk over de belangstelling inlichtte, kon Milic meteen prof worden.
‘Een speler voor de toekomst’, zei de Bulgaarse T1 Krasimir Balakov, aan de zijde van Christo Stoitsjkov vierde op het WK in de VS (1994) en acht seizoenen bij VfB Stuttgart, waar hij met Fredi Bobic en Giovane Élber ‘de magische aanvallende driehoek’ vormde. De kale Bulgaar gunde Milic op het veldje van Sibenik zijn eerste speelminuten, na Balakovs vertrek naar de 1. FC Kaiserslautern werd hij onder Miso Krsticevic basisspeler.
‘Het prototype van een moderne centrale verdediger’, vond Krsticevic, die hem ook al bij de junioren trainde. ‘Sterk in een-tegen-eensituaties en een goed kopspel, maar tegelijk een speler die probeert voetballende oplossingen te vinden. Amper achttien jaar, maar ik durf hem nu al te vergelijken met Igor Tudor (ex-Juventus, nvdr) en Vedran Corluka.’ Mooie woorden,’ zegt Milic, ‘maar zo ver sta ik nog lang niet. Als je kijkt naar hun carrière…’
Polyvalent ook. ‘Centraal of links in de verdediging. De trainer speelde me zelfs als verdedigende middenvelder uit, maar ik voel me centraal in de verdediging toch het meest op mijn gemak.’ Zelfs op bezoek in Giuseppe Meazza, waar hij met Hajduk van Inter won (0-2). Na de 0-3 in de heenwedstrijd niet genoeg voor de kwalificatie, maar toch. Indrukken die kunnen tellen: 44.000 toeschouwers, duels met Coutinho, Diego Milito en Wesley Sneijder… ‘Milic en Josip Radosevic zijn binnen enkele jaren de ruggengraat van onze nationale ploeg’, laat de coach noteren.
Radosevic tekende in de zomer van 2013 een overeenkomst voor 4,5 seizoenen bij Napoli, dat net als Juventus ook in Milic was geïnteresseerd. Veel te vroeg, vond zijn makelaar Tonci Martic, ex-verdediger van Excelsior Mouscron. ‘Hij zei dat de stap van Kroatië naar Italië, zeker voor een speler die nog geen twintig is, te groot was. De Belgische of Nederlandse competitie is ideaal.’
Dat blijkt dit seizoen. Onder Yves Vanderhaeghe, de T1 die vorig seizoen met Kortrijk vroegtijdig zijn lot bezegelde, is hij onbetwist basisspeler. ‘Vorig jaar waren we als ploeg minder, in dit team gaat alles veel gemakkelijker. En naast DavidRozehnal kunnen spelen is voor een jonge speler een zegen. Hij spreekt veel met mij, zowel tijdens de training als in de matchen. Waar ik moet staan bijvoorbeeld. Zo veel ervaring! Ik moet hem dankbaar zijn.’
DOOR CHRIS TETAERT – FOTO BELGAIMAGE
‘Dario Gjergja was mijn gids, bij wie ik altijd terechtkon.’
