Bijna drie jaar geleden trok Glenn Verbauwhede naar Zuid-Afrika om er voor de topclub Mamelodi Sundowns FC te spelen. Dat haalde zijn leven intussen helemaal overhoop. De nieuwe doelman van Maritzburg United FC gaat in Johannesburg voor de spiegel staan en lucht zijn hart.

Glenn Verbauwhede (30): ‘Op 15 maart zal het drie jaar geleden zijn dat ik naar Zuid-Afrika ben vertrokken. De conclusie is: puur sportief bekeken ben ik niet geslaagd in mijn opzet. Ik speelde er veel te weinig. Het is begonnen met een blessure bij Mamelodi Sundowns FC, een afgescheurde pees, die mij door complicaties bijna een jaar kostte. Toen er daarna belangstelling was van FC Kopenhagen vroeg de voorzitter te veel geld voor mij en werd ik uitgeleend aan Free State Stars. Daar waren de accommodatie en de levensomstandigheden beneden alles. Daarom reed ik vanuit Johannesburg telkens met de wagen op en af. Dagelijks 600 kilometer. In de periode dat Tom Saintfiet er coach was, werd ik drie keer uitgeroepen tot man van de match. Onder meer tegen de Orlando Pirates, een wedstrijd die live op tv was. Maar ik kende er ook problemen. Niet alle contractuele afspraken werden nagekomen. En toen er een speler verongelukte, werd iedereen op een dag samengeroepen, uitgekleed en ingesmeerd met bloed en ingewanden om de slechte geesten te verjagen. Aan dat ritueel weigerde ik mee te doen en dat werd mij kwalijk genomen. Ik moet toegeven dat ik mij aanvankelijk moeilijk aan de Afrikaanse mentaliteit kon aanpassen. In België kun je bijvoorbeeld met ploegmaats hard discussiëren en het daarna weer goedmaken. Maar hier nemen ze dat persoonlijk en blijft het hangen. De kloof tussen arm en rijk is er ook ontzettend groot en dat wekt soms jaloezie op, merkte ik vooral in het conservatieve Free State. Eén ding is zeker: in Afrika kom je als Europeaan jezelf tegen.’

MORNINGSIDE

‘Eind januari tekende ik voor vier maanden bij de Zuid-Afrikaanse eersteklasser Maritzburg United FC. Maar ik woon nog altijd in Johannesburg. In Morningside Sandton, een uitstekende buurt. Dat zeg ik erbij omdat er nog altijd mensen zijn die denken: in Afrika, daar lopen de leeuwen en de olifanten over straat. Maar hier is de levenskwaliteit heel groot. De zon schijnt 300 dagen op een jaar en de voeding is van een veel betere kwaliteit én twee en een halve keer goedkoper dan in België. Vrienden die op bezoek kwamen, keken zich de ogen uit. Zuid-Afrika is een geweldig land om in te leven.

‘Iedereen in België kent nog altijd mijn waarde als doelman, denk ik. Maar ik besef dat het moeilijker is om er aan een club te geraken eenmaal je met een etiket op je rug rondloopt.’

MAKELAAR

‘Sinds de problemen met makelaar Eric Tetaert is dat er niet op verbeterd. Na anderhalf jaar stuurde hij mij een factuur van 43.000 euro plus een commissie van nog enkele tienduizenden euro die hij volgens hem niet kreeg van Sundowns. Hij dreigde ermee dat als ik die niet zou betalen, hij mij zwart zou gaan maken bij de moeder van mijn twee kinderen in België. Ik weigerde dat te doen, omdat ik tegenover hem geen enkele contractuele verplichting heb. En ik moet toch niet opdraaien voor beroepskosten die hij in zijn vennootschap kan inbrengen? Een makelaar wordt betaald wanneer er een deal is. Tetaert werd betaald na de afhandeling en uitbetaling van mijn contract bij Club Brugge én toen ik daarna voor zes maanden bij Westerlo tekende. En als hij zegt dat hij van Sundowns zijn commissie niet kreeg, wat toch over een bedrag tussen de 25.000 en de 50.000 euro gaat, dan vraag ik mij af: waarom legt hij geen klacht neer? Waarom brengt hij die zaak niet voor de rechtbank?

‘Feit is alleszins dat ik bij Sundowns uiteindelijk veel minder verdiende dan mij was voorgehouden. Er zou voor mij een offshoreaccount gecreëerd worden, er zou 30 à 40 procent portretrecht ingebracht worden en ik zou in euro’ s betaald worden. Ik weet niet of je dat weet, maar de Zuid-Afrikaanse rand is een van de meest variabele munten ter wereld. Toen ik in het land aankwam, was 1 euro 10,9 rand waard. Nu moet je al 18 rand verdienen om aan 1 euro te geraken. Maar die beloftes werden dus allemaal niet nagekomen. Mijn contract bleek ook zo opgesteld dat ik kansloos was.

‘En Tetaert deed uiteindelijk waarmee hij mij afdreigde: hij ging bepaalde zaken over mijn privéleven in Zuid-Afrika aan de moeder van mijn twee kinderen in België vertellen. Feiten, maar ook leugens en onnozelheden. Dat haalde mij volledig onderuit in mijn familiale situatie en creëerde een sneeuwbaleffect met voor mij zware financiële gevolgen.

‘Ik ben in het bezit van geluidsopnames waarop je Tetaert tegen mijn ex onder meer hoort zeggen: ‘Ik geef jou die info, dan krijg jij het huis en ik mijn geld.’ Zijn dat geen maffiapraktijken? Dat is gebeurd tien dagen voor mijn moeder stierf, en Tetaert wist dat zij stervende was. Wat ik toen doormaakte, ervoer ik als… onmenselijk.’

MANONTJE

‘Al die ervaringen openden mijn ogen. Als je dan alles eens op een rijtje zet, kom je tot heel veel pijnlijke momenten, maar dat schept ook wel duidelijkheid in je leven. Je zit hier, je mist je kinderen, je wilt het contactgevoel met België weer oprakelen, je gaat in de oude doos met herinneringen rommelen en… dat is een zware maar ook een verhelderende confrontatie. In die zin dat je zegt: ik ben een serieuze kameel geweest! Je beseft dat je de voeling met de werkelijkheid kwijt bent geweest en je ziet ook in hoe het is kunnen gebeuren. Je komt in het voetbal in een wereld terecht waarin realiteit en fantasie eigenlijk constant door elkaar worden gehaald. Je krijgt er een imago dat je te lang meedraagt en waarover je op een bepaald moment controle probeert te krijgen. Je wilt je anders profileren en verliest zo gaandeweg jezelf. Je weet niet meer: wie ben ik eigenlijk? Leen, mijn ex, is psychologe en kan dat bevestigen.

‘Daar ben ik in 2008 enorm mee beginnen te worstelen. In januari kreeg ik te horen dat mijn moeder aan kanker leed, in maart en april verloor ik twee vrienden in een verkeersongeval en in mei verongelukte François Sterchele, mijn maatje bij Club Brugge. Ik richtte mijn focus en mijn drive toen volledig op het veld en op mijn carrière. Je moet ook weten: eigenlijk moest ik de avond dat François om het leven kwam naast hem in de wagen zitten. We zouden samen naar Kylie Minogue gaan en de dag erna in Brussel een contract met Adidas gaan tekenen. Maar ik deed het uiteindelijk toch niet. Omdat ik aan mijn reputatie aan het werken was, al heel het jaar nog niet uit geweest was en een week voor het einde van het seizoen niet weer alles op het spel wilde zetten.

‘In die periode van al dat menselijk leed was het voetbal meer dan ooit mijn uitlaatklep. Misschien deed ik dat onbewust om al de rest te verdringen. In elk geval: zonder dat ik het besefte, ben ik toen puur menselijk helemaal weggezakt. In die zin dat ik als mens verkeerde keuzes ging maken, in een relatie en in de kijk op situaties en de benadering ervan. De beslissingen die ik nam, waren alleen maar ingegeven door: geld maken in het voetbal. Thuis komen, niet meer met voetbal bezig zijn en van mijn pas geboren dochter genieten: dat nam ik niet in overweging. Ik was obsessief met mijn werk bezig, echt tot in het extreme. Het is geen toeval dat ik toen werd opgeroepen voor de nationale ploeg. In mijn hoofd was ik enkel en alleen met voetbal bezig. Ik dacht dat ik familie en vrienden onder controle had, maar dat is ondertussen allemaal tussen mijn vingers weggeglipt. Zonder dat ik het door had. Een vriend die hier bij mij op bezoek was, zei: ‘Komaan Glenn, ik herken je niet meer. Als je praat, is het over zaken doen.’ Dat was heel confronterend. Plots begin je je te realiseren: miljaar, ik moet naar huis, ik mis mijn kinderen. Het is loodzwaar om daar elke dag mee te moeten opstaan. Wat moet je vertellen tegen een kind van zes dat al bijna een jaar haar papa niet meer zag, behalve op een beeldscherm, en dat vraagt: ‘Papa, wanneer kom je naar huis?’ Veel meer dan ‘Manontje, ik weet het niet’, kun je niet zeggen. Je kunt niet anders dan haar ontgoochelen. Want momenteel kan ik niet naar daar gaan en kan zij niet naar hier komen, omdat er andere privézaken meespelen.’

MAMA

‘Het is intussen al meer dan een jaar dat mijn moeder gestorven is en die klop komt nu ook meer en meer aan. In mijn kamer hangt een fantastisch portret van haar met daarop een fantastische tekst van mijn stiefpa, de man die mij altijd naar Club Brugge voerde toen ik nog niet op internaat zat. Dan kijk je daar naar en dan denk je: miljaar, ik liet veel te weinig van mij horen terwijl ze ziek was. Ik zat in mijn eigen wereld en was ervan overtuigd: mijn moeder komt erdoor, die sterft niet; ik zal geld maken en haar alles geven wat nodig is. Dat maakte ik mezelf wijs, omdat ik de voeling met de realiteit aan het verliezen was. Ze leed aan borstkanker met uitzaaiingen in de lever en de dokters gaven haar maar twee jaar meer. Uiteindelijk leefde ze nog zes en een half jaar. Maar ik sprak het te weinig tegen haar uit dat ik geen sterkere vrouw ken dan zij. Ik liet mijn bewondering voor haar onvoldoende blijken, ik zei niet genoeg hoe graag ik haar zag.

‘Hier, zo ver van huis, ben ik tot het inzicht gekomen dat ik heel egoïstisch leefde. Maar altijd in de veronderstelling van: ik ben goed voor iedereen. Want ik deed heel veel voor anderen. Er zijn mensen voor wie ik deuren opende, die mij vanuit de hoogte bekijken omdat er nu een logo op hun polo staat. Ik ben altijd iemand geweest die anderen graag een plezier deed. Maar dat leverde weinig of niets op.

‘Alles is steeds meer beginnen door te dringen, ook het besef dat ik in die voetbalwereld een beetje de voeling met mezelf ben verloren. Dan denk je: miljaar, wat doe ik hier eigenlijk? Vrienden en familie in België hoorde ik op den duur almaar minder. Eigenlijk ging het al niet meer zo goed met mijn relatie voor ik naar hier kwam. Ook door mijn persoonlijke tekortkomingen, dingen die nodig zijn om van een relatie een succes te maken: voldoende jezelf kennen, weten wat je verlangt, genoeg communiceren. De problemen waarmee ik worstelde, wilde ik niet delen, omdat ik dacht: dan stel ik mij kwetsbaar op en dat zal mijn spel beïnvloeden. Dus zet je dat om in woede of in energie die je in je spel steekt. Maar dat is de oplossing niet. Dat is een tijdbom. Een extreem voorbeeld daarvan is Robert Enke, de Duitse doelman die aan depressies leed maar toch op een heel hoog niveau presteerde. Tot hij zijn dochter verloor en zelfmoord pleegde. Ik denk dat er ook in mijn leven zaken zijn gebeurd die ik niet kan aanvaarden en dat mij dat parten speelt.

‘Leen weet al jaren dat ik daarmee sukkel en confronteerde mij destijds met mijn werkpunten. Maar ik pakte ze nooit op, omdat ik dacht: het loopt en het zal wel blijven lopen. Ik stelde mezelf te weinig in vraag, omdat ik daar toen onvoldoende in slaagde; en ik ben zeker niet altijd een correcte persoon geweest. Mij zal je niet horen verklaren dat ik heiliger ben dan de paus. Ik heb gebreken en ik maakte fouten.’

SUE-KELLY

‘Toen we in 2014 kampioen speelden met Sundowns leerde ik iemand kennen bij wie ik mij gelukkig voelde. De persoonlijke problemen waarmee ik worstel in acht genomen ervoer ik haar als een openbaring. Zij is nu mijn vrouw. Vier maanden geleden beviel ze van ons zoontje. Sue-Kelly is een internationaal georiënteerde vrouw, ze is specialiste in events en marketing, werkt voor Barclays en doet in voetbal alles van de Barclays Premier League. Ons doel is samen naar België te verhuizen, zodat ik daar weer bij mijn kinderen kan zijn en kan proberen tegenover hen alles dubbel goed te maken. Dat is het plan dat we zo snel mogelijk willen kunnen uitvoeren.

‘Ik zie mijn kinderen graag, maar door wat ik meemaakte, kan ik dat nu niet tonen. Dat is keihard. Je moet weten dat ik zelf nog altijd contact met mijn biologische vader mijd omdat hij mij en mijn moeder liet zitten toen ik klein was. Wat denk je dat het feit dat ik er nu zelf niet kan zijn voor mijn kinderen bij mij teweegbrengt?

‘Alles kwam ineens samen: je ziet je kinderen niet meer, je kunt geen vervolg meer breien aan je voetbalcarrière, je verwijt jezelf dat je niet genoeg deed voor je moeder, een hoop betalingen komt op je af,… Wie ben je dan nog? De impact van al die ontgoochelingen en mislukkingen in je leven is enorm. Het wordt je te veel, je krijgt het gevoel: dit kan ik niet meer aan. Zo ben ik in een spiraal terechtgekomen die bijna tot dezelfde depressie leidde die ik in november van dat verschrikkelijke jaar 2008 doormaakte. Toen ik bij KV Kortrijk aan de kant werd gezet omdat ik zogezegd Björn Vleminckx voor de wedstrijd tegen KV Mechelen info gaf over de zwakke punten van onze keeper. Totaaltherapeut Jacques Caluwé redde toen mijn carrière.

‘Het is frappant dat het spelletje waar je het meest van houdt, je zo veel ellende kan bezorgen en zo veel stuk kan maken. Je wordt je maar ten volle bewust van de waarde van iets wanneer je het kwijt bent en dat is met voetbal hetzelfde. Was die stap naar Zuid-Afrika een succes geworden, dan zeg je: een megagoeie keuze. Maar het draait anders uit en dan denk je: waarom ben ik hier niet vroeger gestopt, waarom ben ik nog twee jaar langer gebleven, waarom zei ik niet: ‘Halt, ik ga terug naar België!’? Omdat ik dacht: ze willen mij niet meer in België.

‘Sue-Kelly voelt ook aan dat ik niet meer dezelfde persoon ben die ze leerde kennen en zegt: jij moet naar België. Maar dat gaat dus momenteel niet. In afwachting doet het deugd ook af en toe eens een telefoon te krijgen van mensen van wie je het niet meteen verwacht. Zoals van een topkerel als Marc Brys, of van Gaston Peeters en van Gerd Van Eetvelde. Maar het allerbelangrijkste is dat mijn kinderen in een stabiele omgeving zijn. Leen, haar ouders en zelfs haar nieuwe vriend geven Manon en Gerbeaux (3) alle nodige steun en zorgen.’

PLAN B

‘De goesting om te voetballen is heel groot en ik ben blij dat ik de komende vier maanden weer kan spelen, maar ik ben niet iemand die thuis op zijn gat zit te wachten en denkt: er zal wel iets uit de lucht vallen. Ik werk al aan een plan B. Zo ben ik enorm gefascineerd geraakt door de appwereld. Daarin probeer ik nu mijn toekomst voor te bereiden. Ik ben intussen ambassadeur van Talk360, dat in 180 landen de goedkoopste belkredieten aanbiedt, en binnenkort word ik medeaandeelhouder van www.dumelaconference.co.za. Voor de rest kan ik hier overal mezelf zijn, eens een sigaar opsteken en de zondag mijn wijntje drinken zonder dat iemand daar een opmerking over maakt. Wat dat betreft, voel ik mij bevrijd. Ik focus met hart en ziel op het voetbal en op enkele projecten. Maar in rust en stilte voel je: je bent in tweeën gescheurd omdat mensen die je bij je wilt er niet zijn. Eigenlijk is het constant leven in twee werelden, en opletten dat je er in de donkerste momenten niet onderdoor gaat.’

DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE – FOTO’S BELGAIMAGE

‘Eigenlijk is het constant leven in twee werelden, en opletten dat je er in de donkerste momenten niet onderdoor gaat.’ – GLENN VERBAUWHEDE

‘Ik dacht dat ik familie en vrienden onder controle had, maar dat is ondertussen allemaal tussen mijn vingers weggeglipt.’ – GLENN VERBAUWHEDE

‘Ik denk dat er in mijn leven zaken zijn gebeurd die ik niet kan aanvaarden.’ – GLENN VERBAUWHEDE