Veel kans dat ze in Brugge met Tomislav Butina nog niet alles hebben meegemaakt. ‘Ik had mij voorgehouden om na dat hilarische eerste interview een keer ernstig te zijn’, zegt hij. Een verdienstelijke poging.

T omislav Butina heeft in zijn stamcafé op de Grote Markt van Brugge net met vrouw en kind plaatsgenomen als de ober zich meldt. “Neen, dank u,” zegt Tomi, “we moeten weg.” Waarna hij tot groot jolijt van zijn zes maanden oude dochtertje Magdalena weer eens met de mond het gekletter van paardenhoeven op de kasseien van de binnenstad imiteert. Tomi is net de Kroatische avondkrant Vecesnji gaan halen en heeft foto’s van werken van jonge Kroatische kunstenaars bij zich. Hij houdt van abstracte schilderkunst, had tot voor zijn vertrek naar Brugge twee galerijen in Zagreb en heeft ondertussen zelf ook een aanzienlijke collectie.

“Hoeveel schilderijen ik heb, weet ik niet”, vertelt hij. “Alleszins meer dan honderd. Volgende week komen ze toe. Je moet maar eens komen kijken van zodra ze ophangen. Met het eerste geld dat ik in mijn leven verdiende, kocht ik twee schilderijen. Ik was 17, 18 jaar. Ik had geen plaats om ze op te hangen, maar toch moest ik ze hebben. Wij leefden nogal benepen in die tijd. Mijn kamertje was niet veel meer dan twee meter bij twee. Er stonden een bed en een tafel voor schoolwerk in. Mijn schilderijen schoof ik onder het bed. Ik ben er sindsdien blijven kopen. Ik hou ervan. Waarom weet ik niet, het is gewoon zo.”

Schilder je zelf niet ?

Tomislav Butina : “Neen, want ik heb er niet de minste aanleg voor. Aan moederszijde zijn er twee, drie geweest met wat artistiek talent, maar ook niks speciaals eigenlijk. Misschien Magdalena(lacht). Van mij wordt wel gezegd dat ik een goed oog heb voor kunst. Ik hou van abstracte dingen, van veel kleur vooral. Het is geen toeval dat ik vandaag een rode trui draag, rood is mijn favoriete kleur. Ik ben dan ook blij dat bij Club Brugge de shirts voor de keepers rood zijn.”

Waarom interesseer je je alleen voor Kroatische kunst ? Uit nationale trots ?

“Ja, dat is normaal, denk ik. We zijn een jong land, Kroatië bestaat nog maar 13 jaar. We moeten ons profileren en vechten voor onze rechten en onze plaats in de wereld. Ik zie geen gevaar in nationalisme, zolang de politiek maar niet te rechts wordt.”

Wat vond je van België-Kroatië ?

“Ik had minstens een gelijkspel verwacht, maar we kenden problemen met geblesseerde en geschorste spelers en spelers uit vorm. Nu nog meer trouwens. We moeten realistisch zijn : onze kansen op het EK in Portugal bedragen nog slechts vijftig procent.”

Is er jou bij België iets of iemand opgevallen ?

“Neen, niks speciaals. Met Estland wacht België wel een makkelijker opdracht dan ons met Bulgarije. In Sofia verloren we met 2-0, maar de uitslag had 7-1 moeten zijn. Het wordt een moeilijke wedstrijd, maar anderzijds : Kroatië is doorgaans op zijn best als het om de laatste kans gaat.”

Je telefoonnummer eindigt op 03.30.1974. Dat is je geboortedatum. Hoe is het mogelijk ?

“In Kroatië is alles mogelijk. Maar niet alleen in Kroatië, hoor. Eens ik hier een jaar zal zijn, zal ook in België alles mogelijk zijn (lacht). ”

Eindigt je bankrekening ook op 03.30.1974 ?

“Neen, alleen mijn telefoonnummer. Ik vind het handig. Dan weten mensen wanneer ik verjaar en wanneer ze mij een cadeau moeten brengen. Ter attentie van de vele lezers van Sport/Voetbal Magazine : ik hou van dure dingen (lacht).”

Na je eerste interview in dit blad was de conclusie eensluidend : zo zot als een achterdeur.

“Ik ben altijd in voor een grap, ja, maar vandaag wil ik serieus zijn. Ik had me na dat eerste hilarische interview voorgenomen eens ernstig te zijn. Maar de volgende keer wordt het weer lachen, oké (lacht) ? Ach. Ik doe het graag, het is gewoon mijn levensblijheid die ik uit. Ik hou van het leven, van een mooi leven.”

Wat is voor jou een mooi leven ?

“Een leven zoals ik er nu een leid. Genieten van alle nieuwe mooie dingen die er in mijn leven zijn gekomen, van de club, de stad en de mensen. Brugge moet één van de mooiste steden ter wereld zijn. Mooier dan Venetië, het Brugge van het Zuiden. Ik hoop dat ik de rest van mijn carrière bij Club Brugge kan blijven. In Kroatië waren er doorgaans maar twee-, drieduizend supporters op een wedstrijd, hier zijn het er altijd 25.000. Ik wist niet wat ik zag : zo’n snel voetbal en zo’n sfeer in het stadion.”

Waarvan droom je nog ?

“Na mijn carrière ? Van een mooie galerij in Zagreb en drie maanden zomervakantie per jaar in een mooi huis aan de Kroatische kust, op het eiland Krk bij voorkeur. En iedere dag barbecuen met vrienden.”

Hoe zou je je qua karakter omschrijven ?

“Een killer (schiet in een luide lach) !”

We kennen Kroaten als jongens die nogal op emotie leven.

“Maar dat zijn stereotypen ! Mij hadden ze ook gezegd : Brugge is het noorden, dat zijn koude mensen. Maar sedert de wedstrijd in Dortmund word ik overal in de stad heel warm onthaald. Dan moet ik niet betalen, of slechts de helft, of krijg ik iets mee voor Magdalena. Ach. Ik ken er nog zo één : de Balkan is maffia ! Welke maffia, waar is de maffia ? Sedert de oorlog heb ik in Kroatië geen bom of geweer meer gezien. Zo rustig is het er. Maar als ik naar het buitenlands nieuws kijk op televisie, stel ik vast dat het in veel landen minder rustig is. Met stereotypen kan je niks aanvangen. Iedere persoon is een verhaal op zich.”

Een kruisbeeld op je borst, een kruisbeeld in je wagen : ben je zo devoot ?

“Niet ceremonieel. Ik beleef het persoonlijk, God is mijn persoonlijke keuze. Voor de wedstrijd vraag ik hem om gezond te mogen blijven en over al mijn mogelijkheden te kunnen beschikken, na afloop dank ik hem. Twee keer per dag bid ik een paar minuten tot God : als ik ’s ochtends wakker word en als ik ’s avonds ga slapen. Ik ga ook iedere zondagochtend naar de kerk, hier vlakbij of naar de grote basiliek wat verderop. Voor mij is dat heel belangrijk in mijn leven.”

Wat zei je drie minuten ver in de wedstrijd Borussia Dortmund-Club Brugge : God, waarom laat je mij in de steek ? !

“Neen. Ik kan God toch niet de schuld geven voor mijn fouten ? !”

Heb je de wedstrijd op video bewaard ?

“Ja, ik heb hem (lacht).”

Wat is daar in godsnaam toch gebeurd ? Want aan je voeten lijkt het niet te liggen. Ondertussen bewees je in andere wedstrijden dat je wel fatsoenlijk tegen een bal kunt trappen, of niet ?

“Ik denk… Het is de start van de wedstrijd, ik voelde mij goed, er was een mooie sfeer in het stadion, ik had tijd om de bal aan te nemen, ik zag Philippe Clement opengaan… Maar ik had Amoroso niet gezien (lacht).”

Te veel op je gemak, nonchalant misschien ?

“Ik weet het niet. Het was de eerste grote blunder in mijn carrière. Ik ben iemand die zeer regelmatig presteert, maar soms heeft een keeper een flash in het hoofd en gebeuren er dingen waarvan je achteraf zegt : waarom ? ! Waarom deed ik dat, waarom loop ik daar buiten mijn zestien meter ? ! Praat met keepers, iedereen zal het beamen. Iedereen maakt fouten, slechte controles, slechte passes, maar een keeper is natuurlijk de laatste man en als hij mist, zit de bal binnen. Het valt meer op, hé.

“Het was een mooie, een interessante ervaring voor mij, want ze was nieuw. Nooit eerder had ik in zo’n situatie verkeerd. Ik heb me goed herpakt. Wie zegt trouwens dat die fout niet goed is geweest voor de wedstrijd ? Opeens moesten we scoren en we hebben het ook gedaan. Stel dat het 0-0 blijft en dat zij helemaal op het eind scoren. Dan is het 1-0 en gedaan, dan ben je buiten en is het zonder Champions League.”

Wat leer je uit die fout ?

“Niks speciaals. Nog meer geconcentreerd zijn misschien, want als de concentratie maximaal is, gebeuren de minste fouten. Misschien trap je zo’n eerste bal wel het best in de tribunes. Ik weet het niet. Je kunt altijd streven naar de perfectie, maar ik weet niet of het altijd mogelijk is om die te bereiken. Ik ben een normaal mens, ik ben God niet.”

In je eerste maand pakte je vijf strafschoppen. Eén tegen Hertha Berlijn, twee tegen Sporting Lissabon en twee tegen Dortmund. Hoe doe je het ?

“Het is een kwestie van concentratie en… Ik heb in de Kroatische keeperschool geleerd niet naar het gezicht of het been te kijken van de strafschopnemer, maar alleen naar de voet. De voet liegt nooit. Wat nog niet wil zeggen dat ik altíjd de goeie hoek kies. Twee, drie jaar geleden tegen Galatasaray zat ik zelfs vijf keer na elkaar in de foute hoek, maar toch : als je de voet kunt lezen, maak je meer kans. Die van Bergdolmo was slecht getrapt, maar die van Amoroso juist heel goed. Ik denk dat het misschien wel de mooiste redding uit mijn carrière was. Hij bleef staan kijken, in zijn ogen las ik de verbazing : hoe is het mogelijk dat hij die bal pakt ? ! Ik zeg tegen hem : het is 1-1 (lacht). We kennen elkaar sedert we in Parma-Dynamo Zagreb voor de Uefabeker tegen elkaar stonden. Thuis wonnen we met 1-0, ginder werd het 2-0 voor hen en scoorde hij twee keer tegen mij.”

Hebben jullie van shirt gewisseld ?

“Neen, dat doe ik niet, shirts van tegenstanders interesseren mij niet. Tenzij een vriend het mij zou vragen, maar vrienden zijn doorgaans alleen in míjn shirt geïnteresseerd (lacht).”

Nadat je de eerste twee penalty’s had gepakt, begon voor jou zo te zien al het feest. Was dat niet wat vroeg ?

“Voor mij was het toen al afgelopen, ja (lacht). Ik wist dat het zou volstaan. Het liefst wou ik toen op de tribunes tussen de supporters gaan staan. Ik denk dat het de mooiste dag uit mijn carrière was. In Zagreb was alles normaal geworden. Maar hier is alles weer nieuw. Een nieuw land, een nieuwe stad, een nieuwe club, nieuwe supporters, nieuwe vrienden, nieuwe buren. Een nieuw leven ! Ik was zéér gelukkig.”

Sedert de wedstrijd in Dortmund hoor je in de tribunes de spanning telkens als er een bal op jou wordt teruggespeeld.

“Ik ben blij dat de supporters zo met mij meeleven, ik denk trouwens dat ze het voor de lol doen (lacht).”

Maak je het wel eens extra spannend door lang te wachten alvorens de bal te spelen ?

“Maar néén (lacht).”

Het eerste wat we in de voorbereiding hoorden, was : Butina houdt heel veel ballen tegen, maar pakt er weinig klemvast. Is dat jouw stijl ?

“Weinig klemvast ? Als ze vanop vijf meter hard op doel schieten, is het toch normaal dat je de bal wegbokst ? Of niet ? Je kunt natuurlijk ook zonder reactie blijven, maar ik weet niet of dat beter is. De kunst is de bal uit je netten te houden, op welke manier dan ook. Maar ik denk dat ik normale ballen altijd wel klemvast pak.”

Dany Verlinden was in Dortmund ontevreden omdat de trainer zich niet verantwoord had voor zijn wissel. Begrijp je hem ?

“Ja, maar dat is voetbal. Wat wil je dat ik daarop zeg ? Het is mijn probleem niet, begrijp je ? In een carrière is alles mogelijk. De ene dag zo, de andere dag anders. Je moet altijd op alles voorbereid zijn, heb ik ondertussen al wel geleerd.”

Was je verrast dat je voor het eerst in de basis stond ?

“Ik voelde het ergens wel aankomen, maar toch was ik een beetje verrast toen ik twee uur voor de wedstrijd tijdens de bespreking op het eerste blad TB in de opstelling zag staan.”

Was je nerveus ?

“Neen, alleen maar blij. Ik dacht : hoho… (lacht).”

Hoe bereid je je voor op de wedstrijd, hoe concentreer je je ?

“Niks speciaals. Een goeie opwarming en dan het veld op is het beste. Nerveus ben ik nooit. Ik speel al elf jaar in de eerste ploeg en iedere match is hetzelfde. Elf tegen elf, drie referees en één bal.”

Is je relatie met Dany Verlinden dezelfde gebleven als voorheen sedert jij titularis bent ?

“Ik denk het wel, ik zie niks speciaals. In mijn hoofd is er alleszins niks veranderd. Het seizoen is lang. We spelen 34 competitiewedstrijden, minstens 8 duels in de Champions League en dan is er nog de beker van België. Dan praten we al bijna over 50 matchen. We zullen iederéén nodig hebben.”

Welke relatie heb je eigenlijk met hem ? Zie je hem als concurrent of al eerder als jouw trainer ?

“Hij is een concurrent. Of beter : ik ben een concurrent van hem. Pas volgend seizoen is hij keeperstrainer. Het is normaal dat ik een goed contact met hem wil onderhouden, ook omdat ik hem nog nodig heb om alle spelers in de voor mij nog nieuwe Belgische competitie goed te kunnen lezen. Ik heb trouwens met iedere speler een goed contact, dat is altijd al zo geweest in mijn carrière. Ik ben niet de nerveuze man die schreeuwt op ploegmaats of na de wedstrijd schuldigen gaat aanwijzen. Wat is trouwens schuld ? Iedereen maakt elke dag fouten. Iedere training, iedere match. Achteraf schuldigen zoeken, is belachelijk. Het is dwaze praat. Spreken moet je doen voor en tijdens de match. Nadien is het te laat, dan kan je er niks meer aan veranderen. Dan moet je erover waken elkaars vrienden en één groep te blijven.”

Hoe moeilijk is het keeper te zijn in een elftal dat scherp vooruit speelt en waarin centrale verdedigers wel eens lijden ?

“In zo’n ploeg speel ik al heel mijn carrière, want bij Dynamo Zagreb was het niet anders. Ik heb geleerd altijd klaar te zijn voor de tegenaanval en ik denk dat ik goed ben in één tegen één.”

Met Dynamo Zagreb nam je twee keer deel aan de Champions League. In 1998 haalden jullie 7 punten in een poule met Manchester United, Olympique Marseille en Sturm Graz ; in 1999 8 punten in een poule met Ajax, Olympiakos en Porto. Is dit Club Brugge een betere ploeg dan Dynamo Zagreb toen ?

“Dat zijn moeilijke vergelijkingen. Het zijn typisch vragen van journalisten, waarop ik het antwoord schuldig moet blijven. Zagreb had enkele grote individuen, zoals Robert Prosinecki ; Club Brugge is meer een sterk team.”

Wat deed je tijdens een spelonderbreking in de tweede helft tegen AA Gent opeens halverwege het veld bij Timmy Simons ?

“Ik ging hem snel iets zeggen in verband met de organisatie. Ik communiceer tijdens de wedstrijd altijd met mijn verdedigers – achteraf is het te laat. Maar in een vol en lawaaierig stadion is dat niet altijd gemakkelijk. Dan moet je de momenten benutten dat het spel stilligt om met elkaar te praten.”

Ben je een harde werker ?

“Ja, ik ben altijd bezig. Alleen thuis doe ik niets. Het enige dat ik thuis doe, is het haardvuur aansteken (lacht).”

door Christian Vandenabeele

‘Ik ga iedere zondagochtend naar de kerk, dat is zeer belangrijk in mijn leven.’

‘Zo zot als een achterdeur ? Het is gewoon mijn levensblijheid die ik uit.’