Net als AA Gent kende nieuwkomer Djordje Svetlicic, vorig seizoen nog de sterkhouder achterin bij Cercle Brugge, een moeilijke competitiestart. ‘We moeten efficiënter voetballen.’
“Verwacht van mij geen zware of stoute uitspraken”, maakt Djordje Svetlicic zijn intenties meteen duidelijk. “Sowieso hou ik er niet van om mijn ploegmaats te bekritiseren. Nooit ben ik teleurgesteld in hen, eerder in mijn eigen niveau. Ik ben liever iemand die zijn eigen prestaties constant probeert te beoordelen. En ook zijn fouten durft toe te geven. Zoals dat tweede doelpunt tegen RC Genk, waar ik op corner niet scherp genoeg verdedigde op Eric Matoukou en de bal niet zag komen doordat Dario Smoje voor mij stond. Niemand hoeft mij dat te vertellen, ik weet dat zelf wel”, zegt hij kordaat.
De 32-jarige rechtsvoetige verdediger verruilde afgelopen zomer Cercle Brugge voor AA Gent. De overgang voor drie seizoenen van de Serviër verliep niet zonder slag of stoot. Want Svetlicic had eind 2005 nog een nieuw driejarig contract getekend bij Cercle, waar de bikkelharde en secure oud-speler van Germinal Beerschot door trainer Harm van Veldhoven als onmisbaar werd omschreven en was uitgegroeid tot een van de absolute sterkhouders van het team. “Ik dacht mijn loopbaan te beëindigen in Brugge. Alle omstandigheden waren goed : ik kreeg er veel respect en vertrouwen, mijn familie woont er graag en we tellen er onnoemelijk veel vrienden. De charme van Cercle is gemakkelijk te omschrijven in drie woorden : een fantastische familieclub. Ik ga nog altijd naar sommige thuiswedstrijden kijken, omdat de band gewoon zo sterk is”, zegt Svetlicic. “Maar als een coach als Georges Leekens je absoluut wil, dan twijfel je niet. Deze promotie, van een goede middenmoter verhuizen naar een echte subtopper, kon ik niet weigeren. Het zou ervoor zorgen dat ik me op een hoger niveau moest bewijzen.”
Uitzondering
Svetlicic brandt van ambitie, ook al beseft de boezemvriend van Darko Pivaljevic heel goed dat hij zo niet overkomt. “Ach, mijn imago”, zucht hij. “Ik weet al langer dat ik als saai en kleurloos overkom. Dat interesseert mij ook totaal niet. Weet je, eigenlijk ben ik een buitenbeentje, niet de typische voetbalfreak die alles volgt. Ik sta niet graag in de belangstelling, hou me niet bezig met dure merkkledij of blitse wagens. Misschien was ik vroeger wel zo, maar de laatste jaren leerde ik andere zaken meer te appreciëren. Zoals mijn twee zonen strikt en correct opvoeden, een goed boek lezen, talrijke musea in Brugge bezoeken of thuis tot rust komen. Zie je, ik ben echt wel een uitzondering in de glamoureuze voetbalwereld. Ik woon graag op mijn appartement. Geld was ook nooit de belangrijkste factor om voor voetbal te kiezen. Soberheid staat bij ons voorop. Ik doe gewoon heel graag die sport, wil het op amateurniveau blijven doen tot wanneer ik niet meer kan. Net zoals ik graag basketbal speel. Michael Jordan was mijn idool. Wanneer ik tijdens de zomermaanden terugkeer naar Servië, dan gebeurt het regelmatig dat ik met mijn oude kameraden nog eens een balletje gooi op ons basketpleintje. Vrienden onder mekaar, losse sfeer, wat grapjes uithalen, dat maakt het plezant. Maar van zodra we een partijtje spelen, wil ik winnen. Ik kan maar moeilijk tegen mijn verlies, werd bij Partizan Belgrado tot een echte winnaar gedrild.”
Een weerbarstige rugspier zorgde voor ongemak tijdens de voorbereidingsperiode, wat ook zijn weerslag had op zijn mislukte competitiestart. Svetlicic ondervindt de laatste weken duidelijk moeilijkheden om zijn oude niveau op te pikken. “Ik ben een onvoorwaardelijke optimist”, beweert de verdediger, die door zijn ploeggenoten als modelprof wordt omschreven. “De verwachtingen liggen hier gewoon veel hoger. Dat merk je elke dag. Je wordt gedwongen erbovenuit te steken. Tot nu toe kon ik die meerwaarde, door omstandigheden, nog niet brengen. Dat maakt me wat kwaad, maar ik ken ook de oorzaak : een vervelende rugblessure en wat hamstringproblemen zorgden ervoor dat ik twee weken niet kon trainen. Die conditionele achterstand moet ik nu, door te spelen, ophalen. Maar ik panikeer niet en twijfel nooit aan mezelf. Mijn troeven zullen nog wel van pas komen.”
Welke die zijn, dat maakt Svetlicic liever niet bekend. In het verleden werd echter al duidelijk dat zijn snelheid, ervaring en tactisch inzicht van goudwaarde bleken voor Germinal Beerschot en Cercle Brugge. Zeven jaar geleden begon Svetlicic zijn Belgische etappe als een offensieve rechtsachter, nu verkiest hij toch liever een plekje centraal achterin. “Omdat ik daar beter het overzicht kan bewaren en mij meer moet toeleggen op de coaching. De trainer verwacht van mij dat ik de anderen stuur. Ik moet op die positie meer nadenken dan echt lopen. In België leerde ik defensief denken. ( lacht schuchter) Het is een intensieve job. Ook al lijk ik niet echt het prototype van de echte leider, ik zal nooit mijn verantwoordelijkheid ontvluchten.”
Puzzelen
AA Gent was vorig seizoen een stevig defensief bolwerk, bijzonder moeilijk te verschalken op stilliggende fasen. Maar nu, met een nagenoeg ongewijzigde defensie, liggen de kaarten anders : na zes speeldagen incasseerden Frédéric Herpoel en co het grootste aantal tegendoelpunten van de eerste klasse. “De puzzel past nog niet in mekaar. Zo simpel is het”, luidt de vrij eenvoudige verklaring van Svetlicic. “In principe beschikken we over een ijzersterke verdediging. DarioSmoje die uitverdedigt op techniek, StephenLaybutt die keihard is in de duels en kopbalsterk, NicolasLombaerts en/of Sandy Martens die uitblinken door hun goede positiespel. Ik leerde onder Jerko Tipuric uit te gaan van een strakke verdedigende organisatie. We slikten toen bij Cercle bijna geen tegendoelpunten. Hier moet dat ook mogelijk zijn, want Leekens hamert er ook constant op. Alleen zijn we, als team, nog op zoek naar dat ideale evenwicht. Het is een kwestie van puzzelen en zoeken naar de juiste ploeg. We moeten ook veel efficiënter leren voetballen. Voorin verzuimen we de kansen, elke wedstrijd toch minstens twee tot drie, af te maken. In verdedigend opzicht moeten we veel geconcentreerder acteren, de onderlinge communicatie verbeteren en misschien iets agressiever voor de dag komen.”
Na de vierde plaats van vorig jaar was het de bedoeling van voorzitter Ivan De Witte om de aansluiting met Anderlecht, Standard en Club Brugge te bewerkstelligen. Door de gemiste competitiestart lijkt dat objectief niet meer haalbaar. “Geef ons wat tijd”, oordeelt Svetlicic. “Binnen een paar maanden mag je daarover oordelen, wanneer Alin Stoica – die heel gretig traint -, Adekanmi Olufade en Patrice Noukeu volledig zijn ingepast. Zij moeten de kwaliteit verhogen. Vooral van Stoica verwacht ik iets. Hij doet me terugdenken aan Marc Degryse, de beste voetballer waarmee ik ooit samenspeelde. Net als Ahmed Hassan en Mbark Boussoufa denkt hij al een actie verder. Ook vorig seizoen was de heenronde zogezegd dramatisch, maar de trein kwam pas op gang na de winterstop. Dat moet opnieuw mogelijk zijn. We spelen momenteel niet slecht. Alleen worden we getroffen door bad luck, pure tegenslag. Eén kans voor de tegenstander betekent op dit moment meestal een tegengoal. Dat moet veranderen. Maar ik ben ervan overtuigd dat het geluk binnenkort ook eens aan onze zijde zal staan. (knipoogt) In voetbal kan alles snel veranderen, hé.”
FRéDéRIC VANHEULE
