Je bent jong, ambitieus en je wil als sporter graag vol passie je vleugels uitslaan. Marc Herremans en Cedric Dumont helpen talenten op de weg naar succes. In Sport/Voetbalmagazine stellen we er om de twee weken een voor. Deze week: de 18-jarige freestyle kajakker Lane De Meulenaere.

Lane De Meulenaere: “Mijn voornaam verwijst naar Lane Frost, een voormalige Amerikaanse rodeorijder. Via mijn vader Patrick, die met een master lichamelijke opvoeding specificatie trainingsleer altijd heel actief was qua sportbeleving en op zoek ging naar een nieuwe passie, ben ik samen met mijn moeder Tiny – een regentes LO – in deze sport gerold. Mijn pa had op het tv-kanaal van Extreme Sports Channel een documentaire gezien over sickline kayak. Hij was meteen verkocht. Zo kwam ik vanaf mijn negen jaar in contact met deze spectaculaire sport.”

Vrij zelfstandig

“Ik sloot me in Gent aan bij kano- en kajakclub Gekko, want daar moet je toch de basis kunnen leggen. We begonnen met toertochten, maar op een gegeven moment besloot ik – in samenspraak met mijn ouders – om naar Saint-Pierre-de-Boeuf te trekken. Dat is een wildwaterpiste op ongeveer vijftig kilometer van Lyon. Na die eerste ervaring, die me een stevige kick had bezorgd, wist ik dat de passie niet rap zou verdwijnen. Na amper één keer oefenen wilde ik almaar meer. Freestyle kajak is een soort van turnen op het water. In een golf of wals proberen we zo veel mogelijk figuren te maken. We begonnen dus met het beoefenen van de discipline op vlak water. Maar dat werd al snel saai. Daarom schakelde ik over naar wildwater, waar de microbe zich pas echt doorzette en het onmiddellijk duidelijk was dat dit me bijzonder goed lag. Daarvoor was mijn sportervaring beperkt en had ik enkel eenmaal een zwemcompetitie meegemaakt, alleen vond ik dat helemaal niet zo boeiend. En op school sprak voetbal, tennis, wielrennen of lopen – zoals de meeste andere Vlaamse jongens – me niet echt aan. Ik was het buitenbeentje van de klas.

“We besloten onze eigen weg te zoeken. Dat betekende concreet zelf trainingsfaciliteiten lokaliseren, nieuwe tricks uitvinden en inoefenen, en tezelfdertijd op zoek gaan naar sponsoring. Probleem was echter dat de dichtstbijzijnde uitvalsbasis in Düsseldorf ligt. Dat vergt met de wagen een verplaatsing van een drietal uren. Een grote inspanning. Gelukkig kon ik rekenen op heel wat begrip bij de directeur van het Sint-Bernarduscollege in Oudenaarde. Zolang mijn studie er niet te fel onder leed, kreeg ik van hem de ruimte en de tijd om buitenlandse stages te volgen en naar wedstrijden te gaan. Mijn examens werden verplaatst en gespreid. Op die manier kon ik mijn humaniora afwerken, met een diploma wetenschappen-wiskunde als resultaat. En nu kreeg ik aan de Gentse universiteit, waar ik lichamelijke opvoeding volg, een specifiek topsportstatuut.

“Op weekbasis zit ik met een vrij gevarieerd trainingsschema, zo’n vijftien uur in totaal. Je mag rekenen op een twee- tot drietal fitnesstrainingen, een aantal conditionele tests via fietsen of lopen, sinds vorig jaar turnen voor de explosiviteit, coördinatie én de combinatie van links-rechtsbewegingen, maar natuurlijk ook twee tot drie kajaksessies. Thuis doen we ook veel stabilisatie-oefeningen en Redcord. Dat is een ideaal middel voor functionele krachttraining en blessurepreventie.”

Wereldtop

“Ik krijg meer en meer voeling met de absolute wereldtop. Dat komt onder meer door mijn aansluiting bij het Jackson Kayak Team, waar ze enorm veel kansen en mogelijkheden bieden om me te laten doorgroeien. Dit is zeker geen goedkope hobby. Je moet toch rekenen op vijfduizend euro op jaarbasis voor het noodzakelijke materiaal en de vele buitenlandse verplaatsingen. Ik heb het geluk gehad om van in het prille begin de ondersteuning te krijgen van Kanocentrum Arjan Bloem uit Nederland en ben vooral mijn ouders dankbaar voor hun continue ondersteuning en investering. Ik beschik over drie boten en een carbonmodel voor competitie. Ik ben in België zeker een pionier. Iedereen verklaarde me gek toen ik begon, het werd al snel als een mission impossible bestempeld. Maar bij de junioren werd ik wel vierde op het EK in 2012 en zesde op het WK in 2013. Dit jaar kon ik bevestigen met twee bronzen medailles op de wereldbekermanches in Millau en Salt, plus nog een zesde plaats in Sort. En er volgde ook nog een zilveren medaille op het EK in Bratislava.

“Ik hou toch rekening met een aanpassingsperiode aan het seniorenniveau van een tweetal jaren. Maar ik blijf heel ambitieus: volgend jaar een plaats bij de eerste tien op de Eurocup en een toptwintigplek op het WK. Dat zijn heel realistische doelstellingen. Het grootste verschil wordt kracht en vooral de beheersing van de verschillende bewegingen.

“Ik volg gewoon mijn eigen weg en maak stilaan deel uit van een select groepje. Bijna alle vakanties vertoef ik nu in Millau, een perfecte trainingslocatie waar ik ook op grote ondersteuning kan rekenen van Mathieu Dumoulin, de teammanager van het Jackson Kayak Team, en de plaatselijke club. Toch hoop ik vooral dat er ook in België een draagvlak kan komen voor deze sport zodat jonge atleten kunnen rekenen op de zo noodzakelijke ondersteuning. Ik deed alles tot nu toe op mijn manier en ben bijzonder blij en trots met het voorlopige resultaat. Ik ben echter een aantal mensen dankbaar voor de continue ondersteuning en kansen die ik kreeg en nog dagelijks krijg. Zonder hen was deze droom niet mogelijk.”

DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE – BEELDEN BELGAIMAGE

“Iedereen verklaarde me gek toen ik begon.”