Filip Daems deelt op afzondering de kamer met Patrick Nys, die woensdag even naar België terugkeerde om er zijn knie te laten onderzoeken. Nys onderging vorige zomer een kijkoperatie, maar voelt nog steeds hinder. Het maakte allemaal dat Daems even zijn aanspreekpunt kwijt was. Voor de Kempenaar is het op dit moment vooral wennen. “Zeker de eerste week, toen we ons in Ankara moesten melden, had ik het moeilijk. Mijn vriendin bleef in België achter, omdat we na een paar dagen Ankara tien dagen op oefenkamp naar Nederland gingen, dan drie dagen vrij kregen, en vervolgens op oefenkamp naar Oostenrijk gaan. Zij kon ginder dus niks doen.”
Ankara is wennen, zegt Daems.”Toen ik mijn contract tekende, was ik er twee dagen. Het sportcomplex van de club is heel mooi, maar de stad is toch… anders. Gelukkig ken ik Patrick, Thomas en de trainer en kan ik met hen praten. Met de rest is het moeilijk. Iedereen is vriendelijk, daar niet van, maar je kan er nauwelijks mee praten. Sommigen spreken een paar woorden Engels, eentje spreekt wat Duits, niemand Frans. Bij het ondertekenen van het contract was er een officiële persvoorstelling. Camera’s genoeg, journalisten ook, maar niemand stelde een vraag, dus moest ik niks zeggen. Ik zat me de hele tijd af te vragen of dat kwam omdat ze geen Engels spreken.”
Filip Daems begrijpt nu beter hoe een buitenlander zich in België voelt. “Al is ook dat weer anders : wie van Rusland naar België komt, komt in een betere leefwereld terecht, terwijl de levensomstandigheden in Turkije iets minder zijn. Veel lawaai vooral. Neen, ik heb er nog geen spijt van, daarvoor is het nog te vroeg. Alles moet nog blijken, ook hoe het mijn vriendin vergaat. Kan zij zichzelf ook niet aanpassen, dan keren we terug. Neen, ik ben geen avonturier. In België woonde ik zelfs nog thuis.”
Europa is groot, maar dit is wel héél ver. “Inderdaad, maar als je goed presteert, zullen ze je niet uit het oog verliezen, daar ben ik niet bang voor, ik verdwijn niet helemaal uit de picture.” Carl Hoefkens dacht daar anders over en legde een Turks aanbod naast zich neer. “Hij kon naar Trabzon, dat is wat verder, bijna tegen de Russische grens. Was de Nederlandse interesse voor mij niet doodgebloed, dan was de keuze voor mij eenvoudiger geweest. Nu was dit het meest concrete. Anderlecht was dat nooit.”
Zeventig miljoen kostte hij. “Veel geld voor een gewone verdediger”, vindt hij. “Want dat ben ik toch ? Financieel is het beter dan in België en ik wilde iets anders proberen. In Lierse lag het altijd aan de jongeren als het eens wat minder ging. Ik trok het mezelf niet aan, maar op de duur werd het niet makkelijk. Patrick had het in het begin ook moeilijk in Turkije, maar hij beet door en nu gaat het. Zijn vrouw komt om de drie weken een week over, omdat de kindjes in België blijven.”
Bang dat hij zijn loon niet zal krijgen, is hij niet : “Daartegen heb ik me ingedekt. Ik ben vrij als ze achterstaan met de betalingen. Ze maakten geen enkel probleem van zo’n clausule, op dat vlak zijn het heel correcte mensen.”
