Als AA Gent komend weekend tegen Anderlecht speelt, zal dat zonder Christophe Lepoint zijn. De Brusselaar had er met de conditie die hij voor zijn ongeval etaleerde nochtans zijn verleden verder kunnen oppoetsen.

In juni 2000 raakte Elos Elonga Ekakia, spits bij Anderlecht, ’s nachts betrokken in een auto-ongeval. Hij kreeg een hersenbloeding en scheurde zijn kruisbanden. Na zijn revalidatie bleek de Congolees coördinatiestoornissen te ondervinden en werd zijn contract met Anderlecht ontbonden. Zijn spelerscarrière strandde bij KSC Grimbergen.

In februari van dit jaar had Christophe Lepoint meer geluk: hij brak weliswaar zijn scheenbeen en moest een knieoperatie ondergaan, maar normaal gezien is zijn carrière op het hoogste niveau nog niet ten einde. Ook hij voetbalde ooit bij Anderlecht. Maar anders dan bij Ekakia was het plotse overlijden van zijn vader een van de oorzaken van zijn vroegtijdig vertrek uit de jeugdreeksen. Daniël De Temmerman, de rechterhand van Jacques Liechtenstein, tevens makelaar van Ekakia, ontfermde zich over Lepoint, die desondanks een grillig en niet onbesproken, want een door losbandigheid gekleurd parcours aflegde langs TSV 1860 München, Willem II, Gençlerbirligi, Tubeke en Moeskroen, voor hij bij AA Gent onder Michel Preud’homme Rode Duivel werd en zijn carrière definitief gelanceerd leek.

Tot zijn wagen met reservedoelman Sébastien Bruzzese aan het stuur en hijzelf in de passagiersstoel op een maandagmiddag na een nachtje stappen op een vrachtwagen inreed.

Wat is je eerste herinnering aan het ongeval?

Christophe Lepoint: “Wakker worden in een auto die zo ingedeukt is, is een shock. Sébastien probeerde mij eruit te trekken, maar we moesten wachten op de brandweer. Samen met de brandweer, tezelfdertijd, was er ook al een journalist ter plaatse. Ik heb mijn auto onlangs te zien gekregen omdat ik papieren moest halen. Ik was geschokt. Er was, zag je, bijna geen plaats meer voor mijn benen …

“Het was de eerste keer dat ik mijn auto aan een ander gaf om hem te besturen – dat had ik nooit eerder gedaan. Sébastien panikeerde na dat ongeval omdat hij zag dat er iets mis was met mijn benen en je wist nooit of de auto nog vuur zou kunnen vatten. Ik raakte er onmogelijk zelf uit. Ik had meer pijn in mijn linkerbeen, terwijl het mijn rechter was dat gebroken bleek.”

Komt er ook een rechtszaak van jou tegen Bruzzese?

“Neen, we zijn collega’s en vrienden. Het had mij ook kunnen overkomen. De club heeft ons een sanctie opgelegd – une ammende assez salé – en ik wacht nu nog op een onderhoud met IvanDe Witte en MichelLouwagie.”

Er komt een voltijdse psycholoog bij AA Gent, zo deelde De Witte mee als reactie op wat jou overkwam.

“Het is niet mijn ongeval dat daartoe geleid heeft. De trainer had ons er al van bij het begin van het seizoen op gewezen dat hij graag met een psycholoog werkt.”

Na je ongeval is beweerd dat jij persoonlijk begeleid moet worden.

“Ik vind niet dat ik dat nodig heb. Ik heb geen probleem, maar voor alle spelers samen kan het geen kwaad. We moeten afwachten wat we met hem zullen doen.”

Dury vond dat je niet zo snel begrepen kon hebben dat je je leven al meteen veranderde, het moet een proces zijn.

“Als je twee, drie dagen alleen in je kamer ligt, dringt er toch wel een en ander tot je door, want je denkt aan niks anders. Ik ben tweehonderd procent zeker dat zoiets mij geen tweede keer zal overkomen. Ik concentreer mij volledig op het voetbal. Het belangrijkste is dat ik weer op mijn oude niveau raak. Dury is heel erg psycholoog. Ik begrijp dat hij daar zo over denkt, maar ik zal een paar maanden niet kunnen spelen, tijd genoeg dus om het nog meer te laten doordringen.”

Je zat op rechte spoor, kreeg je de indruk.

“Ik zít ook op het rechte spoor. Ik weet dat wat ik in het verleden gedaan heb me mijn hele carrière zal achtervolgen. Je kunt dat nog verklaren door mijn jeugdigheid, maar ik ben nu 26, oud en wijs genoeg om te weten wat ik wel en niet moet doen. Ik heb nu een grote fout gemaakt en moet ervoor boeten, dat is duidelijk.”

Toen we na je overstap naar AA Gent je carrière, inclusief misstappen, in een interview overliepen, luidde de titel: ‘Ik wil mijn entourage niet teleurstellen.’

“Ik moet toegeven dat ik me tegenover hen heel slecht voel. Ze hadden op mij gerekend en vonden dat ik goed gereageerd had op mijn eerste blessure. Het is duidelijk dat ik hen enorm teleurgesteld heb, vooral mijn vrouw. Dat heb ik gemerkt in hun houding en blikken. Het was een morele les. Maar het is niet omdat ze teleurgesteld zijn dat ze mij niet zullen helpen om er weer bovenop te komen. Ik kijk nu vooruit.”

Je begon je carrière bij de jeugd van Anderlecht, tot je vader plots overleed en je een grillig en niet onbesproken carrièreverloop had. Kun je wat nu gebeurde nog onder dezelfde noemer minimaliseren?

“Ik heb mijn vader verloren op mijn vijftiende. Zijn afwezigheid heeft zwaar gewogen in mijn puberteit. Maar nu ben ik een volwassen profspeler. Ik heb tijd genoeg gekregen in mijn ziekenhuiskamer om alles de revue te laten passeren. Ik zeg niet dat ik nooit meer zal uitgaan, maar het heeft mij toch twee keer doen nadenken. Ik had mijn twee benen kunnen kwijtraken of verlamd kunnen zijn … Ik wou nochtans eerst niet gaan, maar heb mij laten meeslepen omdat ik in het begin van het seizoen vier maanden gemist heb waarin ik liever in de ploeg gestaan had.

“Het is niet omdat ik een auto-ongeluk gehad heb, dat ze er de dood van mijn vader bij moeten halen en dat ze alles wat in het verleden gebeurd is als verklaring moeten geven. Mijn vrouw is zelfs een rechtszaak willen beginnen tegen een journalist omdat die een verhaal vol met leugens geschreven had. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik het las, want het raakte mij en mijn familie. Maar ik heb al problemen genoeg, dus heb ik haar gevraagd om dat te laten vallen. Mijn vrouw is daar gevoeliger voor, ze kijkt ook op forums en leest hoe ik aangepakt word. Terwijl het voor haar ook niet gemakkelijk is: ze werkt en moet als ze thuiskomt ook nog voor mij zorgen.”

Hoe reageerde ze toen ze het nieuws vernam?

“Toen ik vanuit het ziekenhuis mijn vrouw belde met de mededeling dat ik mij weer zou moeten laten opereren en dat ze naar het ziekenhuis moest komen, ben ik in tranen uitgebarsten. Ze was in eerste instantie kwaad, wat logisch is. Soms hebben we het er onder ons tweeën nog over, dat ik er net zo goed in had kunnen blijven. Ze wist dat ik op stap ging, maar toen ze mij ’s ochtends niet had kunnen bereiken, belde ze naar Sébastien om te weten wat er gebeurd was. Maar we waren allebei onbereikbaar en dan werd ze toch wel ongerust.”

Wat bedoelde je daarnet met ‘ik heb al problemen genoeg’?

( zucht) “Ik probeer nu al twee en een half jaar de volledige hoede over mijn zoontje ( Marco, nvdr) te krijgen. Maar zijn moeder wil dat niet en daardoor werd de rechtszaak al vaak opgeschoven …”

Hoe reageerde je zoontje van vijf toen hij over je ongeval hoorde?

“We hadden een mooie auto, dus vroeg hij: ‘Papa, wat heb je nu met onze auto gedaan?’ ( lachje) Ik ben zijn vader en idool tezelfdertijd. Onlangs had hij een builtje op zijn been en kwam hij tonen dat hij hetzelfde had als ik. ( glimlacht) Dat is hard. Hij verzorgt en troost mij: ijs brengen, zoenen geven … Dat raakt mij enorm, al beseft hij niet alles. De reacties van mijn kennissen, vooral mijn vrouw en mijn zoon, hebben meer effect dan een boete – al begrijp ik dat de club ons een sanctie oplegde. Het is hard, maar ik ben vastbesloten om mij niet meer te laten gaan en mij op het voetbal te concentreren. Ik kom terug!”

DOOR RAOUL DE GROOTE

“Ik was geschokt toen ik mijn auto terugzag.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content