'Ik ben niet slimmer dan de rest

Het is een merkwaardige kerel, die Thomas Meunier. De Belgische verdediger van PSG heeft in de fabriek gewerkt, kende succes dankzij YouTube, brengt zijn vrije tijd door in musea en moppert nog altijd over de prijs van een koffie in Parijs. Een gesprek met een voetballer die met alle noppen stevig op de grond blijft. Kom jij soms van een andere planeet? Thomas Meunier: ( glimlacht) 'Helemaal niet. Waarom?' Wel, een voetballer die een bedrijf opricht gespecialiseerd in moderne kunst, die zijn mening ventileert over de actualiteit, die van politiek houdt en die zijn artistieke en literaire voorkeuren deelt op de sociale media, dat is toch alles behalve gebruikelijk... Meunier: 'De mensen zeggen me soms dat ik er een beetje uit spring, maar het is gewoon zo dat ik graag praat over wat ik doe. Andere spelers hebben verschillende hobby's, maar ze hebben het daar nooit over. Wanneer men mij vraagt waar ik zoal van houd in het leven, dan vind ik het niet erg om dat te zeggen en daarover uit te weiden. Anderen zwijgen daar liever over.' Heb je niet de indruk dat jij doorgaat voor de intellectueel uit de hoop? Meunier: 'Neen, ik beschouw mezelf niet als iemand die slimmer is dan de rest. Ik vind alleen dat ik meer open ben. Dat is iets anders. Ik volg de actualiteit graag, ik bekijk de politiek en ik kan een hele avond op TV5 naar Ushuaïa kijken. Alles interesseert mij. Soms overdrijf ik een beetje. Ik wil dan van alles tegelijkertijd doen zonder me honderd procent op één taak te concentreren. Uitstelgedrag is echt iets wat in mijn bloed zit. Mijn vriendin wijst me daar geregeld op. Ik spring van de hak op de tak, want ik wil alles doen en alles interesseert mij. Ik lees tegelijk een boek over sport, een roman en een stripverhaal en van elk maar de helft. Ik ben graag met van alles bezig. Uiteindelijk werk ik alles wel af, ook al zijn dat tien verschillende dingen en doe ik er zes maanden over.' Heb je voor al die dingen gesprekspartners bij PSG? Meunier: 'Ik hou van menselijke contacten. Ik heb al uren gebabbeld met Edinson Cavani over zijn liefde voor de jacht. Hij heeft me video's getoond en foto's. Dat was een domein dat ik niet kende en waar ik snel in geïnteresseerd geraakte. Iedereen heeft zo zijn passies. Alphonse Areola is verzot op horloges. Daar ken ik dan weer niet veel van. Maar wanneer hij erover praat, voel je de passie. Hij vertelt dan over modellen, over millimeters, over van alles... Dat is best meeslepend. Eigenlijk staat hij tegenover horloges zoals ik tegenover kunst. Het is een passie als een andere en daar moet je respect voor hebben.' Je voelt je dus geen buitenbeentje in de kleedkamer? Meunier: 'Neen. Er is alleen een kloof met de allerjongsten. Zij profiteren voluit van hun statuut van voetballer. Je hebt dan gemakkelijker toegang tot allerlei voordeeltjes in het leven, bij het uitgaan, de meisjes. Ik ben al sinds mijn zeventiende samen met hetzelfde meisje, we hebben nu twee kinderen en alles gaat heel goed. Ik heb echt mijn evenwicht gevonden. Het is moeilijker om punten van overeenkomst te vinden met spelers die een vrijer leven leiden, ook al heb ik een goeie relatie met al mijn ploegmaats. Om het met hen over mijn vrouw en kinderen te hebben, dat is niet simpel. Maar ze hebben gelijk dat ze van hun statuut profiteren. Dat is normaal.' Hoe breng jij je vrije tijd door in Parijs? Ga je van de ene tentoonstelling naar het andere museum? Meunier: 'Als ik vrije tijd heb in het weekend, dan doe ik altijd dingen voor de kinderen. We gaan vaak naar de Cité des Sciences, dat is geweldig! Doorheen de week legt de coach de trainingen graag aan het eind van de namiddag. Wanneer mijn kinderen dan op school zitten, geniet ik samen met mijn vrouw van de vrije tijd. We gaan geregeld naar de film. De bioscoop in de voormiddag, dat is geweldig. Er zit bijna niemand in de zaal, dat is perfect zo. We gaan ook naar tentoonstellingen. Ik ben dol op het Centre Pompidou. Parijs is ongelooflijk. Ik weet niet meer wie het precies was die zei: 'De Parijzenaars haten Parijs, maar ze willen er niet weg.' Voor buitenlanders is dat exact hetzelfde.' Zou je een club kunnen kiezen op basis van het rijke culturele leven in de stad? Meunier: 'Neen, want ik hou altijd mijn prioriteit in de gaten en dat is het voetbal. Het voetbal zorgt voor brood op de plank, niet de liefde voor musea. Ik zal later nog altijd de kans hebben om te reizen en te doen waar ik zin in heb.' Waar komt die liefde voor de kunst vandaan? Meunier: 'Van een lerares genaamd Nadine Martin. Zij was zelf kunstenares. Leraar is het beroep dat ik het meest respecteer van allemaal. Het is zo moeilijk om door te dringen tot jongeren en ervoor te zorgen dat ze zin hebben om een les te volgen of zelfs nog maar naar school te gaan. Die vrouw bezat echt die gave. Als ze sprak, was dat altijd met passie. Ik kende niks van kunst, zij heeft me helemaal gevormd.' Schilder of teken je zelf? Meunier: 'Neen, ik heb daar de tijd niet meer voor. In Brugge werkte ik voor een merk dat luifels fabriceerde voor veranda's. Een sponsor van de club. Hij wou iets doen met mij. Ik heb een heel gamma van motiefjes voor hen gemaakt. Die waren te koop in de winkel. Voor zover ik weet, heeft dat goed gemarcheerd.' Mis je dat niet? Meunier: 'Neen. Ik vul die leemte op met het bezoek aan musea en tentoonstellingen. Sinds ik in Parijs ben, heb ik me daar al kunnen in uitleven.' Stoort het je wanneer men beweert dat voetballers geen hersenen hebben? Meunier: 'De mensen die zoiets zeggen, zijn zelf niet al te slim. Het voetbal is een onderwerp dat heel veel in de media komt. Wij ook, zelfs als we dat niet willen. Neem nu bijvoorbeeld Anthony Martial en wat er uitgekomen is over zijn vriendin. Dat zijn dingen die elke dag gebeuren. Iedereen kent wel iemand die foto's stuurt naar een grietje om haar te verleiden. Of een gast die een scheve schaats rijdt. Op de vijftien mannen rondom ons zijn er zes die al overspel gepleegd hebben. Voetballers hebben geen recht op een misstap. We worden direct weggezet als mensen die alleen maar aan hun dikke auto denken. Ik heb vrienden die me over de Lamborghini van Cristiano Ronaldo aanspreken en hem maar een opschepper vinden. Maar ik heb hen geantwoord dat als zij zo'n salaris zouden krijgen, ze net hetzelfde zouden doen. Hij werkt hard en hij verdient veel geld, waarom zou hij daar niet van mogen profiteren? Er zijn veel jaloerse mensen. De reacties zijn vaak buiten proportie. En dat er al eens iets verkeerds gezegd wordt in een interview, oké. Ik kan tien mensen voor je vinden die geen zin van tien woorden kunnen uitspreken zonder een fout erin. Het voetbal is een spiegel van de samenleving.' Maar toch nog een keer: waarom ben jij zo anders dan de rest? Meunier: 'Dat komt door mijn opvoeding, vooral door mijn grootmoeder, die onderwijzeres was en een open geest had. Ze hield van klassieke muziek, van tekenen, ze was erg creatief. Ik ben blij met de manier waarop ik ben opgegroeid, met de hoogtes en de laagtes. Ik verbleef twee jaar in een opleidingscentrum. Ik hield van het samenleven, van de school en zo, maar er was ook iets dat me op dat ogenblik stoorde, en dat was het voetbal. Gek genoeg is dat hetgeen ik net graag wilde doen, maar ik voetbalde graag wanneer ik zin had om te voetballen. Niet wanneer het een verplichting werd. Van dat systeem had ik op den duur mijn buik vol. Spelen moet een plezier blijven en daar werd het een verplichting. Toen ik ontslagen werd uit het opleidingscentrum, was ik daar trouwens tevreden mee. Ik ging naar het bureau van mijn trainer, mijn moeder was bij mij, en hij vertelde me dat hij me niet wilde houden. We zijn naar huis gegaan en daarmee was de kous af. Ik was bijna blij.' Alleen sprak je vader toen geen woord meer met jou... Meunier: 'Zoals veel vaders zag hij in mij een manier om zijn eigen droom waar te maken. Ik ben ontelbare keren met hem in aanvaring gekomen bij het voetballen. Hij was een erg koppige man. Maar ik had daar wel begrip voor. Voetbal, dat is zijn grote liefde. Hij leeft daarvoor en hij was erg teleurgesteld toen. Hij sprak geen woord tegen mij, neen. Maar ik weet wel hoe hij in elkaar zit.' ( glimlacht) Hoe ben je uiteindelijk doorgebroken? Meunier: 'Mijn moeder deed een telefoontje dat mijn leven veranderd heeft. Er stond een aankondiging in de krant van een selectiedag in Virton. Ze heeft gebeld, ik ben ernaartoe gegaan, speelde een wedstrijdje, scoorde tien keer en de bal ging aan het rollen. Er waren maar twee of drie trainingen per week, het was niet ver van huis, ik kon een sociaal leven hebben, gaan bowlen, naar de bioscoop gaan en naar school met mijn vrienden. Voor mij was dat perfect. Ik beleefde het voetbal opnieuw als een passie en een echte hobby, niet als een verplichting. Wat later maakte ik dan enkele goals die de moeite waren en die op YouTube verschenen. Opeens kwamen er scouts op af.' Dat is de periode dat je begon te werken. Nog zoiets speciaals. Meunier: 'Ik had mijn diploma middelbaar onderwijs behaald, maar voor mijn ouders kon er geen sprake van zijn dat ik thuis zat te niksen. De ploegafgevaardigde vond een baantje voor mij. Ik ben begonnen als postbode, nadien ging ik naar een fabriek die auto-onderdelen fabriceerde.' Kun je door die ervaring nu de voeten op de grond houden? Meunier: 'Ergens wel, maar ook zonder die ervaringen kende ik de waarde van geld en van werk. Mijn grootouders hebben een belangrijke rol gespeeld in mijn opvoeding. Mijn grootvader was militair en mijn grootmoeder dus onderwijzeres. Zij waren nog van de oude stempel. De opvoeding was streng maar rechtvaardig. Dat heeft me een grote dienst bewezen.'Ben je geschokt door de enorme hoeveelheid geld die er tegenwoordig in het voetbal omgaat? Meunier: 'Neen. Er is een enorme salariskloof, maar niet alleen in het voetbal. Kijk naar Floyd Mayweather in het boksen. Hij vecht een kamp en vangt 200 miljoen. Dat is te gek voor woorden! In het voetbal profiteert het ganse systeem ervan en er is voor niemand iets negatiefs aan. Het voetbal zorgt voor werkgelegenheid in verschillende domeinen. Dat maakt allemaal deel uit van de evolutie, ook al is het exponentieel gegaan en niet geleidelijk. Maar al dat geld is voor iedereen van nut en niemand heeft over het huidige systeem te klagen.' Hoe besteed jij je geld? Meunier: 'Ik heb moeite om geld uit te geven. Dat komt door mijn opvoeding. Ze noemden me weleens een gierigaard of een vrek. ( glimlacht) Ik woon nu drie jaar in Parijs en ik heb zeker niet te klagen, maar wanneer ik een dubbele espresso drink en de ober me de rekening brengt en ik zie dat het 10 euro is... Bah, dan is het met een vies gezicht dat ik mijn portefeuille neem om te betalen. Mijn vrouw zegt elke keer: 'Wat? Dat is te duur!' Ja, dat is te duur. ( lacht) Het is dan ook Parijs.' Voel je je op je gemak in het voetbalwereldje? Meunier: 'Ik heb de wereld van het voetbal altijd kunnen scheiden van mijn privéleven. Zodra ik mijn werk kan doen en mijn passie kan uitleven zoals ik het verwacht, is dat prima voor mij. Daarbuiten heb ik het privéleven dat ik wil. Geen voetbal thuis. Daar wil ik mijn vrouw niet mee belasten. Bovendien zie ik mijn kinderen al niet zo vaak met mijn uurregelingen. Dan ga je thuis niet snel voetbal beginnen te kijken.' Zijn je ploegmaats bij PSG op de hoogte van je vroegere leven? Meunier: 'Ja, sommigen. Ik steek dat ook niet weg. Er is ondertussen ook al veel gebeurd. Ik ben nu een voetballer zoals de anderen.' Bevalt het je om beroemd te zijn? Meunier: 'Ik ben altijd nogal teruggetrokken geweest. Ik hou van mijn eigen plekje. Uiteindelijk blijft het allemaal vrij rustig voor mij in Parijs. Het valt wel mee. Voor mijn vrouw is dat anders. Zij moet dat allemaal verdragen: foto's, geregeld tegengehouden worden... Zeker wanneer we in België zijn. Ik kan niet zeggen dat ik dat vervelend vind, want ik profiteer er ook van. Die bekendheid geeft ons een pak voordelen. Iedereen droomt van zijn five minutes of fame. Dat hoort er gewoon bij. Het gaat nog niet te ver. Ik kan nog buitenkomen. Voor een voetballer van PSG heb ik nog een vrij rustig en normaal leven.' Wat mis je het meeste van je vroegere leven? Meunier: 'Precies die anonimiteit. Iets gaan drinken na de wedstrijd. Zo'n glas na de match met mijn ploegmaats, dat vind ik bijna een must. Maar in Parijs is dat onmogelijk. Het is zo geprofessionaliseerd, de inzet is zo groot... Ik kan begrijpen dat controle nodig is en dat alles zijn belang heeft, maar het is die natuurlijke manier van zijn die ik mis.' Wat had je met je leven gedaan als je geen voetballer was geworden? Meunier: 'Ik was gaan studeren, dat staat vast. Ik had een voorliefde voor communicatie. Of iets met talen. Ik ben altijd verzot geweest op de Franse taal. Maar ik zou zeker teruggekeerd zijn naar mijn streek.' Als je terugblikt op je carrière tot nu toe, denk je dan soms niet dat je droomt? Meunier: 'Ja. Ik ben nog altijd de Meunier van bij Virton. Ik ben me bewust van hetgeen me overkomt, maar ik stel om de andere dag dezelfde vraag aan mijn vrouw: 'Besef je dat ik bij PSG speel?' Wanneer we daarover praten, zeggen we vaak: 'Zie waar we nu zitten. Had je ooit gedacht dat we een appartement zouden kopen in Parijs?' Met het geld dat we voordien verdienden, hadden we misschien een parkeerplaats kunnen kopen, dat is al. Wat dat betreft is ons leven compleet veranderd. Het leven dat we aan onze kinderen kunnen bieden dankzij het voetbal, dat is wat. Brugge was voor mij al uitzonderlijk. Men zei me vaak: 'Wat ga jij in Brugge doen? Dat is veel te ambitieus!' En nu zit ik bij PSG, dat is hallucinant.' En het komende seizoen? Ga je dan nog altijd de Parijse musea bezoeken? Meunier: 'Dat hoop ik. De club kent mijn intenties. Ik wil graag in Parijs blijven. Het bestuur weet dat ik opensta voor een vierde jaar hier en ook voor het tekenen van een nieuw contract. De beslissing is aan hen, het ligt in hun handen.'