Terwijl Schalke 04, Werder Bremen en het mogelijk voor de dubbel staande VfB Stuttgart in Duitsland het seizoen domineerden, valt Bayern München maar niet in de goede plooi. Dat irriteert Franz Beckenbauer in hoge mate.
Glimlachend slentert Franz Beckenbauer door de straten van München. De nog altijd met een aureool van onsterfelijkheid door het leven stappende voorzitter van Bayern deelt gewillig handtekeningen uit. Hij is op weg naar een nobel en helemaal bij zijn status passend restaurant. Daar zal Beckenbauer een twaalftal journalisten van de ESM-bladen, waaronder Sport/Voetbalmagazine, ontmoeten. Hoewel Bayern belabberde tijden doormaakt en naast een ticket voor de Champions League grijpt, is Beckenbauer uitstekend gehumeurd. Hij ontmoet in het restaurant een Chinese uitgever. “Waar komt u vandaan ?”, vraagt Beckenbauer ogenschijnlijk geïnteresseerd. “Uit Peking ? Weet u dat ik daar dertig jaar geleden nog heb gevoetbald ? Met Cosmos New York. In die tijd zag je in het straatbeeld van Peking alleen fietsen.” Beckenbauer geeft de man een amicaal klopje op de schouder. Hij kent zijn wereld.
Van een spitant en diepgaand interview met de ESM-bladen komt er vervolgens niet veel in huis. Lachend zegt Beckenbauer dat “we vandaag toch niet over Bayern gaan spreken”. Hij doet dat niet zomaar. Het Duitse voetbalicoon, niet echt de kampioen van de zelfcontrole, is intern al herhaaldelijk op de vingers getikt omdat hij steeds weer knuppels in het hoenderhok gooit. Beckenbauer kan zich dat veroorloven : alles wat hij zegt, wordt in Duitsland nog steeds als het evangelie beschouwd en derhalve zwaar uitvergroot. Dat is niet naar de zin van Karl-Heinz Rummenigge en Uli Hoeness, de sterke mannen van de club, die dat doen wat Beckenbauer niet wil of kan : beslissingen nemen. Het voorzitterschap van de raad van toezicht is voor Der Franz niet meer dan een protocollaire functie, zijn uitstraling wordt gebruikt om sponsors te strikken. In werkelijkheid kan Beckenbauer het absoluut niet vinden met het duo Rummenigge-Hoeness. Insiders spreken van een dwangmatige verstandhouding. Toen Beckenbauer een paar weken geleden door de krant Welt am Sonntag werd gevraagd of hij het niet jammer vond dat Karl-Heinz Rummenigge niet was ingegaan op een voorstel om voorzitter van de Bundesliga te worden, antwoordde Beckenbauer dit te betreuren. “Want”, sprak hij, “op deze positie is er een sterke man nodig die niet alleen op het nationale vlak werkt. Rummenigge beantwoordt aan dat profiel. Hij zou een verrijking kunnen zijn voor het Duitse voetbal.” Kenners van het huis moesten met deze uitspraak eens lachen. Ze weten wel beter.
Clichéboek
Een uur had Franz Beckenbauer voor de ESM-bladen uitgetrokken. Hij bestelt een koffie en geniet van de culinaire hoogstandjes die worden aangevoerd. Maar een uur lang blijft hij in het defensief. Of Beckenbauer, die volgende maand lid wordt van het uitvoerend comité van de FIFA, eraan dacht om opvolger te worden van Sepp Blatter ? Nee, sprak Der Kaiser met veel overtuiging, zo’n job is echt niets voor hem, een hele dag op een bureau zitten, hij gruwelt bij de gedachte. En Blatter, complementeert hij, doet het uitstekend, de FIFA is een beetje zijn familie, die mag je hem niet afpakken. Een lans breekt Beckenbauer wel voor de organisatie van het WK 2010 in Zuid-Afrika, alle daar opduikende problemen schuift hij snel onder tafel, met Europese hulp zullen ze er daar wel in slagen met alles tijdig klaar te zijn, zo weet hij. Geen continent, zo doceert Beckenbauer, is zo puur als Afrika, die verdienen echt zo’n voetbalfestijn. En zo filosofeert Beckenbauer maar door over het voetbal. Hij noemt Kaká, de vormgever van AC Milan, desgevraagd een kruising tussen Johan Cruijff en Michel Platini, zegt dat de naam Champions League misschien veranderd kan worden in European League en heft de armen theatraal in de hoogte als een Portugese journalist hem vertelt dat Eusebio ziek is. De man, onder de indruk van zoveel bekommernis, belt meteen Eusebio op en geeft hem aan Beckenbauer door. ” How are you my friend ?”, roept Franz en wisselt tien minuten lang wat beleefdheidsformules uit. Wat Beckenbauer van Daniel Van Buyten denkt, willen we zelf weten. Hij grabbelt in het clichéboek en spreekt : “Een uitstekende verdediger.” Of Van Buyten nog kan groeien ? Beckenbauer, met een brede smile : “Daar is het te laat voor, ik denk dat hij al 1,95 meter groot is.” Er mag al eens gelachen worden. Zeker in deze zo sombere tijden voor Bayern. Of het niet vreemd is dat Van Buyten in de Belgische nationale ploeg zo matig presteert, proberen we nog eens. Beckenbauer kijkt verwonderd : “Is dat zo ? Dat wist ik niet.”
Oldtimers
Als Franz Beckenbauer niet met de handrem op spreekt, is hij een interessante man. Maar in een gezelschap internationale journalisten houdt hij zich gedeisd. Interessanter wordt het niettemin wel als het hoofdstuk Bayern München wordt aangesneden. Beckenbauer probeert eerst het positieve van een crisis te belichten : “Een crisis heeft voordelen, het verplicht je om te vernieuwen, daar moeten we nu echt werk van maken.” Bayern, zegt hij, heeft geen voetballer die het spel kan sturen, er is te weinig creativiteit. En Bayern, zo vervolgt Beckenbauer, heeft nood aan een pure spits. De Italiaan Luca Toni staat daarom hoog op het verlanglijstje. “Een garantie voor doelpunten”, poneert hij en de verslaggever van de Gazzetta dello Sport noteert het ijverig. Eén enkele keer dreigt Beckenbauer toch uit zijn rol te vallen. Hoe vaak hij zich dit seizoen al in de tribune geërgerd heeft, wil iemand weten. Beckenbauer, in een plotse opwelling van ergernis : “In Stuttgart hebben we zo erbarmelijk gevoetbald dat ik dacht : zijn dit nu de veteranen van Bayern ? Echt, er stonden toen oldtimers op het veld.” Beckenbauers rechterhand, Marcus Hoefl, die ook het gesprek bijwoont, kijkt bedenkelijk. Net op tijd herstelt Beckenbauer zich. Op de vraag waarom trainer Felix Magath werd ontslagen en vervangen door Ottmar Hitzfeld dribbelt hij handig heen. Precies na een uur schudt hij iedereen de hand en gaat weg.
Wat Franz Beckenbauer niet zei en insiders weten : de spelers hebben weer de macht bij Bayern München, ooit FC Hollywood genoemd. De meedogenloze trainer Felix Magath had rechte lijnen getrokken, wilde dat zijn groep zich gedroeg als voetballers en niet als filmsterren, maar de spelers kregen steeds meer moeite met zijn harde trainingen. Ze liepen klagend naar het bestuur en kregen gehoor. Het heet dat sindsdien vooral het krediet van Karl-Heinz Rummenigge bij buitenstaanders is afgebrokkeld. Bayern sloot vervolgens weer Ottmar Hitzfeld in de handen die, zo zeggen mensen die de club van nabij volgen, niet echt de discipline predikt. Toch mag Hitzfeld volgend seizoen blijven, ook al kreeg hij de club niet op de rails. Twee dagen na het gesprek speelt Bayern München 1-1 gelijk op het veld van het al veroordeelde Borussia Mönchengladbach. Beckenbauer verlaat hoofdschuddend de tribune. Een dag later hekelt Karl-Heinz Rummenigge de aanhoudende kritiek van de voetbalgrootheid. “Hij irriteert niet alleen mij, maar ook andere mensen bij de club”, roept Rummenigge. Heel even is FC Bayern München weer FC Hollywood.
door jacques sys
