Na amper 284 speelminuten bij Essevee is de conclusie voor Andrea Mutombo (19) duidelijk: ‘Ik wou winnen; zij waren tevreden met 4 op 9. ‘Ah, ja? ‘En vergeet niet te vermelden dat ik naar Standard gekomen ben om te werken.’ Ah, zo?

Zijn carrièreverloop is grillig: Andrea Mbuyi-Mutombo, vorige maand pas negentien geworden, begon in de jeugd van Anderlecht, voetbalde vier jaar in straten en op pleintjes, kwam terecht bij FC Brussels, waar Portsmouth hem op een internationaal jeugdtoernooi opmerkte en later dankzij een samenwerkingsakkoord uitleende aan Zulte Waregem. Nu speelt Andrea Mutombo, aanvallende middenvelder of polyvalente aanvaller, bij Standard.

Een topclub. Dat wordt een grote verandering.

Andrea Mutombo: “Ja, het is een grote verandering. Standard is toch een van de 22 clubs die direct naar de Champions League kunnen. Maar je moet de hele tijd bevestigen. Het is een club die de top speelt, een club met veel ambitie. Dus het is belangrijk dat we allemaal samen hetzelfde doel voor ogen houden en één geheel blijven vormen.”

Klopt het wat Dominique D’Onofrio vertelt: dat jij Standard zelf hebt gecontacteerd om hier te kunnen komen spelen?

“Pfff, ik werd gecontacteerd door een scout van Standard, Filip Desmet…

De ex-Rode Duivel?

“Voilà, en dankzij hem ben ik in contact gekomen met Standard. Daarna heeft Lu-ciano D’Onofrio Zulte Waregem gebeld om te weten hoe mijn situatie bij Portsmouth was.”

Dezelfde richting

Welke herinneringen houd je over aan Zulte Waregem?

“Ik speelde er mijn eerste wedstrijden in de eerste klasse en maakte er mijn eerste doelpunten. Het is goed begonnen, maar wat minder geëindigd omdat ik niet meer speelde. Dan is er dus een probleem. Maar het is goed dat mij dat op jonge leeftijd overkomen is. Zo kan ik er nog lessen uit trekken en niet meer dezelfde fouten maken. Ik ben wat ouder geworden nu, ik hoop dat ik weet welke fouten ik niet meer mag maken.”

Zoals?

“Jeugdzonden, zoals iedereen die maakt. Ik heb natuurlijk wel een karakter. Maar het lag niet alleen aan mij, hé. Niet iedereen laat zich op dezelfde manier aanpakken. In een groep heb je te maken met individuen en dan gebeuren er dingen. Maar hier bij Standard kunnen mij die fouten niet overkomen, want de trainer heeft ervaring, werkte al bij verschillende clubs en heeft al met veel spelers gewerkt. Hij heeft een ander karakter. En je moet als voetballer toch óók karakter hebben? Je kan toch niet over je heen laten lopen?! Dat is voor mij een kwaliteit. Ik ben onlangs negentien geworden: zonder karakter stond ik zover niet.

“In het begin ging het heel goed, maar op het einde niet meer. Er kwamen wat reacties die ik niet zo kon appreciëren en nog minder eens ik vertrokken was. Dingen die ik uit de krant vernam. Dat ik onhandelbaar zou zijn, onder andere. Nogal harde woorden. Ze wilden benadrukken dat ik een moeilijke speler ben. Volgens mij om mij te blokkeren, maar ik had het geluk om monsieurDominique ( D’Onofrio, nvdr) te treffen.”

De psycholoog met wie Zulte Waregem samenwerkt, zo stond in Sport/Voetbalmagazine, screende de spelerskern en jij kwam uit die test naar voren als iemand met een egoprofiel, geen collectief ingestelde speler kortom.

“Je moet als speler in een groep terechtkomen waarin iedereen in dezelfde richting denkt. Dat had ik nodig. Ik wou altijd naar voren. Ik was achttien en ik was vier keer titularis bij Zulte Waregem. En ik scoorde. Maar voor hen ging ik wat te snel.”

Hoe bedoel je?

“De doelstellingen van de club en mijn eigen doelstellingen lagen niet in dezelfde lijn. Ik wou de hele tijd winnen, maar bij Zulte Waregem volgde men de politiek dat iedereen tevreden was met een vier op negen. Soms blokkeert je dat wat. Voilà. Maar ik wil eigenlijk niet meer praten over Zulte Waregem. Ik ga niet in de soep spuwen: het belangrijkste is dat ik me bij Standard op het terrein bewijs.

“Ondanks alles wat ze over me zeiden in de kranten, hebben ze mij bij Waregem wel een nieuw contract voorgesteld. Dat ze mij onhandelbaar vonden, zeiden ze pas nadat ik niet wilde bijtekenen.”

Waregem heeft je teruggestuurd naar Portsmouth. Ben je wel zeker dat ze je een nieuw contract hebben aangeboden?

“Ze hebben mij een contract aangeboden. Ik wou voor zes maanden uitgeleend worden door Portsmouth. Maar in België moet je één jaar aangesloten zijn bij een club. Dus na zes maanden deden ze mij een voorstel, ook al zullen ze mij mijn egoïstisch gedrag verweten hebben. Dat zorgde voor conflicten. Maar dat is voetbal.”

Wat onthoud je van Portsmouth?

“In Engeland beleven ze het voetbal op een andere manier en die Engelse passie voel ik ook bij Standard. Portsmouth had een groot budget, dus je moest kunnen omgaan met concurrentie. Ik las in de kranten dat ze mij drie jaar wilden laten bijtekenen. Maar eens je in eerste klasse gespeeld hebt, wil je meer spelen. Dus het beste op sportief vlak was wat Standard mij voorstelde.”

Generatiekloof

Je werd door Portsmouth ontdekt op een internationaal jeugdtoernooi dat je met Brussels speelde. Nochtans begon je je carrière bij de jeugd van Anderlecht, waar je niet doorbrak. Was het niet moeilijk om van Anderlecht naar het kleinere Brussels over te stappen?

“Neen, want de jeugd van Brussels was heel sterk. We eindigden altijd eerste of tweede. Nooit lager. Zelfs vandaag hebben ze nog een goede reputatie. Toen ik stopte bij Anderlecht, heb ik vier jaar op straat en in parken gespeeld.

“Ik ben geboren in Kinshasa, maar woonde al jong in Brussel. Ik hield van de stad, ook al leefde ik te midden van de jeugddelinquenten, maar dat sterkt je als je daar doorheen raakt. Ik heb een atypisch parcours afgelegd, want de meeste spelers doorlopen alle jeugdreeksen, maar ik ben fier op mijn parcours. Zelf ben ik niet in de delinquentie terechtgekomen, maar ik zag het wel rond mij: diefstal, agressie,… Maar als je mentaal sterk bent, ben je sterk, hé.

“Op technisch vlak heb ik veel geleerd op straat. Je speelt daar veel een tegen een, twee tegen twee, nooit meer dan vijf tegen vijf, dus je wordt vaak verplicht een directe tegenstander uit te schakelen. Zo leer je een zekere techniek.”

Waarom stopte je bij Anderlecht?

“We hadden geen auto, dus het was niet evident om mij telkens naar het voetbal te krijgen. Brussels lag dichterbij. Seth Nkandu heeft mij bij de hand genomen, hij traint de -12 bij Anderlecht. Hij trainde mij twee jaar toen ik op straat speelde, want hij vond dat ik talent had en sindsdien volgt hij mij nog altijd. Hij is mijn raadgever, want hij heeft het goed voor met mij. Hij heeft me bij mijn transfer naar Standard ook bijgestaan.”

Waarom zou je bij Standard wel kunnen slagen?

“Om te slagen, moet je in jezelf geloven. Het zijn de anderen die je helpen, maar uiteindelijk ben jij het zelf die moet slagen. Als een topclub je vraagt, moeten ze toch iets in je zien? Wat dan nog rest is: wérken. Dat is le grand mot dat ik graag in dit interview naar voren zou zien komen: dat ik naar Standard gekomen ben om te werken. Voilà. Dat is l’image que j’ai dans la tête. ”

Dat deed je niet collectief genoeg bij Zulte Waregem.

“Ik voel me beter bij Standard. Bij Zulte Waregem was er een grote generatiekloof. Ik voelde me niet zo op mijn gemak omdat ik er te weinig leeftijdsgenoten vond. Bij Standard voelde dat meteen anders. Bölöni heeft me uitgelegd dat ik nog meer moet werken. Als je mij op het veld zal zien spelen, zal je weten dat ik het begrepen heb, hé ( lacht).”

* * *

Als Mutombo tijdens het interview, waarvoor hij een half uur later dan voorzien aankwam – “Ik had verzorging nodig, sorry” – na amper vijfentwintig minuten op verzoek van de persverantwoordelijke moet opstappen wegens etenstijd, blijkt nog eens zijn dwingende persoonlijkheid. “En vergeet niet te vermelden dat ik naar Standard gekomen ben om te werken, hé”, zegt hij.

door raoul de groote – beelden: reporters

Ik voel bij Standard de passie van Engeland.

Ik heb natuurlijk wel een karakter.