Voetbal is passie. Dat geldt evenzeer voor vrouwen. Om de twee weken laten we een vrouw aan het woord die de sport met overgave beleeft. Deze week: Lois Otte (32), scheidsrechter met internationale FIFA-badge en werkzaam bij de KBVB.
‘Een carrière als scheidsrechter is zoiets waar je niet zelf aan denkt tot je erover hoort. Het was een docent tijdens mijn hogere studies lichamelijke opvoeding die me voorstelde om een opleiding tot scheidsrechter te volgen. Op dat moment voetbalde ik zelf nog en trainde ik duiveltjes, dus scheidsrechter leek mij een interessante aanvulling. Al bij de eerste wedstrijd die ik floot, bij de U12 van Pepingen, bleek het helemaal mijn ding. Achteraf bekeken vind ik het jammer dat ik die passie zo laat ontdekte, ik was al 22.
‘Wat ik er zo plezant aan vind? Het management van de wedstrijd, de connectie met de spelers, die je elk individueel probeert mee te krijgen. De uitdaging bestaat erin te voorkomen dat je overtredingen moet fluiten. Bestraffen kan iedereen. Ik kan er echt van genieten een wedstrijd te leiden, al ben ik nog elke keer nerveus vooraf. Je weet nooit wat er zal gebeuren. Je kunt een wedstrijd perfect onder controle hebben en plots staan er twee spelers neus aan neus… Het zelf voetballen mis ik niet, wel het deel uitmaken van een groep, van een kleedkamer. Als scheidsrechter ben je toch meer op jezelf aangewezen.
‘Ik leid ook wedstrijden bij de mannen, tot eerste provinciale. Ik krijg geregeld dingen naar mijn hoofd geslingerd als ‘ga eens terug in je keuken staan’, maar dat raakt me niet. Voetbal is emotie, het zou erg zijn als niemand nog iets roept, denk ik dan. Ik ben niet het type dat iedereen voor de match de les spelt, want daarmee maak je volgens mij de spelers al op voorhand nerveus. Liefst ben ik zo onzichtbaar mogelijk, tot het nodig is om op te treden. Je moet er als ref voor proberen te zorgen dat ze je vertrouwen en geloven.
‘In het begin van mijn carrière keek ik op naar Frank De Bleeckere. Ik had zelfs posters van hem hangen en een gesigneerd boek van hem liggen. Hij behoorde op dat moment tot de wereldtop, dus voor mij voelde dat zoals een voetballer die met Ronaldo of Messi dweept. Nu kijk ik veel meer naar de vrouwen. De Kroatische Ivana Martincic bijvoorbeeld, een goede vriendin van me, we hebben allebei in 2014 onze FIFA-badge verworven. Ze maakte van bij het begin indruk. Haar uitstraling, fysieke conditie, wedstrijdmanagement, de manier waarop ze beslissingen neemt… ( blaast) Ivana staat ondertussen een pak verder, ze hoort bij de elitegroep van de FIFA. Er zijn nog een paar toppers bij de vrouwen: de Zwitserse Esther Staubli, de Duitse Bibiana Steinhaus – die in de Bundesliga fluit -, de Française Stéphanie Frappart…
Ik krijg geregeld dingen naar mijn hoofd geslingerd als ‘ga eens terug in je keuken staan’, maar dat raakt me niet.’ Lois Otte
‘Ik ben best wel ambitieus: ik wil ooit op een EK of WK staan. Bij de vrouwen, hé. Bij de mannen wordt zoiets moeilijk. Om velerlei redenen. De voornaamste: je moet het tempo conditioneel aankunnen. Er zijn vrouwen die dezelfde fysieke testresultaten halen als de mannelijke collega’s, maar momenteel nog niet veel.
‘Na een postgraduaat sportmanagement kwam ik in 2012 bij de KBVB terecht. Ik doe de administratie voor de Red Flames – hotels regelen, vluchten, stages, et cetera… – en alles wat het departement vrouwenvoetbal betreft, zoals recent de medeorganisatie van een minikwalificatietoernooi bij de vrouwelijke U17. Dat valt perfect te combineren met mijn passie als scheidsrechter.
‘Bij het uitbreken van voetbalschandaal Propere Handen schrok ik mij een ongeluk. Sébastien Delferière en Bart Vertenten waren twee toppers in België, die een fantastische carrière voor zich hadden. Ik kan me niet inbeelden dat ze zoiets zouden doen. Ik vrees dat hun geloofwaardigheid sowieso is aangetast door alles wat in de media kwam. Waanzinnig spijtig. Ook voor al het werk dat ze erin gestoken hebben. Ik heb immens veel respect voor de waardige manier waarop zij met dit gebeuren – achter tralies gestopt worden, alles kwijt zijn – omgaan. Ik zou het niet kunnen.’
