Een stalen blik die tegenstanders breekt, een kop uit marmer geboetseerd en een torso dat onoverwinnelijkheid preekt: Seth De Witte is het soort speler dat elke trainer (en supporter) in zijn ploeg wil. Zondag mag de aanvoerder van KV Mechelen de loopgraven in tegen SK Lierse, de club waar hij doorbrak.

Een aarzelende Seth De Witte (27) beantwoordt de telefoon en laat een korte stilte. Enkele dagen later wordt ons duidelijk vanwaar die voorzichtigheid komt. Elke keer opnieuw krijgt de aanvoerder van KV Mechelen in de aanloop naar de streekderby tegen SK Lierse vreemde telefoontjes.

“Er zijn een pak Liersesupporters die mijn nummer hebben – in sommige gevallen heb ik hen dat destijds nog zelf gegeven – en in de weken voor de derby bellen ze me met dreigementen”, legt hij uit. “Ach, ik begrijp die mensen wel, zij spreken met een zwart-geel hart. Ik was een waardevolle speler in hun club en vertrok dan naar de vijand. Maar ze kennen de achtergronden van mijn transfer niet. Ik ben ook niet van plan die uit de doeken te doen want ik heb geen zin om met modder te gooien naar Lierse. Daar is niemand bij gebaat.”

We kennen profvoetballers die voor minder van nummer veranderen. Typeert het jou dat je dat níét doet?

Seth De Witte: “Als ik gewoon opneem, schrikken ze. Het is vaak een kwestie van wat stoer doen in groep. Dan roepen ze dingen zoals: ‘We weten je wonen!’, waarop ik antwoord: ‘Kom maar langs, ik zal je het adres geven.’ Maar goed, die hetze is wat gaan liggen, ik wil ze niet opnieuw aanwakkeren. De meeste Liersesupporters begrijpen me wel, ze kunnen het alleen niet hardop zeggen.”

Denk je nog vaak terug aan die periode bij Lierse? Uiteindelijk is het daar dat je profcarrière vorm kreeg.

“Ik heb er in die vijf jaar zowat alles meegemaakt. Bijna failliet, gedegradeerd, uitgeleend, kampioen in tweede klasse… Als ik zie waar ze nu staan, doet dat me pijn. Een club met zo een rijk verleden mag eigenlijk niet verdwijnen.

“Ik heb bij Lierse de beginperiode van Maged Samy meegemaakt. Zijn komst was broodnodig, spelers waren al maanden niet betaald. Als signaal hebben we toen eens geweigerd om te trainen. Ik was zeventien jaar en vroeg me af: wat gebeurt hier allemaal?! Voor mij was het niet zo nefast, ik woonde nog thuis en had toch maar een bescheiden contract, maar oudere spelers hadden een gezin te onderhouden. We kregen toen infosessies van spelersvakbond Sporta, over wat te doen bij faillissement en dergelijke. Heel leerrijk. De spelers probeerden er onderling nog mee te lachen, we maakten grapjes over wie wat zou meenemen uit het spelershome… (grijnst) Maar eigenlijk was de situatie niet om te lachen, de afgrond was zeer dichtbij.

“Met de komst van Samy veranderde ineens alles. Ik herinner me nog dat we op stage in Egypte een powerpointpresentatie te zien kregen met zijn plannen voor Wadi Degla. Toen werd ons duidelijk: we hebben hier met een multimiljonair te maken. Samy droomde van het hoogste, alleen onderschatte hij de Europese mentaliteit. In Egypte, met alle respect, volstaat het om veel geld te hebben, maar bij ons moet je ook bepaalde structuren en regels respecteren.”

Alles kapot

Na de promotie met Lierse verhuisde je naar KV Mechelen. Hoe verliep dat?

“Moeilijk. Toen heb ik heel veel gehad aan Marc Brys, die ik voor eeuwig dankbaar ben. Hij heeft me een paar keer met de grond gelijk gemaakt in mijn eerste jaar bij Mechelen. Terecht.

“Bij Lierse was ik zeker van mijn plaats, maar bij Mechelen kwam ik geblesseerd toe. Ik belandde op de bank en ging aan het twijfelen. Brys kalmeerde me, maar wees ook op de vereisten van het profbestaan. Ik zou er nóg meer voor moeten doen. Vroeger kwam ik bijvoorbeeld net op tijd aan op de club, dat is nu anders: ik ben bijna altijd te vroeg.”

Wat voor aanvoerder ben jij voor je ploegmaats? Hard?

“Ik probeer altijd opbouwend te zijn, omdat ik uit eigen ervaring weet dat dat het beste werkt. Als je niet in de match zit, weet je dat heus wel van jezelf, dan helpt het niet als ploegmaats je lopen uit te kafferen. In de kleedkamer ben ik ook niet de man die de lakens uitdeelt, eerder het type dat voor ambiance probeert te zorgen. Dit is ook een makkelijke groep, waarin ieder zichzelf mag zijn en weet wat kan.”

Wat betekent het eigenlijk aanvoerder te zijn van KV Mechelen, dé volksclub bij uitstek?

“Ik ben altijd een toegankelijke persoon geweest, denk ik, ook zonder die band. Na de match meng ik me tussen de supporters, het vergt weinig inspanning van me. Die aanvoerdersfunctie heeft meer belang binnen de ploeg, waar je de verbindingsman bent tussen groep en trainer. Sommige trainers doen vaak een beroep op hun kapitein, anderen bewaren een zekere afstand.”

Is Aleksandar Jankovic eentje die makkelijk communiceert? Alessandro Cordaro, die tijdens de winterstop vertrok, vertelde bijvoorbeeld dat hij compleet genegeerd werd door hem.

“Toen ik in de voorbereiding en bij de competitiestart op de bank belandde, kreeg ik daar ook geen uitleg voor. Maar Jankovic had indruk gemaakt van bij de eerste kennismaking, hij had zijn huiswerk heel goed gemaakt. Hij kende de kwaliteiten en gebreken van onze groep én die van onze tegenstanders. Het was wel moeilijk voor mij, want ik was het seizoen ervoor topschutter en aanvoerder van de ploeg. Ik had na een training vaak zin om deuren in te schoppen en alles kapot te slaan… maar wat zou je daarmee opschieten?”

Een transfer forceren?

“Akkoord, maar dat is niet altijd beter. Ik heb veel steun gehad van mijn managers (ISM,nvdr) en mijn familie. Ik begreep de situatie niet – ik had zelfs tijdens de voorbereiding amper mijn kans gekregen – maar zij hielden me rustig. Ik heb hier een contract dat nog tot 2017 loopt en waarin Mechelen veel respect toonde voor mij. Dat geef je niet zomaar op. Uiteindelijk heb ik op een andere positie, als centrale verdediger, toch weer mijn plaats in het elftal heroverd.”

Heb je nadien nog met Jankovic kunnen praten over je verwijdering tijdens dat seizoensbegin?

“Neen, je moet slapende honden niet wakker maken. En ook: ik zat op de bank, maar eigenlijk kon ik er weinig op zeggen, want in alles toonde Jankovic zijn vakmanschap. Zijn voetbalvisie, de dingen die hij zei op training, de interviews die hij na enkele weken al in het Nederlands gaf. Daarmee dwing je respect en autoriteit af. Mijn relatie met Jankovic is goed.”

Club Brugge

Je speelt nu als centrale verdediger in een driemansverdediging. Hoe bevalt die nieuwe positie?

“Je moet meer coachen en leiden. Op het middenveld krijg je vaak de tijd niet om even het spel te overschouwen, je moet voortdurend in beweging zijn en rondom je kijken. Van achteruit heb je overzicht. Ik kijk geregeld naar de trainer om te overleggen hoe we bepaalde problemen kunnen oplossen tijdens een wedstrijd.”

Kan je er genoeg energie kwijt? Met je indrukwekkende fysiek stond je tot nog toe te boek als een ideale box-to-boxspeler.

“De vermoeidheid is anders: minder fysiek, eerder mentaal. Je moet negentig minuten geconcentreerd zijn want elke misstap kan fataal zijn. De meeste trainers – zoals Eric Van Meir bij Lierse – hielden me voor: ‘Als middenvelder ben je goed, maar zo kan ik er nog opnoemen. Leer centraal achterin te spelen en je carrière zal verder reiken.’

“Mijn profiel is interessant: groot, sterk, linksvoetig, niet te traag. Ergens focus ik me nog altijd op die plek in het middenveld, omdat ik het gevoel heb dat ik daar met mijn fysiek een ploeg iets kan bijbrengen… maar ik kan niet ontkennen dat het centraal achterin goed loopt nu. Week na week voel ik mij beter in die rol.”

KV Mechelen krijgt dit seizoen lof voor zijn positieve voetbal, maar het levert nauwelijks meer punten op dan vorige seizoenen.

“Tien gelijke spelen is te veel. We geven soms ook nog te gemakkelijk goals weg en missen efficiëntie. Uiteindelijk staan we in het klassement op dezelfde plek als vorig jaar. Verdien je dan zo veel lof?”

In die zin was de beker een hoofddoel, maar jullie moesten in de kwartfinales nipt de duimen leggen tegen Club Brugge.

“Van bij mijn komst voelde ik hoe belangrijk de bekercompetitie is voor KV Mechelen. Ook nu was dat een prioriteit, de ontgoocheling na de late winning goal van Club Brugge was enorm. Zeker omdat we beseften: in de halve finale wachtte Cercle Brugge, een unieke kans om weer een bekerfinale te halen – met alle respect voor Cercle.”

Je bent 27, op de top van je kunnen. Welke ambities koester je nog? Een dik jaar geleden werd je bijvoorbeeld in verband gebracht met Club Brugge.

“Die overstap was heel dichtbij, maar om bepaalde redenen is het niet doorgegaan. Je moet realistisch zijn: de naam Seth De Witte zal bij de topclubs niet boven aan de transferlijst staan. Het is aan mij om tien procent beter te worden zodat die twijfels verdwijnen.”

DOOR MATTHIAS STOCKMANS – FOTO’S: BELGAIMAGE

“Ik zat op de bank, maar eigenlijk kon ik er weinig op zeggen, want in alles toonde Jankovic zijn vakmanschap.”