Geoffrey Teugels, een jongen met het syndroom van Down en bekend van het tv-programma Down The Road, is een vurige fan van Oud-Heverlee Leuven. Op wedstrijddagen verbouwt hij heel zijn kamer.
Zaterdagochtend, 10 uur, Rotselaar. Als bij de familie Teugels de voordeur openzwaait, staat Geoffrey (21) al te blinken in zijn outfit van Oud-Heverlee Leuven. Zijn favoriete club moet pas over zeven uur weer voetballen, maar in de living van zijn ouderlijke huis warmt Geoffrey zich alvast op. Dat doet hij in korte broek en lange OHL-kousen. ‘Normaal gezien slaapt hij in het weekend tot ’s middags, ‘ vertelt mama Nadine Bongaerts, ‘maar op een wedstrijddag van OHL is hij om halfzeven uit de veren. Dan verbouwt hij heel zijn kamer.’ Dat wil zeggen dat Geoffrey zijn OHL-spullen tevoorschijn tovert en die uitstalt. Hij hangt truitjes op, spreidt sjaals uit over zijn bed en maakt kunstwerkjes. Maar dan duurt het altijd nog zo ellendig lang eer die wedstrijd begint. ‘Tijdsbesef is moeilijk voor Geoffrey’, zegt Nadine. ”Vanavond’, wanneer is dat dan?’
OHL-masker
Geoffrey toont de weg naar zijn kamer. In de ene hoek staat een bureau met daarop de computer waarop hij de meeste wedstrijden volgt. ‘En dan horen we tot in de living hoe OHL het doet’, zegt zijn mama. ‘Dat klopt!’, lacht Geoffrey. ‘Als ze niet scoren, vloek ik. En als ze een goal maken, zing ik mee met het liedje Sweet Caroline dat OHL draait.’ Liefst zou hij op zo’n avond de feeststemming nog extra luister bijzetten door met een make-upstick de kleuren van OHL op zijn wangen aan te brengen, maar zulke sticks heeft OHL niet. Geoffrey behelpt zich dan maar met een make-upstick met de Belgische driekleur.
Aan het klavier van zijn computer staat een OHL-masker dat Geoffrey in elkaar geknutseld heeft. Ernaast ligt een tekening die hij met balpen gemaakt heeft: in het midden prijkt een bal en eromheen staan tientallen keren de letters OHL. Ook de rest van de kamer bulkt van de verwijzingen naar OHL. Geoffrey poseert gretig met al zijn spullen voor fotograaf Koen. Telkens als die denkt klaar te zijn met de fotoshoot, tovert Geoffrey nog iets nieuws tevoorschijn waarmee hij óók nog op de foto wil. ‘Wacht! Ik heb nog een rugzak van OHL.’ Nadine smaalt: ‘Ieder jaar mag hij een lijstje maken met de kerstcadeautjes die hij graag zou krijgen. Dan vraagt hij elke keer weer spullen van OHL. Nu wil hij graag een dekbedovertrek van de club, maar ook dat hebben ze niet in de fanshop van OHL.’
Nochtans zou zo’n overtrek zijn bed helemaal áf maken. Nu zit er al een prachtige reuzenteddybeer naast zijn hoofdkussen, een valentijnscadeau van zijn liefje Charlotte, die ook meedeed aan het tv-programma Down The Road. Zij houdt niet van voetbal, vertelt Geoffrey. ‘Maar soms zegt ze wel: ‘Proficiat omdat je ploeg gewonnen heeft.”
Donderwolkje
Zijn beer, die ook de naam Charlotte draagt, heeft Geoffrey vandaag getooid in een broekje van het G-team van Sportief Rotselaar. Bij die ploeg maakt Geoffrey zelf de doelpunten. En het shirt dat de beer draagt, is er natuurlijk een van OHL.
Zelf trekt Geoffrey ook graag een OHL-shirt aan wanneer hij naar school gaat. Maar mama Nadine gaat niet altijd akkoord als haar jongste zoon weer eens in OHL-plunje op de schoolbus wil stappen. Dus stuurt ze hem soms terug naar zijn kamer om wat anders aan te trekken. ‘Maar dan durft hij dat OHL-shirt toch aan te houden en het gewoon weg te stoppen onder een trui’, grijnst ze. ‘Wanneer ik er dan niet meer bij ben, trekt hij die trui uit.’
Vier à vijf keer per jaar gaan zijn ouders met Geoffrey naar het stadion om een wedstrijd bij te wonen. Eerder dit jaar was daar een heel speciaal bezoek bij, waarvoor Geoffrey zijn mooiste kostuumsvest uit de kast mocht grissen. Nadat hij zich in Down The Road had laten ontvallen dat hij supporter is van OHL, nodigde de club hem eind maart uit om de aftrap te komen geven van de thuiswedstrijd tegen Tubize. Samen met zijn ouders mocht hij eerst de voeten onder tafel steken in het restaurant van OHL. Hij kreeg er een truitje met daarop zijn voornaam en het nummer 1. Even later mocht Geoffrey het veld betreden om daar zijn absolute moment de gloire te beleven en de match op gang te trappen. ‘Maar ik was niet zenuwachtig, hoor.’ Nadine: ‘Toch wel een beetje hé. ‘ Geoffrey: ‘Ja, een beetje. Maar niet veel. En bij andere matchen ben ik ook niet zenuwachtig. Ik kan OHL vertrouwen.’
Die keer tegen Tubize beschaamde OHL dat vertrouwen een beetje door met 0-1 te verliezen. Vaak verpest zo’n nederlaag het humeur van Geoffrey. ‘Dan loopt hij hier rond als een donderwolkje’, zegt Nadine. Maar die ene keer tegen Tubize niet, want voor Geoffrey eindigde de avond toch nog met een hoogtepunt. Hij kreeg een meet and greet met de spelers, die allemaal zijn shirt signeerden. Zeker met de handtekening van verdediger Frédéric Duplus was Geoffrey opgezet. ‘Hij is de beste! Maar ik vind wel dat de spelers van OHL nog iets beter hun best moeten doen, zodat ze nooit meer verliezen. Ik heb al gedroomd dat OHL kampioen wordt.’
