Geoffrey Claeys (Moeskroen) speelt volgend seizoen voor Melbourne Victory FC in de nieuwe Australische Hyundai A-League. Hij hoopt er zichzelf tegen te komen. ‘Ik moet emotioneel sterker en minder afhankelijk worden.’

“Ik wil graag eens naar Australië, waar mijn beste maat Joe Spiteri woont”, sprak Geoffrey Claeys vorig jaar in Sport/Voetbal Magazine. Op vakantie, bedoelde hij, voor eventjes maar. Verder reikte zijn droom toen nog niet. Nu wel. Eind volgende maand vertrekt hij naar Melbourne om – who knows – misschien nooit meer terug te keren. In principe zal hij er twee jaar wonen, leven en net als Andy Vlahos (Cercle Brugge) en Archie Thompson (Lierse) voetballen voor Melbourne Victory FC in de nieuwe Hyundai A-League. “Plots deed die opportuniteit zich voor, via Andy”, vertelt hij. “Ze zochten er een centrale verdediger met ervaring. Ik stuurde de cassettes op van mijn wedstrijden met Moeskroen tegen Anderlecht en Club Brugge van vorig seizoen en ze waren enorm gecharmeerd. Manager Gary Cole zegt ook dat mijn open karakter bij de club past.

“De competitie start op 28 augustus. Er is een lange voorbereiding en eerst ga ik er ook nog twee weken op vakantie, op verkenning zeg maar, in een enorm multiculturele stad van drie miljoen inwoners waar het voetbal de belangrijkste sport is. Alle verplaatsingen gebeuren er met het vliegtuig en we vertrekken telkens twee dagen voordien. We moeten bijvoorbeeld ook naar Nieuw-Zeeland. Het Telstra Dome, het stadion van Melbourne Victory, is een schitterende arena. Capaciteit : 52.000 man. De eerste match spelen we in Sydney tegen de ploeg van Pierre Littbarski en daar zijn al 25.000 tickets voor aangevraagd. De mediabelangstelling voor de Hyundai A-League is enorm. De verwachtingen zijn dat wij bij de topvier zullen meedoen.”

Waarom ga je ?

Geoffrey Claeys : “Niet voor het geld. In vergelijking met mijn contract in Moeskroen leverde ik in, omdat ik dit echt wil meemaken. Ik voel mij aangetrokken tot dat land en de mentaliteit van die mensen. Relaxed, geen druk. Terwijl ik hier het gevoel heb dat ze mijn kop zot maken. Daar wil ik even onderuit. Eender waar ik in België nog zou spelen, zou het altijd met vooroordelen zijn. ‘En hij kan het niet meer, en si en la… ‘ Daar heb ik geen zin in. Ik wil iets nieuws dat mij interesseert. Dat ik eens ergens kan gaan waar niemand mij kent, zal mij een superzalig gevoel geven. Ik wil er ook graag eens alleen voor staan, op mijn eigen benen, en misschien eens mezelf tegenkomen zodat het diep tot mij doordringt wat ik nog aan mezelf moet bijschaven. Veel. Ongetwijfeld. Ginder zal ik mijn was en mijn strijk zelf moeten doen, daar zal ik niet naar mijn moeder moeten bellen. Hier in België wordt alles voor mij gedaan en daar schiet ik in mijn ontwikkeling niet mee op.”

Ben je er wel klaar voor ?

“Dat weet je nooit, maar ik ga er wel voor. Misschien zal ik wenen als een klein kind, maar ik heb het gevoel dat ik dit moet doen. Gewoon voor mezelf. Dit is ook een transfer die ik zelf onderhandelde en realiseerde. Ik wil mij eens goed in mijn vel voelen zonder dat ik iemand nodig heb, genieten van het alleen zijn, de rust in mezelf ontdekken. Dat is mijn betrachting momenteel in het leven.”

In januari zat je nog bijna bij De Graafschap.

“Ik testte er, maar niet goed. Het was juist na het debacle in Moeskroen en ik ben iemand die altijd een beetje tijd nodig heeft om bepaalde dingen te verwerken. Terwijl ik toen direct mijn tas moest pakken en mij gaan bewijzen bij De Graafschap. Weer druk, en dat ging niet. Ik blokkeerde. Nu kan ik op mijn gemak mijn aanloop nemen naar Australië. Ik heb tijd om een beetje aan mezelf te werken.”

Waarom blokkeer je onder druk ?

“Door een angst diep in mij. Misschien zal die verdwijnen door eens andere lucht op te snuiven en keihard aan mezelf te werken. Ik weet van mezelf wat ik doe als ik een beetje down ben. Op stap gaan. Dat is niet goed, maar af en toe heb ik het er moeilijk mee.”

En in een stad als Melbourne zal je het er niét moeilijk mee hebben ?

“Neen, want nu is het voor de eerste keer in heel lange tijd dat ik zeg : nu ga ik voor iets ! Nu heb ik één doel in mijn leven en dat is Australië : ginder leven, ginder iets opbouwen. Het is tijd geworden dat ik een beetje verander en bepaalde patronen loslaat. Ik moet emotioneel sterker en minder afhankelijk worden. Er eens alleen voor staan, is daarom belangrijk, denk ik. Ik mag het niet als een test zien, want dan komt er weer druk bij te pas. Het is gewoon een avontuur gecombineerd met voetbal. Ik wil er iets van maken, mij als voetballer nog eens volledig motiveren en opladen voor iets dat misschien wel het laatste kan zijn.”

Waar komt die angst vandaan ?

“Angst is een factor die mij altijd al parten heeft gespeeld, dat ligt een beetje in mijn karakter. Van kleins af al had ik een bepaalde onzekerheid over mezelf. Maar dat manifesteerde zich toen zo nog niet, omdat ik een vrij zorgeloze jeugd kende. Weinig tegenslagen gehad, bij Cercle zonder druk kansen gekregen. Bij Feyenoord manifesteerde het zich voor het eerst uitdrukkelijk. Veertig-, vijftigduizend man. Druk, zware benen. Uitgefloten geweest bij Anderlecht. Je krijgt een bepaalde naam en op den duur een sneeuwbaleffect. Uitgefloten geweest op Moeskroen, naar de B-kern verwezen. Door het gevoel te krijgen dat ik niet echt kon doorbreken, ook niet op relationeel vlak, is die onzekerheid in de loop der jaren almaar toegenomen. Dat blokkeert een mens. De ademhaling en de benen. Dan ben je niet meer tevreden over jezelf en heb je een gevoel van : wat doe ik hier in feite nog ? Nu heb ik dat minder en minder, omdat je door al die ervaringen leert relativeren, maar er is een periode geweest dat het wel hevig was, hoor.

“Je houdt je sterk, wat je ook moet doen, maar binnenin zijn er veel dingen die knagen. Misschien is de grote mond die ik wel eens opzet mijn bescherming voor wat er vanbinnen zit. Op angst kan je op twee manieren reageren : je reageert je af met agressie, door bijvoorbeeld keihard te trainen, of je kruipt in een hoekje en dan is het depressie. Ik weet perfect welk vertrouwensproces Tristan Peersman doormaakt. Het zijn harde noten om te kraken, geloof me. Hij moet gewoon verder blijven werken, het vertrouwen zal groeien. Bij de ene duurt het een maand, bij de andere twee, drie maanden.”

Hoe belangrijk is psychologische bijstand ?

“Het is belangrijk. Die mensen sturen je in een bepaalde richting, maar je moet het nog altijd zelf doen natuurlijk. Ik ben nog bij professor Paul Wylleman geweest. Hij gaf mij een mentaal programma dat door gesprekken vorderde. Het belangrijkste is je ademhaling. Als je ademhaling blokkeert, begint heel het proces. Af en toe doe ik die ademhalingsoefeningen nog, maar eigenlijk veel te weinig.”

Welke ademhalingsoefeningen zijn het ?

“Je moet eerst de negatieve emoties en gedachten, die bij mij te maken hebben met een bepaalde angst voor publiek en met het mij willen bewijzen voor de trainer en voor Jan en alleman, kwijt kunnen. Je kunt ze naar boven laten komen door ze te beschrijven of op te sommen, dan stop te zeggen, een stopbord te visualiseren en rustig uit te ademen. Daarna roep je de positieve emoties en gedachten op en adem je die in. Het belangrijkste is zelfcontrole en dat krijg ik maar door keihard aan mezelf te werken zodat ik mij goed in mijn vel voel.”

Doe je dat ?

“Dat gebeurt, maar nog te weinig. Ik ben te veel met andere dingen bezig in plaats van met mezelf. Bezig zijn met : wat voelt een ander ? Terwijl ik soms niet weet wat ik zelf voel. Wie ongelukkig is, kijkt in de ziel van een ander om niet in zijn eigen ziel te moeten kijken, zeker ?”

Nooit iets tot een goed einde kunnen brengen ?

“Ik begin altijd met volle moed aan iets, maar van zodra ik voel dat er een bepaalde tegenkanting komt of er mij iets niet aanstaat, blokkeer ik en heb ik er geen zin meer in.”

En zo ga je van club naar club en van meisje naar meisje ?

“Ja. Zolang ik de rust in mezelf niet vind, mij niet voor honderd procent aan mezélf kan geven, zal het mij ook niet lukken mij voor de volle honderd procent aan iemand anders te geven, vrees ik. Niet op voetbalgebied en niet op relationeel vlak. Het is… Ik zal niet zeggen bindingsangst, maar gewoon angst om jezelf te zijn en aan iemand te geven. Dat kan je pas als je weet wie je zelf bent. En hoe weet je dat ? Als je angsten weg zijn, als je je eigen problemen overwonnen hebt. Australië is stap één in dat proces. Ik ga er heen om mezelf te ontdekken en om te groeien als mens. Eens ik echt weet wie ik ben en mij heel goed in mijn vel voel, zal ik misschien weten wat ik echt wil in mijn leven en eindelijk de vleugeltjes kunnen spreiden.

“Mijn relaties zijn tot nu toe een ramp geweest. Gelukkig ben ik nog niet gehuwd en heb ik nog geen kinderen, want ik zou veel te veel mensen pijn doen en ik haat het mensen te kwetsen. Momenteel zijn er twee vrouwen in mijn leven : mijn moeder en mijn petekind Camille.”

Je laatste conflict was met Philippe Saint-Jean. Waarom ?

“Tegen Brussels ging ik in de fout bij een terugspeelbal, toen ze van Murcia voor mij in de tribune zaten. Er was dus vooraf al wat druk en dat etaleerde zich in die onzekerheid. Na de wedstrijd maakte de trainer mij in de kleedkamer volledig af en zei hij ook in de pers dingen waar ik het absoluut niet mee eens was. Hij gaf daarna zelf te kennen dat ik het met opzet had gedaan en daar werd ik efkes zot van.”

Je bent dertig jaar, wat vind je tot nu toe van je carrière ?

“Ik ben gedeeltelijk tevreden. Ik voetbalde bij Feyenoord en bij Anderlecht, ik ben international geweest en ik speelde Champions League. Veel mensen zeggen dat ik er te weinig uithaalde, maar met mijn karakter deed ik wat ik kon. Mijn carrière gaf mij ook meer financiële zekerheid. Ik heb al veel geluk gehad in mijn leven, vind ik. Nu ook weer. Australië. Veel mensen dromen ervan om er op vakantie te gaan, sparen ervoor. Ik ga ginder wonen, leven en voetballen.”

Je vader is beleggingsadviseur. Ben je binnen ?

“Binnen ? Laat ons zeggen dat ik later misschien nog wel parttime zal moeten werken, maar zonder druk. Dat geeft mij een goed gevoel, de vrijheid te kunnen doen en laten wat ik wil. Ik verdiende goed mijn brood en gooide nooit iets weg. Jamais. Ik heb nooit gegokt. Het enige waar ik een beetje geld aan uitgegeven heb, is aan… Graag eens op restaurant gaan en eens een pintje drinken.”

Is Joe Spiteri de enige echte vriend die je aan twaalf jaar profvoetbal overhield ?

“Ja, zo’n band als met hem heb ik in de voetballerij met niemand anders. Hij is de enige van wie ik zeker weet : overkomt er hem morgen iets waardoor hij in levensgevaar verkeert, dan pak ik meteen de vlieger naar Australië. Ronald Koeman is ook een goede vriend, maar bij hem voel ik niet zo vaak als bij Joe de behoefte om hem te bellen om te weten hoe het met hem gaat. Maar met Koemantje klikte het ook direct. We gingen geregeld samen eten en een pintje drinken en dan bleef ik dikwijls bij hem slapen. Ik zag hem voor het laatst ter gelegenheid van Ajax-Bayern München. Hij had voor kaarten gezorgd en na de wedstrijd dronken we in het spelershome een glaasje.”

Twee buitenlanders.

“Ja. Je weet dat nooit op voorhand, maar het zou kunnen dat eens ik weg ben uit Moeskroen ook met Koentje De Vleeschauwer het contact zal blijven. Met Francky Vandendriessche misschien ook, maar Francky is geen beller, hé.”

Wat onthoud je van de trainers die je meemaakte ? Houwaart, Tipuric, Haan, Beenhakker, Dockx en Vercauteren, Hulshoff, Meeuws, Broos, Staelens, Leekens, Saint-Jean ?

” Houwaart had ik maar 6 maanden, over hem kan ik niet veel zeggen. Hij zag het en kon ingrijpen met een wissel, maar veel moest je bij hem niet trainen. Iedereen kent Henkie wel, hé. Voor Tipuric heb ik enorm veel respect. Hij is iemand met een enorme levenswijsheid, hij draagt geen masker en is gewoon eerlijk en correct met iedereen. Haan teerde een beetje op zijn spelerscarrière. Als mens kende ik dikwijls moeilijkheden met hem. Beenhakker ? Humor, tactische inzet en een supervent. Iemand voor wie ik veel respect heb en naar wie ik luister. Broos is een heel goed mens en een heel goede trainer. Ook voor hem heb ik veel respect. Vercauteren is een vakman. Hulshoff ? Fantastische mens. Punt. Wim De Coninck, toen zijn assistent bij Aalst, is een van de weinige mensen die mij door en door kennen en bij wie ik altijd terecht kan. Wimpie verdient een ploeg in eerste klasse. Meeuws ? Veel mee gelachen, en hij ziet ook wel voetbal. Georges Leekens is iemand naar wie ik geweldig opkijk, een soort tweede vader voor mij. Een allrounder die iets in mij wakker maakt. Saint-Jean is als mens oké, maar is iets té veel met voetbal bezig, vind ik. Video’s, zijn trainingen : het was veel te tactisch, schematisch gericht, terwijl een voetballer vrij in het hoofd moet zijn als hij het veld opkomt. En Staelens, wat moet ik over hem zeggen ? Ik ben in de fout geweest door in de krant te verklaren dat hij de groep niet meester was. Dat kostte mijn kop. Uit respect voor wat hij als speler presteerde, ben ik mij daarna bij hem gaan excuseren.”

Af en toe een beetje geflipt ?

“Het is : je hebt even geen controle over jezelf en dan zeg je bepaalde dingen zonder erbij na te denken wat de gevolgen kunnen zijn. Ik kan kort, nijdig zijn, dat is die onrust in mij. Maar dat mag zich niet meer vertalen in foute uitspraken. Ik moet dat uitwerken door op het veld agressief te zijn of desnoods op een boksbal, zonder andere mensen te kwetsen. Als ik dat niet kan, voel ik mij angstig, supernerveus en uit zich dat in praten of agressie of een combinatie van de twee.”

Wat leert je dat inzicht ?

“Dat ik in mijn leven al veel fouten maakte en dat… Ik zal niet zeggen dat ik er niets uit leerde, maar… Mijn voetbalcarrière is toch met veel hoogtes en laagtes geweest. Iedere keer dat ik in de put zat, kon ik wel terugvechten, maar ik slaagde er nooit in eenzelfde lijn te trekken. Behalve vorig seizoen, onder Georges, omdat hij mij wakker maakte en mij desnoods een patat in mijn gat gaf.”

Christian Vandenabeele

‘Ik voel mij aangetrokken tot dat land en de mentaliteit van die mensen. Relaxed. Geen druk.’

‘Angst is een factor die mij altijd al parten heeft gespeeld.’

‘Misschien zal ik wenen als een klein kind, maar ik heb het gevoel dat ik dat moet doen.’