Met een partijtje modder gooien over en weer verliet Robert Spehar vier en een half jaar geleden Club Brugge. Pas neergestreken in Luik blikt hij achterom.

Zomer 1995 was het toen Club Brugge zich versterkte met twee Kroaten, twee aanvallers ook : Mario Stanic en Robert Spehar. De een, Stanic, kende geen aanpassingsproblemen en had meteen zijn plaats in het elftal; de ander, Spehar, bloeide pas helemaal open toen zijn landgenoot naar het Italiaanse Parma vertrokken was. In zijn tweede Brugse seizoen maakte hij liefst 26 doelpunten, en ook het derde zette hij prima in met drie goals in de openingswedstrijd van het kampioenschap.

En toen was er die Europacupmatch tegen Nova Gorica in Slovenië. Thuis was met 5-3 geworden, ginder zou het 0-3 worden, maar Spehar, die wel mee was afgereisd, speelde niet. Geblesseerd. Of veinsde hij dat alleen maar om datzelfde seizoen nog voor AS Monaco, waar hij op dat moment mee onderhandelde, Europees speelgerechtigd te zijn ? Feit is dat hij enkele dagen later naar de Franse club verkaste.

Hugo Broos

Spehar : “Ik zal die twee jaar in Brugge nooit vergeten. Het Belgisch voetbal is belangrijk geweest in mijn carrière. Door de steun en het respect van het Brugse publiek heb ik mooie dingen verwezenlijkt. Aan Hugo Broos bewaar ik uitstekende herinneringen. Een gentleman en een bijzonder goede trainer. Op een dag had ik een meningsverschil met hem. Voor wie 25 is, is een keer naast de ploeg vallen het einde van de wereld. Voor de terugwedstrijd in Steaua Boekarest was het zover, hij zette mij er dus naast, omdat hij defensieve zekerheid wilde inbouwen. Hij had mij alles uitgelegd en ik zou invallen in de tweede helft. Helaas was de wedstrijd halfweg gespeeld, want het stond 3-0. Zo ontgoocheld was ik dat ik naar Osijek wilde terugkeren en mijn carrière opgeven. Nu ik erop terugkijk had ik mijn ontgoocheling zo niet de vrije loop moeten laten. Ik was dan wel jong, erg professioneel was het niet. Als ik er Broos mee gekwetst zou hebben, bied ik hierbij alsnog mijn excuses aan.

“In mijn tweede seizoen was ik topschutter geworden, maar met Brugge eindigden we als tweede. In een interview zei ik – en ik zweer het op het hoofd van mijn kinderen dat het de waarheid is : Ik ben trots op mijn doelpunten, maar die titel van beste schutter zou ik maar wat graag inruilen voor de landstitel. Daarvan hebben ze gemaakt : Zonder mijn 26 doelpunten zou Brugge niet eens tweede geworden zijn. Hoe wil je dat ik daarop had moeten reageren ? Heel België had dat gelezen, hoe kwam dat over, denk je ? Het leek wel alsof ik spuwde op de hele kleedkamer, terwijl ik me altijd goed verhouden heb met de andere spelers.”

Antoine Vanhove

Spehar : “Onder Erik Gerets begonnen we aan het seizoen 1997/98. In de eerste wedstrijd, tegen AA Gent, scoorde ik meteen drie keer. Op dat moment was ik in onderhandeling met Club over een nieuw contract. Jean Tigana wilde me echter naar Monaco halen voor 200 miljoen Belgische frank. De Franse topclub had Sonny Anderson verkocht aan Barcelona, en had dus geld. Ik vond het eer dat zij mij wilden als de vervanger van Anderson. Bovendien kon Brugge het geld goed gebruiken. Maar in plaats van me te bedanken en als vrienden uit elkaar te gaan, verklaarde Antoine Vanhove mij de oorlog.

“Bij elke grote uitgaan de transfer in Brugge, was er wel iéts : Paul Okon, Stanic, ik… Vanhove heeft nooit geweigerd ons te verkopen. Integendeel, hij wilde niks anders en ik begrijp hem : het is goed financieel beleid. Maar dan moet hij niet rondbazuinen dat ik per se wilde vertrekken. Hij had het voorstel van Monaco kunnen weigeren, maar dat deed hij toch ook niet, hé. Ik werd afgeschilderd als een verrader terwijl de club zich in de handen wreef. Brugge had amper 30 miljoen voor mij betaald aan NK Osijek. Wie verdient er dan een glas champagne als Monaco 200 miljoen op tafel legt ?

“In Slovenië heb ik niet gespeeld, omdat ik geblesseerd was. Trouwens, àls ik toen gespeeld zou hebben, zou de transfer met een jaar uitgesteld zijn waarna ik transfervrij naar Monaco kon. Wie had er dus het meeste belang bij dat Luciano d’Onofrio die transfer zo vlug mogelijk afgehandelde ? Brugge ! Ik ook wel, maar zoveel geld liet Vanhove zeker ook niet onverschillig.

“Ach, hij heeft dubbel spel gespeeld : hij wou verdienen aan mijn transfer én hij wou zijn gezicht redden tegenover de Brugse supporters. Ik vond het een smerig spel, en dat zal ik altijd blijven vinden. Ik neem het Vanhove niet kwalijk, maar als ik word aangevallen verdedig ik mij. Vanhove heeft mij aangevallen en niet omgekeerd. Ik heb me verdedigd voor de waarheid en omdat de Brugse supporters, die ik altijd heb gerespecteerd, niet naar zijn onzin zouden luisteren. Trouwens, ik ontving toen veel brieven van supporters die het wel begrepen hadden.”

Twee operaties

In Monaco, dat uiteindelijk meer geld uitgaf aan zijn komst dan die van Jürgen Klinsmann, tekende Spehar een contract voor vier jaar. Het werd geen succes.

Spehar : “Tigana zag het anders wel zitten met mij, maar ik moest met David Trézéquet, Thierry Henry en Victor Ikpeba concurreren voor twee plaatsen in de aanval. De coach posteerde me dan geregeld in steun van de aanval. Voor mijn blessure speelde ik ook vaak, maar dan raakte ik geblesseerd aan de voetzool en moest ik vier maanden aan de zijlijn toekijken. Bij mijn terugkeer werd ik topscorer van Monaco in de Europabeker. Later maakte ik nog een doelpunt in de halve finale van de Champions League tegen Juventus. Ik ben gewoon trots dat ik voor Monaco heb gespeeld.

“Na twee jaar kwam Verona aankloppen en omdat ik al 29 jaar was, moest ik die kans wel grijpen om ooit in de Serie A aan de slag te gaan. Misschien was het wel de laatste kans om mijn jongensdroom te realiseren. Mijn beslissing werd gemakkelijker toen bleek dat Trézéquet en Henry elkaar uitstekend vonden op het veld. Een nieuwe blessure, dit keer aan de adductoren, gooide roet in het eten. Uiteindelijk opereerde dokter Nebosja Popovic, die trouwens actief is in de medische staf van Standard, me in Luik. Zowel in Verona als in Portugal, waar ik op het moment van de operatie al speelde, had ik zoveel last dat ik maar enkele wedstrijden speelde. Nu voel ik al anderhalf jaar niets meer.”

Niet betaald

Spehar : “Galatasaray is een grote Europese club en het leek me leuke uitdaging. Ik had nog een contract voor één jaar in Lissabon, maar wie Jardel koopt doet dat niet om hem op de bank te zetten. Dus toen de Turken mij een contractvoorstel deden, twijfelde ik niet. Ik zou de opvolger van de vertrokken Jardel worden, maar dat bleek een drogreden te zijn. Ze moesten mij, net als Horvath en Mbo Mpenza gewoon erbij nemen als pasmunt voor Jardel. Galatasaray heeft mij bedrogen !

“Ik zat wel geregeld op de bank en in één wedstrijd vormde ik samen met Horvath het aanvalsduo, maar dat was het. Jammer, ik hield wel van de sfeer in Istanboel en van de Turkse competitie, maar de club respecteerde mijn contract niet. Ze verkeerde in financiële problemen en de laatste maanden werd ik niet meer betaald. Ik diende een klacht in bij de Fifa. Ik heb recht op dat geld en ik weet dat de Fifa spelers die in hetzelfde geval zitten verdedigt.”

Man van principes

Spehar : “Ik ben een man van principes. Als ik me niet aan mijn rechtlijnigheid had gehouden, was ik er zeker bij geweest op het WK ’98 in Frankrijk en op Euro 2000. Omdat het een raadsel is hoe Ciro Blazevic zijn selecties maakte, besliste ik om niet meer voor Kroatië te spelen. Ik vind het jammer dat ik die toernooien gemist heb, maar ik ben fier dat ik mijn principes gevolgd ben. Het leven is te kort om toe te geven aan onrecht. Ik zeg wat ik denk omdat de waarheid haar rechten heeft. Ik heb veel geld verdiend, waarmee ik vrienden en familie heb kunnen helpen, maar ik heb niemand bestolen. Ik sta dus niet toe dat mensen die mij niet kennen, zeggen dat ik een moeilijk karakter heb.

“Ik heb altijd de woorden van mijn vader onthouden, toen hij ooit naar school werd geroepen omdat ik gevochten had. Als je als eerste had geslagen, zei hij, had je me wel gehoord. Doe dat nooit. Maar als ze jou raken, verdedig je dan. Ben ik daarom een moeilijk iemand ? Ik geloof het niet.”

door Pierre Bilic