Zondag zet Tom Van Imschoot een punt achter tien jaar Sint-Truiden. ‘Wilmots heeft zich vergist’, zegt hij. Toen ook STVV dat inzag, was het te laat en had hij al voor Westerlo getekend.

Als hij alleen naar zichzelf kijkt, bedenkt Tom Van Imschoot (23), is het een goed jaar geweest. Doorgebroken als titularis, transfer naar Westerlo versierd. Maar het annus horribilis van Sint-Truiden overheerst en dus is het toch vooral een afscheid in mineur. “Het is een loodzwaar jaar geweest, ik zal mijn vakantie nodig hebben. Iedereen snakt naar het einde. Uit elke ervaring in je leven, positief of negatief, leer je. Maar ik had liever op een andere manier afscheid genomen, na een goed jaar, met een goede groep.”

Zijn vorige drie profjaren op Staaien, waarvan twee nog in combinatie met een regentaatstudie wiskunde, beleefde hij onder Jacky Mathijssen. “De goede periode”, noemt hij het, met groot respect voor Mathijssen, van wie hij zegt veel te hebben opgestoken, ook al speelde hij weinig. Mathijssen ging, Marc Wilmots kwam en met hem de heilloze neergang.

“Ze hebben alles veel te drastisch willen veranderen”, vindt Van Imschoot. “Wilmots zegt dat hij maar negen spelers en drie keepers meer had. Kan zijn, maar Vangeel, Dello en Désiré ( Mbonabucya, nvdr) waren er ook nog. Alleen moest hij ze niet hebben, terwijl het toch jongens zijn die zich altijd inzetten voor de club. Geen wereldvoetballers, maar je weet wat je aan hen hebt. Dat was met de nieuwkomers niet het geval. Elke minuut dat ik op het veld stond, weet ik dat ik me honderd procent heb gegeven. Ik ben zeker dat ik meer geïnteresseerd ben in het behoud van Sint-Truiden dan sommige andere spelers die nog een contract hebben na dit seizoen. Dat beseffen ze nu ook wel in de club.”

Al tijdens de voorbereidingsstage in Bordeaux groeide de twijfel over Wilmots. “Hij had zijn principes. Die botsten met wat wij gewoon waren : discipline. Tien seconden te laat bij Mathijssen en je kreeg onder je vijs. Bijgevolg was je de volgende dag tien minuten te vroég. De nieuwe mannen gaf je een vinger en ze namen een arm. Dan moet je als trainer grenzen trekken, denk ik. Hij vond dat spelers zelf volwassen genoeg moesten zijn. Volgens mij was onze groep daar iets te jong voor, zeker toen Thomas Caers ook nog eens uitviel. In alles zag je dat hij bij topclubs had gespeeld. Het doel van zijn trainingen was gewoon fit te zijn voor het weekend. Veel aandacht voor recuperatie, altijd rustig. Hooguit één keer per week werd er doorgetraind. Daar heeft hij zich toch in vergist, denk ik. Wij moeten het hebben van werken en mentaliteit. En wij hebben ook tactische en technische trainingen nodig. Onze basis was iets te beperkt. Na zijn ontslag is het trainingsritme direct de hoogte ingegaan. Ik heb het gevoel dat ik nu meer volume heb en scherper sta dan enkele maanden geleden. Het is niet simpel natuurlijk als je daar midden in het seizoen nog mee moet beginnen.”

Veel beterschap viel er inderdaad niet te bespeuren na Wilmots’ ontslag. “Misschien was er toch te weinig kwaliteit”, bedenkt Van Imschoot nu. “In het begin had ik de indruk dat we een kwalitatieve injectie hadden gekregen. Die mannen lieten ons geen bal raken op de training. Maar Sint-Truiden heéft niet constant balbezit. De Belgische competitie is : ertegenaan gaan. Sommigen hebben zich daar niet aan kunnen aanpassen. Mamoun kon voetballen, maar zit nu in derde klasse en daar maakt hij het ook niet waar. Het heeft met mentaliteit te maken.”

Hij begon als invaller aan het seizoen, maar ging als titularis – centraal of links op het middenveld – de winterstop in. En toen kocht STVV Dimitri de Condé. Ten onrechte, vindt Tom Van Imschoot, moest hij het gelag betalen.

“Toen we na de miserabele competitiestart punten begonnen te halen en een elan hervonden, hebben veel mensen gezegd dat het kwam door de driehoek Van Imschoot- DelorgeBuvens. Wij waren op elkaar ingespeeld. Dimi-tri de Condé is een naam, iemand met ervaring, die vooral gehaald is als leider. Ik vond niet dat ik voor hem moest wijken. Het zat goed bij ons op die positie op dat moment. Mijn geluk was dat Mulemo uitviel, anders blijf ik misschien op de bank. Plezant was het niet als linksachter, maar achteraf beschouwd is het misschien goed geweest voor mijn ontwikkeling. Want dat miste ik nog wat : het smeerlapke uithangen, duelkracht, geconcentreerd op een man spelen, verdedigen. Ik ben daar in gegroeid, vind ik. Die ervaringen neem ik straks mee naar het middenveld en dat is positief.”

Maar linksback spelen, in een slecht draaiende ploeg dan nog, met een sportieve baas die het niet in hem leek te zien zitten : het kwam Van Imschoot niet slecht uit dat Westerlo in januari al contact met hem zocht. “Mijn contract in Sint-Truiden liep af, maar het bleef duren voor ze met mij wilden praten. Door de interesse van Westerlo maakte ik me geen zorgen. Dat gaf me een sterk gevoel. Uiteindelijk ben ik toch met Sint-Truiden beginnen onderhandelen, uit respect voor hen. Ik vertelde hen van de interesse, maar daar gingen ze niet op in. Misschien dachten ze dat het bluf was. Uit wat een club je voorstelt als loon, spreekt ook een stuk appreciatie. Ik zat op de bank, we haalden geen punten, Buvens en ik kwamen in de ploeg en het ging direct beter. Als ik dan het contractvoorstel van Sint-Truiden zag, sprak daar een groot gebrek aan respect uit. Ik dacht : is dat alles wat jullie voor mij overhebben ? En dat voorstel was niét onderhandelbaar, zegden ze mij – Wilmots en Duchâtelet, want die zat er ook bij. Je hoort ook wat andere spelers verdienen, mannen die tot dan niks hadden bewezen en nu misschien nog altijd niet. Dan begin je te twijfelen. Westerlo daarentegen gaf mij direct vertrouwen.”

Hij nam een beslissing en tekende een driejarig contract met de Kempense club. Precies twee weken later zette STVV Wilmots aan de deur. “Ik heb hen direct eerlijk gezegd : het heeft geen zin om te onderhandelen, ik heb al ergens anders getekend. Dat sloeg wel een beetje in als een bom. Zij waren ontgoocheld, hebben nog geprobeerd de klok terug te draaien, maar dat kon niet meer.”

Of zijn beslissing toch niet meer tégen Wilmots dan vóór Westerlo was ? “Beide, maar ik heb er geen spijt van. Ik heb wél spijt dat ik vrienden achterlaat en een club waar ik tien jaar heb gevoetbald. Anderzijds ben ik blij dat ik in Westerlo heb getekend. Het is een stabiele club, maar die geen grijze muis meer wil zijn. Ze straalt een gezonde ambitie uit. Dat spreekt mij aan. En ze betaalt correct, net als Sint-Truiden trouwens, wat ook al niet vanzelfsprekend is tegenwoordig. Nee, ik sta nog altijd achter mijn beslissing.”

door Jan Hauspie

‘Ik dacht : is dat alles wat jullie voor mij overhebben ?’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content