Sven Kums, de fluwelen regisseur van KV Kortrijk, is klaar voor een stap hogerop. Dat vindt hij nu ook zelf. Waar zijn carrière hem ook brengt, family man Kums zal in zijn thuishaven Dilbeek altijd rust vinden. ‘In Kortrijk ben ik Kums, maar hier blijf ik gewoon Sven.’

Het is zondagnamiddag, dus staan de koffie en de cake ons al op te wachten in het ouderlijk huis van Sven Kums. Het gezin is bijna voltallig: vader Ludo Kums, moeder Lydia, Sven zelf en zijn twee jaar oudere broer Kevin. Normaal zou ook de oudste zus Maaike mee aan tafel schuiven, maar daar stak de hevige sneeuwval helaas een stokje voor.

De fotoalbums van Svens jeugd liggen al klaar, om de verhalen en anekdotes die weldra verteld zullen worden, rijkelijk te kunnen illustreren. Maar ook elders in de woonkamer bevinden zich stille getuigen van de voetbaljeugd van de Kortrijkse nummer tien. Het tapijt bijvoorbeeld is aan één kant serieus afgesleten en uitgerafeld. “Van alle wedstrijdjes die we hier in de living speelden”, lacht vader Ludo. Er is ook een opvallende trofee op de schouw, een soort miniversie van de kristallen bal. “Dat is de trofee die Sven won als beste speler van de Danone Cup in 2000”, vertelt moeder Lydia. “Toen er bij ons een tijdje geleden werd ingebroken, hebben we eerst en vooral gecheckt of die trofee nog op zijn plaats stond. Het klinkt misschien stom, maar er hangen veel mooie herinneringen aan vast. Gelukkig lieten de dieven hem onaangeroerd.”

Voetbal op kerstdag

Ludo: “Toen Sven als piepklein ukje van vierenhalf bij de duiveltjes van Dilbeek Sport kwam, was ik zijn eerste trainer. Ik had toen echt een goed ploegje, met Sven, Kevin en ook hun neef Yannick Mertens, die intussen proftennisser geworden is. Een jaar later kwam daar nog Gertjan Martens bij ( nu bij KV Oostende, nvdr).”

Kevin: “Het heeft niet lang geduurd vooraleer ik doorhad dat Sven een veel betere voetballer zou worden dan ikzelf. Ik ben heel lang bij Dilbeek gebleven en sinds twee jaar speel ik voor FC Kapelle, in tweede provinciale. Sven daarentegen, die mocht na twee jaar bij de duiveltjes al naar Anderlecht. ( lacht) Ik was wel heel trots op hem. Voetbal is voor Sven altijd het belangrijkste in zijn leven geweest. Hij wilde daarom ook altijd winnen. Maar echt al-tijd, hé! Als we lekker relaxed op vakantie aan het sjotten waren en ik gaf een slechte pass, begon hij al op mij te zagen: ‘Allee joeng!’ Als hij dan in dezelfde match nog een keer kloeg, gaf ik er meestal de brui aan. Dan ging ik gewoon even zwemmen of iets totaal anders doen.” ( lacht)

Ludo: “Voetbal is Sven met de paplepel ingegeven. Hij zag het van zijn broer en van mij. Zijn grootvader was trouwens ook een fervente voetballer. Nog steeds trappen we met het gezin en wat vrienden graag een balletje: in de zomer buiten en in de winter huren we desnoods een zaaltje.”

Lydia: “Recent ging Sven langs op het verjaardagsfeestje van een collega van mij. Hij heeft daar op zijn eentje vijftien jonge gastjes meegenomen naar een veldje om wat te voetballen. Het gaat zover dat we met de familie zelfs nog tijdens een familiefeest op het strand hebben gevoetbald. Met kerstdag!”

Ludo: “Dat is nu eenmaal onze passie voor voetbal. Tegenwoordig speel ik natuurlijk zelf niet meer. Ik train wel, de U13 van Anderlecht, en ga voor de rest zo veel mogelijk kijken naar de wedstrijden van mijn twee zonen. Vroeger kwamen daar nog de matchen van onze dochter Maaike bij. Zij speelde bij het vrouwenelftal van Anderlecht en was zelfs een tijdje international.”

Kevin: “Voorlopig de enige international in het gezin? Van mij zal het in elk geval niet meer komen, zenne.” ( lacht)

Verbaasde chiroleiders

Ludo: “Veel buitenstaanders denken misschien dat ik als jeugdtrainer van Anderlecht mijn eigen zoon in de jeugdopleiding heb binnengeloodst, maar eigenlijk is het andersom. Na Dilbeek heb ik een paar jaar getraind bij de jeugd van Eendracht Aalst. Maar doordat Sven bij Anderlecht speelde, kende ik daar natuurlijk intussen veel mensen. Werner Deraeve heeft me dan gepolst of ik niet liever dichter bij huis, in Anderlecht, een jeugdploeg wou komen trainen.

“Sven is nooit doorgebroken bij Anderlecht, maar ik ben daarover zeker niet rancuneus tegenover de club. Sven heeft er een fantastische tijd gehad: veel toernooien in het buitenland en vooral een prima opleiding. Maar het is natuurlijk wel eigen aan Anderlecht dat ze weinig geduld hebben met jonge talenten. Soms overvalt dat gevoel me al bij een paar gastjes die ik nu train bij de U13. Frêle kereltjes die niet van de grootste zijn, maar wel prachtig kunnen voetballen. Dan vraag ik me soms af of die spelers bij Anderlecht een kans gaan krijgen of niet? Eerlijk gezegd, er zijn in het verleden al spelers gehaald van wie ik dacht: dan hadden ze toch beter Sven gehouden. Maar dan heb ik het uiteraard niet over echte klasbakken zoals Lucas Biglia.”

Sven: “Onder begeleiding van sportdokter Jean-Pierre Meert werkte ik de voorbije twee jaar een individueel fitnessprogramma af, om meer body te kweken. Dit seizoen zie ik hem minder, want hij is intussen verbonden aan Lierse. Toch probeer ik nog steeds om sterker te worden door aanvullende oefeningen na de groepstraining. En ik tracht waar mogelijk ook anderen daarbij te helpen. Zo heb ik alvast aan mijn jonge ploegmaat Brecht Dejaegere mijn fitnessprogramma doorgegeven.”

Kevin: “Sven was eigenlijk al in zijn jeugd als een prof bezig met zijn lichaam. Een anekdote: toen ik in de chiro zat, kwamen er eens twee leiders op huisbezoek om het kamp te bespreken met onze ouders. Dat waren twee gezapige mannen, allebei met een buikje, die graag bij iedere stopplaats een pintje dronken. Ik vergeet nooit hoe hun mond openviel toen ze plots zagen dat mijn broer, zonder een woord te zeggen, tijdens hun bezoek zijn matje open rolde en in de living plichtsbewust sit-ups begon te doen.” ( lacht)

Het busje met de trommels

Kevin: “Mensen zeggen mij soms dat een profvoetballer een luxeleventje heeft, maar dan zien ze alleen de positieve aspecten. Als ik zie wat Sven er allemaal voor doet, en vooral wat hij ervoor laat, dan mag hij het van mij hebben.”

Sven: “Tja, ik wil er gewoon alles voor doen. Dat er collega-voetballers zijn die wel uitgaan tijdens de week of eens goed doorzakken na een match? Dat moeten zij weten, als zij zich daar goed bij voelen en ook kunnen presteren, mij best.”

Kevin: “Toen hij nog jonger was, heb ik hem wel honderd keren gevraagd om eens gezellig iets te gaan drinken. Tevergeefs. Maar toch zorg ik dat hij af en toe eens kan proeven van de ambiance. ( lacht) Een keer per seizoen gaan we namelijk met een vijftigtal jonge gasten uit Dilbeek naar Sven kijken. Ons stamcafé sponsort de busreis, er is voor iedereen een T-shirt, we nemen trommels mee voor de sfeer … Heel leuk allemaal, zeker als Kortrijk dan nog eens van Club Brugge wint zoals in de play-offs vorig jaar.” ( grijnst)

Sven: “Ik vind dat wel leuk, maar zelf ben ik niet echt iemand die uitbundig feestviert. Ook niet na een overwinning. Ik groet wel de supporters, maar dan ga ik vrij snel naar binnen in de spelerstunnel.”

Lydia: “Dat was al zo als kind. Op zijn twaalfde werd Sven verkozen tot beste speler van de Danone Cup, een internationaal jeugdtoernooi met de beste clubs van de wereld. Anderlecht verloor er de finale tegen de Boca Juniors. Na de finale, in het Parc des Princes in Parijs, werd Sven gehuldigd op het podium. Hij was er rap weer af en duwde de trofee in onze handen.” ( lacht)

Ludo: “Respect tonen voor anderen en met de voetjes op de grond blijven, dat zijn kernwaarden in onze opvoeding. Ik merk genoeg bij de jeugd van Anderlecht dat ouders hun kinderen te snel als de nieuwe Messi zien.”

Lydia: “Wij hebben dat altijd proberen te vermijden. ( bladert in het fotoalbum) Hier staat het zelfs letterlijk, op de pagina in het album na de foto van die bewuste Danone Cup: Terug thuis, met de voeten op de grond. ”

Ludo: “Achteraf beseffen we hoe essentieel het was om als ouders nuchter te blijven. Sven kon als jeugdspeler echt héél goed voetballen en hij was bij de jeugd jaar na jaar kapitein. Als ik dan zie hoe lastig het voor Sven toch was om echt definitief door te breken …”

Bijlessen wiskunde voor Odoi

Ludo: “Sport was belangrijk voor ons, maar schoolresultaten ook. We hadden thuis twee goede studenten: Maaike is klinisch psychologe en Kevin is bezig met zijn laatste jaar kinesitherapie. Sven heeft nooit graag achter de boeken gezeten, maar spartelde zich aan de topsportschool van Leuven toch vlot door het middelbaar.”

Sven: “Aan wetenschappen had ik een broertje dood, maar Frans en geschiedenis vond ik nog tof. Ik heb na het middelbaar één semester communicatiemanagement geprobeerd, maar dat bleek niet haalbaar met mijn voetbal. Aan de topsportschool zat ik in hetzelfde jaar met mannen als David Hubert, Steven Defour, Dries Mertens, Faris Haroun, Denis Odoi …”

Ludo: “Met Denis klikte het altijd goed. Een heel aangename jongen. Hij is zelfs mee geweest met ons op vakantie naar Majorca.”

Kevin: ( enthousiast) “Juist!”

Ludo: “En als Denis in de examens zat, ging ik hem soms ophalen aan Brussel-Zuid en kwam hij hier bij ons thuis studeren. En dan gaf ik hem graag wat extra uitleg voor wiskunde.” ( lacht)

Sven: “Iedereen komt hier graag over de vloer. Ik woon intussen alleen, hier in de buurt, in Sint-Pieters-Leeuw, maar keer nog heel graag terug naar Dilbeek. Ik ben eigenlijk wel verknocht aan de streek. Naar West-Vlaanderen verhuizen is nooit een optie geweest. Ik heb hier mijn vriendin dichtbij, mijn ouders, mijn grootouders … Daarenboven heb ik hier meer rust en privacy, wat ik belangrijk vind. Ik leef in twee werelden: in Kortrijk ben ik Kums, de middenvelder, maar hier ben ik gewoon Sven.”

Na het gesprek krijgen we nog een stevige handdruk van vader Ludo, en van moeder Lydia twee plakjes cake, zorgvuldig ingepakt in zilverpapier. “Voor onderweg!” Bij het uitrijden van de ondergesneeuwde straat glijdt onze wagen echter vervaarlijk weer achteruit op de helling. Kums aarzelt niet en loopt samen met de fotograaf de straat in om de wagen langs achteren een zetje te geven. Nu zijn we helemaal zeker: Sven Kums groeide op in een omgeving die niet alleen voetbal, maar ook bescheidenheid en gastvrijheid uitademt.

DOOR BREGT VERMEULEN – BEELDEN: REPORTERS

“Voetbal is Sven met de paplepel ingegeven.” Ludo Kums

“Van in de jeugd was Sven al bezig met zijn lichaam als een prof .” Kevin Kums