In de Marokkaanse media kwam hij al even terug op zijn blessure. Nu ontvangt de Marokkaanse international van Standard Sport/Voetbalmagazine in zijn vakantiewoning in Marrakech voor een gesprek over zijn gezondheidstoestand, Mavinga, Standard, Marokko en zijn ambities.

Op 17 mei omstreeks 20. 55 uur ontsnapte het Belgisch voetbal op het nippertje aan een nieuw drama. Op dat moment trapte Chris Mavinga de voorbijsnellende Mehdi Carcela vol in het gelaat. Zij die het van dichtbij meemaakten, voelden koude rillingen over het hele lichaam en vreesden het ergste. De dokters gaven meteen aan dat het inderdaad ernstig was en Carcela werd vliegensvlug met de ambulance weggevoerd.

De schokkende beelden deden al snel de ronde in journaals, sportmagazines en uiteraard ook op het internet. Het leverde Carcela tal van steunbetuigingen op. Heel Marokko volgde op de voet hoe het hun nieuwbakken international verging. De Standardspeler is zeker na zijn keuze voor de Leeuwen van de Atlas een echte ster in zijn vaderland. Voor de aftrap van de wedstrijd tussen Marokko en Algerije op 4 juni kreeg Carcela een staande ovatie van de 50.000 supporters. Een emotioneel moment dat voorafging aan de demonstratie (Marokko won de clash met 4-0) van de mannen van Erik Gerets.

Carcela verblijft nog steeds in Marrakech. Na een tijdelijk onderkomen in het majestueuze Sofitel verhuisden Carcela en co naar een iets rustiger buurt. Op het eind van een zandweggetje vinden we Carcela in Les Jardins de l’Hermitage, waar tien superluxueuze villa’s werden gebouwd. Zwembad, jacuzzi, sauna, hammam en fitnessruimte zijn uiteraard aanwezig, net zoals de bijna obligate sportwagens die in de garage staan. Ze zitten met zessen in de villa: Mehdi Carcela en zijn broertje Adam, zijn neef Rochdi, zijn vertrouwenspersoon Selim en zijn collega’s en vrienden Christian Benteke en Yassine El Ghanassy. Ze durven al eens uitbundig te zijn en lawaai te maken zoals alleen jonge twintigers dat kunnen. El Ghanassy is de sfeermaker van de bende en Carcela geniet van de leuke ambiance. Ook al moet hij nog altijd veel rusten en zijn er dagen dat hij vijftien uur slaapt. “Bij de minste inspanning ben ik vermoeid”, geeft Carcela aan. “Daarom slaap ik zo veel. De clubdokter zei me dat het ongeveer twee maanden zal duren vooraleer ik volledig hersteld zal zijn. Na twee maanden zou ook het geheugenverlies tot de verleden tijd moeten behoren.”

Maar afgezien daarvan voel je je goed?

Mehdi Carcela: “Goed is veel gezegd, maar mentaal gezien gaat het wel. Zeker nu ik hier op vakantie ben met vrienden. Het is vooral op het fysieke vlak dat ik nog last heb. Soms voel ik me opeens doodmoe, terwijl ik me een uurtje daarvoor nog fit voelde. Ik krijg nog geregeld een klop van de hamer zoals ze zeggen, maar de dokters hadden me daarvoor verwittigd.”

Had de medische staf van Standard er geen problemen mee dat je naar Marokko afreisde?

“Neen, niet echt. Zolang de vlucht niet langer dan drie uur duurde – wat niet het geval is voor een vlucht naar Marrakech – maakten ze er geen probleem van. En ik wou koste wat het kost de clash tussen Marokko en Algerije bijwonen.”

Had je verwacht dat je een staande ovatie van 50.000 man zou krijgen?

“Neen, helemaal niet. Die staande ovatie, de gezangen … de hele ontvangst was uitzonderlijk en vooral hartverwarmend.”

Wat vind je van die hype die er in Marokko rond jouw persoon leeft?

“Dat doet deugd natuurlijk. Het is altijd leuk om je geapprecieerd te voelen … In Marokko toch.”

Slagzin uit Droixhe

Voel je die appreciatie dan niet in België?

“Dat gevoel is anders. Ik heb niet de indruk dat men mij in België echt kent. Al moet ik wel zeggen dat de mensen na die blessure precies een ander beeld van me hebben gekregen – als ik denk aan alle berichtjes die ik heb gekregen en aan het feit dat ze mijn naam scandeerden tijdens de bekerfinale. Sinds mijn blessure besef ik dat ze me eigenlijk ook in België naar waarde schatten.”

Voor je blessure had je die indruk niet?

“Ik dacht dat veel supporters het me kwalijk namen dat ik voor de Marokkaanse nationale ploeg heb gekozen. Toen ik mijn besluit kenbaar maakte, voelde ik dat ze me met andere ogen gingen bekijken. Niet alle supporters uiteraard, maar toch. Sinds het voorval tegen Racing Genk besef ik wel dat er toch heel wat fans om me geven en dat deed me wel iets. Ik zou hen dan ook willen bedanken en zeggen dat ik zal proberen om er zo snel mogelijk weer te staan, voor hen.”

De sociale media werden overspoeld door steunberichten voor jou. Hoeveel sms’jes kreeg je na het ongeval?

“Ik heb ze nog niet allemaal kunnen lezen. Nadat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, mocht ik geen gsm of computer in de buurt hebben, ik moest rusten. Ik heb er dus geen idee van hoeveel het er juist waren ( naar verluidt zijn het er meer dan vijfhonderd, nvdr). De finale van de beker heb ik wel kunnen zien en ik was blij verrast door het shirt met het opschrift ‘ sois un homme‘ dat ze droegen. Het is een soort slagzin uit de Luikse wijk Droixhe die ik regelmatig uitspreek voor de wedstrijd bij wijze van motivatie.”

Je hebt ook een boodschap achtergelaten voor je ploegmaats voor ze aan de bekerfinale begonnen. Wat heb je hen gezegd?

“Dat ze zich geen zorgen om mij moesten maken, dat alles goed met me ging en dat we de titel dan wel niet hadden gewonnen, maar dat ze nu de kans hadden om de beker te pakken.”

Hoe gefrustreerd was je dat je zelf niet mee kon helpen om die bekerfinale te winnen?

“Ik dacht op dat moment niet aan mijn persoonlijke situatie. Ik wou gewoon dat het team de beker zou winnen.”

Lachen met de beelden

Klopt het dat je meteen vroeg wat de tussenstand was in Genk toen je bij bewustzijn kwam in de ziekenwagen?

“Zelf herinner ik het me niet, maar dat is wat ze me verteld hebben, ja. Ik bleef naar het schijnt maar vragen of we nu kampioen waren geworden of niet. Rochdi, mijn neef, zei me dat het uiteindelijk 1-1 was geworden en ik was echt gedegouteerd. Vervolgens viel ik weer in slaap en toen ik opnieuw even bij bewustzijn kwam vroeg ik het weer: zijn we kampioen of niet?”

Wat was jouw eerste reactie toen je de beelden terugzag?

“Ik begon te lachen. De manier waarop ik viel en die stuiptrekkingen deden me echt lachen. En dan die pose, hoe ik daar lag met mijn benen gekruist, het leek wel alsof ik aan het poseren was voor een foto.”

Dokters zeiden nochtans dat je net zo goed dood had kunnen zijn.

“Dat weet ik, maar ik ben er nog en aan wat gebeurd is, kan ik niets veranderen. Ik neem het liever al lachend op, ook al had die trap me het leven kunnen kosten.”

Hoe reageerde je toen je je gezicht voor het eerst terugzag?

“Daar moest ik al minder om lachen. Het was wel even schrikken toen ik mijn neus zag, maar hij is elke dag een beetje minder dik, dus dat komt wel goed. Er is ook nog een tand die aan vervanging toe is, maar voor het overige valt het best mee. Mijn gezicht zal wel weer worden zoals vroeger. Als dat niet het geval zou zijn, zou ik pas echt gek worden. Ik vond mijn gezicht namelijk wel oké. ( lacht) Eigenlijk is dat nog wat mij het meest stoort, mijn lichtjes verbouwde gezicht. Maar er is geen plastische chirurgie aan te pas gekomen. Op 15 juni heb ik een afspraak en dan zal ik meer weten over de vooruitgang die ik al heb geboekt en nog moet boeken.”

Wat is het eerste dat je je herinnert?

“Mijn eerste herinneringen dateren van na de operatie. Wat er tussen het ongeval en de operatie is gebeurd, daar weet ik niets meer van. Al heb ik naar het schijnt grapjes uitgehaald met de dokters en foto’s gemaakt, maar dat herinner ik me niet. Zelfs het bezoek van mijn ouders, familie en vrienden herinner ik me niet. Ik was nochtans bij bewustzijn. Dat heb ik nu ook nog, dat ik dingen vergeet. Je moet me bijvoorbeeld niet vragen welke dag we vandaag zijn.” ( lacht)

Inspirerende play-offs

Ben je bang dat deze blessure het verloop van jouw carrière gaat veranderen?

“Neen, ik ben nogal fatalistisch in die dingen. Dat is het lot en dat kun je niet ontlopen.”

Hebben de dokters je kunnen geruststellen?

“Ze hebben me meteen gezegd dat ik er fysiek gezien niets aan zal overhouden. Ik zal iets later dan de andere spelers aan de voorbereiding beginnen, maar ik heb toch minder tijd dan de gemiddelde speler nodig om wedstrijdfit te raken. Waarschijnlijk zal ik nog het meest afzien door het gewichtsverlies van de voorbije weken – ik had al geen overschot …”

Heb je enig idee wanneer je de trainingen precies zult kunnen hervatten?

“Rond 7 juli schat ik. Nog niet met de groep, maar wel de individuele trainingen met de kinesisten en de dokters. Wanneer ik mijn eerste groepstraining zal kunnen afwerken, dat kan ik nog niet zeggen.”

Zou Standard kampioen zijn geworden als jij de wedstrijd tegen Racing Genk had kunnen volmaken?

“Het zou nogal arrogant zijn om dat te beweren, maar ik zat wel goed in de wedstrijd. Ik stond met veel vertrouwen te spelen, ook al was ik nog niet beslissend geweest.”

Hoe verklaar jij jouw prestaties in de spectaculaire terugkeer van Standard in de play-offs?

“Dat is moeilijk te zeggen, maar het is wel zo dat de play-offs en de sfeer die daarbij hoort, je inspireren tot betere prestaties. Het zijn stuk voor stuk topwedstrijden en dan moet je beslissend zijn voor je team. Je kunt het niet maken om in zulke wedstrijden niet op de afspraak te zijn.”

Je speelde steeds beter, bijvoorbeeld in de wedstrijd tegen Anderlecht, waar je scoorde en met een schitterende voorzet Tchité op weg zette naar de 2-1.

“Ik heb op korte tijd een hele evolutie doorgemaakt. Ik heb veel gepraat met DominiqueD’Onofrio en Sérgio Conceição en zij stonden me bij in de wedstrijdvoorbereiding. Over al die veranderingen bij Standard kan ik niet meer zeggen dan dat ook dat het lot is.”

Neem je de dingen altijd zo filosofisch op?

“Dat is mijn manier om de dingen te relativeren. Ik ben, ondanks de blessure, gelukkig. Dat was niet altijd het geval dit seizoen, maar hier in Marokko maak ik mijn hoofd leeg en vergeet ik alle problemen die er dit seizoen zijn geweest.”

Al een beetje ancien

Hoe reageerden je ouders toen ze de vreselijke beelden van je ongeval zagen?

“Zij hebben het hardst geleden, dat besefte ik maar al te goed toen men mij vertelde dat ik de dood in de ogen heb gekeken. Mijn hele familie werd gek van onmacht en verdriet. En mijn ploegmakkers ook natuurlijk. Als ik Tchité zag huilen op het veld … Het deed deugd om te zien dat ze zo veel om me geven. Zo’n ongeval van dichtbij meemaken moet niet makkelijk geweest zijn voor hen. Ik ben blij dat ik niet in hun plaats was.”

Neem je Chris Mavinga iets kwalijk?

“Neen, helemaal niet ( in de clan Carcela denkt lang niet iedereen er zo over, nvdr). Hij is ook nog jong. Ik weet dat hij geprobeerd heeft om contact met me op te nemen. Ik heb zijn berichtjes gelezen en normaal gezien zouden we elkaar even zien, maar door mijn vakantie in Marrakech was dat nogal moeilijk. Ik heb hem gezegd dat hij zich geen zorgen moest maken, dat de operatie geslaagd was en dat ik naar Marokko ging om mijn gedachten te verzetten. Ik zeg het nog een keer: ik neem hem niets kwalijk. Het was eerder een onhandige actie dan een opzettelijke doodschop. Ik weet zeker dat hij me niet in mijn gezicht wilde raken. Ik heb hem ge-sms’t dat ik het hem allang vergeven heb.”

Zul je niet bang zijn voor een nieuwe klap in je gezicht de dag dat je weer op het veld zult staan?

“Hoegenaamd niet. Ik heb allang een streep getrokken onder wat er allemaal is gebeurd. Mijn gezwollen neus en mijn vermoeidheid buiten beschouwing gelaten is er ook niets meer dat me vandaag aan dat ongeval herinnert.”

Wanneer hoop je wedstrijdfit te zijn?

“Dat is moeilijk in te schatten, maar ik hoop er begin augustus te staan.”

Als Axel Witsel en Steven Defour vertrekken, zal er nog meer druk op jouw schouders komen te liggen. Ben je je daarvan bewust?

“Ik denk dat er ook dit seizoen al wel heel wat van me werd verwacht. Ik voelde me al een beetje een ancien. ( lacht) Eigenlijk heb ik die druk nooit echt gevoeld en ik denk ook niet dat dat volgend seizoen anders zal zijn.”

Geen onnozelaar

Zag je in de staande ovatie die je van het Marokkaanse publiek kreeg een bevestiging van je keuze voor de Marokkaanse nationale ploeg?

“Die staande ovatie heeft niets met mijn beslissing te maken. Ik heb altijd achter mijn keuze gestaan. De passie voor het voetbal die hier leeft, is ongelooflijk. Marokko is het Brazilië van Afrika. Voetbal wordt hier beleefd als was het een religie en ik hou van die beleving.”

Voel je dat je daar nood aan hebt, aan die passie en menselijke warmte?

“Zeer zeker. De warmte die de Marokkanen uitstralen, is ongelooflijk. Ik hoop hier later dan ook te komen wonen, insjallah. Dat is mijn doel, mijn droom. En ik zal er alles aan doen om die te verwezenlijken.”

Wat is het juist dat je hier zo waardeert en dat je in België niet vindt?

“Het zit hem in de omgang met mensen. Hier heb je de indruk dat iedereen elkaar kent. Alles gebeurt in een erg familiale sfeer. Als je met iemand praat, heb je de indruk dat hij je begrijpt. In België gaan de mensen op een andere manier met elkaar om. Het is een verschil in mentaliteit.”

In welk opzicht hebben de gebeurtenissen van de voorbije weken jou veranderd?

“Ik denk dat ik heel volwassen ben voor mijn leeftijd, in tegenstelling tot wat mensen misschien wel van me denken als ze me zien lachen en onnozel doen. Sébastien Pocognoli, die ik al heel lang ken, weet heel goed hoe ik in elkaar zit en zegt weleens tegen me: je doet vaak onnozel, maar je bent lang geen onnozelaar.” ( lacht)

Je speelt wel graag voetbal, maar het is niet zo dat je er constant mee bezig bent. Klopt het dat je soms een praatje slaat met een bekende collega in België zonder dat je weet met wie je juist aan het praten bent?

“Dat is me weleens overkomen, ja. Maar we gaan niet zeggen wie dat was … ( lacht) Het klopt dat ik me vooral focus op mijn eigen spel en op Standard. Uiteraard zie ik iemand zoals Lionel Messi graag bezig, maar ik bekijk zeker niet elke wedstrijd van Barcelona. De finale van de Champions League heb ik gezien, maar voor het overige kijk ik niet zo veel voetbal en ken ik ook niet veel andere ploegen of spelers. Als Standard een nieuwe speler aantrekt, is de kans groot dat ik die jongen hoegenaamd niet ken. Ook wat er over mij wordt geschreven in de media lees ik niet. Mijn vader leest alles en zei me nadat hij een nogal negatief artikel over me had gelezen: ‘Trek het je niet aan, jongen.’ Terwijl ik niet eens wist waar hij het over had …”

DOOR THOMAS BRICMONT – BEELDEN: ABDERRAHMANE MOKHTARI

“Soms voel ik me opeens doodmoe, terwijl ik me een uur eerder nog fit voelde.”

“Mijn gezicht wordt weer zoals het was. Gelukkig maar, want ik vond het best oké.”