Yves Janssens (62) is begeesterd door Eendracht Aalst. Met zijn unieke verzameling zette hij in mei 2019 een expo op poten om het honderdjarige bestaan van de club te vieren.
Iendracht veroit, die woorden klinken Yves Janssens als muziek in de oren. De rasechte Aalstenaar woont op een boogscheut van het Pierre Cornelisstadion en is een wandelende Eendrachtencyclopedie. Op zijn eentje bezit hij vrijwel het volledige clubarchief. Zo beschikt hij onder meer over bijna elk artikel dat ooit is verschenen over zwart-wit, vanaf het beginjaar 1919 tot nu. Die geschiedenis archiveren is zijn levenswerk.
Het huis van Yves barst dan ook van de herinneringen aan Eendracht. Aan de muur blinken foto’s van hemzelf, volledig uitgedost in zwart en wit, UEFA-vaandels versieren de living, over de zetel ligt het speciale eeuwtruitje van Eendracht en in de veranda staan stapels dozen gevuld met toegangstickets. Ook boven is er nog een kamer volgestouwd met de rest van zijn verzameling. De collectie bevindt zich overigens niet enkel in dozen, maar ook digitaal in mapjes op zijn computer. Als huisfotograaf van de club koppelde Yves enkele jaren geleden zijn passie voor fotografie aan zijn liefde voor voetbal. ‘Ik beschik over meer dan een half miljoen foto’s. Mijn computer staat zo goed als vol, en vijf externe schijven ook.’
Zijn verzamelwoede begon een tiental jaar geleden. Toen Yves in 2008 gedwongen thuis zat door een oogoperatie, begon het idee te rijpen om een expo te organiseren om het 90-jarige bestaan van stamnummer 90 te vieren. ‘Tijdens die tentoonstelling waren onder meer al mijn toegangstickets te bezichtigen. Een deel ervan kocht ik via eBay, andere kreeg ik van supporters die weten dat ik ze spaar en de rest ruilde ik met andere verzamelaars verspreid over Europa.’ Op dit moment bezit Yves alle toegangskaarten van de afgelopen veertig jaar. ‘Ik heb bijvoorbeeld twaalf verschillende tickets van de Europese wedstrijd tegen AS Roma in 1995. Van elke tribune een, allemaal in andere kleuren. Het is zo ver gekomen dat ik niets meer vind wat ik nog niet heb. Mijn vrouw mag en wil niet weten hoeveel geld ik al heb uitgegeven aan Eendracht Aalst’, grinnikt hij.
Kind aan huis in Sofia
Yves raakte in de ban van de club kort nadat hij in 1978 zijn moeder op jonge leeftijd had verloren. ‘Ook mijn vader was eerder al gestorven. Zo ging ik op mijn 20e een eenzame kerst tegemoet. Tot een vriend mij overtuigde om op kerstavond mee te gaan naar de bekerwedstrijd tegen Winterslag. Aalst won met 4-2 en sindsdien is de club mijn tweede thuis. Amper een twintigtal wedstrijden miste ik. Intussen zag ik zwart-wit al vijf keer promoveren en vijf keer degraderen.’
In de jaren 90 kenden de Ajuinen hun gloriejaren. Eendracht dwong in 1995 zelfs Europees voetbal af en schopte het tot in de tweede ronde van de toenmalige UEFA Cup. Yves haalt er graag herinneringen aan op. ‘Dat was nogal een avontuur. In de eerste ronde schakelden we onverwacht Levski Sofia uit. Net voor de thuiswedstrijd liepen een veertigtal voil janetten het plein op. Nochtans werd die match helemaal niet rond de carnavalsperiode gespeeld, maar het is typisch Oilsjters. ‘
Voor Yves betekende die Europese wedstrijd het begin van heel wat nieuwe vriendschappen. ‘Via internetfora zocht ik jaren later contact met Levskisupporters, want voor ons 90-jarig bestaan was ik op zoek naar Bulgaarse krantenartikels over de wedstrijd tussen Sofia en Eendracht. Aanvankelijk wilden de Bulgaren niet helpen, omdat ze niet graag herinnerd werden aan die Europese uitschakeling.’ Pas toen Yves in 2014 opnieuw naar Sofia trok om er het 100-jarig jubileum van de club bij te wonen, won hij volledig het vertrouwen. ‘Sindsdien ben ik ook daar kind aan huis en bezoek ik jaarlijks Sofia. Mijn Bulgaarse vrienden noemen mij Uncle Yves. Ik ben er zelfs aanvaard door de harde kern. 15.000 man zit daar in de spionkop, hé. En ik mag daartussen staan’, vertelt hij fier.
Ook de expo voor het 100-jarige bestaan van Eendracht in mei 2019 nam Yves voor zijn rekening. Levski Sofia kreeg er een speciale plaats. ‘Tien jaar lang heb ik gezocht naar het truitje waarin Levski toen speelde tegen Aalst. Uiteindelijk vond ik het met de hulp van een Bulgaarse vriend. Tijdens een veiling voor het goede doel kon ik het kopen dankzij steun van de Eendrachtsponsors. 1800 euro hebben we betaald, dat truitje kreeg uiteraard een mooie plaats tijdens de expo. Ik ben het trouwens persoonlijk gaan ophalen in Sofia.’
Meer dan een wedstrijd
Nu, vele jaren later, zijn de sportieve gloriejaren voorbij en probeert de club stand te houden in de tweede amateurklasse, maar dat maakt voor Yves geen verschil. ‘Soms is in eerste klasse spelen geen plezier als supporter, omdat je quasi elke match verliest. Al is het niet zo dat ik slechtgezind ben als Aalst verliest, hoor. Voetbal is voor mij zoveel meer dan een wedstrijd van 90 minuten. Het gaat over vriendschap. Met kameraden op café gaan, zingen op de bus, pintjes drinken…’
