Voor de Tans is badminton een familieaangelegenheid. Als kinderen van een Belgische moeder en een Indonesische vader profiteren broer en zus Tan van hun dubbele cultuur en raken ze al snel geïnteresseerd in badminton. Yuhan, de oudste, is de eerste die het hoogste niveau bereikt, vooraleer Lianne, de jongste, dezelfde weg volgt. Ambitieus en gepassioneerd als ze is, amuseerde Lianne zich eerst in de Belgische sporthallen alvorens ze begon te dromen van het allerhoogste: de Olympische Spelen.
De droom ontstond in 2008, toen haar broer zich probeerde te kwalificeren voor Peking. Hoewel Yuhan voldeed aan de internationale criteria, werd hij uiteindelijk niet geselecteerd door het BOIC en haalde hij de Spelen niet. Bij zijn zus Lianne, die toen nog op de middelbare school zat, was het zaadje geplant. Ze besefte dat de olympische droom niet onbereikbaar was en besloot om in de vier jaar die volgden, alles op de Spelen van Londen te zetten.
‘Vier jaar lang heb ik niet gestudeerd om me op mijn sport te concentreren. Tot 2012 was dat het enige doel, mijn leven bestond uit badminton-slapen-badminton’, zegt de elfvoudige Belgische kampioene. Ze stelt niet teleur. In Londen wordt ze, net als haar broer, uitgeschakeld in de reeksen, maar ze kan de Spelen met opgeheven hoofd verlaten. Ze haalde één overwinning en verloor tegen Saina Nehwal, de toekomstige bronzen medaillewinnares.
‘Het hele evenement was ongelooflijk. Het was allemaal nieuw voor mij. Gewoonlijk reizen we naar de toernooien met een klein team, bestaande uit mijn broer en een coach, maar in Londen was het een enorme delegatie met het hele Team Belgium’, zegt Tan. Het is een ervaring die haar er alleen maar toe aanzet om er vier jaar later, in Rio, opnieuw van te proeven.
Een verandering van leven
Het dagelijks leven van Lianne Tan veranderde echter radicaal na de zomer van 2012. Ze ging tandheelkunde studeren in Nederland, waar haar agenda steeds hectischer werd en de mogelijkheden om te trainen steeds beperkter. ‘Ik zat de hele dag op school’, zegt Tan. ‘Daar kwam nog bij dat ik alleen was, zonder begeleiding en zonder mijn broer, met wie ik altijd trainde. Ik wist dat het moeilijk zou worden om me te kwalificeren voor Rio in die omstandigheden.’ Maar talent en wilskracht beslisten er anders over.
Lianne Tan kwalificeerde zich voor haar tweede olympiade en deelde die ervaring opnieuw met haar broer. ‘Het was uitzonderlijk om daar met hem te zijn. We weten allebei hoe hard we hebben moeten werken om daar te komen, dus dat is geweldig. Onze ouders waren ontzettend trots. Ze kwamen ons beide keren aanmoedigen,’ zegt Tan.
In Rio kon Tan niet beter doen dan in Londen. Ze ging er opnieuw uit in de reeksen, met één overwinning en twee nederlagen. Spijt heeft ze niet. ‘In 2016 was ik al blij dat ik erbij was, gezien mijn beperkte voorbereiding vanwege mijn studies. Het was op zich al ongelooflijk om die ervaring twee keer mee te maken. Dat is niet iedereen gegeven.’
In Tokio zijn de ambities heel anders. Met de nieuwe status van 39e op de wereldranglijst, één plaats verwijderd van haar beste klassering ooit, en met een schema dat weer op badminton is gericht, hoopt Lianne Tan op een beter resultaat. Sinds de badmintonster in 2018 afstudeerde, kan ze zich weer volledig wijden aan haar geliefde sport. ‘Ik ben teruggekomen naar Luik, ik heb een nieuwe coach, twee trainingspartners die er altijd zijn, een fysiektrainer en een kinesist. Dat is een grote verandering vergeleken met mijn periode in Nederland, waar ik geen coaching had. Hierdoor kon ik veel vooruitgang boeken,’ aldus Tan.
Lianne Tan won grotere toernooien, trainde beter en deed een pak ervaring op, hetgeen haar moet helpen om haar grote droom te realiseren: een topachtplaats in de Japanse hoofdstad. Ze voelt dat ze progressie gemaakt heeft. ‘Tijdens mijn studie heb ik niet veel vooruitgang geboekt. Ik kon mijn niveau aanhouden, maar niet verbeteren. Dat is een keuze die ik maakte en ik heb er geen spijt van. Maar ik ben blij dat de focus nu volledig op mijn sport ligt.’
Veeleisende sport
Er is geen geheim recept om vooruitgang te boeken in het badminton: trainen, trainen, trainen. De sport vraagt voortdurende toewijding en concentratie. ‘Op dit ogenblik train ik drie uur en half per dag. Daarbij komt dan nog twee keer per week een fysieke training. Zo kom ik aan vijfentwintig à dertig uur per week en daar moet je de buitenlandse reizen, toernooien en dergelijke nog bij tellen. Dat is heel intens,’ aldus Tan.
Het is een van de redenen waarom deze sporttak in België niet erg wijdverbreid is. Jonge talenten schrikken terug voor de werklast en geven het op voordat ze het topniveau bereiken. Vooral omdat de angst om niet van deze sport te kunnen leven zeer reëel is, gezien de geringe media-aandacht. ‘Misschien had ik goud moeten winnen op de Spelen, dat zou geholpen hebben,’ lacht Lianne Tan.
‘Jaloers op de Aziatische landen’
Het gebrek aan badmintonspelers van hoog niveau in België is een probleem. Het verhinderwt de meest gemotiveerden om vooruitgang te boeken. ‘Het gebrek aan concurrentie in ons land maakt het er niet makkelijker op, dat is zeker’, zegt Lianne Tan. ‘Als ik naar de Aziatische landen kijk, ben ik soms jaloers omdat zij zes of zeven enkelspelers van topniveau hebben die de hele tijd met elkaar trainen. Terwijl ik al blij ben dat ik mijn broer had, en nu nog twee andere jongens. Toch is hun spel heel anders.’
Met veel zelfopoffering en wilskracht is Lianne Tan er toch in geslaagd om de top te bereiken. Op haar dertigste heeft ze nog mooie jaren voor zich en vele doelen te bereiken. Te beginnen met deze zomer, onder de Japanse zon.
