De papieren zijn nog niet klaar, de krabbel is er dus nog niet, maar trainer Dirk Geeraerd tekent bij Roeselare waarschijnlijk binnenkort een contractverlenging tot 2010. “Daar mag je van uitgaan.”

Er ging wat denkwerk aan de beslissing vooraf. Bij zijn vorige werkgever – Brussels Airport Company, waar hij sociaal assistent was – loopt zijn tweejarig verlof zonder wedde in juni ten einde. Blijven bij Roeselare betekent : ontslag nemen daar. En wat zei Geeraerd vorige maand ? “De kortzichtigheid van de voetbalwereld is te groot om niet te overwegen om weer in de sociale sector te stappen.”

Heimwee naar uw vorige werk ?

“Nee. Je kunt niet tot je zestigste in die sociale sector blijven op dezelfde manier ; anderen helpen slorpt energie op en na een tijd is het bobijntje op. Dan zeg je : nu mijn horizon verruimen.”

Maar u hebt wel serieus overwogen om te stoppen als proftrainer ?

“( denkt na) In ieder geval : erover nagedacht. Ik maakte een lijstje met pro’s en contra’s. Je moet kritisch zijn. Het is niet omdat je in je droom belandt dat vroeger alles zwart was en nu alles wit.”

Wat stond aan de minzijde van het profvoetbal ?

“In een bedrijf heb je een visie, in voetbal hangt die soms af van binnenkant of buitenkant paal. In de bedrijfswereld wordt op langere termijn gedacht, is iedereen meer bezig met het verstand dan puur met emoties.

“Dit is een ongelooflijk onzeker bestaan. Je kan hier keihard werken en toch níét het resultaat zien. Raar. En er is constant druk ; het stopt niet op vrijdagavond.

“Nog iets : als sociaal assistent help je iemand via budgetbegeleiding : boter in de Aldi kopen of in de Colruyt ? Kijken naar twintig cent, opdat die man rondkomt. Je wordt bij dat werk anders bekeken en bedankt. Voetballers begrijpen niet altijd voldoende dat je veel dingen doet om hen beter te maken.

“Dit is ook een kleine wereld, zeer beschermend. Posities en personen worden gewoon in stand gehouden.

“Het is ook een enge wereld, je spreekt over niks anders dan over voetbal. Verstandige praat, daar niet van, maar bij een aardbeving wordt niet meer stilgestaan. Je verliest toch de werkelijke waarde van het leven uit het oog in zo’n resultaatgerichte, beperkte omgeving.

“Die engheid, daarmee bedoel ik ook : veel mensen in deze wereld willen zich profileren, soms ten koste van anderen. Ik heb dat nooit gedaan, zal dat ook niet doen, al wordt het wel verwacht in het voetbal. Ik huil niet mee met de rest, louter om een van hen te zijn.

Geef eens een voorbeeld.

“Veel trainers dragen een kostuum op de bank. Niets op tegen, maar ik doe een trainingspak aan. Dan hoor je : ‘Een trainer met uitstraling draagt een kostuum.’ Slaat nergens op. Ik antwoordde een man die mij dat onlangs zei : ‘Vroeger kropen boeren zondagvoormiddag, voor de mis, in hun beste pak. Heb je ooit één boer gezien die een kostuum draagt op zijn tractor ?’ Uitstraling heeft niets te maken met een kostuum. Je hebt dat of je hebt dat niet. Ik heb in mijn korte broek misschien meer uitstraling dan iemand die 27 kostuums tegelijk aandoet.

“Er zijn er veel die in zo’n context plots wél een pak aantrekken, ‘anders denken ze dat ik geen uitstraling heb.’ Ik niet.”

Maar u gaat door, de pluszijde moet zwaar doorwegen.

“Vroeger – overdag werken en ’s avonds trainen – was het zeker niet leuker. Voetbaltrainer zijn is het liefste wat ik doe. Je kan je ontplooien, hebt een enorme vrijheid, wordt betaald om training te geven en bepaalt zelf wat je er voor de rest nog voor doet. Ook hoe je het invult. Als ik ’s nachts een dvd wil bekijken, geen probleem. Bij een gewoon werk kan je niet plots zeggen : ‘Ik begin vandaag pas om 14 u.’

“Ik ben blij dat ik hier zit, zag ook al dat er andere posities in deze wereld zijn die ik gerust zou kunnen invullen. Dat stemt mij tevreden.”

KRISTOF DE RYCK