Kan Jennifer Capriati haar topjaar 2001 nog eens overdoen ? Voor haar is het antwoord simpel : “Dat is niet wat ik van mezelf verwacht.”

De Amerikaanse, geboren in maart 1976, pakte de eerste plaats op de WTA-ranking op het einde van het seizoen 2001. De basis voor die status legde ze met overwinningen op de Australian Open en Roland Garros (finale tegen Kim Clijsters, weet u nog wel). Met een nieuwe zege in Melbourne leek ze die koppositie in het begin van dit jaar stevig te consolideren. Maar op 25 februari diende Capriati haar eerste plaats in te leveren bij Venus Williams.

Bij haar landgenoten bouwde Capriati de jongste tijd niettemin een onverwoestbaar kapitaal aan sympathie op.

De Amerikaanse sportzender ESPN, die de finale van de Australian Open uitzond, registreerde bij die gelegenheid de op één na grootste kijkdichtheid voor een tenniswedstrijd. Smaakte die tweede zege in Melbourne ook voor u nog beter dan de eerste, het jaar voordien ?

Jennifer Capriati : Dat is moeilijk om te zeggen. Vorig jaar veroverde ik in Australië de eerste Grand Slamtitel uit mijn carrière. Dat moment zal me levenslang bijblijven. Dit jaar waren de omstandigheden dan weer zo dramatisch : tegen Martina Hingis moest ik vier matchballen redden. Ik ben die dag tot het diepste van mezelf moeten gaan om de wedstrijd te winnen. De partij werd gespeeld in een verschroeiende hitte. Het waren de slechtste omstandigheden die ooit op een tenniscourt heb aangetroffen.

Kan je na zo’n moordmatch toch enige sympathie voor Hingis opbrengen ?

Geen enkele ! Indien zij in mijn schoenen had gestaan, had ze ook geen enkele sympathie voor mij opgebracht. Dus…

Vorig jaar beleefde je een sprookjesjaar, zeker in het licht van de problemen die je in het verleden hebt doorworsteld. Was het moeilijk om je na zo’n topjaar voor nieuwe opdrachten op te laden ?

Eigenlijk wel. Ik ben met de schrik in mijn schoenen naar Australië afgereisd, dat geef ik grif toe. In mijn eerste wedstrijden was ik verschrikkelijk nerveus. Een titel verdedigen is natuurlijk nooit gemakkelijk. Alle blikken zijn op jou gericht. En ik wilde ook mezelf niet ontgoochelen. Ik wilde me niet door mijn emoties laten overmannen. Gelukkig had ik een lange break genomen. Die pauze heeft me waanzinnig veel deugd gedaan. Zodra ik de trainingen hervatte, werd ik gewaar hoe ik naar overwinningen hongerde. Ik had de indruk dat ik mijn loopbaan herbegon.

Andre Agassi maakte zich onlangs vrolijk over jouw eerste Grand Slamoverwinningen. Een Grand Slamtitel goed verdedigen, dat is volgens hem pas een belangrijke stap in een carrière.

Andre heeft gelijk. Een tweede keer een Grand Slamtoernooi winnen is nog moeilijker dan een eerste keer. Je moet niet alleen een pak tegenstanders overwinnen, je moet ook je eigen herinneringen overwinnen. Ik heb inderdaad de indruk dat ik door de verlenging van die titel in Australië een belangrijke stap heb gezet. Ik stond voor een enorme uitdaging, en ik heb ze kunnen beantwoorden.

Je herhaalt vaak dat je vader je ideale coach is. Hoe houdt hij eigenlijk zijn rollen als coach en als vader uit elkaar ?

Hij blijft altijd mijn vader, wat er ook gebeurt. Ik vind dat hij er prima in slaagt het evenwicht tussen die twee rollen te bewaren. We hebben samen heel wat meegemaakt. Weet je, eigenlijk ben ik bijna een veterane in het circuit. En dat geldt ook voor hem. We kennen het reilen en zeilen in het circuit. En mijn vader en ik kennen elkaar als onze broekzak. Hij weet wannneer ik hem nodig heb als vader, en wanneer als coach.

Het is één van de mooiste dingen die er bestaan, om het hele jaar door je familie rond je te hebben. Niemand kan je intenser steunen dan je eigen familie. Maar het is belangrijk om goed, open en vrijuit te communiceren. Als je jong bent, ondervind je soms moeilijkheden om te communiceren. Maar je ouders houden van je, dat moet je altijd voor ogen houden. Hun goede bedoelingen mag je nooit in twijfel trekken.

Je kondigde al eerder aan dat je niet in Indian Wells zou spelen. Ook Venus en Serena Williams en Lindsay Davenport geven forfait. Je had daar extra punten kunnen pakken.

Ja maar, en ik heb dit al dikwijls gezegd : veel spelen is geen goede zaak voor mij. Om me op het circuit te blijven amuseren, om me lang aan de top te handhaven, is het belangrijk dat ik de dingen doe die ik graag doe. Ik kan niet week na week spelen, mijn sponsors plezieren en me zorgen maken over mijn punten en mijn klassement. Mijn principe is : als ik goed speel op de toernooien waaraan ik deelneem, volgt een goed klassement automatisch.

Stelt er zich voor jou een probleem van aanpassing ? Het toernooi van Indian Wells volgt één week na het toernooi van Key Biscayne.

Dat probleem is er effectief. Key Biscayne, dat is in Miami, de stad waar ik woon. Daar voel ik me heel anders en om dan die overstap naar de andere kant van het land te maken, is moeilijk voor mij. Tussen Florida en Californië speelt ook het tijdverschil en de verschillende klimatologische omstandigheden. In de woestijn van Indian Wells kan het bar koud zijn als je er ’s avonds moet spelen. De bal volgt er heel specifieke trajecten, heel anders dan in Key Biscayne waar het uitgesproken warm is.

Goede vraag. Ik heb de indruk dat de speelsters tegenwoordig doen wat ze denken dat goed voor ze is. En gelijk hebben ze ! Tennis is een keiharde sport. Bijzonder veeleisend. Dat is niemands fout, het is gewoon eigen aan de sport. De verantwoordelijken van de WTA zouden blij moeten zijn dat wij het hele jaar door overal ter wereld toernooien blijven spelen. Maar we kunnen niet alle toernooien spelen. Misschien zouden we beter verlost worden van al die kleine toernooien. Dan zouden we ons waarschijnlijk meer en beter op de grote toernooien kunnen concentreren. We zouden meer rustpauzen kunnen inlassen, het seizoen zou gecondenseerder worden. Dit gezegd zijnde, wil ik er toch op wijzen dat we nog altijd meer toernooien spelen dan dat we toernooien missen.

Word je dit jaar, dankzij wat je vorig jaar presteerde, minder druk gewaar ?

Niet echt. Zeker niet na mijn zege in Australië. Maar ik kijk alleen naar mezelf. Dat is mijn credo. Ik heb tegenover het publiek niets meer te bewijzen. Het enige dat ik probeer, is achterhalen wat ik echt kan geven en tot waar ik kan komen. Ik verwacht van mezelf niet dat ik elk toernooi win. Ik verwacht zelfs niet van mezelf dat ik het vorige seizoen evenaar. Het enige dat ik van mezelf eis, is dat ik even goed speel als in mijn vorige wedstrijd. Ik bekijk het wedstrijd per wedstrijd. Elke keer als je op de court stapt, neem je een nieuwe start.

door Florent Etienne,

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content