IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. Vandaag: Daniel Simmes.

VANDAAG: DANIEL SIMMES.

Terug op het oude nest: samen met Hany Ramzy en Herman Vermeulen leidt Daniel Simmes nu de trainingen van Lierse, kort nadat hij bij derdeklasser Turnhout opstapte. Meer dan 20 jaar is het geleden dat de blonde Duitser in Lier arriveerde, gesloopt door zes turbulente jaren in de Bundesliga. Simmes leek voor een blitzcarrière te staan bij Borussia Dortmund, waar hij als zwervende aanvaller de ster was van de jeugdploegen en bij de uitblinkers hoorde in de nationale U17-ploeg die in 1984 Europees kampioen werd. Op zijn zeventiende verscheen hij in de hoofdmacht van Borussia en promoveerde een paar weken later tot Held der Nation nadat hij in een thuiswedstrijd tegen Bayer Leverkusen een onwaarschijnlijk mooi doelpunt maakte.

Die goal is nog op tal van sites te zien, waaronder deze van Lierse, en het loont de moeite om ernaar te kijken. Simmes vertrok vanop de eigen helft met de bal aan de voet, soleerde behendig langs zeven man, dreef daarbij de snelheid constant op, dribbelde de doelman en schoof de bal uiteindelijk na een ren van 70 meter binnen. Met een overweldigende meerderheid werd dit juweeltje later door de televisiekijkers tot Tor des Jahres gekozen. Maar de glansvolle loopbaan die zich toen aankondigde, kwam er niet.

Zo zaten we in februari 1991 in Lier tegenover de toen nog maar 24-jarige Simmes, die nu naar het Lisp was gekomen om tegen de degradatie te bikkelen. Hij vertelde dat hij haast was bezweken onder de hoeraverhalen en geen moment rust meer kende. Toen hij vervolgens een terugval kende en niemand een helpende hand reikte, sabelde de pers hem neer. Simmes moest constateren dat bij hem de verbetenheid ontbrak om terug te knokken. Hij had nog nooit in zijn carrière weerstanden moeten overwinnen. Zo belandde hij op de bank en trok medio 1988 vervolgens naar Karlsruhe. Daar speelde hij matig. De drang om het waar te maken, zo vertelde Simmes, was bij hem zo groot geweest dat hij zijn spel verlamde. Hij voetbalde verkrampt en slaagde er zelfs niet meer in ontspannen te trainen. Nadat het tot een aanvaring kwam met trainer Winfried Schäfer vertrok Simmes naar Lierse. Het leek de val van een talent.

Maar zo zag Simmes het toen niet. Lierse, zo sprak hij, was zeker niet het eindpunt van zijn carrière.Hij verzorgde zich optimaal. Terwijl de andere spelers tussen twee trainingen door lazen of pingpongden lag hij heel alleen in de kleedkamer te slapen. Hij voelde zich alleen goed als hij voluit kon gaan en liep zichzelf op training wel eens voorbij. Dikwijls, vertelde Simmes, begon hij helemaal leeg aan een match. En hij vond het vreemd dat er geen trainer was die hem daarop attendeerde.

Bijna vijf jaar zou Simmes bij Lierse voetballen. Eerst als middenvelder, dan op zijn vertrouwde rechterflank, als een turbo die verdedigingslinies openscheurde. Hij genoot er aanvankelijk van te kunnen voetballen in een klimaat van rust en sereniteit. Maar op den duur begon hij de stress te missen. Hij moest leren zichzelf onder druk te zetten. Maar hij ontfermde zich, samen met de Noor Kjetil Rekdal, wel over de jongeren die hij probeerde scherp te houden. Zo werd de voormalige belofte een leermeester en zag je eigenlijk toen al dat er iets van een trainer in hem schuilde. De prestaties bij Lierse waren niet altijd even denderend. Toch bleef Simmes dromen van een carrière op een hoger niveau.

Die kwam er uiteindelijk nooit meer. In 1995 verhuisde hij naar Alemannia Aachen en dan naar Wuppertal. En in 2003 was hij al verder weggegleden, bij FC Tremelo, toen er bij hem een geboren hartafwijking werd vastgesteld, waardoor hij last had van hartritmestoornissen. Het was de reden waarom Simmes vaak zo vermoeid aan wedstrijden begon.

Nu vindt hij in het trainerschap een nieuwe uitdaging. Eerst bij de jeugd van Anderlecht en Lierse, dan in Turnhout, waar hij aanvankelijk voortreffelijk werk verrichtte tot het door de financiële problemen van de club moeilijk werd. Lierse geeft hem nu weer een kans. Net zoals in oktober 1990 toen Daniel Simmes zijn voetbalcarrière weer op een goed spoor moest zetten. Sindsdien heeft hij zich één moment al vaker beklaagd: het magistrale doelpunt dat hij tegen Bayer Leverkusen aantekende. ?

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content