Ze bestaan, voetballers die de geur van het gras overstijgen. Alleen roepen ze niet zo luid. Ook Thomas Chatelle niet. ‘Ik werk op lange termijn’, zegt de nieuwe Rode Duivel van RC Genk.
De 1,76 m met rugnummer 12 is een oase in het universum van de scheldwoorden en rode kaarten.
“Voetbal, c’est à l’image du monde en die voetbalwereld heeft me harder gemaakt, zoals dat geldt, denk ik, voor elk professioneel leven waarin je met geld en onzekerheid te maken krijgt. Uit moeilijke periodes ben ik altijd sterker teruggekomen, zelfs als de buitenwereld dacht dat het gedaan was met mij. Ik was op die momenten zoveel met mijzelf en mijn ambitie bezig, dat ik niet altijd hoorde wat ze rond mij allemaal vertelden. Ook al was het negatief, het interesseerde me niet. Dat is het wat de twijfel heeft weggecijferd bij mij : ik voelde me altijd sterker. De laatste keer dat ik het moeilijk had, was vorig jaar, toen ik hoorde dat ik weg moest. Dat te moeten horen was niet gemakkelijk, wetende hoeveel ik had gewerkt. Maar ik heb, denk ik, weer bewezen dat ik dat niet verdiende.”
Tegen Lokeren, de eerste wedstrijd van het vorige seizoen, werd Thomas Chatelle na een teleurstellende prestatie nog gewisseld. De bank werd zijn stek, maar aan het eind van datzelfde seizoen raakte hij weer in de basis en op dreef. Reden voor Genk om terug te komen op de beslissing om hem na een afweging van budget en rendement van de hand te doen.
“Eigenlijk heb ik op een paar invalbeurten na lang moeten wachten om weer een kans te krijgen, want ook Suzuki was ondertussen gekomen. Maar als je niet speelt, kan je natuurlijk moeilijk rendement halen. In de laatste wedstrijden pleitten de cijfers wel voor mij omdat we ze bijna allemaal wonnen en ik een paar assists gaf en scoorde. Ik moest weten of de club nog achter mij stond. Ik had er alles aan gedaan om altijd topfit te zijn en goed te presteren als ik de kans kreeg. Sportief wou ik weten waar ik aan toe was. Dan was de keuze aan mij. Als ik om financiële redenen dit avontuur had moeten stoppen, zou ik het jammer gevonden hebben, want ik heb nog altijd het gevoel dat ik hen meer kon bijbrengen dan ik al had laten zien.”
Financieel ging de knip wel op de beugel. “Maar inleveren doé je als je sportief tevreden bent. Ik was tevreden met wat ik had én met wat ik nu heb. De club wilde mij nog, maar op andere voorwaarden, dus die afweging was vlug gemaakt. Er waren andere mogelijkheden die financieel beter waren, maar sportief gezien had ik, vond ik, nog altijd de beste kans in Genk om te ontploffen in België.”
Zijn gecultiveerde en vriendelijke imago, werd gezegd, maakte voor Genk de bocht makkelijker om nemen. “Heb ik ook gehoord, maar ik heb gezegd aan de mensen van Genk : als het voor mijn beleefdheid is dat ze mij willen houden, dan blijf ik niet. Ik wil op het veld staan en dáárvoor geapprecieerd worden. Ik volg, zoals ik zei, een lijn. Dan ga ik ook niet veranderen als ik succes heb of in de put zit. Ik zal niet de ene dag goeiedag zeggen en de volgende niet omdat ik toevallig tussendoor een mindere of betere wedstrijd heb gespeeld. Ik wil dezelfde persoonlijkheid blijven. Dat is meer dan beleefd zijn, dat is mentaal sterk zijn en evenwicht vinden. Daarom wil ik geen rol spelen.”
Dit seizoen stond Thomas Chatelle in de eerste wedstrijd, op Club Brugge, weer in de basis, om er nadien door een blessure aan de adductoren uit te raken en er vervolgens op het eind van de heenronde, tegen Sint-Truiden, weer in te komen als vitale, centrale schakel in de tijdelijke 4-5-1.
“Daar kon ik mijn creativiteit tonen en mijn basisplaats terugvinden. Ik ben niet de speler die je anderhalf uur niet ziet en dan flitst met één actie. Ik moet de bal voelen om in de wedstrijd te zitten. Centraal voel ik me daarom het best, dus probeer ik vanaf rechts vaak naar binnen te komen om veel aan de bal te kunnen zijn. Dat vraagt de trainer ook, om variatie in ons spel te krijgen. Kijk, iedereen had na Sint-Truiden lof voor die omschakeling, maar de volgende wedstrijd, tegen Westerlo, vond men dan weer dat we terug moesten naar het vertrouwde systeem.”
Wat Genk ook deed, maar dan wel met Chatelle in plaats van Mirsad Beslija als rechtsmidden. “Ik weet één ding : Genk heeft nu meer troeven en kan voor meer verrassing zorgen door die variatie. Vroeger wist de tegenstander soms te veel wat we gingen doen. Maar eigenlijk telt niet zozeer het systeem, wel hoe je het uitvoert : we moeten meer in de lengte van het veld spelen en met aanspeelpunten als Cédric(Roussel, nvdr) of Paul(Kpaka, nvdr), die je in de voet én de diepte kan aanspelen, is daarbij een troef voor ons, net als de komst van GertClaessens.”
In de spits heeft hij ook al enkele keren gespeeld. Zoals tegen Standard, waar hij centraal een nog vrijere rol kreeg. “Dus waarom zou ik op termijn ook daar niet meer kunnen staan ? Eigenlijk ben ik een nummer 9,5, heb ik wel eens gezegd, iemand die graag tussen de lijnen loopt om het de tegenstander moeilijk te maken. Maar ik blijf in ieder geval een offensieve speler die ook probeert anderen beter te laten spelen : door tussen de linies te spelen dwing je verdedigers tot keuzes en zo komt er ruimte vrij voor anderen.”
Zijn carrière in eerste klasse beginnen deed Thomas Chatelle op zijn zestiende. “Tot mijn twaalfde heb ik getennist en dan heb ik moeten kiezen tussen tennis en voetbal. Ik was er redelijk goed in, in tennis. Goed genoeg om te twijfelen tussen dat en voetbal. Het is het collectieve aspect van het voetbal dat de doorslag heeft gegeven. Ik ben altijd graag met anderen samen geweest : dat gevoel van kameraadschap, dat vechten voor een ander, dat vind je niet in tennis. Ik vind niks mooier dan door je ontplooiing op het veld iemand anders te helpen of beter te laten spelen.”
AA Gent was de club waar hij zijn eerste profcontract tekende. ” Trond Sollied was de eerste die mij daar tactisch leerde lopen en mij het defensieve aspect van het spel bijbracht.” Hij ontmoette er ook zijn idool. “Mijn eerste assist voor MarcDegryse herinner ik mij nog. Een wedstrijd in Aalst, ik was zestien of zeventien, ik zie nog zo die actie voor ogen. Een zeer mooi moment. Ik was, als Brusselaar, supporter van Anderlecht en ik ging er ook vaak naar kijken. Ik zag hem bezig met Oliveira, Nilis en twee, drie jaar later stond ik met hem in de ploeg. Met grote ogen heb ik naar hem opgekeken. Hem een assist kunnen geven betekende voor mij veel meer dan zelf een goal maken.”
Na anderhalf seizoen leende Gent hem een half jaar uit aan KV Mechelen, de club waar het hem eerder had weggehaald. ” Frank Vercauteren was toen jeugdcoördinator in Mechelen en wou een project zoal in Nantes neerzetten. Hij heeft een grote invloed gehad op mij en mij geleerd prof te zijn.”
Waarna zijn voormalige ontdekker bij Gent, JohanBoskamp, hem deze keer bij Genk onder de vleugels nam. “Maar onder Boskamp was ik lange tijd out.” Nochtans was het Boskamp zelf die Chatelle, tweeëntwintig ondertussen, tot de absolute top in België projecteerde. Geen loze woorden gezien zijn recente selectie voor de Rode Duivels na het uitvallen van Jonathan Walasiak.
“Er werd, toen ik zestien was, veel gezegd. Ik denk dat er toen te vlug te grote verwachtingen zijn ontstaan in vergelijking met waar ik toen mentaal en fysiek stond. Dat kwam allemaal te vroeg voor mij. Ik heb daardoor eigenlijk altijd moeten vechten om terug te komen. Eerst had ik die druk niet door, omdat ik als student soms nog meer aan mijn examens dacht dan aan de volgende wedstrijd. Maar daarna heb ik het gevoeld hoe groot de verwachtingen waren : de mensen keken een beetje ontgoocheld naar mij. Wat is er met die Chatelle ? Eeuwige belofte, heb ik ook veel te horen gekregen.
“Nochtans is voor mij altijd het belangrijkste geweest dat ik míjn lijn volgde en mijn werk deed. Ik ben iemand die tijd nodig heeft. Ik werk op lange termijn : ik zou graag een lange, verspreide carrière maken, niet een die op mijn vierentwintigste al afgelopen is. Ik wil mijn top bereiken op mijn zes-, zevenentwintigste. Ik kan er niet zomaar ineens staan. Dat is niet de gemakkelijkste opdracht in deze wereld, iets langzaam opbouwen, maar ik probeer het toch nog altijd om progressief mijn top te bereiken. Waar en wanneer dat zal zijn, ik weet het zelf niet. Maar ambitieus ben ik zeker.”
door Raoul De Groote
‘Een assist geven aan Marc Degryse betekende voor mij veel meer dan zelf scoren.’
‘Mijn bedoeling is nog altijd te ontploffen in België.’
