Bijna twintig jaar leidde Eddy Vergeylen KV Oostende, ‘zijn’ visserssloepje dat straks voor de vijfde keer in eerste nationale voetbalt. De groeipijnen van een kustploeg, een verhaal over Lance Armstrong, Tom De Sutter en Raoul Peeters.

Eddy Vergeylen blinkt in zijn vel. Een modieus blauw-wit gestreept jasje, moderne bril, sportieve broek. 68 jaar is hij nu, maar de tijd was mild voor de erevoorzitter van KV Oostende. Na zijn pensioen verdeelde Vergeylen zijn tijd tussen Oostende en zijn buitenverblijf onder de Spaanse zon, vanaf augustus danst hij opnieuw op het ritme van de voetbalkalender. “Door de promotie brandt het vuur weer méér. Gisterenavond heb ik nog een dinertje voor veertig mensen georganiseerd en daar hebben we beslist dat we voor alle beheerders en medewerkers een grijs kostuum zullen laten maken. Dat zal onze club meer cachet geven.”

PROLOOG

In 1982, een jaar na de fusie van AS Oostende en VG Oostende, doet Eddy Vergeylen zijn intrede in het Albertparkstadion, wanneer hij met zijn decoratiebedrijf Dekotap hoofdsponsor wordt. Maar de geboren Aalstenaar is geen man om aan de zijlijn toe te kijken. Voor een bedrag van een miljoen Belgische frank (25.000 euro) wordt hij beheerder/manager van de derdeklasser. Vergeylen is ambitieus, maar promotie zit er niet in. Twee derde plaatsen (1984 en 1986) en twee keer tweede (1983 en 1985). Zijn analyse is scherp: de oude tegenstellingen wegen te zwaar door op de fusieclub, die met een chronisch geldgebrek kampt. “Het bestuur was samengesteld uit de vertegenwoordigers van AS en VG Oostende, twee failliete clubs. Er kwam geld binnen, maar dat werd vooral gebruikt om de schulden uit het verleden – om en bij de tien miljoen frank (250.000 euro, nvdr) – te vereffenen.”

Het moet anders. Vijf jaar na zijn intrede, in 1987, is Vergeylen kandidaat om Robert Volckaert als voorzitter op te volgen. De zakenman stelt een ultimatum: hij wil met KV Oostende naar eerste nationale, bestuurders die zijn ambitie niet delen, moeten opstappen. Waarom voelde hij, de 43-jarige zoon van een pelsenhandelaar én supporter van Sporting Lokeren, zich geroepen om het voetbal aan de kust nieuw leven in te blazen? “Ik woonde al van 1968 in Oostende, waar ik mijn zaak had opgebouwd en in de sportwereld was verweven. Onder andere in het volleybal én wielerclub De Zeemeeuw, waarmee we in 1972 zelfs een wereldkampioen veldrijden bij de liefhebbers – Norbert Dedeckere – hadden. Alle respect voor Volckaert en Oswald De Bruycker(ondervoorzitter, nvdr), maar Oostende had de troeven om op het hoogste niveau te voetballen. Dácht ik, want als buitenstander schatte ik deze stad te hoog in. Koningin der Badsteden, hé… Maar zodra je hier woont en werkt, word je geconfronteerd met de beperkingen. Weinig zakenleven, veel mensen van de derde leeftijd die hier van hun pensioen genieten, een arme stad, ook sociaal. En ik was geen Rudolf Vanmoerkerke of Johan Vande Lanotte.”

1987-1991 Het trainerskerkhof

1987, er waait een nieuwe wind door KV Oostende, dat trainer Luc Sanders door een duo – Freddy Makelberghe/James Storme – vervangt. “James was een goede vriend, die in de voetbalwereld veel mensen kende. En de rest moest je erbij nemen. (lacht) Ik zie hem nog zitten achter de dug-out, op zo’n hoge scheidsrechtersstoel die hij van zijn tennisclub had meegebracht”, zegt Vergeylen, die in 1987 voor een unicum in de voetbalwereld tekent: Ostend Tennis Club wordt de nieuwe hoofdsponsor.

“Freddy en James waren lid van de tennisclub en konden hun voorzitter, John Beuselinck, overtuigen om te sponsoren.” De club, het seizoen ervoor pas als tiende geëindigd, trekt op oefenkamp naar Maidstone. “Ramoudt sponsorde het vervoer, Hooverspeed de boottocht over Het Kanaal, terwijl ik het eten en de drank van de spelers zou betalen. En tot mijn grote verbazing kreeg ik de grootste rekening. (lacht) Maar we ontdekten er wel Tony Obi, een topschutter, en Gary Jackson.”

In het voorjaar van 1990 – Makelberghe is dan al vertrokken – lijkt de kustploeg onder Storme op weg naar de tweede klasse. Winst op de slotspeeldag tegen Racing Harelbeke, nummer twee, volstaat, maar de aanloop naar de wedstrijd is tumultueus. Doelman Christophe Lycke meldt aan zijn bestuur dat hij door ‘iemand’ 300.000 frank (7400 euro) is beloofd. Omkoping! Wanneer de kustploeg in het Albertparkstadion met 0-5 (!) door de Zuid-West-Vlamingen wordt weggeveegd, trekken Lycke en secretaris Danny Vandelacluze naar het ontmoetingspunt in Jabbeke, maar ‘de man’ komt nooit opdagen. “Er was wel degelijk omkoping in het spel. Pierre Lano, de sterke man van Harelbeke, heeft het jaren erna bevestigd: ‘Eddy, je bent gerold…’ Een dieptepunt? Neen, want we zijn niet op onze waarde geklopt. Ik vergelijk dat met de zeven Touroverwinningen van Lance Armstrong. Bedrog.”

Storme wordt vervangen door Walter Butseraen, maar Vergeylen zet een vreemde clausule in het contract van de Oostendenaar: de kustploeg mag nooit uit de top vier verdwijnen, anders wordt hij ontslagen… En wanneer de club in oktober 1990 naar de vijfde plaats zakt, voegt de voorzitter de daad bij het woord. Ook tussenpaus Bram van Kerkhof krijgt in november een zerk op het Oostendse trainerskerkhof, waardoor Vergeylen in de herfst van 1990 voor de vijfde keer in vier seizoenen op zoek moet naar een nieuwe coach. “Ik kreeg een tip van Carl Takac, een makelaar met wie we veel samenwerkten. ‘Vergeylen, menneke, iek em een trainer voor ulle…’ En wat voor één! Raoul Peeters, een van de beste die ik ooit had. We waren als twee broers. Hij heeft voor de relance van KV Oostende gezorgd.”

1991-1996 De gouden jaren

Op het einde van Peeters’ eerste halve seizoen zet een lokale journalist de Mechelaar op weg naar Björn Renty, middenvelder bij eersteprovincialer Gold Star Middelkerke, voor wie KV Oostende amper 100.000 frank (2500 euro) neertelt. “Waarom zouden we niet luisteren naar journalisten? Jullie zien toch veel wedstrijden? Al die scouts… Veel later, in 2005, liet ik een speler van KM Torhout scouten. Drie negatieve beoordelingen. Weet je wie het was? Tom De Sutter!”

De doelpunten van Renty (14) en Yves Essende (23) leiden KVO in 1992 naar de titel in derde nationale, de eerste promotie in elf seizoenen. “De samenwerking met Raoul Peeters was schitterend. Een voorbeeld van hoe het moet: ik stelde een trainer aan, samen bekeken we welke spelers we nodig hadden. En Raoul mocht op mijn kosten in het buitenland scouten. In Frankrijk, bijvoorbeeld, vanwaar hij mij ooit eens opbelde. Hij kon van een makelaar 100.000 frank (2500 euro, nvdr) krijgen als hij een speler zou pakken. Heel correct van mijnheer Peeters.”

KV Oostende verbaast in het seizoen 1992/93 de voetbalwereld. De nieuwkomer in tweede klasse plaatst zich voor de eindronde, waarin hij zich na een elf op twaalf al op de vijfde speeldag van eindwinst kan verzekeren. “Uitgerekend op Aalst, waar ik nog bij ‘de kleintjes’ had gevoetbald. Een onvergetelijke dag. Doelpunt van Bartel De Waele, die ik nog altijd een van ‘mijn’ beste spelers vind. Een enorm feest. Meer dan 2000 supporters van Oostende, 82 vaten bier leeggedronken! We gingen eindelijk naar eerste klasse.”

Een totaal andere wereld, beseft Vergeylen, die in de zomer van 1993 nieuwe deuren ziet opengaan. “Het seizoen ervoor had ik een afspraak gemaakt bij Luc Van Honsebrouck, eigenaar van de brouwerij, maar ik raakte niet verder dan zijn secretaresse. En toen we in eerste zouden starten, stond hij me aan de poort van zijn kasteel op te wachten: Wat een eer, de voorzitter van KV Oostende! Eerste en tweede klasse, een enorm verschil. Ik heb de statistieken nog liggen: in 1994 ben ik 52 minuten op televisie geweest!”

In Polen scout Peeters Zdzislaw Janik en Zbigniew Swietek, die in KVO’s maidenseizoen op het hoogste niveau de smaakmakers zullen worden. “De club huurde voor hen twee appartementen in de… Warschaustraat. En de voorzitter mocht het opfrissen: een nieuw tapijtje, een beetje verf, behang aan de muren.” (lacht)

En weer doet KV Oostende, nochtans gedoodverfd degradatiekandidaat, van zich spreken. “We deden zelfs mee voor een Europees ticket. Wie had dat verwacht? Met Daniël Maes, Vuystje(Danny Devuyst, nvdr) en Rik Pinson, de lange slungel die zogezegd niet kon voetballen. Maar hij heeft veel gescoord, hé.”

KV Oostende wordt uiteindelijk zevende, maar er komen barsten in het blok Peeters-Vergeylen wanneer de trainer hoort dat Renty aan Cercle Brugge verkocht zal worden. “Ik kon niet anders. We waren als zevende geëindigd en zaten met een verlies van 20 miljoen frank. Waarom hebben ze in Brugge Carlos Bacca verkocht? Ik was maar een gewone middenstander hé, geen Bart Verhaeghe… En met het geld van Renty kochten we onder anderen Peter Quintelier. Ook een mooie anekdote. Ik ging in de tribune zitten, tussen de supporters van Sint-Niklaas en begon vragen te stellen. ‘Mag die oude gast hier nog meespelen?’ Maar de ene na de andere supporter zei dat Quintelier de ploeg elke week rechthield. En na de match wachtte ik hem op aan de poort.” (schatert)

Ook Raoul Peeters zorgt in mei 1994 voor onrust, wanneer kranten berichten dat hij een persoonlijk akkoord met KV Mechelen heeft. Vergeylen, op vakantie in Benidorm, is in alle staten. “Ik heb hem meteen opgebeld. ‘Mijnheer Peeters, zaterdagmorgen om 10 uur bij mij thuis.’ Natuurlijk was er een probleem, want hij had nog een contract tot 1 juli. Ik zie hem nog binnenkomen. Mijn vrouw wilde hem zelfs niet zien. En waar worden de grootste echtelijke problemen opgelost? In de slaapkamer! (lacht) Wij naar boven, Raoul op het bed. ‘Bedankt voor de dolksteek, mijnheer Peeters.’ Hij begon bijna te wenen… Hij wilde wel blijven, maar wij moesten met het bestuur van KV Mechelen praten. Toen we daar niet meteen een akkoord bereikten, stapte ik op. ‘See you in court!‘, zoals op de televisie. (lacht) Een paar dagen later bereikte ik alsnog een minnelijke schikking, maar het heeft me wel geld gekost. Een trainer die zelf weg wil… Eigenlijk had ik hem moeten laten vertrekken.”

Er is iets gebroken tussen Peeters en de spelersgroep, die een heel seizoen achter de feiten aan loopt. De voorzitter is het mikpunt van kritiek, op Sclessin ontrollen de supporters een spandoek: ‘Vergeylen buiten’. Te veel geïnvesteerd in het businessgebouw van Aimé Desimpel, te weinig in spelers. “Stel je eens voor dat dat gebouw er vandaag niet gestaan zou hebben. De club heeft trouwens nooit rechtstreeks in dat gebouw geïnvesteerd, alleen moesten we maandelijks 450.000 frank (11. 150 euro, nvdr) aan het Gemeentekrediet terugbetalen”, zegt Vergeylen, die in april 1995 zijn ‘beste trainer’ ontslaat en degradeert. “Zo gaat dat nu eenmaal. Als Frederik Vanderbiest in november twee of drie puntjes heeft, wat zal er dan gebeuren, denk je?”

1996-2006 De Oostendse jojo

De doorstart in tweede klasse valt tegen. In het derde seizoen (1997/98) slaagt Dennis van Wijk er toch in de ploeg naar de titel te leiden, maar de geschiedenis zal zich herhalen: net als Peeters wordt ook de Amsterdammer aan de deur gezet. “Ik herinner me een vergadering met Aimé Desimpel en Marc Coucke van Omega Pharma, die vonden dat we te weinig in de publiciteit kwamen. ‘Moeten we meer in de krant komen? Ewel, we stellen Jean-Marie Pfaff aan.’ Op zijn voorstelling, hier in het Thermae Palace, waren er maar liefst negen tv-stations! Wat hadden we te verliezen? Hij verdiende amper 1000 euro per maand – plus premies en onkosten – en we stonden toch al laatste… Tijdens de matchen liep Jean-Marie driftig heen en weer voor zijn dug-out, maar dat was vooral omdat Marc Coucke extra betaalde telkens als het logo van Bodysol in beeld kwam. En dat tikte aardig aan, soms tot vijftig keer per wedstrijd.” (schatert)

Pfaff houdt het net geen honderd dagen uit bij de kustploeg, die voor de tweede keer in zijn bestaan degradeert. Leo Van Der Elst doet het in zijn eerste seizoen meer dan behoorlijk – tweede plaats – maar in het voorjaar van 2001 loopt het fout. “We hadden de ploeg nochtans samengehouden, maar op het einde van de rit zakten we wel naar derde, hé… Allerlaatste!”

Terug naar af, KV Oostende voetbalt opnieuw in derde klasse. Maar er is hoop: Franklin Sleuyter, een bouwondernemer, wordt de nieuwe hoofdsponsor en heeft ambitieuze plannen met de kustploeg. Kenneth Brylle bijt de tanden stuk op KV Oostende, Raoul Peeters moet andermaal de meubelen redden en loodst de club naar tweede. Een sluwe zet van Vergeylen. “Ik wilde Peeters terugnemen, maar vreesde dat de raad van bestuur mij niet zou willen volgen. Dus liet ik mijnheer Sleuyter met Peeters onderhandelen. (lacht) Hij had hem zogezegd voorgesteld, hé.”

Maar twee hanen op een kot, dat moet botsen. Vergeylen wijst steeds weer op de beperkingen. In de tribune zitten geen kabeljauwen… Oostende heeft een verouderende bevolking: om zeven uur ’s avonds zit iedereen binnen voor zijn tv, pyjama aan en het gebit in een glas water…Het is beter met een mooie vrouw te vertoeven in een viersterrenhotel dan met een lelijke in een vijfsterrenhotel…

Sleuyter slaat hard terug. Barcelona ligt ook aan de zee… De kantines waren een catastrofe. Zesendertig bazen, geen controle: er werd meer ontvreemd dan verdiend… In de raad van bestuur konden ze een uur discussiëren over het beleg op de sandwiches voor de volgende match. Amateuristisch.

De voorzitter heeft bovendien bedenkingen bij de keuze van de nieuwe trainer, Gilbert Bodart. “Van een ‘madamke’, die als croupier in het casino werkte, had ik gehoord dat Bodart gokte. Ik heb gelijk gekregen, hé, hij heeft zelfs in de gevangenis gezeten.” Maar de ex-doelman loodst het visserssloepje in het voorjaar van 2004 opnieuw naar de hoogste afdeling. De euforie is echter van korte duur. Wanneer Vergeylen kort na de promotie op vakantie in Spanje is, organiseert Sleuyter een persconferentie, waarop hij zichzelf uitroept tot voorzitter van het directiecomité, het orgaan dat de belangrijkste beslissingen zal nemen. “We hadden nochtans een akkoord: ik zou stoppen wanneer KVO in 2006 zijn 25-jarig bestaan zou vieren. Maar hij kon niet wachten.”

De breuken zijn niet meer te lijmen, Sleuyter – de man met pit en poen – stapt op. En ondertussen wordt er aan de kust ook nog gevoetbald. Nou ja. “In december hadden we acht puntjes.” Tijd voor, alweer, een nieuwe trainer. “Herman Vermeulen, die nog voor de helft door AA Gent werd betaald, pakte na Nieuwjaar 27 punten. We wonnen zelfs nog op Anderlecht, een doelpunt van Marco Nijs, maar we kwamen twee puntjes te kort om in eerste te blijven.”

In 2006 neemt Eddy Vergeylen afscheid, Yves Lejaeghere wordt de nieuwe voorzitter. “Na zo veel jaren zijn de mensen een beetje uitgekeken op je. Ik heb het goed gedaan, denk ik. We zijn drie keer naar eerste gepromoveerd, maar moesten telkens terugkeren. Ik wilde geen schulden maken, want dan kwam de geloofwaardigheid van mijn zaak óók in het gedrang. Kijk trouwens maar eens wat er in Harelbeke en, recent, in Beerschot is gebeurd. Verdwenen…”

EPILOOG

Buiten schijnt de zon – Vergeylens levenselixir – nog altijd, maar vooral de gedachte dat KV Oostende straks weer in eerste klasse voetbalt, maakt hem blij. “Na mijn afscheid als voorzitter was ik nog een tijdje nauw betrokken, maar toen de andere beheerders een na een vertrokken, heb ik ook meer afstand genomen. Ik wilde vooral niet te veel betuttelen. ‘Een beetje’ advies geven en sponsoren, het bestuur van de bezoekers ontvangen. Ik ben nog altijd lid van businessclub ’t Cofschip en heb nog een aantal seats, maar ik hou me niet meer bezig met het beleid of de financiën. Ik moet niet naar de repetitie gaan om een goed toneelstuk te zien.” (lacht)

En toch: in Menen, tijdens een oefenwedstrijd op het nieuwe seizoen, tekende de erevoorzitter present. “Een beetje dollen met de burgemeester, Martine Fournier. ‘Madam, ik heb nog nooit zo’n schone burgemeester gezien. Kom, ik geef je een kus!'” Vergeylen op zijn best…

DOOR CHRIS TETAERT – BEELDEN: IMAGEGLOBE

“Jean-Marie Pfaff liep driftig heen en weer voor zijn dug-out, maar dat was vooral omdat Marc Coucke extra betaalde telkens als het logo van Bodysol in beeld kwam.”

“Ik wilde geen schulden maken, want dan kwam de geloofwaardigheid van mijn zaak óók in het gedrang.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content