‘Zoveel respect voor voetballers heb ik zelden gezien.’Dirk Kuijt ruilde tien jaar geleden de schildersladder voor een profbestaan en speelt nu de finale van de Champions League. ‘En zeggen dat mijn baas het me destijds nog afraadde. Zo’n onzeker bestaan …’

De zon schijnt, maar de meeste mensen zijn te gehaast om ervan te genieten. Dit is Zuid-Europa niet, dit is het gejaagde noorden. De oude glorie van weleer als havenstad heeft Liverpool niet meer, getuige daarvan wat vervallen pakhuizen aan de rand van de Mersey in de buitenwijken, maar na een dipje herleeft Liverpool weer dankzij nieuwere economie. In de fanshop vangen we bot, noch het nummer 8 noch de letter T is beschikbaar. Dirk Kuijt grijnst als hij het hoort : “Heb ik ook al gehoord. Maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat Steven Gerrard daar ook voor veel tussen zit. Ik heb 18, Steven 8.”

Vanavond ontmoeten de Reds in Athene Milan in de finale van de Champions League. Omdat ze niks aan het toeval overlaten, werd de voorbereiding voor een stuk gehouden in La Manga, in Zuid-Spanje. Daar flirtten de temperaturen vorige week met de 25 graden, zo’n tien graden meer dan aan de oevers van de Mersey. Warmte kan een factor worden, dus ben je maar beter op alles voorbereid, zegt de Nederlandse spits, die loopt te glunderen.

Dirk Kuijt : “Absoluut, absoluut, ik ben op dit moment superblij. Als je begint aan het avontuur, na de loting van de voorronde, denk je : geen al te moeilijke groep, het zou mooi zijn als we dat overleven. (Liverpool werd gekoppeld aan PSV, Bordeaux en Galatasaray nvdr) De ploegen die we daarna kregen – Barcelona, opnieuw PSV en Chelsea – waren dan weer niet van de minste. Maar het is ons toch gelukt. Hiervoor heb ik een jaar geleden Feyenoord verlaten. Ik wilde voor de prijzen spelen en dat is me gelukt. Ik voetbal in één van de beste competities van de wereld, op hoog niveau, en Europees zit ik in de finale van de beste competitie. Meer kan ik eigenlijk niet wensen, tenzij die prijs ook pakken …”

José Mourinho noemde jullie voorafgaand aan het Europese duel tegen Chelsea een echte cupploeg. Mee eens ?

“Ik denk dat Liverpool een ploeg is die de laatste jaren bewees vooral in bekertoernooien heel goed te zijn. Alleen jammer – en daar gaan we zeker naar streven – dat we in de competitie tot dusver nog niet op hetzelfde niveau presteerden. Ik denk dat we qua organisatie, als team, heel goed in mekaar zitten en dat we een team hebben dat hard voor mekaar kan en wil werken. En bovendien hebben we gewoon veel kwaliteit. Dit seizoen dacht iedereen dat in de competitie het gat met de top twee kleiner zou zijn, al hebben we de laatste weken de teugels wat gevierd, toen vaststond dat we toch geen eerste of tweede meer konden worden. Het doel voor straks is langer meedoen voor het kampioenschap. De League winnen. Dit seizoen hebben we in het begin te veel punten laten vallen. Thuis ging het goed, zijn we haast niet te verslaan, maar uit hebben we te veel problemen gehad.”

Is het wel mogelijk om in de Champions League tot in de finale te reiken en het in een grote competitie tot het einde vol te houden ?

“Manchester heeft het bijna voor mekaar gekregen. Ik denk van wel, zeker op de manier waarop wij dingen analyseren, op het vlak van fitheid. Als je dan een goeie, grote selectie hebt, kan je op veel fronten lang meegaan.”

Gehoopt op meer

Met je snelle doorbraak heb je veel waarnemers verbaasd. Ook jezelf ?

“Liverpool was een droom die uitkwam. En dan wil je graag die droom waarmaken. Daarom heb ik keihard gewerkt om elke keer paraat te zijn bij die belangrijke wedstrijden en tot nu gaat dat heel goed. Ik heb in principe alles gespeeld en als ik toch eens aan de kant bleef, was dat om wat extra rust te nemen.”

Het is hier niet lang de vraag geweest of Kuijt speelt, maar wel met wie Kuijt speelt, met Crouch, Bellamy of Fowler ?

” (knikt) Wij hebben een selectie van 23 à 24 man waarbij elke positie dubbel bezet is. Het is prettig dat het dit seizoen zo geweest is dat ik eigenlijk altijd heb gespeeld als het erom ging. Maar eigenlijk moet je dat toch zelf afdwingen. De trainer is iemand die sowieso veel wisselt in een elftal, maar als je goed en fris bent, krijg je veel wedstrijden.”

Twaalf doelpunten in 34 competitiewedstrijden. Dat is een mooi gemiddelde voor een debutant.

“Ik had gehoopt op iets meer, maar dit is ook goed. Eerlijk gezegd, ik had niet verwacht dat het verschil met Nederland zo groot zou zijn. Iedereen is van topniveau, hier maak je tegen Fulham of Sheffield United niet snel even drie goals. Sowieso zijn ze allemaal sneller en fysiek sterker, maar ook beter georganiseerd. We moesten vaak zestig minuten lang tekeergaan om een doelpunt te forceren. Pas als dat gebeurt, krijg je wat meer ruimte. Vaak ging het nog makkelijker tegen de grote clubs, vond ik, omdat die tenminste probeerden te voetballen.”

Martin Jol noemde je een twintigtwintigspeler, iemand die elk seizoen goed is voor twintig assists en twintig goals.

“Daarnaar streef ik hier ook. We spelen hier meer wedstrijden en meer bekers en ze tellen al je doelpunten samen. Het zou moeten kunnen. Het aantal assists heb ik niet bijgehouden, maar dat zal in de buurt van mijn goals liggen.”

Engelse stijl

Jorge Valdano had onlangs in zijn column in Marca kritiek op jullie spel. Als het voetbal evolueert in de richting van het spel van Chelsea en Liverpool, kunnen we er beter mee stoppen, vond hij. Het gaat om tactiek, kracht en snelheid, de creativiteit is weg.

” (diplomatisch) Iedereen mag zijn mening hebben en vaak verschillen die van mekaar. Gelukkig maar. Veel mensen genieten van de manier waarop wij spelen. Inzet en kracht zijn een Engelse stijl. Wij voetballen niet zoals Barcelona, maar de manier waarop wij hen bestreden, heeft veel mensen twee wedstrijden op het randje van hun stoel gehouden. Wij spelen ook een ander soort voetbal dan Real Madrid, maar als ik eerlijk ben, spelen wij attractiever en halen wij het maximale uit het team. Voetbal is anders geworden, sneller, iedereen is beter geworden en er is meer en meer geld mee gemoeid. Messi maakte een paar weken geleden bijna hetzelfde doelpunt als Maradona, maar dat soort goals zal je nog weinig zien.”

Wordt het duel tegen Milan een botsing van stijlen ?

“Ik kwam heel erg onder de indruk van de manier waarop zíj Manchester United hebben bestreden, met heel veel power en snelheid op het moment dat ze de bal hadden. Kaká is op dit moment de beste speler ter wereld, denk ik, en dat zeg ik niet alleen op basis van die twee wedstrijden tegen Manchester. Hij zit al aan tien goals in de Champions League dit seizoen, dat is wat.”

Zij begonnen omwille van het Italiaanse voetbalschandaal met een pak punten achterstand in de competitie en hebben zich volop gefocust op de Champions League.

“Ik denk dat zij een enorme dreun hebben gekregen. Als speler gaat dat in je kleren zitten, want je hebt er in principe niks mee te maken, terwijl je wel het meest wordt gestraft. Hun terugkeer kan bepaalde krachten ontwikkelen, je zag tegen Manchester dat ze nog heel fit waren. Anderzijds hebben wij in de verlengingen tegen Chelsea ook bewezen heel fit te zijn. Ik zal niet zeggen dat wij een soort Milanlab hebben, maar we zijn wel zover dat we weten wie fit is en wie niet. Elke dag trainen we met hartslagmeter, bloed en gewicht worden gecontroleerd en we worden elke maand getest. Ik ben ook langs de kant gebleven als ze merkten dat ik niet hersteld was voor een wedstrijd. Dat is vervelend voor een speler, die wil altijd spelen en dan is zo’n gedwongen rust moeilijk te accepteren, maar op het eind merk je wel dat je fit bent en geen last hebt van blessures. Wij kunnen precies zien hoeveel we in wedstrijden hebben gelopen. Zoiets vraagt wat acceptatie van de groep, maar als die er is, kan je ver komen.”

Leg eens uit hoe Benítez zo’n duel tactisch aanpakt.

“Als je iets anders gaat voetballen dan normaal, zeggen mensen snel dat je de ploeg aanpast. Hij denkt gewoon dat we op zijn manier het meeste rendement kunnen halen. Ik denk dat hij van alle spelers in Europa alles weet, hij is heel goed voorbereid. Zo’n trainer maakte ik nog niet mee, moet ik eerlijk zeggen.”

Bij Chelsea werken ze in drie fasen : de ene dag wordt de eigen tactiek ingeoefend, de volgende dag wordt gewerkt op die van de tegenstander en op dag drie traint men op spelhervattingen.

“Wij kijken vaak video, met aanvallende situaties van de tegenstanders of stilstaande momenten. Op alles wordt uitgebreid ingegaan. Meestal nemen we wel dingen mee als team, Benítez stapt niet vaak individueel op een speler of een linie af. Hij vindt dat niet alleen iedereen moet weten wat hij zelf moet doen, maar ook wat de taak van de ploegmaats is. Benítez is ook iemand die alles opneemt, terugkijkt en bij wijze van spreken dood analyseert. Ik herinner me dat in de competitiewedstrijd tegen Chelsea John Terry geblesseerd was en achterin Carvalho gekoppeld werd aan Essien. Dan was het plan om iets meer met de lange bal te werken naar Crouch, in de hoop dat die kan afleggen. Het mooie was : zo scoorde ik ook.”

Iedereen looft hier je draverswerk. Spreekt het arbeidsethos van de club je aan ?

“De clubs waarvoor ik tot dusver speelde – Utrecht, Feyenoord en Liverpool -, vallen op zich wel te vergelijken met elkaar. Clubs die bij mij passen en omgekeerd. Toen ik hier ging voetballen, werd ik meteen geaccepteerd door het publiek en de supporters. Die zijn zo warm en respectvol, een heerlijk gevoel. Het enige wat je hier moet doen, is knokken in elke wedstrijd en dan zijn mensen gauw tevreden en geven ze heel veel terug. Rond Nieuwjaar was er wat kritiek dat ik niet genoeg scoorde, maar de trainer heeft direct gezegd dat hij blij was met het aantal doelpunten dat ik maakte en met de manier waarop ik me bewoog door het team en goed positie koos. Hij drukte gelijk die opmerking over meer scoren de kop in.”

Respectvolle fans

Heb je nog met je ploegmaats gepraat over die finale van twee jaar geleden, toen Liverpool na de rust van 3-0 op 3-3 kwam ? Klopt het verhaal dat zij zo pissed waren omdat Milanspelers bij de rust al zegezeker de beker streelden ?

“Het is ook zo onwerkelijk dat je in een finale aan de rust al met 3-0 voorstaat … Ik heb nooit gehoord hoe het er precies aan toeging, maar ze hadden, volgens wat ik hier hoor, die beker al vast. Raakten die aan, gaven een kus. Dat soort dingen moet je nooit doen, ik noem het de goden uitdagen. Ik heb veel contact met André Ooijer, die voor Blackburn voetbalt. Laatst zaten we bij mij thuis naar de laatste speeldag van de Nederlandse competitie te kijken. Toen zei hij : ze komen voor de wedstrijd binnen met de schaal die de kampioen krijgt en vragen je dan die even aan te raken. Het eerste wat Van Bommel en Cocu altijd zeiden was : weg dat ding, eerst winnen en dan pas raken we dat aan.”

Kan je hier nog ongemoeid op straat komen ?

“Op straat wensen ze je veel succes en moet je vaak handen schudden, maar als je aan het eten bent of wat zit te drinken, zullen mensen je niet zo vaak storen. Je kan ook vragen om met rust gelaten te worden. Dan doen ze dat, op dat vlak heerst hier veel respect. Doe dat in Nederland en je bent direct arrogant.”

Je woont in de tuin van de Beatles, in Strawberry Fields. Hou je van hun muziek ?

“Laatst regelden de jongens een iPod voor me en daar stond hun muziek op. Ik heb er een paar liedjes van beluisterd, op zich is het leuk, maar een fan noem ik mezelf niet.”

Mogen jullie voor de wedstrijd muziek in de kleedkamer spelen ?

“Ja hoor. Elke keer is er een andere speler die de playlist samenstelt. Het mag, tot een paar minuten voor we naar buiten gaan.”

Draai jij dan André Hazes ?

“Néén, wil je dat ze direct naar buiten rennen ? Meestal is het gewoon Engels, die Spanjaarden van ons draaien ook geen Spaanse muziek. Dat valt me ook op, de voertaal is Engels, ook tussen de Spaanse jongens. Dat is verplicht, die discipline moet je hebben. De trainer praat ook Engels tegen de Spaanse spelers. Uiteraard trekken zij wat meer met elkaar op, dat is logisch, ik heb met Boudewijn Zenden ook een speciale band.”

De juiste weg

Amper acht jaar geleden speelde je nog een testwedstrijd voor een profcontract bij FC Utrecht. Vind je dat het snel gaat ?

“Ja. Vorige week werd een tribune bij mijn amateurclub, Quick Boys, geopend en die moest mijn naam krijgen. Toen ze shirtjes vroegen van alle clubs waar ik gespeeld had, dacht ik even terug aan dat verleden. Op je zeventiende in het elftal van Quick Boys Een voetballen en tien jaar later de finale van de Champions League mogen spelen, dat is eigenlijk ongelooflijk. Dat het mij zou gebeuren, is iets waar niemand ooit een stuiver op verwed zou hebben. Maar ik heb me zo kunnen ontwikkelen dat ik die stap heb kunnen maken. Het geheim ? Eén : keihard werken. Twee : op het juiste moment de kansen krijgen. Drie : die ook afmaken. En vier : de juiste keuzes maken, altijd op gevoel. Ik heb bewust de weg der geleidelijkheid gekozen, omwille van dat gevoel. Vijf jaar Utrecht om te leren en beter te worden. Wie op zijn zeventiende nog bij de amateurs speelde, heeft toch wat tijd nodig om op het niveau te komen van jongens die ergens anders werden opgeleid.”

Misschien was dat wel jouw redding, dat je tot je zeventiende ongedwongen, voor het plezier kon spelen.

“Dat is altijd de vraag, Clarence Seedorf was zestien toen hij debuteerde in Ajax 1, wellicht door een goeie opleiding. Hij staat er straks ook. De vraag wat de juiste weg is, lijkt me niet zo eenvoudig te beantwoorden.”

A working class hero met een grote herkenbaarheid voor de fans. Je hebt zelf nog geschilderd.

“Twee jaar ! Ik was vijftien toen ik begon, voltijds. Bij Utrecht kreeg ik als prof het salaris dat ik als schilder verdiende. (lacht) Ik kan me nog goed herinneren dat mijn baas van toen vroeg : zou je dat wel doen, het is toch zo’n onzeker beroep. Als je dan een jaar of twee uit het vak bent en je moet terug, lijkt het me moeilijk. (lacht) Laatst zag ik hem nog terug.”

Heb je niet gevraagd : hoeveel moet je bedrijf kosten ?

” (lacht) Neen, maar je denkt er toch wel even aan. Toen we ons plaatsten, zag ik spelers die twee jaar geleden die beker wonnen, zichzelf nog eens in de arm knijpen. Zo van : is het waar dat we opnieuw die finale spelen ? In wezen is het toch iets ongrijpbaars.” S

door Peter T’Kint