Pierre Bilic

Eerst leerde hij de smaak van succes kennen. Vorig jaar proefde hij van tegenspoed. De comeback van Jonathan Walasiak : ‘Ik ben sterker geworden. Completer.’

Vorig jaar leek het alsof Jonathan Walasiak zijn toekomst al achter de rug had, ondanks zijn jonge leeftijd (23). In het seizoen 2003/04 brak hij helemaal door : bij Standard en zelfs tot in de nationale ploeg. Maar het seizoen daarop zakte hij helemaal terug en verdween : uit de nationale ploeg, uit het basisteam van de Rouches, uit beeld.

Hij komt van ver terug, beseft Walasiak zelf. De tunnel was lang en donker.

Heb je je in die moeilijke periode eenzaam gevoeld ?

Jonathan Walasiak : “Niemand bij Standard heeft me laten vallen toen ik in de put zat. Ik liep te voetballen als een dweil. Toch vond Dominique D’Onofrio altijd de juiste woorden om me op te beuren. Hij zei dat ik geduld moest hebben. En dat het mijn problemen en mijn zorgen waren, dat ik de enige was die me uit mijn problemen kon bevrijden.”

Om problemen op te lossen moet je misschien eerst de oorzaken van de problemen kennen.

“Natuurlijk was ik totaal overstuur door de zelfmoord van mijn jonge neef, maar dat kan niet alles verklaren. Dat was slechts een deel van het probleem. Ik had de afgelopen twee jaar een lange weg afgelegd. Dan komt er onvermijdelijk een moment dat je begint te duizelen. Je verliest je gevoel voor werkelijkheid, het contact met de realiteit. Je moet aan de top blijven of zelfs nog hoger mikken. De verwachtingen veranderden, ze lagen almaar hoger, er waren domme mensen die kritiek op me hadden. Ik beging de vergissing naar die criticasters te luisteren, hen toe te laten mijn zelfvertrouwen te doen kantelen. Ik heb gelezen dat ik te weinig karakter heb. Dat is niet waar. Ik doorworstelde een vertrouwenscrisis, dat is iets anders. Ik heb gevreesd dat ik alles zou verliezen.”

Echt angst ?

“Natuurlijk wel. Als niets nog draait, begin je je vragen te stellen. Ik heb mijn hele leven aan het voetbal gewijd. Het is het enige beroep dat ik heb uitgeoefend. Ik heb me opofferingen getroost, mijn hele leven was gefocust op sport. Er was de obsessie dat ik de mensen uit mijn directe omgeving teleurstelde. Ik kon maar niet begrijpen waarom het leven me ineens niet meer toelachte. Het was een etappe in mijn carrière. Iedereen maakt het mee. Voor mij was het eerste keer. Voor een jongere die door zo’n crisis moet, is het dubbel pijnlijk. Je hebt geen referentiepunten, dat maakt het extra hard. Nu voel ik me sterker. Ik ben door die crisis sterker geworden. Completer. Ik ken nu zowel de smaak van het succes als de smaak van tegenspoed.

“Ik beschouw mezelf als een correct en rechtlijnig mens. Tot het bewijs van het tegendeel is dat geen handicap. Als ik mentaal niet tegen de problemen opgewassen was geweest, had ik niet uit de put kunnen klauteren. In december laatstleden zinspeelde de pers op de mogelijkheid dat Standard me zou uitlenen. Er werden diverse clubs geciteerd. Michel Preud’homme maakte me duidelijk dat dit helemaal niet tot de intenties van Standaard behoorde. Die blijk van vertrouwen heb ik enorm gewaardeerd. Het was voor Standard veel gemakkelijker om me naar een andere club te sturen. Maar kennelijk rekende de club op mij.”

Wanneer kwam de positieve klik ?

“In de zomer heb ik afstand kunnen nemen van mijn problemen. Op uitnodiging van de broers Curbelo bracht ik tien dagen door in Uruguay. Onze gemeenschappelijke manager Georges Vidal was er ook bij. Tien dagen vakantie. Mijn vriendin liet me alleen vertrekken. Ze wist dat ik het nodig had eens van lucht te veranderen. Wat een reis ! Veertien uur in het vliegtuig, via Madrid. In juni is het winter in Montevideo. Het regende er, de temperatuur kwam nooit boven de zestien graden uit. Maar ik werd overweldigd door de vriendelijkheid van de mensen. Ik werd door de familie Curbelo ontvangen als een prins. Het leven in Uruguay is moeilijker dan in België. Er zijn in Zuid-Amerika mensen die niet veel hebben maar toch gelukkig zijn. Ik daarentegen voelde me één brok ellende terwijl ik alles had : een prachtjob, een interessante toekomst, een goede familie. Het is niet normaal om je zo te laten gaan wanneer je zoveel rijkdom hebt.

“Ik heb me herpakt. In Montevideo heb ik mijn hoofd leeg gekregen. Ik heb er aan andere dingen gedacht, ik heb er mijn horizon verbreed. Ik heb er goed gerust, goed gegeten. Ik heb er voetbal gespeeld, samen met de broers Curbelo en hun vrienden. En ik heb de wedstrijd Penarol-Nacional bijgewoond : onvergetelijk. De ambiance die in Montevideo heerst bij de topper, dat moet je meemaken : 50.000 mensen in het stadion, voetbal is een feest voor de Uruguayanen. Van top tot teen herboren ben ik weer uit Uruguay vertrokken. In die tien dagen tijd heb ik alle stress uit mijn lichaam doen vloeien. Alle interne spanningen, alle negatieve herinneringen heb ik verbannen.”

Een nieuw mens.

“Ja, dat was het. Toen ik me voor de eerste training aanbood, was ik een ander mens. Ik kan de dingen nu veel beter relativeren. Ik neem meer afstand. Een slechte tussenkomst op een voetbalveld betekent niet langer een catastrofe. De lucht zal niet op mijn hoofd vallen omdat ik een slechte voorzet geef. Er komen andere spelfasen, andere voorzetten. Ik heb mezelf geduld bijgebracht. Bij de hervatting van de trainingen heb ik me ook niet aan overhaasting bezondigd. Het was mijn ambitie om een tiental dagen voor de start van het kampioenschap in topconditie te raken. En zo is het ook uitgekomen, ook al heb ik niet gespeeld in de openingsmatch tegen Lierse. Ik wist dat dit slechts een momentopname was. In mij brandde de overtuiging om de zaken kalm maar zeker op punt te zetten. Ik wist dat de kans zou komen en dat ik die zou grijpen.”

Hoe diep heb je gezeten ?

“Op het einde van het seizoen 2003/04 had ik tien doelpunten en tien assists op mijn actief. Ik werd zelfs opgeroepen voor de nationale ploeg. Dat was allemaal fantastisch. Alleen begreep ik toen nog niet hoe breekbaar succes is. Een jaar later stond ik nergens meer. Op het einde van vorig seizoen luidde mijn individuele balans : één doelpunt en zes beslissende voorzetten. Het was een verschil van dag en nacht. In één jaar tijd waren alle lichten uitgegaan en bevond ik me in volstrekte duisternis.”

Intussen schijnt ook de zon weer voor Standard.

“Dit Standard is een blok waarop elke tegenstander zijn tanden kan stukbijten. In elke sector heb je die interessante mix van jeugd en ervaring. En vanzelfsprekend is er geen enkele ploeg in eerste klasse die een voetballer als Conceição heeft.”

Uitgerekend de man die vorig seizoen meer teruggetrokken opereerde en je geblokkeerd heeft. Vind je zijn sterke persoonlijkheid niet verstikkend ?

“Helemaal niet. Met het vertrouwen dat ik nu heb, had ik vorig seizoen gespeeld aan de zijde van Conceição, in om het even welk tactisch stramien. Een traditionele 4-4-2 of iets anders : niets had me kunnen tegenhouden. Ik was vorig seizoen gewoon niet bij machte mijn plaats vast te houden.”

Net als jij is Mémé Tchité een exponent van de revival van Standard.

“Absoluut. Mentaal staat hij sterk. Hij heeft gewerkt als een gek in een periode dat iedereen geloofde dat hij Standard beter zou verlaten om elders meer speelgelegenheid te krijgen. Hij heeft bewezen dat wilskracht de basis van alles is, en dat winnen altijd een gevolg is van een goede mentaliteit.”

Was hij voor jou een bron van inspiratie ?

“Niet meteen. Ik ben blij voor hem maar iedereen moet voor zichzelf de antwoorden op zijn problemen vinden. Standard wilde me deze winterstop niet van de hand doen, maar ik had een transfer hoe dan ook geweigerd, net als Mémé in de afgelopen zomer. Ik lig nog onder contract tot 2008 en ik wil dat ze me later bij Standard herinneren als een goede speler. Op Cercle Brugge heb ik mijn eerste doelpunt van het seizoen gemaakt. Dat was een moment van intens geluk, ik had zo lang op dat ogenblik gewacht.”

En de terugkeer naar de nationale ploeg was de kers op de taart.

“Het is nog te vroeg voor kersen. De comeback als Rode Duivel doet me plezier en het betekent ook dat Standard tegenwoordig goed bezig is.” l

PIERRE BILIC

‘ER KOMT ONVERMIJDELIJK EEN MOMENT DAT JE HET CONTACT MET DE WERKELIJKHEID VERLIEST.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content