‘Dit zijn nog altijd mijn beste jaren’, beweert Darko Pivaljevic van Cercle Brugge.

Voor geen meter liep het in de eerste matchen van de competitie. Geplaagd door de afwezigheid van een aantal basisspelers pakte Cercle Brugge één schamel punt op twaalf. Coach Harm van Veldhoven mocht dan al geruststellende woorden spreken, de door noodzaak tot leiders gebombardeerde jongeren schoten telkens tekort. Dan maakte Darko Pivaljevic zijn rentree nadat hij twee matchen had gemist als gevolg van een ontsteking aan de achillespees. En prompt won Cercle bij bekerwinnaar Zulte Waregem.

“Ach,” relativeert Darko Pivaljevic zijn eigen inbreng, “het was niet alleen mijn afwezigheid die zwaar doorwoog. Zoveel verschil kan één speler nooit maken. Het was de cumul van forfaits die ons parten speelde. Wie moest er niet allemaal langs de kant blijven ? Francky Vandendriessche, Sergiy Serebrennikov, Milenko Milosevic en ik vergeet er nog : zoveel waren het er. Daardoor kregen de jongeren een veel te grote verantwoordelijkheid. Cercle heeft nu eenmaal geen dubbele bezetting voor elke positie. Op de bank zitten stuk voor stuk jeugdige spelers die nog goed omringd moeten worden.”

Van paniek is geen sprake, beweert Pivaljevic. “Zodra we compleet zijn, zal deze ploeg veel beter uit de verf komen. De ambitie is het behoud, maar eigenlijk mogen we rustig mikken naar een plaats in de middenmoot. Hoe dan ook willen we beter doen dan vorig seizoen. Die slechte start heeft natuurlijk het vertrouwen aangetast. Dan doet een onverwachte overwinning zoals in Waregem dubbel deugd. Zo raken we uit die negatieve spiraal weg. Hopelijk voegen we daar spoedig andere positieve resultaten aan toe, zodat we wat zelfverzekerder kunnen gaan voetballen.”

Zelf houdt de 31-jarige Serviër vol dat hij zich nooit beter heeft gevoeld. Darko Pivaljevic : “Dit zijn nog altijd mijn beste jaren. Als ik geen ernstige blessures krijg, zie ik me nog een hele tijd voetballen. Mijn fysieke conditie blijft ideaal. Naarmate ik meer maturiteit krijg, stijgt ook mijn zelfvertrouwen. Omdat ik nu over meer ervaring en meer zelfkennis beschik, weet ik ook beter hoe ik het beste van mezelf voor de ploeg kan geven.”

Hij pauzeert, lacht even. “Ik heb geleerd me ten dienste van de ploeg te stellen en daardoor presteer ik beter. Vroeger wilde ik dat de hele ploeg voor mij speelde. Daardoor voetbalde ik soms minder goed. Nu is het : ik voor de ploeg in plaats van de ploeg voor mij.”

Na passages bij Antwerp, FC Keulen, Charleroi en Rode Ster Belgrado is Pivaljevic aan zijn derde seizoen bij Cercle Brugge bezig. Over enkele maanden is hij einde contract. “Maar het einde van het seizoen ligt nog te ver om daar al wakker van te liggen. Het enige dat ik weet, is dat ik over een jaar de Belgische nationaliteit verwerf op basis van drie jaar ononderbroken verblijf. Zonder die periode bij Keulen was ik nu al Belg. Ik voel me goed in België, ik heb er veel vrienden. Mijn dochtertje van drieënhalf is in Servië geboren, maar ze is hier opgegroeid. Dat om maar te zeggen dat het vervolg van mijn carrière zich in België zal afspelen.”

PASCALE PIéRARD

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content