Als ik Simply The Best, het liedje van Tina Turner, nog eens op de radio hoor, zal ik vanaf nu automatisch denken aan FC Barcelona. In de finale van de Champions League degradeerden ze Manchester United, toch ook geen caféploegje, tot een stelletje figuranten. Aangezien de finale op Wembley werd gespeeld had ik meer weerwerk verwacht van de Engelsen, maar helaas … Ze konden hooguit een kwartier de schijn ophouden en zelfs na hun gelijkmaker was het vlug duidelijk wie aan het kortste eind zou trekken.
Ik speelde in de Europacup ooit tegen Barcelona, maar toen was het nog veel minder, gelukkig maar. Het waren twee incidentrijke matchen. Raymond Goethals had naar goede gewoonte de gemoederen een beetje opgehitst door in de kranten te insinueren dat het misschien beter was dat er een dopingcontrole zou worden gehouden na onze thuismatch tegen de Spanjaarden. De Iberische kranten namen deze woorden gretig over, dikten de boel natuurlijk nog een beetje aan en titelden: ‘Trainer van Anderlecht beschuldigt Barcelona van dopinggebruik!’ De toon was gezet.
Het werd een bits duel en dat is een understatement. In het begin van de wedstrijd schopte Heredia, de Argentijnse midvoor van Barça, Benny Nielsen een tand uit zijn bek. Johnny Dusbaba, onze voorstopper, vond dat maar niks en trommelde Heredia bij een hoekschop op zijn gezicht. Een gebroken neus was het nog meevallende resultaat, want de slag was zo hard dat de Nederlander er een gebroken pols aan overhield. De match was een veldslag, maar wij hadden een begenadigde dag en veegden de Catalanen van de mat: 3-0 was het eindverdict en het had gemakkelijk 5-0 kunnen zijn. We zaten op rozen, zo dachten we tenminste …
Bij onze aankomst in Barcelona stonden 3000 woedende Barçasupporters ons op de luchthaven op te wachten. Op de frontpagina’s van alle kranten stond het toegetakelde en bebloede gezicht van Heredia. Goethals wilde rustig een sigaretje gaan roken, maar hij was rapper terug binnen dan buiten! Onder politiebegeleiding kozen we vlug het hazenpad. Op een zeker moment kwam er een moto naast onze bus gereden, plotseling trok die man een pistool en richtte het op ons. In paniek gooide iedereen zich in het gangpad en het zou niet de laatste maal zijn dat we daar terechtkwamen. Na de training moesten we door een massa volk stappen. Raymond Goethals beval ons net te doen of we niet bang waren, maar hij ging zelf, met dichtgeknepen billen, steeds harder lopen!
De dag van de wedstrijd was Camp Nou uitverkocht, 100.000 toeschouwers, vrij indrukwekkend als je het mij vraagt. Als men zich naar het veld begeeft, moet men voorbij de kapel van de Barcelonaspelers. Daar doen ze voor de match nog vlug een schietgebedje. Tegen ons heeft dat geholpen, want we verloren met 3-0. De strafschoppen werden ons fataal en we waren uitgeschakeld. Te gepasten tijde stak de Duitse scheidsrechter Eschweiler de Spanjaarden een handje toe. Hugo Broos bijvoorbeeld stuurde hij uit het veld in de tweede helft, om de een of andere duistere reden. Later vernam ik van George Kessler, die een goede vriend was van de scheidsrechter, dat die man zo corrupt was als de pest! Vraag maar aan de Standardspelers wat er is gebeurd in Camp Nou een paar jaar later, tijdens de finale van de Europabeker voor bekerwinnaars tegen Barcelona. Wie was de arbiter? Juist: onze Duitse vriend. En wie naaide de Luikenaars een serieus oor aan? Juist: Eschweiler! Ik wed dat die man nog steeds gratis zijn vakanties doorbrengt in Catalonië.
Ondanks de overwinning van Barcelona werd onze bus bij het verlaten van het stadion bekogeld met stenen en zodoende kwamen we voor de tweede keer terecht in het gangpad. Ik vraag mij af wat er gebeurd zou zijn, hadden we ons gekwalificeerd …
In 1979 waren de vedetten van de Catalanen Krankl, Simonsen en Neeskens. Natuurlijk niet te vergelijken met het huidige koningstrio Xavi, Iniesta en natuurlijk Messi. Wat moet het plezant zijn de indruk te hebben dat je met twaalf man op het veld staat. Ik zou niet graag tegen Lionel Messi gespeeld hebben, want ik heb een hekel aan een stijve nek …
“Een gebroken neus was het nog meevallende resultaat.”
