Blijven bij Hamburg of uitwijken naar Newcastle ? Of naar Bayern München ? Daniel Van Buyten is er nog niet uit. Maar : ‘Het wordt tijd dat ik iets win.’

Dankzij een administratieve vergissing heeft Daniel Van Buyten vakantie tot begin juli. Het bestuur van Hamburg verkeerde in de waan dat de Rode Duivels na de wedstrijd tegen Servië & Montenegro nóg een WK-kwalificatieduel moesten afhandelen. Bij de vakantieplanning van Van Buyten hielden ze rekening met een interland op 8 juni, die niet op het programma stond. Eigen schuld dikke bult, Van Buyten denkt er niet aan die extra dagen verlof weer in te leveren. “Ik heb een slopend seizoen achter de rug. Ik ben de enige veldspeler van de Bundesliga die geen enkele minuut van het kampioenschap miste.”

Straf. Als centrale verdediger ben je net overgevoelig voor schorsingen.

Daniel Van Buyten : “In Duitsland word je pas geschorst na vijf gele kaarten. Ik kreeg in het afgelopen seizoen slechts vier gele kaarten. Ik zoek altijd naar correcte oplossingen. Een gemene speler ben ik nooit geweest.”

Dus kijk je tevreden op het seizoen terug ?

“Op het persoonlijke vlak alleszins. Ik werd vaak opgenomen in het type-elftal van de week, ik voelde me bij Hamburg meteen op mijn gemak en ik bleef tot het einde op niveau voetballen.”

Maar Hamburg miste zijn seizoen.

“Dat klopt. Met die achtste plaats in de eindstand blijven we beneden de verwachtingen. We mikten vooraf op kwalificatie voor de Uefabeker en moeten ons vergenoegen met de Intertoto. Gedurende enkele weken lonkten we nochtans zelfs naar de Champions League. En dit ondanks onze catastrofale start, met als absolute dieptepunt : de laatste plaats na acht speeldagen. Vervolgens zetten we een remonte in die ons tot op twee punten van de tweede plaats bracht. Op zes wedstrijden van het einde waren we amper één puntje van de Champions League verwijderd.”

De geruchten willen jou ondertussen in Newcastle.

“Newcastle maakt een prioriteit van mij. Mijn manager, Roger Henrotay, ontmoette de mensen van het bestuur al.”

Dus vertrek je ?

“Waarom niet ? Ik heb iets goed te maken in de Engelse competitie. Als gevolg van mijn blessure aan de adductoren liep het bij Manchester City slecht af voor mij. Ik vertrok daar met een valse noot en ik wil de Engelsen tonen wat ik in mijn mars heb. Newcastle is des te verleidelijker omdat ze een team willen bouwen waarmee ze naar de titel kunnen mikken. De financiële middelen daartoe zijn aanwezig, zoveel is duidelijk. Langs de andere kant toont ook Hamburg zich ambitieus. Ik aarzel nog.”

Welk kampioenschap geniet jouw voorkeur ?

“Ik hou van het Engelse voetbal, maar ik hou ook van het Duitse voetbal, dat een mix is van Premier League en Franse eerste klasse. In de Bundesliga is er veel ruimte voor engagement, voor duels. En het tactische niveau is er zeer behoorlijk. Ik moet ook aan het extrasportieve denken. Hamburg is een mooie stad en ik spreek een aardig mondje Duits. Newcastle zal als stad wel niet zo leuk zijn en mijn Engels is niet zo goed.”

Er is ook sprake van Bayern München.

“Ik weet dat ze me al enige tijd volgen en dat trainer Felix Magath me erg waardeert. Hij liet al in een officieel communiqué weten dat hij me graag zou transfereren maar dat hij daarover niet alleen beslist. Bayern München is de absolute top in Duitsland en een van de grootste vijf clubs van de wereld. Het nieuwe stadion is een juweeltje, alle Duitsers spreken erover. Ja, als het bestuur van Bayern me echt zou willen, dan zou ik wél de forcing voeren.”

Intussen ben je 27 jaar en staat er nog geen enkele prijs op je erelijst. Is dat niet de negatieve kant aan je carrière ?

“Zonder enige twijfel. Ik zeg dat ook tegen mezelf : het wordt tijd dat ik iets win. Zowel met Standard als met Marseille raakte ik er dichtbij, maar we schoten telkens op het nippertje tekort. Enfin, aangezien ik nog niets heb gewonnen, weet ik ook niet wat ik eigenlijk mis ( lacht).”

Is het waar dat je meer en meer een reconversie tot aanvaller overweegt ?

“Zeker, ik wil aanvaller worden. Dat was al een doelstelling toen ik onder Alain Perrin bij Marseille speelde. Ik was de beste doelschutter van de ploeg en dat als centrale verdediger. Ik geloofde dat ik veel zou kunnen scoren, mocht men mij als spits uitspelen, maar Perrin durfde het risico niet te nemen. Hoewel, voor mij is dat geen risico. Ik werd altijd als aanvaller opgeleid en vlak voor ik met Charleroi in de eerste klasse debuteerde, voetbalde ik nog op het middenveld. Robert Waseige had trouwens voorzien om me als aanvaller te laten debuteren, maar ik startte als middenvelder omdat daar iemand geblesseerd wegviel. Bij mijn eerste contacten met Standard maakte Tomislav Ivic me duidelijk dat hij me als verdediger wilde uitspelen. Ik liep daar niet bepaald warm voor maar ik zei niks omdat ik zo graag naar Standard wilde. Bij de Rouches debuteerde ik als rechtsachter. Dat was geen onverdeeld succes. Toen Rabiu Afolabi zich blesseerde, schoof ik op naar het centrum van de verdediging. En die positie verliet ik sindsdien niet meer. Maar als zich een goede club aandient die me weer tot aanvaller wil ombouwen, zal ik daar beslist in overweging nemen. Alleen heb ik de indruk dat geen enkele club die uitdaging aandurft. Intussen kleeft het etiket van centrale verdediger op mij. Dat stoort me een beetje.”

Waarom waagde Thomas Doll de gok bij Hamburg niet ?

“Ik sprak er hem over aan maar hij zei dat hij me achteraan nodig had. Soms mocht ik voorin verschijnen, maar alleen op het einde van de wedstrijd en bij een achterstand. Dan plooit de tegenstander massaal terug en krijg je geen normale wedstrijdsituatie meer. Dus daarop kan je niet echt beoordelen. Eén ding is zeker : als ik mijn carrière zou kunnen herbeginnen, zou ik weigeren om uit de spits weg te trekken.”

Denk je dat je als aanvaller hetzelfde parcours had kunnen afleggen ?

“Als je het niet probeert, weet je het niet, hé. Ik weet alleen dat aanvallers ten opzichte van verdedigers veel voordelen hebben. Er wordt, bijvoorbeeld, meer over hen gepraat. Doelpunten maken bezorgt je meer belangstelling en waardering dan doelpunten vermijden. Behalve in Engeland, zeg mij waar ze nóg applaudisseren voor een geslaagde defensieve interventie ? Als jeugdspeler deed ik mijn ploeg winnen door beslissende goals te maken. Dat zijn ervaringen die ik nu mis.”

Welk type van aanvaller zou je dan zijn ?

“Een spits genre Jan Koller, bijvoorbeeld. Ik zou als pivot kunnen fungeren, maar ook een vrije rol zou me liggen.”

Ben je daarvoor wel snel genoeg ?

“Zeker weten. Het gebrek aan snelheid van Van Buyten, dat is een fabeltje. Overal waar ik gespeeld heb, behoorde ik bij de sprintoefeningen tot de topdrie. Men denkt dat ik traag ben omdat ik bijna twee meter lang ben en grote passen neem. Dat is om te lachen. Praat daarover maar eens met Emile Mpenza. Hij zegt dat ik de enige ben die hem tijdens het sprinten op training pijn kan doen. Als men hem vraagt om een scherp sprintduel te leveren, kiest hij mij als opponent. In de snelheidsproeven bij het begin van het seizoen eindigde ik als tweede achter Emile.”

Samen in de spits met Emile dus.

“Hij zegt me meer dan eens dat hij meer zou scoren met mij in zijn buurt. Op training proberen we dat soms uit en dan merk je : hij weet altijd waar ik de bal zal afleggen. En hij zegt zelf dat hij met de andere aanvallers van de ploeg niet weet waar hij moet lopen.”

Wat denkt Aimé Anthuenis over deze kwestie ?

“Eén keer is dat ter sprake gekomen. Dat was in november, tijdens de rust van onze thuiswedstrijd tegen Servië & Montenegro. Ik zat op de bank en het liep helemaal fout voor ons. De hele week die aan de match voorafging, werd ik fors aangepakt door de Vlaamse media, terwijl de Franstalige pers niet begreep waarom de bondscoach een van de beste spelers uit de Duitse competitie aan de kant liet. Ik was woest die avond, zelden heb ik zoveel adrenaline door mijn bloed voelen vloeien. Tijdens de rust zocht ik Eddy Snelders op. We stonden 0-1 achter en ik zei hem dat ik minstens één keer zou scoren als Anthuenis me als spits in de strijd zou gooien. Snelders antwoordde dat hij de boodschap zou overbrengen, maar ik bleef de hele match aan de bank gekluisterd. Ik ben er omzeggens van overtuigd dat ik iets had kunnen forceren. Maar goed, Anthuenis heeft niet gedurfd.”

Maar in Servië & Montenegro speelde je als verdediger wel een van je beste wedstrijden bij de nationale ploeg.

“Misschien wel. De verdediging hield alleszins goed stand tegen een ploeg die anderhalf uur lang druk zette. In zulke omstandigheden valt defensief werk meer op.”

Tegen Bosnië-Herzegovina, San Marino en Servië & Montenegro leverde je drie prima prestaties op rij af. Beschouw je dat als een revanche na de incidenten in het vooruitzicht van de match tegen Bosnië in Brussel ?

“Het is meer een revanche voor mijn familie en mijn vrienden. Ze hadden het bijzonder moeilijk met de kritiek uit Vlaanderen.”

Waarom was je de zondebok van de Vlaamse pers ?

“Ik weet het niet. Andere spelers van de nationale ploeg vonden het ook schandalig. Ze vroegen me wat ik had uitgevreten om zo’n behandeling te krijgen. Ik begreep het ook niet. Het is niet mijn stijl om problemen te zoeken. Ik geef me altijd volledig, voor mijn clubs en voor de nationale ploeg. Op dat vlak kunnen ze me zeker niets verwijten. Maar zodra Waseige werd vervangen door Anthuenis, begonnen de problemen. Ik werd meteen gewaar dat sommige journalisten me plots anders benaderden.”

Heb je eraan gedacht om de nationale ploeg links te laten liggen ?

“Ja. Ik sprak veel over de nationale ploeg met Emile Mpenza in de periode dat hij niet meer wilde spelen voor de Rode Duivels. Ook hij klaagde dat de Vlaamse pers hem onheus behandelde. Ik wees hem erop dat ze hem slechts sinds twee, drie wedstrijden pestten terwijl ik al een veel langere tijd werd uitgescholden. Hij vroeg : ‘Hoe houd je dat vol ?’ Over die vraag dacht ik na. Ik zei : ‘Als ze denken dat ze een betere speler voor mijn plaats hebben en me slechts beschouwen als een luxe-invaller, en als ze niet willen zien dat ik de kapitein van een goede ploeg in de Duitse competitie ben en geen minuut in de Bundeliga mis en in het typeteam van die competitie word opgenomen, dan moet ik daaruit misschien mijn conclusies trekken.’ Ik weet niet of ik foert zou kunnen zeggen tegen de nationale ploeg. Uiteindelijk deed de trots van mijn ouders de balans overhellen. Die zijn zo fier als ze me met het shirt van de nationale ploeg zien. Ik zette door en na drie goede matchen op rij zijn de commentaren in Vlaanderen een stuk positiever geworden.”

Hoe schat je de Belgische kansen op een WK-kwalificatie in ?

“Er blijft misschien 30 procent kans over om de eindronde in Duitsland te halen. We moeten alles winnen en dat wordt het moeilijkste in Litouwen. In Bosnië-Herzegovina kunnen we winnen en thuis tegen Spanje zit er altijd een stunt in. Maar die uitwedstrijd in Litouwen vrees ik als de pest. In de match in Charleroi hebben die indruk op me gemaakt. Een goede ploeg die weinig kansen weggaf. Dat is niet erg bemoedigend.”

door Pierre Danvoye

‘Een gemene speler ben ik nooit geweest. Ik zoek altijd naar correcte oplossingen.’

‘Hoezo traag ? Bij Hamburg ben ik de enige die Emile Mpenza bij het sprinten pijn kan doen.’